«Δεν ξέρετε τι ζητάτε» (Μάρκ. 10, 35). Με την φράση αυτή ο Χριστός απευθύνεται προς τους μαθητές Του, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, όταν του ζητάνε, λίγο πριν το πάθος Του, να δώσει ώστε να καθίσουν ο ένας στα δεξιά Του και ο άλλος στα αριστερά Του, όταν θα εγκατασταθεί στον κόσμο η Βασιλεία Του. Και ο Χριστός, θέλοντας να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι η Βασιλεία Του δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα της εξουσίας, της κυριαρχίας επάνω στους ανθρώπους, της επίδειξης δύναμης, αλλά είναι βασιλεία αγάπης, διακονίας των ανθρώπων, μέριμνας γι’ αυτούς και απολύτου σεβασμού στην ελευθερία τους, τους μιλά μ’ αυτόν τον σκληρό τρόπο.
Δεν είναι μόνο ότι το αίτημά τους μαρτυρεί έλλειψη κατανόησης του ποιος είναι ο τρόπος ύπαρξης που ζητά ο Χριστός. Οι δύο μαθητές, αλλά και οι υπόλοιποι που αγανάκτησαν μαζί τους, ίσως γιατί δεν πρόλαβαν οι ίδιοι να ζητήσουν κάτι αντίστοιχο πρώτοι, δείχνουν αυτό που πολλές φορές συμβαίνει δίπλα σε ηγετικές προσωπικότητες. Έρχονται άνθρωποι χωρίς ταπεινότητα, που ζητούν να λάβουν αξιώματα κοντά στους ξεχωριστούς. Άνθρωποι χωρίς επίγνωση των δυνατοτήτων τους, άνθρωποι ετερόφωτοι, που θέλουν να δείχνουν σπουδαίοι. Και ο Χριστός τους προσγειώνει στην πραγματικότητα, που είναι πρωτίστως πνευματική. Δεν είναι Αυτός που ακολουθούμε εκείνος που μας δοξάζει, ούτε τα χαρίσματά μας. Είναι η ειλικρινής μας διάθεση να προσφέρουμε, να θυσιαστούμε, να δώσουμε τον εαυτό μας στην αγάπη. Αυτό είναι που μας καταξιώνει αληθινά. Η ταπεινή αγάπη, το μοίρασμα, η αυταπάρνηση.
Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο ως ο υψηλός Θεός, «αλλ’ εφάνη ταπεινός άνθρωπος». Σκοπός του να ελκύσει προς το ύψος του ουρανού όλους εκείνους που αποφασίζουν να τον μιμηθούν στην ταπεινότητα. Που δεν ζητούν για τον εαυτό τους τιμές και αναγνώριση, αλλά δίδονται στον αγώνα να τιμηθεί ο Θεός στον κόσμο και στους ανθρώπους. Και είναι τέτοια τα έργα τους που δεν επιδιώκουν κανέναν έπαινο. Η ίδια η αρετή τους είναι ο έπαινός τους, αλλά δεν στρέφονται προς αυτήν, ούτε επιδιώκουν δόξες. Αντιθέτως, ετοιμάζονται στη ζωή τους να αντιμετωπίσουν την αχαριστία των ανθρώπων, την απόρριψη, την θλίψη και το Σταυρό, ακριβώς διότι δεν επιδιώκουν δόξες.
Δύσκολος ο δρόμος. Κι αυτό διότι ισχύει και για μας ο λόγος του Κυρίου: «ουκ οίδαμεν τι αιτούμεθα». Συχνά η προσευχή μας στο Θεό είναι για την επιτυχία μας, για την υγεία μας, για την αποδοχή μας από τους άλλους, για τη δόξα μας, για την αναγνώριση των κόπων μας. Και εκεί στοχεύουμε. Στην επιτυχία μας. Όταν έρχεται η ώρα να πιούμε το ποτήριο του αγώνα και της δοκιμασία, εκεί λακίζουμε. Ακόμη και την πίστη μας, τη ζωή της Εκκλησίας, την θεωρούμε στον νου μας ως αφορμή καταξίωσης. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις δυσκολίες που συμβαίνουν στη ζωή μας, από τη στιγμή που πιστεύουμε. Γιατί θεωρούμε ότι έχουμε δικαιώματα έναντι του Θεού και έναντι του κόσμου.
Η Εκκλησία ψάλλει: «Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου». Δίδαξέ με Κύριε αυτό που Εσύ δικαιούσαι, δηλαδή το παν της ύπαρξής μας. Ό,τι έχω, Εσύ μου το έχεις δώσει. Εσύ έχεις κάθε δικαίωμα επάνω μου, ζωής και θανάτου. Γιατί εσύ ανέβηκες στο Σταυρό για μένα και ήπιες το ποτήρι των παθημάτων και το βάπτισμα του θανάτου. Κι αυτό σου το δρόμο της διακονίας του κόσμου και της παραίτησης από τα δικαιώματά μου, δίδαξέ με να μπορώ να τον ακολουθώ. Μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Μέσα στις δυσκολίες του κόσμου. Και μάθε με αυτό να ζητώ. Για να γνωρίζω τι ζητώ.
Κέρκυρα, 10 Απριλίου 2011
