Η εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί για τον καθέναν μας μία ευκαιρία να δούμε ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής μας. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη συνάντησή μας με το Χριστό, όπως αυτή αποτυπώνεται και στη δική μας είσοδο στα Άγια των Αγίων, όχι του επιγείου ναού, αλλά του επουρανίου.
Η Παναγία εισήλθε στα Άγια των Αγίων του Ναού των Ιεροσολύμων. Τα Άγια των Αγίων ήταν ο κατεξοχήν χώρος της ιερότητας, της θυσίας, της αληθινής πίστης στο Θεό. Σ’ αυτό το χώρο εισέρχονταν άπαξ του ενιαυτού ο Αρχιερέας των Ιουδαίων για να προσφέρει την εξιλαστήρια θυσία υπέρ των ανομιών του λαού, το αίμα των κριών και των τράγων που συνοδευόταν από την προσευχή, ώστε ο Θεός να μην ξεχάσει το λαό Του και να μην οργιστεί για το πλήθος των αμαρτιών του. Εκεί όπου κανείς, πλην του Αρχιερέως, δεν εισέρχονταν, εισήλθε η Παναγία σε ηλικία τριών χρόνων, όπως αναφέρει η παράδοση της πίστης μας, ύστερα από απόφαση του αρχιερέα Ζαχαρία, για να διακονεί το Θεό, αφιερωμένη σ’ Αυτόν από τους γονείς της.
Εμείς καλούμαστε στη ζωή μας να συναντήσουμε τον Χριστό, τον Οποίο η Παναγία προκατήγγειλε στα Άγια των Αγίων. Και η συνάντησή μας αυτή μπορεί να γίνει όταν υιοθετούμε την ιερότητα, την θυσία και την αληθινή πίστη. Όπως η Παναγία τράφηκε από την πνευματική τροφή που προέρχονταν από την ακρόαση του μωσαϊκού νόμου που γίνονταν στο Ναό, αλλά και από την υλική τροφή, που σύμφωνα με την παράδοση, ένας άγγελος της έφερνε κάθε απόγευμα, έτσι κι εμείς καλούμαστε, βιώνοντας τις τρεις αξίες, να τραφούμε πνευματικά με τον Λόγο του Θεού, αλλά και την επουράνια τροφή του Άρτου της Ζωής, χωρίς να εγκλωβιστούμε στην «απολλυμένη βρώση», του αιώνος τούτου.
Τι σημαίνει ιερότητα; Είναι η θέαση του κόσμου στην προοπτική της κοινωνίας με το Θεό. Είναι η υιοθέτηση για τον κόσμο του ήθους της Βασιλείας του Θεού, όπως αυτή αποτυπώνεται στη Θεία Ευχαριστία, αλλά και στην εν γένει εκκλησιαστική ζωή. Είναι ο αγιασμός του χρόνου και της ζωής μας και η αναφορά των πάντων στο Θεό. Είναι όπως η εννιάχρονη παρουσία της Παναγίας στα Άγια των Αγίων και η μετέπειτα κυοφορία του Χριστού επί εννέα μήνες, την οποία καλούμαστε να ζήσουμε στη δική μας ζωή. Εντός της Εκκλησίας που είναι ο νέος Ναός να ζήσουμε και ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, να Τον ποθήσουμε ως τροφή αληθινή. Και να κυοφορούμε συνεχώς Εκείνον στο μυστήριο της Ευχαριστίας, κοινωνώντας Τον και ζώντας όπως Εκείνος θέλει, στην αγάπη, την χαρά και το νόημα της πνευματικής πορείας. Έτσι, όλος ο κόσμος θεάται στην προοπτική της σχέσης με το Θεό. Όλος ο κόσμος προσφέρεται στο Θεό ως αντίδωρο αγάπης για το ό,τι Εκείνος και μας δημιούργησε και μας αναδημιούργησε. Ο κάθε άνθρωπος θεάται ως εικόνα Θεού και κάθε σχέση με τον πλησίον δεν αποσκοπεί στο συμφέρον μας, αλλά στην δοξολογία του Θεού, δηλαδή στην από κοινού πορεία προς τη σωτηρία. Αυτό είναι και το μυστήριο της Εκκλησίας. Όχι μία μαγική θεώρηση, που καθιστά τον κόσμο απομακρυσμένο κι εμάς ή λάτρεις του ή φοβικούς απέναντί του, αλλά η γνήσια σχέση που βλέπει στον κόσμο την αφορμή για την δοξολογία του Θεού.
Τι σημαίνει θυσία; Είναι η ελεύθερη παραίτηση από τα δικαιώματά μας, από ό,τι μας επιτρέπεται και ό,τι μας ανήκει, δια της αγάπης για το Θεό και για το συνάνθρωπο, η οποία βάζει την κοινή σωτηρία, βάζει την αγάπη και την φροντίδα για τον άλλο πιο πάνω από το «εγώ» μας. Είναι η ανοχή στον άλλο και ταυτόχρονα ο αγώνας για την αλήθεια που μας κάνει να υπερβαίνουμε το κοσμικό φρόνημα, κάθε τι που μας χωρίζει από την αγάπη του Χριστού και από την αγάπη των ανθρώπων, τουτέστιν η παραίτησή μας από την αμαρτία και την ηδονή που αυτή φέρει.
Τι σημαίνει πίστη; Είναι η υπέρβαση της λογικής και η εμπιστοσύνη στο Θεό, η ανάθεση του εαυτού μας σ’ Εκείνον και η επιλογή του να γίνει ο Χριστός η ανάσα και το νόημα της ύπαρξής μας, η ζώσα πνοή, στα χέρια του Οποίου αφηνόμαστε για να αναδημιουργηθούμε και που δεν λογαριάζουμε μήτε τις υλικές ανάγκες (όπως η Παναγία στα Άγια των Αγίων), μήτε τις συναισθηματικές (όπως ο χωρισμός της Παναγίας από τους γονείς της που δεν την πείραξε), μήτε τις κοινωνικές (ας σκεφτούμε ότι η Παναγία δεν λειτούργησε όπως τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της, αλλά παρέμεινε στο Ναό του Θεού, αφιερωμένη στον Κύριο). Ο δρόμος της πίστης είναι ιδιαίτερα δύσκολος για την σημερινή ορθολογιστική ζωή μας, που δεν μπορούμε να φανταστούμε το Θεό να είναι πιο πάνω από τις δικές μας ανάγκες, αλλά επιζητούμε να πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που ακριβώς θα τις καλύπτει.
Η Παναγία προκαταγγέλλει τον Χριστόν τοις πάσι. Τον Χριστό της ιερότητας, δηλαδή της σχέσης με τον ουρανό. Το Χριστό της θυσίας, της παραίτησης από τα δικαιώματα. Το Χριστό της πίστης, της άρνησης του «εδώ και τώρα» και της υιοθέτησης της εμπιστοσύνης. Αυτός είναι ο Χριστός της Εκκλησίας, Τον Οποίο γευόμαστε ως Άρτο της Ζωής. Και στα έσχατα θα ζήσουμε όπως η Παναγία, στα Άγια των Αγίων, στον καινό ουρανό και την καινή γη, σε όλη την κτίση που θα έχει γίνει Άγια των Αγίων γιατί εντός της θα κατοικεί ο Χριστός και όλοι όσοι Τον έχουν αποδεχθεί και Τον έχουν κυοφορήσει από αυτήν εδώ τη ζωή και τότε ο Χριστός δεν θα προκαταγγέλλεται, αλλά θα «ζη εν ημίν». Αυτό το Χριστό ας παρακαλούμε την Υπεραγία Θεοτόκο να μας βοηθά να Τον ζούμε στην ιερότητα, την θυσία και την πίστη, και ας εισοδεύουμε μαζί της στο μυστήριο της Εκκλησίας.
Κέρκυρα, 21 Νοεμβρίου 2010
