Συχνά στη ζωή μας συναντούμε το φαινόμενο της ασυνεννοησίας. Ζευγάρια μεταξύ
τους, γονείς με τα παιδιά, συνάδελφοι στην εργασία, δάσκαλοι με τους μαθητές,
έρχονται στιγμές που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Κάποτε,
υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες νιώθουμε αφόρητη μοναξιά. " Άνθρωπο ζητώ
να μιλήσω και δεν βρίσκω". Είναι τέτοια τα ενδιαφέροντά μας, τέτοιο το
νόημα της ζωής μας, τέτοιες οι προοπτικές που θα θέλαμε για τον εαυτό μας και
τον κόσμο, που δεν μπορούμε εύκολα να συνεννοηθούμε.
Άλλοτε, φταίει η ρηχότητα των καιρών. Ζώντας σε έναν πολιτισμό της επιφάνειας
αισθανόμαστε ότι θα πρέπει να βυθιστούμε στην ευκολία των εικόνων, στη μόδα των
ειδήσεων, στην επιφανειακότητα του star
system, στο να πούμε ό,τι λένε οι πολλοί, για να έχουμε κάποια παρέα. Άλλοτε,
καλούμαστε να κάνουμε ό,τι κάνουν οι πολλοί, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από
τη μοναξιά μας. Αυτό συμβαίνει στους νέους, στις σχέσεις, στις φιλίες, στις
παρέες, στους έρωτες. Αν δεν ακολουθούν τον τρόπο που έχει πέραση, το τι
προσδοκούν οι άλλοι από αυτούς, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με τις αρχές και τις
αξίες τους, τότε μοιάζουν καταδικασμένοι σε μοναξιά.
Ο ασκητικός λόγος μοιάζει να προσθέτει ένα επιπλέον στοιχείο. Υπάρχει η ανάγκη
να μιλήσουμε για τον Θεό, για την πνευματική ζωή, για τη σωτηρία, για την
πίστη. Να μιλήσουμε για τις έγνοιες της ζωής μας και την αναζήτηση ελπίδας. Να
παρηγορηθούμε σε έναν κόσμο που μοιάζει να βουτάει όλο και πιο βαθιά στα νερά
του εγωκεντρισμού, της φιληδονίας, του πρόσκαιρου. Και η σχέση με τον Θεό είναι
σχέση αλήθειας, αγάπης, ανάστασης και ζωής. Η σχέση με τον Θεό μας δίνει χαρά.
Κι όταν διψάμε για αλήθεια, τότε έρχεται ο πειρασμός της μοναξιάς.
Πολλοί, με το πρόσχημα ότι θα είναι υπερηφάνεια ή κήρυγμα το να μιλήσουν για τα
όσα η ψυχή τους αναζητά σε σχέση με τον Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο, αποφεύγουν
τέτοιες συζητήσεις. Άλλοι, πάλι, φοβούνται ότι δεν θα βρούνε αντίκρισμα κι έτσι
προτιμούν να περνούν τον καιρό τους με αυτά που νομίζουν ότι θέλουν να ακούσουν
οι πολλοί. Ο συνηθέστερος όμως λόγος είναι ότι ο Θεός δεν είναι η προτεραιότητα
της καρδιάς μας και έτσι προτιμούμε την αδολεσχία και την αργολογία για τα
παρόντα, για να εκτονωθούμε εσωτερικά από τις μικρές ή μεγάλες φουρτούνες μας,
γιατί νομίζουμε ότι είμαστε πιο κοντά στους άλλους ή γιατί δεν περνά από
το μυαλό μας ότι πιθανόν να υπάρχουν και κάποιοι που ζητούν άλλο νόημα.
Στην εποχή όπου πολλοί ζητούν άνθρωποι και δεν βρίσκουν υπάρχει η οδός της προσευχής, της μελέτης, της εκλεκτικής συνάντησης με εκείνους που ταιριάζουν τα χνώτα μας. Κυρίως όμως υπάρχει η ανάγκη με ταπεινότητα να προσεγγίζουμε τον κόσμο, χωρίς να κρύβουμε αυτό που είμαστε. Δεν χρειάζεται στόμφος ή επίδειξη. Αρκεί η αγάπη και η κατανόηση. Αρκεί η αυθεντικότητα. Ένας κάποιος συμβιβασμός είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει όμως να απεμπολούμε τις αξίες μας. Άλλο η αγάπη και άλλο η παραίτηση από αυτό που είμαστε. Και ο Θεός θα βοηθήσει να νικηθεί η μοναξιά μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 9 Απριλίου 2025
