Σε έναν από τους πιο όμορφους ύμνους της εκκλησιαστικής μας παράδοσης, τον οποίο ψάλλουμε στον Εσπερινό των Χριστουγέννων, ακούμε τα εξής λόγια: «Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον, αλλ’ ουρανός σε πάσιν εκήρυξεν, ώσπερ στόμα τον αστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ». «Κρυφά, σιωπηλά, γεννήθηκες, Σωτήρα, κάτω από τη στέγη μιας σπηλιάς, κι όμως ο ουρανός διακήρυξε τον ερχομό Σου σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας σαν στόμα που μιλά το Αστέρι». Από την μία ο σιωπηλός Θεός, ο οποίος γίνεται άνθρωπος και έρχεται στον κόσμο αθόρυβα, κρυφά, χωρίς να μπορεί κάποιος να πιστέψει τη Γέννησή Του. Από την άλλη, ο ουρανός διακηρύττει αυτόν τον ερχομό με το σημείο του Άστρου, το οποίο το βλέπουν όλοι, αλλά μόνο οι τρεις Μάγοι κατανοούν τη σημασία του.
Αυτό συμβαίνει και
στους καιρούς μας. ο Χριστός γεννιέται αθόρυβα, σιωπηλά, στο σπήλαιο της
Εκκλησίας, εκεί όπου δεν συχνάζουν οι ισχυροί του κόσμου, οι ένδοξοι, αυτοί για
τους οποίους γίνεται συνεχώς λόγος. Στο σπήλαιο της Εκκλησίας ακόμη δεν είναι
παρόντες οι περισσότεροι που βλέπουν τα Χριστούγεννα ως έκφραση κατανάλωσης, φαγητού,
διασκέδασης, ταξιδιού, διακοπών, αγορών. Δεν είναι παρόντες αυτοί που δεν
μπορούν να αγαπήσουν, να συγχωρήσουν, να προσφέρουν ως δώρο τον εαυτό τους και
την καρδιά τους, ώστε ο σιωπηλός Θεός να τους δώσει την άφεση, την αλήθεια, τη
σωτηρία, την ανάσταση. Κι όμως, το Άστρο της πίστης παραμένει στον ουρανό του
κόσμου και μας καλεί να το κοιτάξουμε, να το εμπιστευτούμε, για να μας οδηγήσει
στον Θεό που γεννήθηκε και γεννιέται κάθε στιγμή για όποιον θέλει να ζήσει τη
ζωή με το νόημα της σχέσης με τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή.
Ο ουρανός
αναγγέλλει τον ερχομό του σιωπηλού Θεού. Πόσοι όμως από εμάς κοιτούμε προς τα
πάνω; Συνήθως κοιτούμε δίπλα και μέσα μας, κάποτε και προς τα κάτω, προς τον
εαυτό των παθών, των επιθυμιών, του βολέματος, της συνήθειας. Τρεις μόνο Μάγοι,
επιστήμονες αστρονόμοι, φιλόσοφοι και αναζητητές είδαν προς τα επάνω και
κατάλαβαν, όταν γεννήθηκε ο Χριστός, την αλήθεια. Ήταν εκείνοι οι οποίοι μελετούσαν,
σκέπτονταν, παρατηρούσαν τον κόσμο και οικειοποιούνταν τη γνώση, χωρίς όμως να
μένουν στην αυτάρκειά της. Ένιωθαν ότι κάτι λείπει από τη ζωή, για να έχει αυτή
πλήρες νόημα. Ότι ο άνθρωπος, από μόνος του, δεν έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τη
φθαρτότητα, τη θνητότητα, την αδυναμία να ζήσει για πάντα. Ότι αυτός ο κόσμος έχει
τόση ομορφιά, τόσα μυστικά, αλλά και μπορεί να δώσει ελπίδα όταν συντονιστεί με
τον Πλαστουργό του. Όταν ζητήσει την παρουσία Του. Κι αυτή δεν μπορεί να είναι
απρόσωπη, γενική, αφηρημένη, αλλά θέλει να ενσαρκωθεί στο Πρόσωπο του Θεού που
σιωπηλά γίνεται ένας από εμάς, για να μας δώσει τη χάρη Του και να γίνουμε κι
εμείς τα παιδιά Του, να γίνουμε ένα μαζί Του.
Οι Μάγοι άκουσαν
τον λόγο του Άστρου. Φωτίστηκαν από αυτό και το ακολούθησαν. Βρήκαν τον Σωτήρα
και Του πρόσφεραν τα δώρα τους. Χρυσό, διότι είναι ο βασιλιάς του κόσμου, όχι ο
εξουσιαστής, αλλά ο αγαπών. Λιβάνι, διότι είναι ο Θεός, όχι ο τιμωρός, αλλά ο πατέρας
και αδελφός. Σμύρνα, διότι είναι αυτός που θα θυσιαζόταν, ώστε να λυτρωθούμε
από τον θάνατο. Ήρθε για να πεθάνει και να αναστηθεί. Κι εμείς μαζί Του.
Στην ένταση, τον
θόρυβο του κόσμου και του καιρού, ο σιωπηλός Θεός μάς καλεί να γιορτάσουμε στην
Εκκλησία τον ερχομό Του με τη δική μας ταπεινή, σιωπηλή, καρδιακή αγάπη προς
όλους, προς κάθε εικόνα Του. Για να έχουν τα Χριστούγεννα νόημα.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τρίτης 24 Δεκεμβρίου 2024
