«῾Ο Κύριος ἂς δείξει τὸ ἔλεός του στὴν οἰκογένεια τοῦ ᾿Ονησιφόρου, ποὺ μὲ ἀνακούφισε πολλὲς φορὲς καὶ δὲν ντράπηκε γιὰ τὴ φυλάκισή μου, ἀλλὰ ἦρθε στὴ Ρώμη, μὲ ἀναζήτησε μὲ πολλὴ ἐπιμονὴ καὶ μὲ βρῆκε».
Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή
μας είναι όταν βλέπουμε δικούς μας ανθρώπους να παρεκτρέπονται. Να
απορρίπτονται από την κοινωνία, για κακές συμπεριφορές. Να αισθανόμαστε ότι η
δική τους στάση αντανακλά και σε μας. Να ντρεπόμαστε να βγούμε έξω, για να μη
συναντήσουμε ανθρώπους που θα μας ρωτήσουν για το τι συμβαίνει. Ή να
αισθανόμαστε το ελεγκτικό ή ειρωνικό βλέμμα των άλλων πίσω από την πλάτη μας,
χωρίς να είμαστε βέβαιοι σε τι φταίμε εμείς. Αυτή η κατάσταση επιτείνεται όταν
έχουμε να κάνουμε με την εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, τα οποία είναι
πολύ εύκολο να διασύρουν ανθρώπους, να στήσουμε ψεύτικες ειδήσεις, να παγώσουν
εικόνες και να προκαλέσουν παραπλανητικές εντυπώσεις, χωρίς να ενδιαφέρονται
για την αλήθεια, αλλά για τον θόρυβο.
Θέλει γενναιότητα καρδιάς για να σταθεί κάποιος κοντά σε
έναν άνθρωπο που διασύρεται. Θέλει ακόμη μεγαλύτερη γενναιότητα και πολλή αγάπη
να αποφασίσει κάποιος να συμπαρασταθεί σε εκείνον που έχει σφάλει, είναι
περιφρονητέος από τους πολλούς. Γι’ αυτό και ο Χριστός αναφέρει στην παραβολή
της μελλούσης κρίσεως ότι «ήμουν στη φυλακή και ήρθατε να με επισκεφθείτε» (Ματθ.
25, 36). Είναι ένας εκπληκτικός λόγος. Στο πρόσωπο του περιφρονημένου, του
αμαρτωλού, του κοινωνικά απόβλητου, δικαίως ή αδίκως, βρίσκεται ο ίδιος ο
Χριστός και περιμένει την αγάπη ως επίσκεψη.
Ακόμη όμως και αδικημένος να είναι κάποιος, ο λόγος των
πολλών φοβίζει αυτούς που τον αγαπούνε. Επικρατεί ένα αίσθημα να σώσουμε τον
εαυτό μας και ο φόβος αυτός κάνει την αγάπη να παγώνει. Χρειάζεται τόλμη και
αποφασιστικότητα, που είναι η αυθεντική χριστιανική στάση. Το βλέπουμε αυτό
στην δεύτερη επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο,
επίσκοπο Εφέσου, με την οποία τον προτρέπει να μη ντραπεί που είναι ο Παύλος ο
δάσκαλός του, διότι οι ρωμαϊκές αρχές ετοιμάζονται να τον εκτελέσουν ως εχθρό
της αυτοκρατορίας (η επιστολή αυτή αποτελεί το κύκνειο άσμα του Παύλου,
γραμμένη στη φυλακή, λίγο διάστημα πριν το μαρτυρικό τέλος του αποστόλου το 68
μ.Χ.). Την ίδια στιγμή, ο Παύλος κάνει μία ευχή και μια προσευχή για τον
Ονησιφόρο, επίσκοπο Κολοφώνος, και την οικογένειά του. Ο Ονησιφόρος, με
επίγνωση ότι η επίσκεψή του θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον ίδιο και τους
οικείους του, πηγαίνει στη Ρώμη και επισκέπτεται στη φυλακή τον απόστολο Παύλο,
δείχνοντας ότι η αγάπη νικά κάθε φόβο. Αυτή η επίσκεψη παρηγορεί κατά άνθρωπον
τον απόστολο των εθνών και δείχνει ότι αυτός που αγαπά, δεν λογαριάζει τίποτα
μπροστά στην αγάπη.
Αυτό είναι το αυθεντικό χριστιανικό ήθος, απαραίτητο
στους καιρούς μας. Να μη ντρεπόμαστε να δείξουμε την αγάπη μας, ιδίως σ’ αυτούς
που δεν είναι όπως πρέπει, διότι αυτοί, περισσότερο από όλους, έχουν την ανάγκη
της. Ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ, στο αριστούργημά του «Οι Άθλιοι»,
μιλά για τον επίσκοπο Μυριήλ, ο οποίος δίνει στον δραπέτη και κλέφτη του
σπιτιού του, στο οποίο τον φιλοξένησε, Γιάννη Αγιάννη το δεύτερο κηροπήγιο το
οποίο εκείνος δεν πήρε φεύγοντας κρυφά, τον σώζει από την αστυνομία, και τον
οδηγεί στην μετάνοια. Είναι σπουδαίο να νικούμε τους εαυτούς μας, που βλέπουν
τα πάντα σε μας άψογα, που φοβούνται μην τσαλακωθεί η δική μας εικόνα και
εγκαταλείπουμε χωρίς αγάπη και συμπαράσταση εκείνους, κάποτε και τους οικείους
μας, που δεν είναι ούτε όπως εμείς θέλουμε ούτε όπως η κοινωνία. Ή, φοβούμενοι
για τον εαυτό μας, φοβούμενοι να πάμε κόντρα στο ρεύμα, σιωπούμε και κρυβόμαστε,
για να μην συμπαρασταθούμε ή να μη δείξουμε την αγάπη μας σε εκείνους που τη
χρειάζονται, έχοντας απορριφθεί από την κοινωνία και τον θόρυβο των καιρών.
Χρειάζεται καρδιά γενναία, απόφαση ότι η αγάπη είναι ο δρόμος και τόλμη που η ψυχή που πιστεύει στον Χριστό βρίσκει μέσα από αυτή την πίστη. Εις πείσμα των καιρών. Είναι αυτό που έκαναν ο άγιος Ελευθέριος, ο οποίος δεν φοβήθηκε να ομολογήσει τον Χριστό μπροστά στον Ρωμαίο αυτοκράτορα, και η μητέρα του αγία Ανθία, η οποία μαρτύρησε μαζί με το παιδί της, όταν πήγε κοντά του μετά το μαρτύριο για να το αγκαλιάσει, δείχνοντας ότι η αγάπη είναι ο δρόμος για την αγιότητα και την αιωνιότητα.
π. Θεμιστοκλής
Μουρτζανός
15 Δεκεμβρίου 2024
Κυριακή ΙΑ’ Λουκά- του
αγίου Ελευθερίου
