ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 131- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, «ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ- ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ», εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Το βιβλίο είναι
έκφραση της ψυχής και του λόγου του ίδιου του συγγραφέα. Αποτυπώνει τον δικό
του ανεκπλήρωτο έρωτα για την ανθρώπινη ψυχή, που τον οδηγεί όχι απλώς να
εργάζεται, αλλά να προσπαθεί να ανασύρει από μέσα της την αλήθεια. Ξεκινά από
την επισήμανση ότι είναι ανάγκη να μάθουμε ποιοι δεν είμαστε για να
προχωρήσουμε μετά στο ποιοι είμαστε. Η αυθεντικότητα θα προκύψει μέσα από την
αυτεπίγνωση, καρπό της ταπείνωσης, αληθινά πνευματικής αρετής. Χρειάζεται, λέει
ο συγγραφέας, να άρουμε τα προσωπεία, τις μάσκες μας, για να βρούμε τον «απαρτιωμένο»,
τον ολοκληρωμένο εαυτό μας.
Βλέποντας τη ζωή
συνολικά ο συγγραφέας επισημαίνει ότι σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο
θριαμβεύει δικτατορικά το «όλα επιτρέπονται», δεν υπάρχει άλλη άποψη από το politically correct. Γι’ αυτό και
χρειάζεται να αντισταθούμε, διότι αλλιώς τίθεται σοβαρότατο το πρόβλημα της
ελευθερίας. Χωρίς κόπο, εξάλλου, δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματά μας. Χωρίς
να τα κατανοήσουμε, να πονέσουμε κοπιάζοντας δεν μπορούμε να εισέλθουμε σε έναν
νέο τρόπο ζωής, στηριγμένο σε αυθεντικές σχέσεις, αλήθεια, αγάπη, για την οποία
χρειάζεται να υπερνικήσουμε τόσο την έλλειψη όσο και τον φόβο. Να μάθουμε να
ετοιμαζόμαστε για προσφορά. Να μάθουμε να λέμε πολλά «ΟΧΙ», ιδίως στις σχέσεις
μας με τα παιδιά μας, για να μπορέσουμε να χτίσουμε το «ΝΑΙ» που θα
νοηματοδοτήσει την ύπαρξή μας. Το κύριο ΟΧΙ είναι στη νοοτροπία να θέλεις να
είναι όλοι ευχαριστημένοι μαζί σου, όπως επίσης και να κατανοήσεις ότι η σχέση
δεν λειτουργεί μηχανιστικά. Η γνήσια σχέση χτίζεται όταν ακούμε τον άλλο,
παραιτούμενοι από την επιθυμία να παρέμβουμε προτού νιώσουμε τι μας λέει και τι
ζητά από εμάς. Είναι καλό να αφήνουμε τους άλλους να νιώθουν κάπως σημαντικοί
για μας και να μην προσποιούμαστε τους άτρωτους και άθραυστους.
Αναφερόμενος στη
συνείδηση, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι είναι άλλο η «ενοχική συνείδηση» (κρύβω
τα λάθη μου, το κακό που έχω πράξει) και άλλο η «πληγωμένη συνείδηση». Εκεί
αναλαμβάνω την ευθύνη για τα λάθη μου, ώστε να μπορέσω, αφού συγχωρήσω γνωρίζοντας τι καλούμαι να
διορθώσω, τον εαυτό μου, να παλέψω για τη συγχώρηση των άλλων.
Το μεγάλο πρόβλημα
της ελληνικής οικογένειας, κατά τον συγγραφέα, είναι η συνεξάρτηση γονέων και παιδιών, η επίκληση από την πλευρά
των γονέων των θυσιών που έχουν κάνει για τα παιδιά, ώστε να τα ελέγχουν, ενώ
στην πραγματικότητα η θυσία, αν δεν είναι πράξη αγαπητικής ελευθερίας, είναι
σημείο ότι ο γονέας έχει υποκύψει σε εσωτερικευμένα σχήματα όπως του «σωστού
γονιού», της «καλής συζύγου», της «κοινωνικά αποδεκτής οικογένειας», καθιστώντας
τελικά τη θυσία της προσωπικής χαράς σημείο ικανοποίησης του ναρκισσισμού μας. Έτσι, οι γονείς θα μετατραπούν στη συνέχεια ως
φροντιστές των εγγονών τους, για να συνεχίσουν να ελέγχουν στο όνομα της
ανάγκης τα παιδιά τους. Εδώ χρειάζεται ελευθερία.
Είναι πολύ
ενδιαφέρον ότι ο συγγραφέας επισημαίνει πως η αξία και ο τρόπος της πίστης στον
Θεό και της σύνδεσης με το πρόσωπο του Χριστού μπορούν να δώσουν στον άνθρωπο, πέρα από το
ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο, ένα νόημα ζωής που μπορεί να διαμορφώσει θέσεις και
απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, σε όλες τις σχέσεις της ζωής.
Μέσα από την
εξαιρετική πέννα του, ο Γρηγόρης Βασιλειάδης μας δίνει μία γόνιμη επιστημονική,
αλλά και προσωπική απάντηση σε θέματα που απαιτούν την αναγνώριση ότι η ψυχή
του ανθρώπου δεν γιατρεύεται με συνταγές και γιατροσόφια, αλλά με τη δύναμη του
αγώνα για ελευθερία και αγάπη. Είναι παρήγορο ότι τολμά να ομολογήσει πίστη
στον Θεό, σε μία εποχή όπου οι πολλοί φοβούνται να δώσουν αυτή τη διάσταση,
ακόμη κι αν την αποδέχονται.
Σας συστήνουμε
ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό.
27 Φεβρουαρίου 2024
