Ο ΕΡΩΤΑΣ ΩΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ

            

    Παρακολουθώντας σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές, κυρίως από την Αμερική, βλέπουμε μία συστηματική απόπειρα προβολής του ομοφυλόφιλου έρωτα ως αυθεντικής πηγής ευτυχίας. Είδαμε την σειρά The Last of Us, μία δυστοπική περιγραφή ενός κόσμου που βγαίνει από μια πανδημία, η οποία καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αφήνοντας πίσω ελάχιστους που καταφέρνουν να επιβιώσουν από τις επιθέσεις των ζωντανών-νεκρών ως προς το μυαλό. Κεντρικοί ήρωες ένα νέο κορίτσι, το οποίο έχει ανοσία στον ιό, κι ένας μέσης ηλικίας άνθρωπος που αναλαμβάνει να γίνει στην πραγματικότητα πατέρας γι’  αυτήν και να την μεταφέρει σε ένα ερευνητικό κέντρο, όπου υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί φάρμακο από το αίμα της, που θα σώσει τους υπόλοιπους ανθρώπους, οδηγώντας την ίδια στον θάνατο.

Η σειρά, προερχόμενη από βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης, είναι εξαιρετική ως προς τους συμβολισμούς της.   Ο ιός, αποτέλεσμα μετάλλαξης από έργα ανθρώπινα, καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αυτό που καταναλώνει, που δεν αφήνει περιθώρια για ποιότητα ζωής, για αγάπη και συναισθήματα, και καθιστά τον ξενιστή του επιθετικό τόσο πολύ, ώστε ένα άγγιγμα να είναι αρκετό σε 24 ώρες να διαλύσει το όποιο θύμα και να το μεταμορφώσει σε σκλάβο ως προς τον νου, έτοιμο να μεταδώσει θάνατο. Αυτός είναι δυστοπικά ο κόσμος μας. Αυτός στον οποίο δεν χωρά η αγάπη, αυτός ο οποίος λειτουργεί στην προοπτική του βολέματος, που περιμένει από την επιστήμη τα πάντα, αλλά είναι ανίκανος να μοιραστεί. Αυτός ο κόσμος προϋποθέτει θάνατο, για να λάβει ζωή. Όμως ο θάνατος δεν είναι βέβαιο ότι θα σώσει όλους, καθώς η χρήση του αντιδότου δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμπεριλάβει τους πάντες. Σίγουρα θα δοθεί στους εκλεκτούς, στους «επαναστάτες»,  αυτούς που έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από την παγκόσμια τάξη των πραγμάτων, είτε για πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς είτε για άλλους ιδεολογικούς λόγους. Και σίγουρα αυτοί δεν έχουν ως βάση τους την αγάπη, όπως δείχνουν οι διάφορες σέκτες τις οποίες συναντούν ο άντρας και το κορίτσι, οι δύο ήρωες.

Αξιοσημείωτο όμως είναι το επεισόδιο στο οποίο απεικονίζεται το μόνο αληθινά ευτυχισμένο ζευγάρι της σειράς. Είναι δύο άντρες, οι οποίοι συζούν, παρότι ο ένας ήταν κλεισμένος σε ένα σπίτι φρούριο μιας ερειπωμένης πόλης. Σταδιακά γνωρίζονται και ερωτεύονται, μέχρι που θα πεθάνουν μαζί. Οι σεναριογράφοι της σειράς φρόντισαν, στα πλαίσια της εξοικείωσής μας με τον νέο κόσμο που πλέον τείνει να εγκαθιδρυθεί, τον κόσμο του δικαιώματος σε όλα, να μας παρουσιάσουν τον ομοφυλόφιλο έρωτα ως απάντηση στην ανάγκη για γνησιότητα.

Ο έρωτας όμως δόθηκε στον άνθρωπο για να μοιραστεί το σώμα και την ψυχή του στην συμπληρωματικότητά τους. Δεν είναι απλή φιλία. Δεν είναι μόνο η συντροφικότητα. Είναι και η ένωση που γεννά ζωή. Κι αυτό το παραθεωρούν οι σύγχρονες δημιουργίες, οι οποίες προσπαθούν να απομονώσουν τον έρωτα από τη συνολική λειτουργία του ανθρώπου. Ο έρωτας είναι υπέρβαση του δικαιώματος  της αυτόνομης ύπαρξης, ακριβώς γιατί γεννιέται μαζί με τον πόθο για τοκετό στο αγαθό, το οποίο ταυτίζεται σίγουρα και με τη  γέννα του παιδιού, χωρίς να εξαντλείται σ’ αυτό.   

Αυτούς τους δρόμους οι σειρές που απευθύνονται κυρίως στους νεώτερους έχουν πάψει να τα θέτουν.  Αντίθετα, υπηρετούν τα νέα ιδεολογήματα που κυριαρχούν σταδιακά στη ζωή μας. Λύση δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός, αλλά η κριτική τοποθέτηση, όπως και σε όλα τα σύγχρονα θέματα. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 14 Φεβρουαρίου 2024