«Πώς να χωρέσει ο χρόνος σε μια ευχή;» τραγουδά ένα νεανικό συγκρότημα (Onirama). Όλοι μας, στην είσοδο της νέας χρονιάς, προσπαθούμε το αντίθετο: να χαρούμε και να αισιοδοξούμε ότι οι ευχές μας θα γίνουν πραγματικότητα, ότι όλα οδηγούν σε ένα καινούργιο ξεκίνημα, ότι αυτοί που αγαπούμε και μας αγαπούνε θα είναι καλά, ότι μικρότερα ή μεγαλύτερα όνειρά μας θα πραγματωθούν. Λησμονούμε βεβαίως το άστατον των πραγμάτων και ότι μόνο ο Θεός παραμένει ανεπηρέαστος από τον χρόνο, επειδή τον δημιούργησε και ταυτόχρονα εισήλθε σ’ αυτόν γενόμενος και άνθρωπος, για να του δώσει ένα νέο νόημα: αυτό που θα τον υπερβεί!
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν», λέει ένα άλλο τραγούδι (Ν. Παπάζογλου) Επειδή ό,τι υπόκειται στον χρόνο μεταβάλλεται, καθώς συναντιέται με τα άλλα της ζωής, είτε πρόσωπα είτε επιθυμίες είτε όνειρα είτε καλό είτε κακό,δεν μπορεί παρά να αλλάξει. Τα όντα βρίσκονται σε μία διαρκή πάλη, η οποία πηγάζει από το ένστικτο και την ελευθερία. Το ένστικτο έχει να κάνει με την φύση. Μας έχει δοθεί από τον Θεό για να πορευόμαστε επιβιώνοντας στον κόσμο και στον χρόνο. Η ελευθερία έχει δοθεί ως δωρεά στον άνθρωπο για να την συναισθάνεται, αλλά και στα άλογα ζώα που, χωρίς να την κατανοούν, την συνδέουν με το ένστικτό τους. Τόσο η φυσική μας πορεία, όσο και η ελευθερία μας οδηγούν στην συνάντηση και στην σχέση. Και ό,τι συναντιέται, αργά ή γρήγορα, θα συγκρουστεί ή θα επηρεαστεί και πάντως θα αλλάξει. Το μόνο που θα μείνει το ίδιο είναι ο θάνατος που συνοδεύει συνεχώς κάθε κίνηση, κάθε σύγκρουση, κάθε αλλαγή. Διότι ανά πάσα στιγμή, τόσο στα κύτταρα του σώματός μας, όσο και στις σχέσεις μας, στις επιλογές μας ή στους εξαναγκασμούς μας από την κοινωνία με τους άλλους, ο θάνατος είναι πανταχού παρών. Τι άλλο είναι το παρελθόν, παρά αυτό που έχει πεθάνει στον χρόνο; Μένουν μόνο η μνήμη και η καινούργια ταυτότητα που αποκτούμε, θέλοντας και μη, κάθε νέα στιγμή ή σε βάθος χρόνου, καθώς οι εμπειρίες, οι σκέψεις, τα σωστά και τα λάθη προστίθενται!
Ο μόνος που δεν μεταβάλλεται είναι ο Χριστός. Η θεότητά Του έτσι κι αλλιώς είναι αμετάβλητη. Η ανθρώπινη φύση Του, την οποία προσέλαβε ως μυστήριο αγάπης, βίωσε την μεταβολή, την επιβίωση, τα αδιάβλητα πάθη, την πείνα, την δίψα, την χαρά της κοινωνίας και της φιλίας, την λύπη για τον πόνο και τον θάνατο, όπως επίσης και για την απουσία της αγάπης από τους ανθρώπους. Με την Ανάσταση νίκησε τον χρόνο και τον θάνατο και ως προς το ανθρώπινο. Και μας δείχνει ότι ο αγώνας μας είναι εν ελευθερία να παραμείνει αμετάβλητη η αγάπη.
Ναι, χωρά ο χρόνος σε μια ευχή, αρκεί να επιλέξουμε τον τρόπο της αγάπης. Στην σχέση μας με τον συνάνθρωπο να κάνουμε ένα βήμα πέρα από την κυριαρχία της επιβίωσης, της εξουσίας, της φιληδονίας με ρίζα το «εγώ». Να χωρέσει η χαρά που συναντιόμαστε, η συγχώρεση που μπορούμε να συμπορευόμαστε νικώντας το ένστικτο του συμφέροντος και να παλέψουμε στην Εκκλησία να ομοιωθούμε προς τον Τριαδικό Θεό που είναι αγάπη και μας δείχνει την αγάπη!
Στην Εκκλησία ο χρόνος ξεκινά κάθε στιγμή από την αρχή!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”
Στο φύλλο της Τρίτης 31ης Δεκεμβρίου 2019
