Διαμαρτυρόμαστε οι μεγαλύτεροι για την παθητικοποίηση της σύγχρονης νεολαίας. Βλέπουμε τους νέους να είναι κολλημένοι στο κινητό τους, να μην επικοινωνούν πρόσωπο προς πρόσωπο, να πέφτουν εύκολα θύματα των fake news, να μην διαμαρτύρονται για οξύτατα προβλήματα των καιρών μας, όπως η κοινωνική αδικία, η αλλοτρίωση του ανθρώπου, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η απουσία ταυτότητας. Εύκολα αποθεώνουμε το δικό μας χτες, διότι υπήρχε η πολιτικοποίηση (άσχετα αν συνήθως ήταν κομματικοποίηση διχασμού), δύσκολα αναλαμβάνουμε τις δικές μας ευθύνες και ακόμα πιο δύσκολα συνειδητοποιούμε ότι οι καιροί σε επίπεδο συλλογικό δεν αλλάζουν. Χρειάζεται μία παθητικοποιημένη, ατομοκεντρική νεολαία, διότι μόνο έτσι αυτός ο πολιτισμός μπορεί να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία του προς τον μετα-άνθρωπο, δηλαδή τον άνθρωπο με μηχανικά, τεχνολογικά στοιχεία ενσωματωμένα στο σώμα του, για να ξεχάσει εντελώς την ψυχή του.
Για να υπάρξει μία αλλιώτικη νεολαία χρειάζεται ένα αίσθημα αντίστασης. δεν είναι ανάγκη να κάνει θόρυβο. Μεγάλες αλλαγές γίνονται από εκείνους που το λέει η καρδιά τους, τους λίγους που δεν συμβιβάζονται με το ήθος κάθε εποχής, όταν αυτό είναι αλλοτριωτικό. Για παράδειγμα, αν ένας νέος διαβάσει την ιστορία του προφήτη Δανιήλ και των τριών Παίδων, που η Εκκλησία γιορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, είναι αδύνατον να μην θαυμάσει τις αναλογίες με τους καιρούς μας. Ένα καθεστώς στο οποίο ο ισραηλιτικός λαός είναι αιχμάλωτος, χωρίς τόπο και πατρίδα, καθώς έχε μεταφερθεί από την Παλαιστίνη στην Βαβυλώνα, ένας βασιλιάς που έχει θεοποιήσει την εικόνα του εαυτού του, ένα καθεστώς που διαγράφει την παράδοση του αιχμάλωτου λαού, ακόμη και τα ονόματα των ανθρώπων, δίνοντάς τους καινούργια, για να ενσωματωθούν. Και τέσσερις νέοι, οι οποίοι καλούνται να γίνουν αξιωματούχοι του νέου καθεστώτος, δηλαδή να προσαρμοστούν.
Κι εκείνοι ζητούν από τους εκπαιδευτές τους να τους επιτρέψουν να νηστεύουν, ακολουθώντας τις παραδόσεις. Δείχνουν ότι το σώμα δεν είναι ελεύθερο, η ψυχή όμως παραμένει αδούλωτη και πραγματικά και συμβολικά. Αρνούμενοι το δικαίωμα του «ναι σε όλα», υποβάλουν τον εαυτό τους σε μία εκούσια στέρηση, όχι για να ξεχωρίσουν, αλλά για να κρατήσουν την ταυτότητά τους. Και δεν θα λησμονήσουν ότι η πίστη στον αληθινό Θεό δεν τους επιτρέπει να λατρεύουν εικόνες βασιλικές, να ακολουθούν διατάγματα που προσβάλουν τον μέσα κόσμο τους, να παίρνουν αποφάσεις που δεν τιμούν το ανθρώπινο πρόσωπο.
Όταν έρχεται η ώρα θα δηλώσουν τις αποφάσεις τους με θάρρος ενώπιον του ίδιου του τυράννου. Και θα ακουστεί η φωνή: « Έστι Θεός», υπάρχει Θεός! Αυτή η φωνή θα κάνει τον τύραννο να ρίξει τους τρεις στο καμίνι του πυρός, για να διαπιστώσει κι εκείνος ότι όντως υπάρχει Θεός, μόνο που δεν είναι αυτός που τα ανθρώπινα μέτρα έχουν κατασκευάσει, ένας ανάμεσα στους πολλούς, ένας ακόμη που λέει «περάστε καλά», αλλά ο Θεός της ελεύθερης καρδιάς, ο Θεός του σεβασμού για τον άνθρωπο, ο Θεός μιας άλλης διαφορετικότητας: αυτής που δίνει ταυτότητα μέσα από την πίστη!
Ο τύραννος συγκλονίστηκε και κλονίστηκε. Όταν ο προφήτης Δανιήλ του εξήγησε ότι ο Θεός θα έρθει ως Μεσσίας και θα γκρεμίσει ως λιθάρι που δεν κόπηκε από πουθενά, καθώς θα έρθει πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, και θα συντρίψει κάθε είδωλο, ο τύραννος κατενόησε την ήττα του.
Αλλιώτικη νεολαία. Βρήκε ταυτότητα και αντιστάθηκε. Έμεινε στην ιστορία. Ποιο το χρέος μας;
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 18 Δεκεμβρίου 2019
