«Τοις δε λοιποίς δέδοται τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν» (Λουκ. 8, 10)
«Στους υπόλοιπους τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δίνονται από Αυτόν με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν αλλά να μην βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν».
Κάνει διακρίσεις ο Θεός; Σε άλλους δίνει την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται το θέλημά Του, τον δρόμο που οδηγεί στην Αλήθεια της Βασιλείας, στο νόημα της όντως ζωής και σε άλλους προσφέρει κάποιες ιστορίες, κάποιες παραβολές, ώστε τελικά να μην είναι σε θέση να δουν πραγματικά τα παραπάνω, αλλά και ενώ ακούνε να μην καταλαβαίνουν;
Το Ευαγγέλιο του Σπορέως αυτό λέει, χωρίς υπεκφυγές. Και αφήνει σε μας να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα.
Δύσκολος δρόμος. Όταν έχουμε ταυτίσει την αγάπη με την ομοιομορφία, με την ισότητα, το ομότροπο, πώς να εξηγήσουμε ότι η αγάπη εκφράζεται κατά την δύναμη του καθενός; Κατά την διάθεση της καρδιάς του; Ότι δεν αρκεί η σπορά του λόγου και της αλήθειας, αλλά χρειάζεται η αγαθή γη, για να καρποφορήσει αυτός ο λόγος. Ότι δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλο το χωράφι, αλλά ότι είναι αρκετή και μία γωνιά, στην οποία το έδαφος λέει ΝΑΙ στον γεωργό. Ότι αυτό το ΝΑΙ δεν έρχεται τυχαία, αλλά έπεται της απόφασης του κατόχου και διαχειριστή του να μην κοιτά από εδώ και από εκεί, αλλά να συγκεντρωθεί στην προετοιμασία για την σπορά. Να αναζητεί την αλήθεια. Να έχει υπομονή να έρθει το φθινόπωρο. Να μη βιαστεί στον χειμώνα να απαιτήσει να βγει το στάχυ, διότι θα καεί στο κρύο των λογισμών, στο χιόνι των μεριμνών που με το βάρος του θα το λυγίσει, αλλά και στα άτσαλα βήματα των άλλων, που χωρίς να βλέπουν πού πατάνε, θα το τσακίσουν. Να μην αγωνιά την ώρα της άνοιξης να κιτρινίσει, αλλά να περιμένει την ώρα του καλοκαιριού. Και να είναι έτοιμος να αφήσει αυτόν που έσπειρε και να θερίσει. Να αναζητά τον Γεωργό των καρδιών μας να είναι Αυτός που θα κρίνει την ώρα και την στιγμή που όλα θα είναι έτοιμο, ώστε να τραφούν από το στάρι όσοι έχουν ανάγκη αληθινή.
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα μείνουν για πάντα στις παραβολές. Δεν θέλουν κάτι περισσότερο ή δεν αντέχουν. Υπάρχουν κι άλλοι, τα χωράφια των οποίων είναι κλειστά για τον Σποριά. Περιφραγμένα. Καλλιεργούν το κριθάρι και το καλαμπόκι της κοσμικής σοφίας. Της αυτάρκειας μιας ζωής χωρίς Θεό. Της ευχαρίστησης των ηδονών. Της ανίας που γίνεται εικόνα και αυτοείδωλο. Φτωχό είναι το ψωμί που θα παραχθεί, αν παραχθεί. Δεν θα θρέφει, δεν θα χορταίνει. Αλλά αν δεν έχεις αυτιά ανοιχτά, πώς να ακούσεις;
Στην κοινωνία μας αυτοί οι κάτοχοι μπορεί από περιέργεια, από συνήθεια, από μνήμες ή από ένα αίσθημα ότι για κάποιο λόγο δεν χορταίνουν, να πλησιάσουν την αγαθή γη. Να θελήσουν να δούνε τι είναι αυτός ο σπόρος που καρπίζει. Αλλά αν δεν αφήσουν κατά μέρος το βόλεμα ότι έστω κι έτσι, έχουν ένα, κάποιο ψωμί, αν δεν διακινδυνεύσουν να γίνουν από αφεντικά εργάτες, υπάκουοι αναζητητές της Αλήθειας, με μικρότερες ή μεγαλύτερες θυσίες, κυρίως της παραίτησης από την βεβαιότητα ότι όσα έχουν είναι αρκετά διότι η ζωή οδηγείται στο μηδέν, η στιγμή γρήγορα θα γίνει χτες. Η πορεία χωρίς γυρισμό. Μόνο αν υπάρξει ίχνος ταπείνωσης στην καρδιά τους, μπορούν να ελπίσουν στην μετάνοια.
Πιο δύσκολα είναι για όσους από εμάς πιστεύουμε ότι η γη μας είναι αγαθή, επειδή ανήκουμε στον αγρό της Εκκλησίας. Αυτάρκεις, επειδή νιώθουμε ότι έχει ο Θεός για μας, επειδή έχουμε κάνει την σωστή επιλογή, επειδή δεν είμαστε όπως οι λοιποί των ανθρώπων, επειδή δεν φύγαμε στον κόσμο, δεν κατανοούμε ότι κοιτάζουμε, αλλά δεν βλέπουμε, ότι ακούμε, αλλά δεν καταλαβαίνουμε. Κοιτάζουμε τον Σπορέα, αλλά δεν βλέπουμε ποιον δρόμο μας δείχνει, καθώς η ματιά μας είναι εγωκεντρική. Δεν είναι ματιά εξόδου στην αγάπη, στην υπακοή, στην ταπείνωση, στην μετάνοια. Δεν είναι ματιά εξόδου από την αυτάρκεια ότι τα ξέρουμε όλα. Δεν είναι ματιά καλής περιέργειας να ακούσουμε, να αναζητήσουμε, να εμπιστευθούμε. Να σκεφτούμε ότι η γη θέλει καλλιέργεια με αξιοποίηση και των μέσων που ο χρόνος φέρνει, αλλά, κυρίως, με την απόφαση να είναι δική Του. Εκείνος να είναι η προσμονή μας, για Εκείνον η ετοιμασία μας, σ’ Εκείνον η τελική εμπιστοσύνη. Για να ακούσουμε και να καταλάβουμε. Χωρίς Αυτόν τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε.
Κάθε παραβολή μας βάζει το μεγάλο ερώτημα: θα δούμε και θα ακούσουμε, περνώντας από τον νου στην καρδιά ή θα μείνουμε στην συνήθεια αφήνοντας πουλιά, αγκάθια, πέτρες να κρατήσουν τον σπόρο άκαρπο; Δεν κάνει διακρίσεις ο Θεός. Η καρδιά μας έχει την απάντηση, πόσο από τον σπόρο που μας ρίχνει, γιατί Εκείνος είναι ο μόνος που ξέρει την κατάστασή της, μπορεί να δεχτεί και να αφήσει να καρπίσει!
Κέρκυρα, 14 Οκτωβρίου 2018
