Σε κάθε περίσταση της ζωής μας,
σε κάθε σχέση, σε κάθε στόχο πάντοτε υπάρχουν κάποια κλειδιά που ξεκλειδώνουν
τις πόρτες και ανοίγουν τον δρόμο για να περάσουμε στην επίτευξη των στόχων,
αλλά και στην πληρότητα που έχουμε ανάγκη για να πετύχουμε αυτό που ζητούμε. Οι
ειδικοί συστήνουν ως κλειδιά την υπομονή, την εργατικότητα, την ενσυναίσθηση,
το να μπαίνουμε δηλαδή στην θέση των άλλων, την ασκητικότητα, την εκμετάλλευση
των περιστάσεων προς όφελός μας, την αξιοποίηση των πνευματικών μας χαρισμάτων,
ιδίως της ευφυΐας. Ιδίως στις ανθρώπινες
σχέσεις, πλήθος είναι τα εγχειρίδια που γράφονται, με συμβουλές για να γίνουν
όλα πετυχημένα. Είναι άλλωστε το άγχος της εποχής μας να γίνουν όλα όπως τα
θέλουμε. Και δεν είναι κακό κάποιος να βάζει στόχους και να θέλει να τους
πετύχει.
Οι στόχοι που έχουμε μπροστά μας
οδηγούν στο μέλλον. Υπάρχει όμως και
ένας στόχος που έρχεται από το μέλλον. Αυτός είναι η Βασιλεία του Θεού. Οι
στόχοι που βλέπουν προς το μέλλον θεραπεύουν τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης
μας να έχει νόημα στην ζωή. Να χαίρεται γιατί ζει, να ξέρει γιατί παλεύει, να
μπορεί να διαχειριστεί τις ανάγκες της να μην είναι μόνη, αλλά να έχει
κοινωνικότητα., αποδοχή, ανταμοιβή, αγαθά. Ο στόχος όμως της Βασιλείας του Θεού
έρχεται από το μέλλον, γιατί ό,τι είναι μας έχει δοθεί ήδη από τον Θεό και θα
ολοκληρωθεί στο μέλλον, αλλά είναι ήδη στο παρόν, αρκεί να έχουμε τρία
χαρακτηριστικά κλειδιά: το ένα είναι η ομολογία της πίστης. Το
δεύτερο είναι η βία. Το τρίτο είναι η ευχαριστία, το « Δόξα τω Θεώ». Αυτά
τα τρία κλειδιά καθιστούν το μέλλον παρόν. Μας παίρνουν από το χέρι και μας
εντάσσουν στην ζωή και τον τρόπο της Εκκλησίας και ανοίγουν για πάντα την πόρτα
της Βασιλείας, η οποία μπορεί να είναι στενή και τεθλιμμένη, αλλά είναι η μόνη
που δεν χάνεται, ούτε καν στον θάνατο, όπως όλοι οι εφήμεροι στόχοι.
Η ομολογία της πίστης είναι αποδοχή
και βίωση του λόγου του αποστόλου Πέτρου, όταν ο ο Χριστός ρώτησε τους μαθητές Του
ποιος νομίζουν οι άνθρωποι ότι είναι και ο Πέτρος απάντησε: «συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού του ζώντος»
(Ματθ. 16, 16). Η πίστη αυτή είναι
έργο όχι σαρκός και αίματος, δώρο της λογικής μας, αποτέλεσμα της επιχειρηματολογίας
του νου, αλλά πηγάζει από την κοινωνία με τον Χριστό, από την αναζήτηση της
αλήθειας για το πρόσωπο του Κυρίου, αυτή που δίνεται από τον ίδιο τον Θεό όταν Τον
αναζητούμε με καρδιά καθαρή και καλοπροαίρετη. Ο άνθρωπος που ζει τον Χριστό ως
τον υιό του Θεού του ζώντος έχει πάρει τα κλειδιά της Βασιλείας. Δεν πιστεύει
σε έναν φιλόσοφο, σε έναν δάσκαλο, σε έναν ιδεολόγο, σε έναν επαναστάτη, σε
έναν μάρτυρα, αλλά στον Θεό που γίνεται άνθρωπος για να μας υπενθυμίσει ότι
είμαστε παιδιά Του.
Το δεύτερο κλειδί είναι η βία. «Η
βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Αρπάζεται η βασιλεία του Θεού. Δεν μας
παραδίδεται όπως η δύναμη της ομολογίας. Θέλει να αφήσουμε πίσω τον ίδιο μας
τον εαυτό, να βάλουμε βία στην φύση μας, αλλά και στην προαίρεσή μας που μας
λέει ότι ο κόσμος, τα αγαθά, οι απολαύσεις, ακόμη και οι σχέσεις μας, οι
επιτυχίες μας, η δίψα για αναγνώριση, οι κατακτήσεις μας, η εξουσία μας έχουν
σημασία. Όλα αυτά πρέπει να μείνουν πίσω, σαν τα πλοιάρια και τα δίχτυα των
μαθητών, για να δούμε την ζωή της Βασιλείας ως την προτεραιότητά μας. Αυτό δεν
σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι θα εγκαταλείψουμε
τον κόσμο. Σημαίνει ότι τίποτε από αυτά
δεν θα βάλουμε πιο πάνω από την σχέση μας με τον Χριστό. Κι αυτό χτίζεται
στιγμή- στιγμή, με αγώνα, με άσκηση, με θέαση των άλλων όχι ως βημάτων για την
εκπλήρωση του συμφέροντός μας και για εξόντωσή τους, αλλά ως προσώπων που θα
νοιαστούμε γι’ αυτούς όσο γίνεται και θα
συνυπάρξουμε με αγάπη και συγχώρεση. Εδώ όμως θέλει συνεχή βία, για να
νικήσουμε τη φωνή που σπρώχνει στην προτεραιότητα του εγώ.
Το τρίτο κλειδί είναι η
ευχαριστία. Είναι η αναζήτηση του θελήματος του Θεού και η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Το « Δόξα τω Θεώ» σε κάθε περίσταση,
για κάθε πρόσωπο που συναντούμε, είναι το σταμάτημα της μέριμνας στο σήμερα και η δοξολογία του
Θεού για κάθε τι που επιτρέπει να μας συμβεί, είναι το «ζητείτε την βασιλείαν
του Θεού και τη δικαιοσύνην αυτού» , το «η αύριον μεριμνήσει τα εαυτής» (Ματθ. 6, 33-34), είναι το να κοινωνούμε
Χριστό μέσα στην εκκλησιαστική ζωή, να μην φοβόμαστε την ήττα, αλλά να
εμπιστευόμαστε Αυτόν που ξέρει γιατί συμβαίνει, διδασκόμενοι από τα λάθη μας,
αλλά και αφήνοντας στα δικά Του χέρια ό,τι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Είναι η
μετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η κοινωνία του Σώματος και του
Αίματος του Χριστού, η οποία αγιάζει την φύση μας και την κάνει κάθε στιγμή να
ξεκινά από την αρχή, ζώντας το μέλλον ως
παρόν.
Αυτός είναι ο δρόμος που
ακολούθησε η Υπεραγία Θεοτόκος. Και γι’
αυτό ο υμνογράφος των Χαιρετισμών, απευθυνόμενος προς αυτήν λέει: « Χαίρε η κλεις της Χριστού βασιλείας, χαίρε
ελπίς αγαθών αιωνίων» . Το κλειδί τώρα δεν είναι ο τρόπος, αλλά το ίδιο το
πρόσωπό της. Έζησε η Παναγία και την πίστη και την βία και την ευχαριστία και
προχώρησε από το να έχει βρει τα κλειδιά και να έχει ανοίξει τη πόρτα της Βασιλείας στο
να είναι η ίδια το κλειδί. Όποιος την επικαλείται με πίστη, να παίρνει από
αυτήν την βοήθεια για να μπορέσει να αξιοποιήσει τα δικά του κλειδιά. Να έχει
την προσευχή της και τα δάκρυά της προς τον Υιό και Θεό της δικά του όπλα. Και
την γαλήνη που το πρόσωπο και η μητρική της αγκαλιά μάς προσφέρουν ως ελπίδα
αιωνίων αγαθών: ότι στον Χριστό η ύπαρξή
μας θα αφήσει πίσω κάθε έγνοια και θα απολαύσει το φως, την αγάπη, την όντως
ζωή ως τον αγιασμό της φύσης μας και την υπέρβαση του χρόνου που μοιάζει αλλά
δεν είναι ακατανίκητος. Η Εκκλησία μας καλεί να την ατενίσουμε, να σπουδάσουμε
την ζωή της, να την μιμηθούμε, να την παρακαλούμε!
Κέρκυρα, 9 Μαρτίου 2018
