Ασφάλεια
ζητάμε οι άνθρωποι στην ζωή μας. Τόσο στις σχέσεις μας με τους άλλους, ιδίως
αυτούς που αγαπούμε, όσο και στις σχέσεις μας με την κοινωνία, θέλουμε να
ισχύουν κανόνες και κάποιοι να μας αγαπούνε και να μας στηρίζουν. Να
αισθανόμαστε ότι ακόμη κι αν κάνουμε λάθη, θα βρούμε κατανόηση. Ότι αν κάποιοι
άλλοι μας επιβουλεύονται, εμείς θα έχουμε πρόσωπα να στηριχτούμε. Και γι’ αυτό
η κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως και σε κοινωνικό επίπεδο ξεκινά πάντοτε
όταν υπάρχει ένα αίσθημα ανασφάλειας. Όταν φοβόμαστε πως είτε θα χάσουμε τα
στηρίγματά μας, είτε δεν μας καταλαβαίνουν, είτε εκεί όπου ξέραμε πώς παίζεται
το παιχνίδι, οι συμπεριφορές γίνονται απρόβλεπτες, με αποτέλεσμα ο δρόμος να μη
φαίνεται ευθύς. Κάποτε η ανασφάλεια έρχεται και από τον ίδιο μας τον εαυτό, από
αυτό που ονομάζουμε αστάθεια. Κατακλυζόμαστε από πλήθος λογισμών, άλλοτε δικών
μας και άλλοτε σε συνδυασμό με αυτούς του πονηρού, με αποτέλεσμα να μην
μπορούμε κι εμείς να εξηγήσουμε γιατί σκεφτόμαστε ή φερόμαστε με τρόπο που δεν
έχει σταθερότητα και προβλεψιμότητα ούτε για μας τους ίδιους. Βιώνουμε τον
αποστολικό λόγο ότι είναι σαν να υπάρχει ένας άλλος νόμος εντός μας, που μας
κάνει να πράττουμε άλλα σε σχέση με αυτά που θέλουμε. «Ου γαρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. 7, 19).
Ασφάλεια ζητούμε και οι άνθρωποι
στην σχέση μας με τον Θεό. Δεν είναι μόνο η υπόσχεση της αιωνιότητας, του Παραδείσου,
της Βασιλείας του Θεού. Η ανάγκη μας να είμαστε βέβαιοι ότι δεν
θα πεθάνουμε όταν πεθάνουμε. Είναι και η ανάγκη του να
έχουμε Πατέρα σ’ αυτήν την ζωή. Να γνωρίζουμε ότι καίτοι ενήλικοι και
αποφασισμένοι να ζήσουμε με τον δικό μας τρόπο και κατά το δικό μας θέλημα,
εντούτοις έχουμε μία ελπίδα στις δυσκολίες μας, έχουμε ένα σπίτι να γυρίσουμε.
Άλλοτε πάλι επειδή θέλουμε να βλέπουμε την ζωή μας συνολικά, τόσο στον παρόντα
χρόνο και κόσμο, όσο και στην αιωνιότητα, αναζητούμε το θέλημα του Θεού, όπως
αυτό εκφράζεται στο Ευαγγέλιο και όπως διαφυλάσσεται στην Εκκλησία, ώστε να
έχουμε πυξίδα στην πορεία μας. Και γι’ αυτό η ζωή της πίστης προσφέρει
ασφάλεια, ακόμη κι αν το θέλημα του Θεού, ο τρόπος που προνοεί για μας, οι
περιστάσεις που βιώνουμε δεν είναι σύμφωνες με την λογική μας και με το ό,τι
κατά χαρακτήρα αναζητούμε. Η πίστη καλύπτει αυτό που δεν μπορούμε να
κατανοήσουμε.
Μία από τις
πιο ωραίες παρομοιώσεις της ζωής είναι το ταξίδι στην θάλασσα. Για να είμαστε
ασφαλείς, χρειαζόμαστε καράβι σταθερό. Έτσι η Εκκλησία στους Χαιρετισμούς
αξιοποιεί αυτήν την εικόνα και αποδίδει στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου
αυτόν τον χαρακτηρισμό: «Χαίρε ολκάς των θελόντων σωθήναι, χαίρε λιμήν των του
βίου πλωτήρων». Η Παναγία είναι και το καράβι, το ασφαλές πλοίο, στο οποίο
μπορούν να επιβιβαστούν και να ταξιδέψουν με ασφάλεια όσοι επιθυμούν να σωθούν,
να συναντήσουν δηλαδή τον Θεό και εδώ και στην αιωνιότητα, αλλά και το λιμάνι
για όλους τους ταξιδευτές που θέλουν να αγκυροβολήσουν, να ξεκουραστούν, να
προφυλαχθούν από τις τρικυμίες των λυπηρών και τις καταιγίδες των συμφορών.
Είναι ολκάς η
Παναγία γιατί μάς δείχνει ότι ακολουθώντας τον δικό της τρόπο μπορούμε να
ταξιδέψουμε στο πέλαγος της ζωής. Είναι γερό το σκαρί διότι είναι θεμελιωμένο
στην πίστη. Έχει ικανό καπετάνιο και πλήρωμα, που είναι ο Χριστός και οι Άγιοι.
Έχει συνεπιβάτες που ακόμη κι αν δεν είναι όπως τους θέλουμε, έχουν επιλέξει το
ίδιο δρομολόγιο προς την Βασιλεία του Θεού και πάνω από τα όποια προσωπικά
χαρακτηριστικά, ο τελικός στόχος εμπνέει. Και πρωτίστως, η Παναγία έχει
δοκιμαστεί στις τρικυμίες της ζωής και έχει αντέξει. Έχει βιώσει όλα τα ανθρώπινα.
Τον πόνο, την μοναξιά, την λύπη, την αποδοκιμασία, την προσφυγιά, την απλότητα,
το καμάρι του γονέα, την αγωνία του, την υπέρβαση των φυσικών νόμων και του
ίδιου του εαυτού, την χαρά της Ανάστασης. Τρέφεται από τον Υιό και θεό της και
μας Τον προσφέρει ως τροφή.
Αλλά είναι
και λιμάνι η Παναγία, διότι όπως η ίδια άντεξε με την πίστη στον Θεό και την
κοινωνία με τον Υιό της όλες τις τρικυμίες της ζωής, με τον ίδιο τρόπο μας
προσφέρει ασφάλεια, ώστε να μην κλονιζόμαστε. Μας καταλαβαίνει ως η μάνα τα
παιδιά της. Μας δίνει την ευκαιρία μέσα από την προσευχή σ’ αυτήν να μην
αισθανόμαστε μόνοι. Μας κάνει να ξεκαθαρίζουμε τι προηγείται και τι έπεται. Δεν
ήταν απόκοσμη η Θεοτόκος, αλλά εν τω κόσμω έφερε και μεγάλωσε τον Θεό. Δεν μας
υπέδειξε ερημιτισμό, αλλά αγάπη. Και
όποιος την εμπιστεύεται, γνωρίζει. Παίρνει δύναμη. Και ξαναρίχνεται στο ταξίδι
του βίου ως πλωτήρ που γνωρίζει προς τα πού πηγαίνει. Έχει παρηγοριά όχι συναισθηματική
μόνο, αλλά υπαρξιακή. Γιατί κοινωνώντας τον Θεό αλλάζει εν αγάπη όλη η ύπαρξή
του.
Οι άνθρωποι
ζητούμε ασφάλεια, συνήθως από τους άλλους. Απογοητευόμαστε από το ότι ο κόσμος
μας, παρότι υπόσχεται και έχει κάποιες δυνατότητες, εντούτοις δίνει ασφάλεια
για λίγους, όσους μπορούν να την εξαγοράσουν με την εξουσία και το χρήμα.
Απέναντι στον θάνατο όμως είναι ανίσχυρος. Η Παναγία μάς δείχνει τι σημαίνει να παίρνεις ασφάλεια και
την ίδια στιγμή να δίνεις. Διότι αυτός που ζει την ασφάλεια του Θεού, μπορεί να
αναλάβει την ευθύνη να προσφέρει ασφάλεια προς τους άλλους, μοιραζόμενος την
πίστη μαζί τους και δείχνοντας ότι ταξιδεύοντας με το πλοίο της Θεοτόκου,
δηλαδή με το πλοίο της Εκκλησίας, όσες δοκιμασίες κι αν έρθουν, ακόμη και αυτή
του θανάτου, θα αντέξει και θα προσορμιστεί
στο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Θα συμφιλιωθεί ακόμη και με τον εαυτό
του, θα νικήσει τον πειρασμό της εσωτερικής διάσπασης και ανασφάλειας και θα
ζήσει την ασφάλεια του να είναι παιδί που έχει Πατέρα ουράνιο.Αυτό στο οποίο πρώτη η Θεοτόκος εισήλθε και μας
έδειξε την χαρά και το νόημα που μας προσφέρει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε
συλλογικό πεδίο!
Κέρκυρα, 23 Μαρτίου 2018
