Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και εντυπωσιακά θαύματα που έκανε ο Άγιος Σπυρίδωνας είναι αυτό της συνομιλίας του με την νεκρή κόρη του Ειρήνη. Από την πλευρά του Αγίου ήταν μία κίνηση αγάπης, προκειμένου η κόρη του να του αποκαλύψει πού είχε φυλάξει ένα κόσμημα απαραίτητο σε μια γυναίκα που της το είχε εμπιστευθεί πριν η Ειρήνη πεθάνει. Την κρυψώνα μόνο η νεκρή γνώριζε και το κόσμημα ήταν απαραίτητο στην φτωχή γυναίκα, για να θρέψει τα παιδιά της. Και ο Άγιος νικά την σιωπή του θανάτου, με τη αγάπη. Την ίδια ακριβώς αγάπη που αποπνέει το «αείζωο σώμα» του μέχρι τους καιρούς μας. Σιωπηλός ο Άγιος, προσφέρει νόημα και ελπίδα σε όλους όσους έχουμε ανάγκη το μυστικό όχι της υλικής φροντίδας, αλλά της όντως ζωής, αυτής που νικά το πρόσκαιρο και την αδηφαγία του θανάτου!
Ο Άγιος μιλά στην νεκρή κόρη του και αυτή του απαντά. Η αγάπη νικά τον θάνατο. Ο Άγιος μιλά και σε μας, τους σύγχρονους νεκρωμένους από την αμαρτία, από την εκζήτηση της παραπλανητικής αφθονίας, της ηδονής που δεν πηγάζει από την αγάπη του προσώπου, αλλά από την θέαση του άλλου ως αντικειμένου. Τους νεκρωμένους από τον εγωκεντρισμό που δεν ξέρει να υποχωρεί, να ανέχεται, να συγχωρεί. Τους νεκρωμένους από την αίσθηση ότι μπορούμε χωρίς Θεό. Άραγε, θα μπορέσουμε να του απαντήσουμε;
Η Ειρήνη υπέδειξε στον Άγιο και πατέρα της το μυστικό, λέγοντας ΝΑΙ, ακόμη και από τον τάφο, στην αγάπη. Έδειξε ότι η αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται. Ότι ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό, καν αποθάνη, ζήσεται. Και ο λόγος της έγινε παρηγορία στην γυναίκα που χρειαζόταν την φανέρωση του μυστικού. Η αγάπη γίνεται άνοιγμα. Υπερβαίνει το μέτρο του εαυτού, των ορίων μας. Αρκεί να υπάρχει ο Άγιος και πατέρας στην ζωή μας. Αυτός που θα μας οδηγήσει στον Χριστό. Που θα τον εμπιστευθούμε όχι για να γίνουμε οπαδοί του ή εκζητητές δωρημάτων τα οποία δεν θα αλλάξουν ριζικά την ζωή μας, αλλά θα μας βοηθήσουν πρόσκαιρα να αισθανόμαστε ότι τα χατίρια μας γίνονται. Γιατί μόνο η πίστη που ριζώνει στις καρδιές γίνεται αφετηρία μεταμόρφωσης.
Μπορούμε κι εμείς να υποδείξουμε τα μυστικά μας στον Άγιο και στην Εκκλησία. Κι αυτά έχουν να κάνουν με τα πάθη και τις αμαρτίες που μας κάνουν να δείχνουμε καλοί, ενώ η καρδιά μας πάσχει. Να φαίνεται ότι πιστεύουμε, ενώ στην πρώτη δυσκολία τα γιατί μας κυνηγούν. Μπορούμε εν μετανοία να αποκαλυφθούμε και να γίνουμε διάφανοι στο φως της ειρήνευσης και της ελπίδας. Αυτό που πηγάζει από τον λυτρωτή Χριστό. Τον Θεό του Αγίου και δικό μας. Αυτόν που διά του θανάτου Του μας έδωσε «άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον».
Ας μην περιμένουμε την παγωνιά του θανάτου. Ας κάνουμε τον Άγιο οδοδείκτη, φίλο και πατέρα προς τον Χριστό. Και νεκροί μεν όντες τη αμαρτία, ας ζωοποιηθούμε στην Εκκλησία. Στην συνάντηση των προσώπων που μέσα από την αλήθεια βρίσκουν σωτηρία.
Πρέσβευε υπέρ ημών!
Κέρκυρα, 12 Δεκεμβρίου 2017
