«Στην άσφαλτο κουρσάρος με καράβι την μοτοσυκλέτα» αναφέρει ένα ιδιαίτερα αγαπητό παλαιότερα στην νεολαία τραγούδι. Περιγράφει το όνειρο πολλών, οδηγώντας μία μηχανή πολλών κυβικών, να αισθάνονται ανεξάρτητοι, έτοιμοι να προκαλέσουν την ζωή, «μάγκες», ξεχωριστοί, ερωτεύσιμοι. Η μηχανή δεν είναι μέσο γι’ αυτούς, αλλά προέκταση του εαυτού τους. Οδηγούν χωρίς κράνος. Περιφρονούν τον κίνδυνο. «Δεν θα μου συμβεί εμένα κάτι κακό», λένε φωναχτά και κρυφά. Και δεν λογαριάζουν ότι, αν τραυματιστούν, θα μείνουν εκτός της ζωής, του σχολείου, της χαράς και της παρέας για καιρό, ενώ αν σκοτωθούν, εκτός του ότι θα έχουν θυσιάσει την νιότη τους, θα έχουν κάνει δυστυχισμένους τους γονείς και τα αδέρφια τους, τους φίλους τους, αλλά και όλους όσους νοιάζονται γι’ αυτούς.
Είναι ίδιον των νέων να είναι οιηματίες. Να έχουν την αίσθηση ότι τίποτε δεν τους αγγίζει. Προκλητικοί, γιατί δεν έχουν απάντηση στην απουσία άλλου νοήματος ζωής. Υπάρχω για να με προσέξουν. Τρέχω γιατί είμαι νέος. Δεν φοβάμαι γιατί είμαι άτρωτος. Ανίκητος. Ακόμη κι αν έχω πιει. Η παρέα μου με σπρώχνει να το πιστεύω. Γιατί και οι φίλοι μου βάζουν στοιχήματα ποιος θα νικήσει στις κόντρες. Γιατί τα κορίτσια γοητεύονται από την δύναμη να ξεπερνώ τα όριά μου. Γιατί η Αστυνομία δεν μπορεί ή δεν θέλει να με σταματήσει. Γιατί τους γονείς μου τους έχω απορρίψει. Οι συμβουλές τους, τα άγχη τους, οι φόβοι τους δεν μου λένε κάτι. Εγώ είμαι ο αναβάτης, ο ιππότης της ασφάλτου.
Καθημερινά θρηνούμε στην πατρίδα μας το αίμα νέων που άφησαν την πνοή τους στην άσφαλτο. Λείπει όμως η αυτοκριτική. Γονείς που από ενοχές πληρώνουν για να αγοράσουν τα παιδιά τους μηχανές, χωρίς αυτά να πληρούν τις προϋποθέσεις της ασφαλούς οδήγησης. Δεν φτάνει το δίπλωμα στον ανώριμο νου. Γονείς που δεν μπορούν να πουν όχι στα παιδιά τους, γιατί δεν έχουν σχέδιο, προσανατολισμό, υπέρβαση του συναισθήματος, όταν υπόκειται σε εκβιασμούς. Γονείς που χαίρονται με την μαγκιά των παιδιών τους, διότι έτσι γίνονται «άντρες». Άλλοι που έχουν υποταγεί στο πνεύμα των καιρών, το οποίο φωνάζει: «μην στερείτε από τα παιδιά αυτό που θέλουν, διότι θα τους δημιουργηθεί ψυχολογικό τραύμα».
«Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν», ιδίως αν το δεύτερο δεν έχει νόημα στην περίπτωση του θανάτου. Και πρόληψη σημαίνει όχι απλώς εξέταση στα σήματα και στην ικανότητα οδήγησης, αλλά και στην ψυχική ωριμότητα του παιδιού, το οποίο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο ως αγοραστής μηχανής που θα κάνει τον έμπορο να κερδίσει ή ως καταναλωτής καυσίμων, ανταλλακτικών, διαδρομών. Μηχανή, όπως και αυτοκίνητο, να οδηγούν αυτοί που είναι προσγειωμένοι. Που έχουν επίγνωση ότι αν είναι απρόσεκτοι, θα κάνουν κακό και στον εαυτό τους και στους άλλους. Και δεν έχει να κάνει με την νεότητα η προσοχή, αλλά με την πίστη ότι έχουμε ψυχή και ζωή και δεν πρέπει να παίζουμε ανεύθυνα.
Η Εκκλησία καλείται να συμβάλλει στο να διδαχτεί υπευθυνότητα και σε γονείς και σε παιδιά. Δεν αρκεί η αναφορά στην «κακιά ώρα», ούτε στον «άδικο Θεό», απόπειρες ερμηνείας, άλλωστε, εκ των υστέρων. Ο άνθρωπος, από την νιότη του, χρειάζεται να αισθάνεται ότι η ζωή θέλει αγάπη και ελεύθερος δεν είναι όποιος τρέχει, αλλά όποιος νοιάζεται. Σπουδαίος αγώνας, που ήρθε η ώρα να αναληφθεί!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 1ης Νοεμβρίου 2017
