FORMULA 1

Συχνά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει ένα αγόρι της εποχής μου να λατρεύει τη Φόρμουλα 1.Να κάθεται στην τηλεόραση και να παρακολουθεί με τις ώρες τα δοκιμαστικά, να δει ποιος θα πάρει την poll position, αλλά και να ξυπνά νωρίς το πρωί όταν ο αγώνας είναι στην Ιαπωνία ή να ξενυχτά όταν γίνεται στην Ινδιανάπολη, μόνο και μόνο για να απολαύσει την καρώ σημαία του τερματισμού να πέφτει μπροστά από τη Renault του Αλόνσο, την Ferrari του Σουμάχερ, τον Μπαρικέλο, τον Ραϊκόνεν και όλους τους άλλους πιλότους-θεούς της Φόρμουλα. Τι είναι αυτό που κάνει μικρούς και μεγάλους να διαβάζουν περιοδικά για αγωνιστικά αυτοκίνητα, να μπαίνουν στα ειδικά site στο Ίντερνετ, να έχουν αφίσες με τους μεγάλους εν δράσει στους τοίχους των δωματίων τους και να χτυπιούνται κάθε φορά που στα πιτς δεν μπήκαν σωστά τα λάστιχα ή αν ο κινητήρας του Σουμάχερ έσπασε στον προτελευταίο αγώνα για το πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα να χάσει την ευκαιρία να τερματίσει την καριέρα του πρωταθλητής.
Επικίνδυνο και ακριβό σπορ η ταχύτητα. Αρκετοί μεγάλοι πιλότοι έχασαν τη ζωή τους στο παρελθόν σε ατυχήματα. Ακόμη και θεατές των αγώνων πλήρωσαν ακριβά την επιθυμία τους για το ράλι. Οι κατασκευάστριες εταιρίες επενδύουν πολλά χρήματα τόσο για να βελτιώσουν τα αγωνιστικά μοντέλα των αυτοκινήτων, όσο και για να εξασφαλίσουν την υπογραφή των καλύτερων πιλότων, αλλά και για να διαφημίσουν το προϊόν τους. Είναι βέβαιο πως όχι μόνο κάνουν απόσβεση των επενδύσεών τους, αλλά και αποκομίζουν μεγάλα κέρδη, τόσο από τα εισιτήρια των αγώνων, όσο και από τις χορηγίες-διαφημίσεις που καλύπτουν μεγάλο μέρος των αρχικών κεφαλαίων.
Σπορ για λίγους η Φόρμουλα 1. Οι πολλοί επενδύουν στην ψευδαίσθηση της ταχύτητας με αγορά πιο καθημερινών αυτοκινήτων, με όλα τα αξεσουάρ. Δυνατοί κινητήρες, εξατμίσεις που κάνουν πολύ θόρυβο, ζάντες που γυαλίζουν, προκλητικά χρώματα, δυνατότητα για ταχύτητες που ξεπερνούν τα 250 χιλιόμετρα την ώρα, επίδειξη χρήματος, μαγκιάς, ικανότητας στο βολάν. Και οι πιο πολλοί, θεατές των αγώνων των λίγων, να ξεφυλλίζουμε τα κάθε λογής Auto-moto μαγκαζίνα, να βλέπουμε τους πλούσιους να μας ξεπερνούν στους δρόμους και να ονειρευόμαστε κατακτήσεις κοριτσιών και πάνω απ’ όλα ταχύτητα και φυγή στο ακριβό μας διθέσιο, την Φερράρι, το Κάμπριο και την Πόρσε μας, όποτε και αν την αποκτήσουμε.
Δεν πιστεύω πως η απάντηση για την λατρεία της Φόρμουλα 1 και του αυτοκινήτου βρίσκεται μόνο στην διαφήμιση που μας κάνει να ονειρευόμαστε και να θέλουμε αυτά που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε ή να γινόμαστε θεατές του ανταγωνισμού των άλλων που τα έχουν. Είναι το κενό που αισθανόμαστε μέσα μας, όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε δυνατοί με την έννοια που ο κόσμος δίνει στη δύναμη. Είναι το ανεκπλήρωτο όνειρο της φυγής. Είναι η αδυναμία να αγαπήσουμε τον άλλο γι’ αυτό που είναι και κυρίως η αδυναμία του άλλου να μας αγαπήσει γι’ αυτό που είμαστε, που μας κάνει να αναζητούμε τη φυγή μέσα από την ταχύτητα. Είναι η περιπέτεια και η χαρά της ελευθερίας που βιώνει κανείς τρέχοντας, αφήνοντας πίσω του κάθε έγνοια, αλλά και γνωρίζοντας ότι όλοι οι άλλοι τον θαυμάζουν για την ικανότητά του, όχι να «είναι», αλλά να «έχει» και να «ελέγχει».
Κι αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που θαυμάζουν την Φόρμουλα 1, τα αμάξια, την ταχύτητα, τη φυγή, την περιπέτεια, την ελευθερία, αναζήτησαν ποτέ στη σχέση με το Θεό και τον συνάνθρωπο την πιο όμορφη περιπέτεια της ύπαρξής τους. Αυτή του να ανακαλύψεις ότι ο Θεός υπάρχει και σ’ αγαπά. Να βρεις τον εαυτό σου, τον μέσα κόσμο σου. Να παλέψεις να αγαπήσεις τον άλλο, ξέροντας ποιος είναι και βρίσκοντας ποιος είσαι, νικώντας το «εγώ» σου και κάνοντάς το «εμείς» και όχι απλώς εντυπωσιάζοντάς τον με το γκάζι και τον συμπλέκτη ή φεύγοντας από αυτόν όταν δεν τον αντέχεις άλλο. Την περιπέτεια να φεύγεις από την αμαρτία, να νικάς τα πάθη σου, να γνωρίζεις την Αλήθεια και να ταξιδεύεις στην αληθινή Οδό που είναι ο Χριστός. Την περιπέτεια της ελευθερίας, που εκφράζεται με το δέσιμο και την υπευθυνότητα. Την περιπέτεια της αγάπης.
Η Φόρμουλα 1 είναι σπορ για λίγους. Ενδιαφέρον, θεαματικό, δυναμικό, επικίνδυνο. Ρισκάρεις σ’ αυτήν την ίδια σου τη ζωή. Πληρώνεις πολλά. Η ανακάλυψη του Θεού και του συνανθρώπου, η ζωή δηλαδή της Εκκλησίας, είναι σπορ για όλους. Λιγότερο θεαματικό ίσως, αλλά εξίσου επικίνδυνο και περιπετειώδες. Και δεν σε παίρνει να είσαι απλός θεατής. Καταναλωτής ζωής. Ρισκάρεις να πληγωθείς από τα λάθη σου και τα λάθη των άλλων. Μόνο που στο τιμόνι δεν είσαι μόνος. Έχεις την ευχή και την ευλογία Του. Και δεν έχει σημασία να βγεις πρώτος. Αρκεί να τερματίσεις αγαπώντας. Και μαζί με τους άλλους πιλότους. Όχι μόνος. Θα τρέξουμε;

Άρθρο στο περιοδικό ΒΗΜΑΤΑ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Νοέμβριος 2006