Πού είναι η αγάπη;

«Πού είν’ η αγάπη να μ’ αποδείξει πριν το τέλος, αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό;», τραγουδά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ξεπερνώντας με το ερώτημα αυτό μια αίσθηση που έχει κανείς όταν ακούει τα περισσότερα σουξέ της εποχής ότι η αγάπη περιορίζεται μόνο στην επιθυμία για σωματική επαφή, στην πρόκληση για να «ρίξεις» τον άλλο και να τον έχεις δικό σου, για να μπορείς να επιδεικνύεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου στην παρέα, στη βόλτα, στα SMS μηνύματα, στη βόλτα στο Λιστόν και στο Εμπορικόν.
Ο έρωτας μπορεί να είναι απάτη, όταν δεν γίνεται αγάπη. Είναι απόλυτα φυσιολογικό κι ανθρώπινο να ερωτευτείς, ιδίως όταν είσαι έφηβος και νέος. Ο έρωτας μπορεί να σου δίνει χαρά, τρέλα κι ενθουσιασμό, να σε κάνει να πιστεύεις ότι ανακάλυψες το νόημα της ζωής γιατί μπορείς να μοιράζεσαι το σώμα και τα αισθήματά σου, ότι έχεις πλέον κάποιον για «δικό σου», που δεν θέλει από σένα να έχεις πειθαρχία στη ζωή σου, να διαβάζεις, να κάνεις δουλειές, να είσαι εντάξει και να μη σε σχολιάζουν οι άλλοι, όπως νομίζεις ότι θέλουν οι γονείς σου και οι μεγαλύτεροι. Ωστόσο, όλα αυτά το πιο πιθανό είναι να αποδειχτούν απάτη, γιατί «ο δικός σου», αν δεν τον διάλεξες και δεν σε διάλεξε με βάση άλλα κριτήρια, αργά ή γρήγορα θα σε βαρεθεί και θα τον βαρεθείς. Γιατί δεν θα έχετε μάθει να παλεύετε στους πειρασμούς της ζωής. Γιατί, αν δε νιώθετε την ευθύνη ο ένας έναντι του άλλου να ακολουθήσετε μια κοινή πορεία, με στόχους για τη ζωή σας εκτός από τον έρωτα, τότε η πρώτη έκπληξη θα περάσει και ο ένας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις αδυναμίες του άλλου. Θα διαπιστώσει ότι η καρδιά και το σώμα δεν φτάνουν για την ευτυχία. Και η μαγεία θα χαθεί.
«Η αγάπη είναι κάτι μαγικό». Όχι γιατί μπορούμε να τη ζήσουμε ως δια μαγείας. Θέλει κόπο και προσπάθεια. Θέλη πίστη ο ένας στον άλλο. Θέλει ο ένας να ξέρει ποιος είναι πραγματικά ο άλλος και να δώσει στον εαυτό του την υπόσχεση ότι θα τον αντέξει, γιατί τον αγαπά. Θέλει χρόνο και κέφι. Και πάνω απ’ όλα, θέλει να είναι κανείς έτοιμος να αφήσει την όποια ελευθερία του για χατήρι του άλλου. Αλλά κι ο άλλος να είναι έτοιμος να κάνει το ίδιο. Γιατί η μαγεία είναι και για τους δύο. Αν είναι μόνο για τον ένα, μένει κι εδώ η απάτη.
Η αγάπη είναι ένα ίχνος που άφησε ο Θεός στον άνθρωπο. Η Εκκλησία μας προτείνει να μην βιαζόμαστε και πάνω απ’ όλα να μην εγκλωβιζόμαστε στην λογική της ανυπομονησίας και την αίσθηση ότι αν δεν έχουμε σχέση δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι προτιμότερη η αναμονή, η δουλειά για να πετύχουμε στη ζωή μας και το να ξέρουμε τι θέλουμε από μια σχέση, παρά οι κακές επιλογές που μας βγάζουν από το δρόμο μας, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι βρήκαμε χαρά στη ζωή μας. Πολλοί γιορτάζουν κάθε χρόνο την ημέρα των ερωτευμένων. Πόσοι όμως είναι έτοιμοι να παλέψουν στη ζωή τους για να γιορτάζουν κάθε μέρα, όντας σίγουροι για τις επιλογές τους και ζητώντας απο το Θεό δύναμη ν’ αντέξουν στις δυσκολίες της αγάπης; Ας μη μένουμε στα τραγούδια, τις ταινίες, τα σήριαλ, τα περιοδικά. Η ίδια η ζωή μας καλεί να είμαστε υπεύθυνοι στην αγάπη, για να μην έρχεται το τέλος σ’ αυτήν, αλλά κάθε στιγμή να αποτελεί μια καινούρια αρχή.

Άρθρο στο περιοδικό ΒΗΜΑΤΑ της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας τον Φεβρουάριο 2005