ΚΑΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ

«Το 26,8% των εφήβων 15 ως 17 ετών και το 26 % των νέων από 18 ως 24 ετών δεν διαβάζουν ούτε ένα βιβλίο το χρόνο, πέραν των απαραίτητων σχολικών και πανεπιστημιακών. Μόνο το 9% και από τις δύο κατηγορίες ηλικίας διαβάζουν πάνω από 9 βιβλία το χρόνο. Κύρια αιτία θεωρούν την έλλειψη χρόνου, κυρίως λόγω των υποχρεώσεων του σχολείου και των σπουδών...Ο μέσος όρος τηλεθέασης όμως φτάνει περίπου τις τρεις ώρες και 24 λεπτά» (Από έρευνα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου)
Αλλάζουμε ήρωες. Και πρότυπά μας γίνονται τα παιδιά της τηλεόρασης. Άρα, το πρόβλημά μας δεν είναι τόσο η έλλειψη χρόνου, όσο το ότι προτιμούμε την ευκολία της τηλεόρασης και την παθητικότητα της εικόνας. Μπορούμε ως νέοι να αλλάξουμε στάση;

«Από τον έρωτα, όλο και περισσότερος κόσμος παίρνει ό,τι του χρειάζεται και πετάει τα υπόλοιπα. Γιατί δεν έχει το χρόνο να επενδύσει σοβαρά. Σκεφτείτε κι αυτό που είπε ο Μέριλιν Μάνσον στον «Ακήρυχτο Πόλεμο», την ταινία του Αμερικανού Μάικλ Μουρ: μας τρομοκρατούν για να καταναλώνουμε. Σήμερα βλέπουμε ότι ο καταναλωτισμός έχει επεκταθεί και στην ερωτική μας ζωή. «Καταναλώνουμε» ερωτικούς συντρόφους, επειδή αυτός είναι ένας τρόπος να μην αισθανόμαστε» (Μιχάλης Δέλτα, συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, εφημ. Ο Κόσμος του Επενδυτή, 29.1.2005)
Η Εκκλησία μιλά για την αγάπη και την ευθύνη του ανθρώπου, και ιδίως του νέου, στις σχέσεις του. Ας αρνηθούμε τον «άψυχο» έρωτα και «το δικαίωμα στο να περνάμε καλά», ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε με σεβασμό και σταθερότητα.

«Πριν από δέκα χρόνια κυκλοφόρησε στην Ιταλία το περιοδικό Liberal. Μία από τις καινοτομίες του ήταν ότι εγκαινίασε ένα διάλογο μεταξύ λαϊκών και χριστιανών. Ο διάλογος διήρκεσε ένα χρόνο, είχε μεγάλη απήχηση και προκάλεσε πολλές αντιπαραθέσεις. Τους λαϊκούς εκπροσώπησε ο Ουμπέρτο Έκο και τους καθολικούς ο καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι. Ξαναδιαβάζοντας αυτόν τον διάλογο σκέφτομαι την πνευματική φτώχεια, τη διανοητική έρημο της σημερινής Ελλάδας. Κανένας δημόσιος διάλογος, καμία συζήτηση για αξίες, οράματα, αρχές. Ούτε ένας σπινθήρας πνευματικός, ώστε να συλλογιστεί η κοινωνία για τα γινόμενα και επερχόμενα». (περ. MAG, 29.1.2005)
Πόσο ζωντανό κομμάτι είμαστε οι νέοι; Πότε θα πάψουμε να ζούμε in και θα το παλέψουμε να διαλέξουμε έναν άλλο τρόπο ζωής, με ποιότητα, σκέψη, αξίες και όχι θεοποίησης της κατανάλωσης;

«Μετά τις καταγγελίες για διαφθορά Κάθαρση σε Εκκλησία και Δικαιοσύνη» (εφ. Καθημερινή, 30-1-2005)
Σε όλες τις έρευνες μεταξύ των νέων, οι δύο αυτοί θεσμοί είναι οι πλέον αξιόπιστοι, ιδίως σε σχέση με την πολιτική και την τηλεόραση. Καιρός δεν είναι να κλονισθούν κι αυτοί;

«Με τις τιμωρίες, την ταυτοποίηση των προσώπων από τα video, την δικαιοσύνη, την σκληρή νομοθεσία θα λυθεί το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα» (περ. Κ., 30-1-2005)
Κι όλα αυτά για ένα παιχνίδι που υποτίθεται ότι διασκεδάζει και δίνει χαρά στον καταναλωτή άνθρωπο. Λιγότερος φανατισμός, περισσότερη ποιότητα στη σκέψη και την παιδεία των νέων και ενασχόληση με τους «χούλιγκανς» σε προσωπικό επίπεδο από την πολιτεία, τους γονείς, τους φίλους, την Εκκλησία μάλλον θα έλυναν το πρόβλημα γρήγορα και μόνιμα.