ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΛΑΜΨΗ ΟΡΟΥΣ ΘΑΒΩΡ

Άπλες αμάλαγες του Ιουνίου νομάδες άνεμοι

Χαρακωμένα καστανά χώματα που ανεβήκαμε

Διψασμένοι για λίγη λάμψη όρους Θαβώρ

(Οδ. Ελύτης, «Παλίντροπον», Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά)

                 Λιγοστοί θυμόμαστε τη γιορτή της Μεταμόρφωσης. Το γεγονός, ίσως. Την λάμψη του Θαβώρ όμως ακόμη πιο λίγοι τη διψούμε.  «Καθώς ηδύναντο», μας λέει το απολυτίκιο. Κι επειδή εμείς «δεν», μένουμε  στην αφήγηση. Χωρίς να μπορούμε να συλλάβουμε το σκοπό της λάμψης.  Την πρόσκληση για σχέση τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον. Με γνώμονα το νόμο και την έξοδο εκ γης Αιγύπτου, όπως έκανε ο Μωυσής. Με γνώμονα την προφητεία και την άνοδο στον ουρανό, όπως ο Ηλίας.

                Ολοένα και περισσότερο παραμένουμε κολλημένοι στη γη. Στο έδαφος. Δυσκολευόμαστε να ανεβούμε. Λες και η άνοδος δεν μας αφορά. Δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε τι σημαίνει ακολουθώ το Χριστό, γιατί διψώ για τη λάμψη Του. Διψώ για Φως. Να μη μείνουν τα ιμάτιά μου στο χρώμα του κόσμου, στο χρώμα του σκοταδιού είτε αυτό λέγεται αμαρτία, είτε απόγνωση, είτε κρίση, είτε απουσία αγάπης και κοινωνίας, αλλά να γίνουν «λευκά ως το φως», να βγάλουν χαρά, θερμότητα, κάθαρση, ματιά αιωνιότητας.

                Ολοένα και περισσότερο λησμονούμε ότι κληθήκαμε να ανεβαίνουμε καστανά χώματα. Να αφήνουμε την άσφαλτο και τους τροχούς που μικραίνουν τις αποστάσεις και μας κάνουν να μην κουραζόμαστε και να χρησιμοποιήσουμε τα πόδια, τις αισθήσεις μας, του σώματος και της ψυχής, για να δούμε την λάμψη Του. Να αφήσουμε κατά μέρος τις μέριμνες.  Να ανοιχτεί η καρδιά μας. Προς Εκείνον. Προς την Αγάπη. Προς τη Ζωή που μας δίνει. Να ανοιχτεί  η ψυχή μας στο θαύμα. Αυτό που νικά τον θάνατο αιώνια. Και μας χαρίζει μίαν άλλη θέαση.

                Λίγη λάμψη όρους Θαβώρ. Τούτες τις μέρες καταλαβαίνουμε πόσο διαφορετικοί είμαστε οι χριστιανοί από το πνεύμα του κόσμου. Και πόσο αυτό το πνεύμα μάς κρατά  καρφωμένους στο δήθεν. Ας πάρουμε τα βήματά μας. Μπορούμε. Κι Εκείνος θα μας χαρίσει και θα μας χαριστεί. Όπως στους Αποστόλους και τους Αγίους. Μέσα στη νεφέλη που δεν φέρνει βροχή, αλλά Φως. Κι εδώ το θαύμα. Ξεδιψάμε πίνοντας Φως. Πίνοντας λίγη από τη λάμψη.  Που δεν θα πάψει να μας μεταμορφώνει. Αρκεί...

Κέρκυρα, 7 Αυγούστου 2013