ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 167-
ΠΕΛΗ ΓΑΛΙΤΗ-ΚΥΡΒΑΣΙΛΗ, «ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΑ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ
ΑΜΕΡΙΚΗ», εκδόσεις Εν Πλω
Όταν διαβάζεις ένα
βιβλίο το οποίο αναφέρεται στην μεταστροφή ανθρώπων στην Ορθοδοξία στην
Αμερική, αισθάνεσαι έκπληξη και χαρά. Η χαρά είναι ευεξήγητη. Υπάρχουν άνθρωποι
που βρίσκουν την ορθόδοξη πίστη σε καιρούς αδιαφορίας, αθεΐας, μηδενισμού. Η έκπληξη
έρχεται
από το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν, δεν είναι αναπαυμένοι
σε έναν κόσμο και σε έναν πολιτισμό που έχει θέσει ως άξονες για την ευτυχία μας
τα αγαθά, την εργασία, την απόλαυση, την καταξίωση. Ιδίως η Αμερική που για τους
πολλούς είναι ταυτισμένη με μια γη επαγγελίας, δεν είναι εύκολο να νοηθεί ως
χώρα στην οποία συναντούμε «την κατάθλιψη, τη μοναξιά, την αγωνιώδη
αναζήτηση μιας ψεύτικης και υλιστικής χαράς, στοιχεία που σε μικρότερο ή
μεγαλύτερο βαθμό αφορούν και την ελληνική κοινωνία πλέον. Σε ένα πρώτο επίπεδο,
οι σχέσεις των Αμερικανών φαίνονται να είναι επιδερμικές, ο καθένας είναι
περιχαρακωμένος στον χώρο του, συνήθως πολύ ευγενικός και σεβαστικός, αλλά δεν
μπορεί να κάνει ουσιαστική επαφή με τον άλλο. Το σύστημα επίσης λειτουργεί κάτω
από τον ,,τρόμο,, της πειθαρχίας του νόμου και των κανόνων, η δε εκκλησιαστική
ζωή έχει πολλά στοιχεία εκκοσμίκευσης μέσα στην πανσπερμία των θρησκευμάτων της
Αμερικής και παραμένει για την πλειονότητα των Ελλήνων Ορθοδόξων ένα κοινωνικό club συνάντησης»
(σσ. 18-19). Κι εδώ έρχεται η έκπληξη ότι «η Αμερική είναι μια χώρα που έχει
εν πολλοίς διαπιστώσει τα κενά της και διψάει για το γνήσιο και το αυθεντικό.
Αναζητά ταπεινά το αληθινό, την Αλήθεια, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνει» (σ.
20).
Η κυρία Πέλη
Γαλίτη- Κυρβασίλη, ερευνήτρια στο τμήμα της Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου
του Wisconsin-Madison,
διευθύντρια του εκπαιδευτικού προγράμματος «Αγωγή στη συγχώρηση», καταγράφει
στο βιβλίο της «Εκείνο που έψαχνα- ιστορίες ορθόδοξης μεταστροφής στην Αμερική»,
που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις Εν Πλω σε επιμέλεια Κυριάκου Ιωακειμίδη και
πρόλογο του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου, δέκα συγκινητικές πραγματικά ιστορίες μεταστροφής,
που αφηγούνται οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες που αναζήτησαν την ορθόδοξη
πίστη και Εκκλησία, βρήκαν τον Χριστό που τους έλειπε και έκαναν τη ζωή τους να αλλάξει. Όλοι σχεδόν βρήκαν την
πίστη όταν διαπίστωσαν το εσωτερικό, το υπαρξιακό τους κενό. Δεν την είχαν
επειδή μεγάλωσαν σ’ αυτήν, ως παράδοση, ως συνήθεια, όπως είναι για μας τους πολλούς.
Η θρησκευτική τους καταγωγή ήταν από άλλες κοινότητες. Αναζήτησαν την αλήθεια
διότι ένιωθαν ότι κάτι τους έλειπε. Δοκίμασαν τον ινδουισμό, τους γκουρού, τον
προτεσταντισμό, τον ιουδαϊσμό, όχι επιπόλαια, ούτε επιφανειακά. Ήταν συνειδητά
θρήσκοι. Δεν βρήκαν όμως την απάντηση που ήθελαν. Δεν βρήκαν τον Χριστό, όπως τον
ζει η Ορθοδοξία, στην λειτουργία, στην προσευχή, στην απάντηση στα βαθύτερα
ερωτήματα της ύπαρξης. Διότι οι θρησκείες λειτουργούν ως συστήματα, άλλοτε με
επιτυχία, άλλοτε όχι. Αν όμως δεν υπάρχει αυτή η ζώσα σχέση με τον Χριστό, η
σχέση που καλύπτει την ανάγκη μας για νόημα που δεν είναι αφηρημένο, ιδεολογικοποιημένο
ή και μόνο συντροφικό, αλλά λυτρωτικό και παρηγορητικό, διότι ο Χριστός είναι
παρών στη ζωή μας, τότε το κενό στην ψυχή παραμένει. Όταν όμως ζήσει ο άνθρωπος
τον Χριστό, τότε όλα γίνονται καινούργια. Χωρίς ο αγώνας να σταματά, η ζωή
πλέον έχει νόημα και αυτό είναι το Πρόσωπο του Χριστού μέσα στον τρόπο της Εκκλησίας.
Οι ιστορίες είναι συναρπαστικές. Ευχαριστούμε τη συγγραφέα για αυτή την καταγραφή. Μας βοηθά να νιώσουμε ότι τελικά δεν χάνεται η ελπίδα. Όπως λέει και ο David: « Όσο συνεχίζεται ο αγώνας, τόσο λιγότερα ,,γιατί,, έχω σχετικά με τον Θεό. Είμαι ήσυχος γιατί ξέρω ότι είναι εδώ, ακόμα κι αν δεν είναι ορατός. Σιγά-σιγά δεν ανησυχώ πια για το αν θα κερδίσω τον αγώνα. Σε αυτόν τον φανταστικό αγώνα δρόμου, νιώθω πως το κενό ανάμεσα σε μένα και στον Θεό μικραίνει. Πλέον δεν έχω την ανάγκη να Τον κυνηγήσω. Κατά ένα θαυμαστό τρόπο αισθάνομαι ελεύθερος από τις κρυφές ή φανερές πλάνες και τα απατηλά δολώματα που με παραπλανούσαν όλο αυτό το διάστημα. Συνεχίζω να τρέχω στο μονοπάτι, παίρνω μια στροφή. Εκεί εξαφανίζονται τα ίχνη Του και νιώθω να με τυλίγει στην αγκαλιά Του. Δεν με ενδιαφέρει πλέον ο αγώνας. Είμαι εκεί μαζί με τον Θεό είτε περπατάω, είτε τρέχω, είτε ζω, είτε πεθαίνω. Αν ο Θεός θέλει, αυτή η στιγμή, όπως τη φαντάζομαι, είναι η στιγμή που η μεταστροφή μου θα έχει ολοκληρωθεί» (σσ. 252-253).
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
7 Αυγούστου 2025
