«Τὸ δὲ «ἀνέβη» τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς;» (Εφεσ. 4, 9)
«Τὸ ἀνέβηκε ὅμως, τί ἄλλο σημαίνει παρὰ πὼς προηγουμένως εἶχε κατέβει ἐδῶ κάτω στὴ γῆ;»
Ολοκληρώθηκε ο κύκλος του Δωδεκαημέρου και πάλι καλούμαστε να κάνουμε έναν
μικρό απολογισμό, τόσο πνευματικά, όσο και κοινωνικά. Πνευματικά, να θυμηθούμε
ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος και κατήλθε μέχρι τοις κατωτάτοις της γης για την
αγάπη μας, για να μπορούμε οι άνθρωποι να αναγνωρίσουμε τον Θεό στο πρόσωπο του
Υιού και Λόγου Του, όχι ως ιδέα ή ως αφηρημένη πεποίθηση, αλλά ως έναν από
εμάς, ως πρόσωπο δηλαδή που κοινωνεί με πρόσωπα, ως ψυχοσωματική οντότητα
ενωμένη με τη θεότητα, που μας κάνει τον Θεό προσιτό και, την ίδια στιγμή,
νικώντας τον θάνατο καλεί κι εμάς να Τον ακολουθήσουμε στην άνοδό Του εν τω
ουρανώ.
Αυτή
η βιωματική πορεία προσεγγίζεται και ακολουθείται στον τρόπο της Εκκλησίας. Γι’
αυτό και επιμένουμε στη λειτουργική ζωή. Επιμένουμε στην ευλόγηση όλης της
κτίσης με τον αγιασμό των υδάτων. Επιμένουμε στην αγάπη που ξεκινά από τη
συνάντησή μας στον ναό και συνεχίζεται με τη βίωσή της στην καθημερινή μας
συναναστροφή με τους ανθρώπους, όπως και αν είναι και αυτοί και εμείς. Γι’ αυτό
και η εθιμολατρία δεν απορρίπτεται, αλλά δεν επαρκεί. Ας κάνουμε λοιπόν την εξέταση
του εαυτού μας, πόσο μπορέσαμε να
ζήσουμε τις γιορτές με τον τρόπο της Εκκλησίας και με τη ζωή της.
Εδώ
έρχεται ο απολογισμός σε κοινωνικό επίπεδο. Ζούμε σε μια πραγματικότητα στην
οποία οι γιορτές θα εξακολουθούν να είναι μία ανάπαυλα στην καθημερινότητά μας,
διότι οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζούμε ακολουθώντας τον κοσμικό τρόπο. Μας
φαίνεται αδιανόητο να γιορτάσουμε και διαφορετικά, όταν οι πλατείες είναι
στολισμένες, εκδηλώσεις γίνονται με περιεχόμενο εθιμικής ψυχαγωγίας, ο
καταναλωτισμός είναι σήμα κατατεθέν και τα ταξίδια και οι διασκεδάσεις μοιάζουν
πειρασμοί ακατανίκητοι. Αν χάσουμε όμως την εμπιστοσύνη μας στον Χριστό ως
Λυτρωτή και Θεό, τελικά τι απομένει μέσα από όλη αυτή την ευχάριστη αλλαγή, η
οποία όμως δεν μας βοηθά να αλλάξουμε νοοτροπία;
Έχει
διαβρωθεί η ζωή μας από την αμαρτία, από την αποτυχία μας δηλαδή να αγαπήσουμε
Θεό και άνθρωπο και από την κυριαρχία των κακών λογισμών, όπως επίσης και από
τη χρήση του άλλου ως αντικειμένου ηδονής, είτε σωματικά είτε εικονικά. Το «εγώ»
μάς κυβερνά. Δεν ρίχνουμε εύκολα μια ματιά στον άλλο, για να του σταθούμε
ψυχικά, να τον ακούσουμε, να μοιραστούμε μαζί του τον καημό του, είτε τον συμμεριζόμαστε
είτε όχι. Έτσι, δεν μοιάζουμε να είμαστε έτοιμοι να κατεβούμε στα «κατώτερα
μέρη της γης», δηλαδή στα έγκατα τόσο της δικής μας ψυχής, όσο και της ψυχής
του άλλου, για να μπορέσουμε να συμπορευτούμε στην οδό της αναστημένης αγάπης,
στην οδό της ανόδου προς τον ουρανό.
Τι χρειάζεται στ’ αλήθεια; Λίγο χρόνο να
δώσουμε σ’ αυτόν που δυσκολεύεται. Σ’ αυτόν που βλέπουμε στο περιβάλλον μας να
ταλαιπωρεί και να ταλαιπωριέται. Μία αίσθηση νοιαξίματος ότι δεν είμαστε έτοιμοι
να πυροβολήσουμε, αλλά να συντροφέψουμε,
όσο μπορούμε. Είναι κάπως δύσκολος αυτός ο τρόπος, διότι πρώτα καλούμαστε να
δούμε τα δικά μας. Κι εκεί δεν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε την αδυναμία μας
να επιλέξουμε σωστά, να δούμε την αλήθεια για το τι θέλουμε και είμαστε εμείς,
ώστε να μπορέσουμε να καταστήσουμε υγιή, αληθινώς αγαπητικά, τα κίνητρά μας για να προσεγγίσουμε τον κάθε
άλλο.
Ολοκληρώθηκε ο κύκλος του Δωδεκαημέρου και η ζωή συνεχίζεται. Ας εμπιστευθούμε τον Χριστό και ας προσπαθήσουμε, ακολουθώντας Τον στην Εκκλησία, να ανέβουμε μαζί Του προς τον ουρανό, την αληθινή πατρίδα μας!
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
12
Ιανουαρίου 2025
Κυριακή μετά
τα Φώτα
