«᾿Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6, 14)
῞Οσο γιὰ μένα, δὲν θέλω ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ καύχηση ἐκτὸς ἀπὸ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τὸν σταυρὸ ποὺ πάνω του ὁ κόσμος πέθανε γιὰ μένα κι ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
«Για μένα σταυρώθηκε και πέθανε ο κόσμος πάνω στον
σταυρό, κι εγώ σταυρώθηκα και πέθανα για τον κόσμο». Ο λόγος αυτός του
αποστόλου Παύλου δείχνει την μαρτυρία του χριστιανού σε κάθε εποχή. Είναι ο
σταυρός του Χριστούς. Επάνω στον σταυρό ο κόσμος σταυρώνεται και πεθαίνει για
τον κάθε άνθρωπο. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος σταυρώνεται και πεθάνει για τον
κόσμο. Το μαρτύριο του σταυρού ήταν το χειρότερο που είχε εφεύρει ο άνθρωπος.
Δεν ήταν ακαριαίος ο θάνατος, αλλά ένα παρατεταμένο μαρτύριο, που κρατούσε
ανάλογα με την σωματική και ψυχική
αντοχή του καταδικασμένου. Αυτό το εργαλείο θανάτου όμως, στο πρόσωπο του
χριστού, γίνεται η βάση για την νέα ζωή. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, παραιτούμενος
από
το θέλημά του, από το δικαίωμά του να είναι αυτός το κέντρο του κόσμου, από τις
επιθυμίες που τον χωρίζουν από την αλήθεια και την αγάπη, ζει την διπλή όψη της
νέας ζωής: να πεθαίνει ο κόσμος γι’
αυτόν και εκείνος για τον κόσμο.
«Πεθαίνει ο κόσμος». Πεθαίνει το φρόνημα του κόσμου. Η
αίσθηση ότι όλα υπάρχουν για το παρόν. Για την επιβίωση. Για την αυτάρκεια της
ηδονής. Για τη ζωή που δεν προχωρά παρά πέρα. «Πεθαίνω κι εγώ για τον κόσμο».
Είμαι έτοιμος να αγαπήσω πέρα από τον εαυτό μου. Να πεθάνω από αγάπη,
συγχωρώντας, ελεώντας, μοιράζοντας, αφήνοντας πίσω τον εαυτό μου και το εγώ
μου. Θέτοντας ό,τι έχω και ό,τι είμαι στη διακονία του άλλου. «Πεθαίνει ο
κόσμος», όχι όμως οι άνθρωποι του κόσμου. Είναι οι συνοδοιπόροι μας, είτε το
νιώθουν είτε όχι. Είναι αυτοί τους οποίους κληθήκαμε να αγαπούμε, όποιοι κι αν
είναι.
Λόγια και πράξεις που μοιάζουν εκτός της λογικής των
πολλών, συχνά και εκτός της λογικής των χριστιανών που ζητούν από τον Θεό να
τους τα έχει όλα καλά. Ζητούν να τους αναγνωρίζει το δίκιο. Ζητούν άνεση και
αυτάρκεια. Και δεν δοξάζουν τον Θεό, όταν έρχονται κι αυτά στη ζωή τους, αλλά
μονίμως είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν, να παραπονεθούν, να κατακρίνουν. Την/τον
σύζυγό τους. Τα παιδιά τους. τους γονείς τους. Την κοινωνία. Τα συστήματα. Όλους
και όλα όσα Εκείνος αγκάλιασε, αγάπησε και αγαπά κι ας μη συμφωνήσουν μαζί Του.
Ας θυμηθούμε και ας ζήσουμε στον τρόπο της Εκκλησίας τον τρόπο του Σταυρού. Και Αυτός που μας έδειξε τον δρόμο, θα είναι μαζί μας. Αυτός ως παρηγοριά, ενίσχυση και καινούργια αρχή κάθε στιγμή.
π. Θεμιστοκλής
Μουρτζανός
8 Σεπτεμβρίου 2024
