Πλαστήκαμε για να θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Προφανώς. Η εικόνα του σταυρού κλονίζει το όραμά μας. Μακριά από μας και προχωρούμε. Άλλωστε, για να ερμηνεύσεις το κακό, τον πόλεμο, την καταστροφή, τον θάνατο, χρειάζεται γνώση της ζωής, νόημα και όραμα, υπέρβαση των βεβαιοτήτων και των σχηματοποιήσεων, απόφαση να φιλοσοφήσεις. Έξοδος δηλαδή από την ψευδαίσθηση ότι βλέποντας, γνωρίζεις. Κι εδώ είναι η ήττα μας από τα γεγονότα. Δεν γνωρίζουμε βλέποντας. Γνωρίζουμε νιώθοντας. Βάζοντας τον εαυτό μας για μια στιγμή στη θέση των ανθρώπων που επιλέγουν την βία, τον πόλεμο, τον θάνατο, όχι στο όνομα της ελευθερίας, που είναι κατανοητό, αλλά στο νόημα ενός φανατισμού, με πρόφαση θρησκευτική, όπου όμως κρύβονται τεράστια συμφέροντα, πολιτικά, οικονομικά, εμπορίου όπλων, ανακατανομών εξουσίας, όπως επίσης και των συνόρων των λαών. Οι άνθρωποι στο χάος αυτό, όταν νιώθουν τα παιδιά τους να σφάζονται, τους αρρώστους και τραυματίες να μην έχουν περίθαλψη και να υποφέρουν παραπάνω, όταν βλέπουν ότι δίκιο και δικαιοσύνη δεν υπάρχουν παρά μόνο στον καθορισμό από τους κάθε μορφής ισχυρούς, πώς να αντιδράσουν; Πώς να αντέξουν, ακόμη και με την αίσθηση ότι “η ζωή συνεχίζεται”, μόνο που μετρά απώλειες ύπαρξης, αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς, ενώ γεμίζει με πόνο αυτούς που μένουν;
Οι εικόνες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη συνεχίζουν ανάλογες εικόνες στην Ουκρανία. Εκείνο τον πόλεμο τον συνηθίσαμε. Τον βαφτίσαμε κατά τις ιδεολογίες και τα συμφέροντά μας. Το ίδιο εύκολα θα κάνουμε και στον νέο πόλεμο, ίσως και σε κάθε πόλεμο που μας περιτριγυρίζει. Γιατί δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε και τον τελευταίο άνθρωπο. Γιατί έχουμε πάψει να είμαστε αυθεντικοί χριστιανοί και ερμηνεύουμε τον κόσμο όπως οι άλλοι, που τους θεωρούμε άπιστους, άθεους, ετερόθρησκους, ετερόδοξους.
“Η ζωή συνεχίζεται”. Μια ματιά στην καθημερινότητα των εφήβων μας θα μας πείσει ότι η εικόνα που δίνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι τείνει να μεταμορφώσει τη ζωή των νεώτερων σε μικρή κόλαση. Bullying, με όπλα το διαδίκτυο και την εικόνα, απουσία ενσυναίσθησης, αδυναμία να διακρίνουν ανάμεσα στο καλό και το κακό, αδυναμία να δούνε πέρα από το εγώ τους, αυτός είναι ο δρόμος που κάνει θόρυβο. Μπορεί να υπάρχει η σιωπηλή πλειονοψηφία που αισθάνεται ότι δεν είμαστε έτσι οι άνθρωποι. Θόρυβο όμως κάνουν οι βίαιοι. Αυτοί που έμαθαν στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ότι σημασία έχει να επιβιώσεις. Αυτοί που οργανώνουν παρέες στις οποίες δεσπόζει η επιβολή. Η άρνηση να μπεις στη θέση του άλλου. Κι αυτοί επικρίνονται στα λόγια, αλλά στην πράξη δε γιατρεύονται. Διότι για να ιαθείς, χρειάζεται να νιώσεις αγάπη και να μοιραστείς αγάπη. Και οι προθέσεις όσων αγαπούνε, αμφισβητούνται, αφού η αγάπη δεν είναι το μείζον.
Έχει
πολλή δουλειά η Εκκλησία να κάνει.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 18 Οκτωβρίου 2023
