Από την παιδική μου ηλικία
θυμάμαι το μεσημέρι της πρωτοχρονιάς να κάθομαι στην οθόνη της τηλεόρασης, να
βλέπω το σήμα της Eurovision
και να περιμένω να ταξιδέψω με την Φιλαρμονική της Βιέννης στους ήχους της
κλασικής μουσικής.
Πρωτοχρονιά και Φιλαρμονική της Βιέννης!
Ένα ταξίδι στην ομορφιά των ήχων, του στροβιλισμού της καρδιάς σε έναν κόσμο
που σου δίνει μια χαρά, κρυφή και φανερή. Φανερή γιατί η ψυχή σου ευφραίνεται
ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος εκφράζει μοναδικά τα συναισθήματά
του, με μουσική που γίνεται χορός και ταξίδι σε μια χώρα που, ανεξάρτητα από
την ιστορία της, σου βγάζει μια αρχοντιά μέσα από την μελωδία της και τους
μεγάλους συνθέτες που μίλησαν στον ουρανό και στη γη, μέσα από την φύση, τον
Δούναβη, τα πρόσωπα, τον Ραντέτσκυ, τις πόλκες, τα βαλς, τα εμβατήρια που
κάνουν την καρδιά σου να πεταρίζει. Αλλά και κρυφή, διότι βλέπεις τους
μουσικούς που γίνονται ένα, που αποτελούν μια κοινότητα, όπως στην φετινή
συναυλία τόνισε ο μαέστρος Barenboim και κάνουν τον κόσμο ένα με το παίξιμό τους. Η μουσική
νικά τον διαχωρισμό, την έπαρση της όποιας ανωτερότητας, οδηγεί το χάρισμα στην
υπηρεσία του "εμείς" και με τον ρυθμό της σε κάνει να λες ότι η τέχνη
είναι δώρο του Θεού που δεν ερμηνεύεται η συγκίνηση της λογικά, αλλά είναι η
εικόνα ενός μυστηρίου, που μόνο η αγάπη μπορεί να αφήσει ως άγγιγμα.
Κατά τα άλλα, πώς να ξεχάσεις τον Χέρμπερτ
φον Κάραγιαν (όπως και όλους τους μαέστρους) να προτρέπει το κοινό να κρατά με
τα παλαμάκια τον ρυθμό στο εμβατήριο του Ραντέτσκυ το οποίο περιμένεις κάθε
χρόνο να κλείσει την συναυλία, για να αναφωνήσεις από μέσα σου ότι θα αντέξουμε
κι αυτή τη χρονιά, ότι με την χαρά που η μετοχή στο εμείς θα δώσει θα
ακολουθήσουμε τον δρόμο μας;
Ξαναγυρίζοντας στα λόγια του μαέστρου Barenboim, η συναυλία φέτος ήταν πολύ σημαντική διότι έδειξε ότι
υπάρχει μια κοινότητα μουσικών που σκέφτονται και αισθάνονται το ίδιο και
δούλεψαν για να παρουσιάσουν την συναυλία με το αίσθημα της ενότητας, της
κοινότητας, της παρέας. Ο κορωνοϊός δεν είναι μόνο ιατρική δοκιμασία και καταστροφή,
αλλά δοκιμασία της ανθρωπιάς μας, το ότι ενώ υπάρχουμε για να είμαστε μαζί ως
κοινωνία και κοινότητα, η ασθένεια μας χώρισε τον έναν από τον άλλο. Γι' αυτό
και η μουσική γίνεται ο λόγος που ενώνει σε κοινότητα τους ανθρώπους και
δείχνει σε όλους την οδό της συνάντησης και της συνύπαρξης! Γι' αυτό και η
συναυλία απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, όπως ακριβώς η μουσική που
ενώνει!
Την χάρηκα φέτος αυτή την συναυλία, με την
συμμετοχή του κοινού. Πέρυσι όλα ήταν διαδικτυακά, με το επιλεγμένο κοινό να
συμμετέχει μέσω πλατφόρμας στην συναυλία και η αίθουσα να είναι άδεια. Δόξα τω
Θεώ! Η ομορφιά δεν θα πεθάνει! Μόνο με την συνύπαρξη και με την συνάντηση της
κοινότητας θα παραμείνουμε άνθρωποι!
π. Θ.
