«Τήν νηπιάζουσαν φύσει καί ὑπέρ φύσιν Μητέρα ἀναδειχθεῖσαν τοῦ Θεοῦ, εὐφημήσωμεν ὕμνοις. Ἐν τῷ ναῷ τῷ νομικῷ Κυρίῳ γάρ σήμερον προσφέρεται, εἰς ὀσμήν εὐωδίας τῶν δικαίων καί καρπός πνευματικός» (ἀπό τήν ἐνάτη Ὠδή τοῦ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς των Εἰσοδίων σέ ἦχο α’)
«Αυτή που είναι νήπιο ως προς την ανθρώπινη φύση της και
ανεδείχθη Μητέρα του Θεού ξεπερνώντας την φύση ας επαινέσουμε! Διότι σήμερα
προσφέρεται στον Κύριο στον ναό που χτίστηκε εξαιτίας του νόμου του Μωυσή (στον
ναό της Παλαιάς Διαθήκης), ως άρωμα ευωδίας
των δικαίων γονέων της (και όλων των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης) και
ως καρπός πνευματικός τους (ως επιστέγασμα της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης)»
Η ανθρωπότητα έχει να
καυχηθεί για πολλά την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Πολιτισμοί, οι οποίοι
μετέτρεψαν την επιβίωση σε δημιουργία και ποιότητα, που έφεραν στον κόσμο
αξιακό υπόβαθρο πολύτιμο και διαχρονικά σπουδαίο, κτήρια που έγιναν μνημεία εις
τον αιώνα, προσωπικότητες που ξεχώρισαν και ξεχωρίζουν. Και την ίδια στιγμή,
πόλεμοι που αλλάζουν την πορεία της Ιστορίας, ένα παιχνίδι εξουσίας, ένα «παιχνίδι
του στέμματος» που δείχνει το σκληρότερο πρόσωπο του ανθρώπου, ο οποίος δεν νοιάζεται
για τον θάνατο, αλλά για την δόξα, τον πλούτο και την επιβίωσή του σαν να μη
υπάρχει αύριο. Και όντως, δεν υπήρχε αύριο, αφού ο θάνατος οδηγούσε τον κόσμο
σε ένα απόλυτο πνευματικό σκοτάδι. Οι ψυχές περίμεναν δεμένες στον Άδη της
μοναξιάς την προσδοκία των εθνών, τον Θεό να γίνει άνθρωπος, καθότι δεν μπορούσαμε
να δούμε, να κοινωνήσουμε τον Άκτιστο. Μπορεί να είμαστε εικόνες Του. Όμως Εκείνος μας αποκαλυπτόταν, αλλά μόνο τα
ψήγματα της αγάπης Του, του λόγου Του, της κλήσης Του μπορούσαμε να ζήσουμε και
να αντιληφθούμε. Η κτιστότητά μας έκανε το χάσμα στον θάνατό μας αδιαπέραστο.
Πώς να δούμε τον Αόρατο, τον Απρόσιτο, τον Ανόμοιο με μας;
Έρχεται όμως η ώρα της ενανθρώπησης.
Η ώρα του να γίνει Όμοιος με μας για να καλέσει το όμοιόν Του σε κοινωνία που
υπερβαίνει την φύση και την κτιστότητά μας. Γι’ αυτό και ο Υιός και Λόγος του
Θεού θα σαρκωθεί, για να εκπληρώσει το σχέδιο της θείας οικονομίας. Χρειάζεται
όμως, ένα δικό μας πρόσωπο, ό,τι καλύτερο μπορούσε να επιδείξει η ανθρωπότητα,
για να γίνει ένας από εμάς. Και αυτό είναι η Παναγία. Σκανδαλίζει και μόνο η σκέψη.
Από όλα τα επιτεύγματα και τα δημιουργήματα του ανθρώπου, από όλα τα πρόσωπα
που ξεχώρισαν στην ιστορία μας, μία γυναίκα είναι «ανωτέρα πάντων». Η γέννησή
της θαυμαστό γεγονός, καθώς οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, είχαν
προχωρήσει στην ηλικία. Με τα ανθρώπινα, αδιανόητο. Η γέννησή της δεν είναι
καρπός του χρόνου στον οποίο ο άνθρωπος μπορεί, ακολουθώντας τους νόμους της
φύσης, να αφήσει απογόνους, να εκπληρώσει έναν από τους προορισμούς της
ύπαρξης. Η γέννησή της υπερβαίνει τα συνήθη. Είναι καρπός πνευματικός. Καρπός
προσευχής. Εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος αφήνει τα μέτρα του ανθρώπου να
φαντάζουν μικρά μπροστά στην δύναμή Του.
Τα ζευγάρια παντρεύονται και τεκνοποιούν ως σημάδι της αγάπης τους ή, ακόμη και,
ως σημάδι της φύσης, της γονιμότητας,
του σκοπού μας, ιδίως κατά τους χρόνους του ερχομού ου Χριστού. Ο Ιωακείμ και η
Άννα θα γεννήσουν την Παναγία σε καιρό που η φύση έχει στεγνώσει από την
δυνατότητα της γέννας. Δεν έχει στεγνώσει όμως η πίστη!
Και το ζευγάρι θα χαρεί
για τρία χρόνια την κόρη του, το δώρο του Θεού. Μέσα τους όμως γνωρίζουν ότι
υπάρχει μία άλλη αποστολή που υπερβαίνει την ευλογία, την ομορφιά και τον
σταυρό της γονεϊκότητας. Είναι να ανήκει ο άνθρωπος εκεί όπου πάντοτε ανήκε:
στον Θεό. Και σημάδι του «ανήκειν» ο ναός. Θα αφιερώσουν την τρίχρονη Μαρία
στον νομικό ναό, όχι γιατί δεν μπορούν να την μεγαλώσουν, αλλά γιατί έχουν μέσα
τους την πληροφορία ότι ο προορισμός της δεν είναι να παραμείνει κόρη του
Ιωακείμ και της Άννας. Η κλήση της είναι να γίνει μητέρα του Θεού και μητέρα
όλων μας. Και αυτοί αποδέχονται την κλήση. Παραιτούνται από την ευθύνη και,
συνάμα, την εξάρτηση της γονεϊκότητας για κάτι μείζον, «ανώτερο πάντων»: την
εμπιστοσύνη στον Θεό. Και την αφήνουν ως προσφορά, όπως το λιβάνι ανεβαίνει
στον ουρανό και ευωδιάζει, έτσι κι εκείνη ανεβεί τα σκαλιά του επίγειου ναού,
να την υποδεχτεί ο επί γης αρχιερέας, για να την εισαγάγει στα Άγια των Αγίων,
ώστε ένα τρίχρονο κορίτσι να μεγαλώσει διακονώντας Αυτόν που θα διακονεί στον
αιώνα και δίδοντάς μας την χαρά να οσφραινόμαστε τη ευωδία της αγάπης, της
εμπιστοσύνης, της επιστροφής στην βεβαιότητα ότι είμαστε εικόνες Θεού που
παλεύουμε για να Του μοιάσουμε: να κοινωνούμε την χαρά στο πρόσωπό Του, να Τον
έχουμε εντός μας μέσα από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να προσδοκούμε την
ανάστασή μας και την αιώνια ζωή, προγευόμενοι της χαράς στην Βασιλεία Του.
Οι Δίκαιοι της Παλαιάς
Διαθήκης, αλλά και όλη η ανθρωπότητα βλέπει στο πρόσωπο της τριετίζουσας κόρης
το τάνυσμα των ανθρώπινων μέτρων στο έσχατο σημείο τους: στο κατοικείν εν τω οίκω Κυρίου, στην αγάπη
και την διακονία στον Θεό, στην απόφαση τα πάντα να είναι κατά το θέλημά Του.
Ωραία τα επιτεύγματά μας. Μένουν όμως στο παρόν. Εμείς φεύγουμε από αυτά. Αυτό
όμως που γιορτάζουμε στα Εισόδια της Θεοτόκου και κάθε φορά που εισερχόμαστε κι
εμείς στον ναό του Θεού είναι την χαρά πως υπάρχει κάτι αναφαίρετο , που νικά
τον θάνατο: η αγάπη του Θεού που γίνεται για μας αιωνιότητα ζωής.
Παναγία μας, δώσε μας λίγη
από την εμπιστοσύνη σου στον Θεό και το θέλημά Του, δώσε μας λίγη από την αγάπη
σου για Εκείνον και για τον συνάνθρωπό μας, κάνε μας να νιώσουμε ότι πέρα από
επιτεύγματα, δόξες, επιβιώσεις, πράγματα του παρόντος, υπάρχει Αυτός που μας
αγαπά, έγινε για μας άνθρωπος και μας περιμένει!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
21 Νοεμβρίου 2021
Των Εισοδίων
