Συνήθως η εκκλησιαστική ζωή χαρακτηρίζεται από μία απουσία επαφής με την πραγματικότητα, από μία ενασχόληση με την σωτηρία της ψυχής και μία παραμέληση των δυσκολιών της ζωής. Ένα από τα φαινόμενα τα οποία απασχολούν τις οικογένειες σήμερα είναι αυτό του σχολικού εκφοβισμού. Η Εκκλησία απουσιάζει από την συμβολή στην αντιμετώπισή του. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο Διαδίκτυο. Αιρετικές ομάδες όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναρτούν βίντεο με τα οποία δίνουν οδηγίες στις οικογένειες πώς να χειριστούν τον εκφοβισμό, παρεμβάλλοντας με έναν χονδροειδή αλλά και χαρακτηριστικό τρόπο, χωρία από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, στα οποία επισημαίνεται η ανάγκη για συγχώρηση. Το μόνο που έχουμε να αντιτάξουμε είναι μία καταγραφή θέσεων σε κάποιες διημερίδες από μεμονωμένους κληρικούς που έχουν κάποια εικόνα για το πρόβλημα.
Η Εκκλησία δείχνει σαν να μην έχει άποψη για την καθημερινή ζωή των νέων. Ένας ολόκληρος κόσμος πορεύεται με εικονική πραγματικότητα, με ποδόσφαιρο, με μουσική, με βία, με σχολικό εκφοβισμό, με κρίση παιδείας, με κρίση σχέσεων, με ναρκωτικά, τσιγάρο και αλκοόλ, χωρίς να υπάρχει εκκλησιαστικός λόγος που να μπορεί να τον προσεγγίσει. Και όταν ακούγεται είναι κηρυγματικός. Ηθικολογικές αναφορές και προτροπές, μία υπόσχεση μαγικής επίλυσης προβλημάτων αν ο νέος συμμετάσχει στην εκκλησιαστική ζωή, αλλά χωρίς μελέτη των αιτίων που οδηγούν έναν έφηβο στο να ζει όπως ζει στο σήμερα.
Ο σχολικός εκφοβισμός πηγάζει από το έλλειμμα αγάπης που βιώνουν οι θύτες του στην οικογένεια αλλά και στο σχολείο. Ο έφηβος θύτης θεωρεί ότι καταξιώνεται όταν επιβάλλεται με την οποιασδήποτε μορφής βία, την σωματική, την λεκτική, την διαδικτυακή, καθότι είναι συχνά τα φαινόμενα υποτιμητικών επιθετικών σχολίων εις βάρος συνομηλίκων ή η απειλή ανάρτησης φωτογραφιών ή βίντεο που θα μειώσουν το θύμα. Αλλά και το θύμα συχνά παραμένει άπραγο, είτε επειδή είναι φοβικό, είτε επειδή θεωρεί ότι πρέπει να καλύψει τις κακές συμπεριφορές εις βάρος του για να μην θεωρηθεί προδότης. Αλλά και το σχολείο συχνά σκεπάζει και αποκρύπτει τα περιστατικά, για να ην δυσφημισθεί.
Άνθρωποι της Εκκλησίας συστήνουν κάποτε υπομονή στα θύματα του σχολικού εκφοβισμού. Είναι δοκιμασία και θα περάσει. Συστήνουν συγχώρηση, αδιαφορώντας για το τραύμα που τέτοια συμπεριφορά προκαλεί. Όμως για να έρθει η λύτρωση, χρειάζεται η προστασία αυτών που αδικούνται, γιατί δεν είναι έτοιμοι να υφίστανται ένα άνευ νοήματος μαρτύριο. Επομένως, καλό θα ήταν να συστήνουμε πρώτα την αξιοποίηση όσων μέσων οι νόμοι προβλέπουν και να ενισχύουμε τις οικογένειες στην συμπαράσταση στο τραυματισμένο παιδί, όπως επίσης και να το περιβάλλουμε με αγάπη, για να το βοηθήσουμε να καταλάβει ότι δεν φταίει αυτό για το bullying που υφίσταται ούτε ότι ο Θεός του ζητά να υπομείνει μία απαράδεκτη κατάσταση αδιαμαρτύρητα και χωρίς αγώνα. Είναι άλλο η εκδίκηση και άλλο η παθητικότητα.
Αλλά και προς τους θύτες προτείνεται η μετάνοια και η επάνοδος στην εκκλησιαστική ζωή, συχνά όμως χωρίς κατανόηση ότι η αγάπη δεν είναι μαγικό δώρο. Προϋποθέτει υποστηρικτικά περιβάλλοντα κατάλληλα. Ενορίες και παρέες με δραστηριότητες οι οποίες φέρνουν τους νέους πιο κοντά, τους δίνουν ρόλους, τους κάνουν να αισθάνονται ότι έχουν λόγο ύπαρξης.
Είναι καιρός να καταθέσουμε μαρτυρία ζωής και να λειτουργήσουμε ενοριακά δημιουργώντας κοινότητες ελπίδας, δίνοντας νόημα πίστης και καινούργιας ζωής εν Χριστώ!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 14 Μαρτίου 2018
