Είναι σύνηθες η κυκλοφορία ενός καινούργιου μοντέλου κινητού τηλεφώνου να φέρνει ουρές για την προμήθειά του, ιδίως από νέους. Δεν είναι ότι το έχουν ανάγκη. Είναι η αίσθηση της μετοχής στους χρήστες που σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός, έτοιμος να κοπιάσεις γι’ αυτό. Είναι η δυνατότητα της επίδειξης στους φίλους. Οι ευκαιρίες συνεχούς σύνδεσης με το Διαδίκτυο, ανάρτησης εικόνων ανώτερης ποιότητας, άμεσης επικοινωνίας που το κάθε νέο μοντέλο διαθέτει σε βελτιωμένη έκδοση και μορφή. Αυτή την δίψα της μετοχής οι εταιρείες τηλεφωνίας την αξιοποιούν δίδοντας προσφορές σε πολλές δόσεις, για να προμηθευθούν το νέο κινητό περισσότεροι. Ο καταναλωτισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Οι άνθρωποι σχηματίζουν ουρές. Στο μετρό για να βγάλουν ηλεκτρονική κάρτα. Στις τράπεζες, στην Εφορία και στην ΔΕΗ για να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους. Άλλοι στο συσσίτιο, για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. Στο γήπεδο για το ποδόσφαιρο. Στις συναυλίες για να καμαρώσουν τα είδωλά τους. Κάποτε και στους ναούς, για να χαιρετίσουν μία εικόνα ή ένα άγιο λείψανο. Σήμερα σχηματίζουν ουρά και για να πάρουν ένα κινητό. Όχι για να σχετισθούν ή για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα, ακόμη και για να παρακολουθήσουν κάτι, αλλά για να κλειστούν τελικά στον εαυτό τους, απορροφημένοι από την δύναμη και την μαγεία της τεχνολογίας.
Αυτό είναι το παράδοξο. Ότι το κινητό, ενώ δίνει ευκαιρίες επικοινωνίας, ταυτόχρονα εγκλωβίζει τον καθέναν στην εικονική μοναξιά του. Είναι συχνό το φαινόμενο νέοι να κάθονται στη καφετέρια κι εντός της ίδιας παρέας να επικοινωνούν με μηνύματα, χωρίς να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, χωρίς να αρθρώνουν λόγο ο ένας στον άλλο. Και το κινητό γίνεται αφορμή επίδειξης, κάποτε και ζήλειας. Γιατί αυτός και όχι εγώ; Το «έχειν» πέρασε σε νέα φάση. Δεν είναι το αυτοκίνητο που εντυπωσιάζει, η μηχανή, τα ρούχα, τα παπούτσια. Ένα μικρό αντικείμενο, που χωρά στην τσέπη, είναι αρκετό για να τονίσει την σπουδαιότητα του κατόχου του.
Εξαρτηθήκαμε από τα κινητά τηλέφωνα. Απλοποίησαν την ζωή μας. Μπορούμε μέσα από τους ενσωματωμένους χάρτες να κυκλοφορούμε στην μεγάλη πόλη χωρίς να χρειάζεται να ρωτάμε. Να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό, χωρίς ανάγκη για προσανατολισμό και γνώση της γλώσσας. Να πληροφορούμαστε ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει στον κόσμο, τι συμβαίνει στις ζωές των φίλων μας, να ξέρουμε πού βρίσκονται τα παιδιά μας, να μην αισθανόμαστε αποκομμένοι, αλλά να είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι και σε ζωντανή μετάδοση. Το κινητό είναι υπολογιστής, είναι τηλεόραση, είναι βίντεο, είναι cd-player, είναι μέσο αλληλογραφίας, φέρνει κοντά τους ανθρώπους από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη, είναι μεταφορέας χρημάτων, κάρτα επιβίβασης στα αεροπλάνα. Είναι ένα πολυμηχάνημα, το οποίο γίνεται προϋπόθεση ευτυχίας, χωρίς να την διασφαλίζει.
Πόσο είμαστε έτοιμοι, νεώτεροι και μεγαλύτεροι, να αφήσουμε στην άκρη το κινητό για να επικοινωνήσουμε; Να καταλάβουμε ότι δεν είναι το μοντέλο που σε κάνει να αξίζεις, αλλά το πρόσωπό σου, ο λόγος σου, η παρουσία σου, η μοναδικότητά σου; Ένα μηχάνημα ενώνει τους χρήστες του, αλλά δεν τους κάνει φίλους, οικείους, αν δεν το επιλέξουν οι ίδιοι. Ας γίνει κριτήριο το να συναντήσουμε τον πλησίον, το να κρατήσουμε την μοναδικότητα των στιγμών, τις οποίες ένα κινητό απαθανατίζει, αλλά δεν μπορεί να εκφράσει! Οικογένεια, παιδεία και Εκκλησία ας προβληματιστούμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 8 Νοεμβρίου 2017
