«Ολόλυζαν οι γυναίκες
πάνω στον τάφο που έκλεισε,
ύστερα φύγαν με συνοδειά
τη λύπη και το θρήνο τους.
Έτσι αφήνουν μόνο το νεκρό
και φεύγουν όλοι,
μονάχο στην απύθμενη
αγκάλη του θανάτου, ασυνήθιστον.
Κλείνεται στην πυκνή γη,
αποκλείνεται ο νεκρός,
δεν τολμά να μας ακολουθεί
ούτε το ίνδαλμά του.
Πρέπει να μείνει εκεί,
ανάμεσα στους άλλους πέτρινους σταυρούς,
ανάμεσα στους ξένους νεκρούς,
τους ζωντανούς ν’ αφήσει
που βιάζονται να ζήσουν»
(«Χωρισμός», από την έκδοση « Ποιήματα», 1986)
Τον θάβουμε, με «άρον», με κίνηση της κεφαλής ή ταξιδεύοντας στον δικό μας χρόνο. Η παρουσία Του ένα επεισόδιο, ένα θαύμα, ένας όμορφος λόγος. Μα δεν έχουμε χρόνο, ούτε όρεξη. Κι αν είναι Θεός, θα μας καταλάβει. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος, για να ξέρει πώς περνάμε, ποιες μέριμνες μας κυνηγάνε, ποιες ηδονές επιζητούμε. Πρέπει να μείνει μόνος Του. Θεός είναι, καταλαβαίνει. Βιαζόμαστε κι Εκείνος έχει τον δικό Του χρόνο. Μα όσο βαθιά κι αν Τον κλείσουμε στον τάφο, τα σημάδια από τα καρφιά, την λόγχη, την αγάπη θα ρίχνουν την δική Του αχτίδα. Πέθανε για να ζήσουμε.
π. Θ.
22 Απριλίου 2022
Μεγάλη Παρασκευή
