Οι
άνθρωποι είμαστε πάντοτε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι μπροστά στην ασθένεια και
τω θάνατο των νεώτερων, ιδίως των παιδιών. Ο νους μας μάς λέει ότι τα παιδιά
δεν έχουν προλάβει να ζήσουν, να χαρούνε τη ζωή τους. Η καρδιά μας μάς λέει ότι
οι γονείς των παιδιών υποφέρουν στην ιδέα του πόνου, της δοκιμασίας, του αποχωρισμού, της στέρησης των σπλάχνων τους.
Και η αγωνία των γονέων τους οδηγεί πολλές φορές στην πίστη, στο αίτημα προς
τον Θεό να μην επιτρέψει το τέλος, αλλά να αναστρέψει την πορεία, να δώσει την
υγεία στα παιδιά τους. Όντως έργο και στάση ανθρώπινη.
Αυτό
κάνει και ο Ιάειρος, αρχισυνάγωγος στην Καπερναούμ, ο οποίος βλέπει την
μονάκριβη θυγατέρα του που ήταν δώδεκα χρόνων, να είναι ετοιμοθάνατη. Δεν
ελπίζει στην ανθρώπινη βοήθεια. Μόνο στον Χριστό. Και Εκείνος δεν μένει
ασυγκίνητος στον πόνο του πατέρα, όπως δεν έμεινε ασυγκίνητος στον πόνο της
μάνας στην Ναΐν που έχασε τον μονάκριβο γιο της. Εκεί η μητέρα δεν μίλησε και
δεν ζήτησε τίποτε. Εδώ ο πατέρας πηγαίνει και ζητά από τον Χριστό να επισκεφθεί
το σπίτι του. Δεν ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την κόρη του, αλλά μόνο να
τον επισκεφθεί. Έχει εμπιστοσύνη ότι Εκείνος γνωρίζει τι χρειάζεται να κάνει.
Και μόνο η παρουσία Του, για τον Ιάειρο, ήταν αρκετή. Στην Ναΐν ο Χριστός
συναντά την μάνα, καθώς πορεύεται προς την πόλη για να κηρύξει το μήνυμα της
Βασιλείας του Θεού. Εδώ ο Ιάειρος ζητά να δει τον Χριστό, ζητώντας Του
ουσιαστικά να διακόψει το κήρυγμα. Στη Ναΐν η μάνα δεν αντιδρά στις κινήσεις
του Χριστού. Βλέπει και ζει το θαύμα χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι. Εδώ ο
Ιάειρος θα επιμείνει. Ακόμη και στην είδηση του θανάτου της κόρης του θα
ακούσει τον Χριστό να του λέει να μην
φοβάται, μόνο να πιστεύει και η κόρη του θα σωζόταν. Και θα ακολουθήσει τον
Κύριο. Και θα γίνει και αυτός μάρτυρας της ανάστασής της, όπως και η μάνα της
Ναΐν.
Βλέπουμε
και στις δύο αναστάσεις την αγάπη του Χριστού προς τους γονείς και τα παιδιά. Πόσο
συμμερίζεται ο Κύριος τον ανθρώπινο πόνο. Την ίδια στιγμή, ιδιαιτέρως στην
ανάσταση της κόρης του Ιαείρου μπορούμε να δούμε πώς ο καθένας φέρεται στη ζωή
του και τι είναι γι’ αυτόν πολυτιμότερο.
Κι εκεί μπορούμε να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας, ώστε να
πορευόμαστε με περισσότερη εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά και να κρίνουμε τον τρόπο
που έχουμε οργανώσει τις σχέσεις μας, για να γίνει η δοκιμασία αφορμή για μία
νέα ζωή.
Ο
Ιάειρος έχει μία κόρη, την οποία υπεραγαπά. Από αυτήν αντλεί νόημα. Είναι το
πολυτιμότερο πρόσωπο στη ζωή του. Και βλέπει ότι το νόημα αυτό κινδυνεύει να
χαθεί. Δεν είναι όμως τα παιδιά για να
δίνουν το μοναδικό νόημα στη ζωή μας, γιατί έτσι κινδυνεύουμε και εμείς και
εκείνα να αναπτύξουμε μία σχέση που και εμάς θα μας εγκλωβίζει σε μία αγάπη
καταπιεστική και υπερπροστατευτική και εκείνα να μην τα επιτρέπει να αναπτύξουν
την προσωπικότητά τους, να βρούνε τα βήματα της ελευθερίας τους. Από την όλη
εικόνα του Ιάειρου απουσιάζει ουσιαστικά η μητέρα, η σύζυγος του αρχισυναγώγου.
Μόνο όταν ο Χριστός εισέρχεται στην οικία, βλέπουμε ο Κύριος να δίνει εντολή να
μείνουν στο δωμάτιο του κοριτσιού οι γονείς. Η αναφορά στην μητέρα είναι
έμμεση. Θα περίμενε κάποιος η μητέρα να αγωνιά, να κλαίει, να ενδιαφέρεται,
όπως η χήρα γυναίκα στη Ναίν. Έτσι πρέπει να γινόταν μάλλον, αλλά το Ευαγγέλιο
μας δείχνει ότι κυρίως για τον πατέρα η κόρη του ήταν το σημαντικό. Τόσο που θα
του ήταν αδιανόητη η ζωή χωρίς εκείνη. Η δοκιμασία λοιπόν γεννά το ερώτημα:
πόσο τα παιδιά συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν την κοινή πορεία των δύο συζύγων
στην οικογένεια ή αναπληρώνουν την απουσία νοήματος στη σχέση τους; Και αν
συμβαίνει αυτό, τότε μήπως εκείνα δεν έχουν την ελευθερία να αναπτύξουν τον
εαυτό τους και να βρούνε το δικό τους δρόμο, το δικό τους νόημα;
Ο
Ιάειρος, στην στιγμή της δοκιμασίας, ελέγχει τον εαυτό του και βρίσκει ότι η
μόνη ελπίδα του είναι το πρόσωπο του Χριστού. Ξέρει ότι Εκείνος μπορεί να του
δώσει πίσω την μονάκριβη θυγατέρα του. Βλέπουμε ότι ο Χριστός ανταποκρίνεται
στο αίτημα και την αγωνία του. Μόνο που μαζί με την ανάσταση του κοριτσιού,
επαναφέρει τον Ιάειρο στον δρόμο της αναζήτησης αληθινού νοήματος τόσο στην
σχέση του με τους οικείους του, όσο και στη σχέση του με τον Θεό. Η πίστη, λέει ο Χριστός στον αρχισυνάγωγο,
είναι η βάση της αγάπης. Δεν αρκεί η έγνοια του γονιού για το παιδί. Η
φροντίδα και η αγάπη γι’ αυτό. Η αυταπάρνηση. Πριν από τα δικά μας έργα και τα δικά μας συναισθήματα υπάρχει η σχέση
μας με το Θεό. Ο Χριστός οδηγεί τον Ιάειρο να επανεκτιμήσει τις αξίες της
ζωής του. Και έτσι, βοηθώντας τον να ξαναβρεί την προτεραιότητα της πίστης του,
του προσφέρει την δυνατότητα να δει την επάνοδο της κόρης του στη ζωή όχι ως
αφορμή εκ νέου προσκόλλησης σ’ αυτήν, λατρείας της, αλλά ως ευκαιρία
επανιεράρχησης του τι προηγείται. Η πίστη στο Θεό, η ισορροπία στη σχέση του με
την σύζυγό του και η ευκαιρία να αφήσει το παιδί του να μεγαλώσει με την
ελευθερία που είναι απαραίτητη, χωρίς να το ταυτίζει με το νόημα στη δική του
ζωή.
Ο Χριστός, όταν ανασταίνει το κορίτσι, ζητά
από τους γονείς της να της δώσουν να φάει. Χωρίς να αρνείται την χαρά που
πλημμυρίζει τις καρδιές των γονέων, τους προτρέπει να της δώσουν την υλική
τροφή. Δεν απευθύνεται μόνο στον Ιάειρο, αλλά και στη σύζυγό του. Και τους δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η
ανάσταση της κόρης τους θα γίνει αφορμή για να μπορέσει η ίδια να προχωρήσει
στη ζωή της. Τώρα που αποκαθίσταται η ισορροπία στη σχέση των γονέων,
καλούνται από κοινού και οι δύο να βλέπουν το παιδί όπως είναι: η συμπλήρωση της
αγάπης και όχι το μοναδικό που συνδέει τα δύο πρόσωπα. Και την ίδια στιγμή να δούνε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του
παιδιού τους κάθε στιγμή. Εκείνη την ώρα το κορίτσι χρειαζόταν τροφή.
Χρειαζόταν την επιβίωση και όχι το πνίξιμο από μία υπερπροστατευτική αγάπη. Το θαύμα δεν ήταν μόνο η ανάσταση, αλλά και η
αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικογένεια. Το παιδί χρειαζόταν δύναμη για να ξεκινήσει μόνο του την δική του
πορεία. Είναι ελεύθερη προσωπικότητα και οι γονείς, ιδίως όταν μπαίνει στην
εφηβεία, καλούνται να το βοηθήσουν να βρει το δικό του δρόμο, βλέποντας τι
αληθινά χρειάζεται εκείνο και όχι τι θα ήθελαν οι γονείς γι’ αυτό.
Η
ανάσταση της κόρης του Ιάειρου δίνει ένα πολλαπλό μήνυμα αγάπης του Χριστού
προς τους ανθρώπους, με ιδιαίτερες προεκτάσεις στους γονείς. Ο Χριστός μας
αγάπη και μας καλεί μέσα από τη σχέση μας μαζί Του να βρούμε εκείνα τα λεπτά νήματα
που πολλές φορές δένουν τη ζωή μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να
ιεραρχήσουμε τι προηγείται και τι έπεται. Εμπιστοσύνη στο Χριστό, αγάπη χωρίς
αποκλεισμούς, η οποία λειτουργεί στην προοπτική της συμπληρωματικότητας και όχι
της υπερπροστασίας και την ίδια στιγμή προσπάθεια να διακρίνουμε τις
πραγματικές ανάγκες των άλλων, που δεν μπορεί να ταυτίζονται με τις δικές μας
είναι το τρίπτυχο της γνήσιας αγάπης που νοηματοδοτεί τις ανθρώπινες σχέσεις.
Και αυτή η αγάπη τελικά μπορεί να μας βοηθήσει να αντέξουμε σε κάθε δοκιμασία,
όσο σκληρή κι αν είναι. Διότι ο Χριστός δεν μας ξεχνά και είναι έτοιμος να μας
βοηθήσει να βρούμε τον προορισμό μας, που είναι η Ανάσταση δια της αγάπης.
Κέρκυρα, 9
Νοεμβρίου 2014
