ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ
ΣΤΙΧΟ: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται
γεννιούνται σαν τα βρέφη ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα. Όπως τα πεύκα κρατούνε
τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί το ίδιο τα λόγια φυλάγουν
τη μορφή του ανθρώπου κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί...αλλά πού θα είσαι
τη στιγμή που θα ‘ρθει εδώ σ’ αυτό το
θέατρο το φως; («Επί σκηνής»)
Η
ζωή είναι συνάντηση. Όχι μόνο ανθρώπων, αλλά και χαρισμάτων. Ο καθένας μας
καταθέτει το τάλαντό του, την δωρεά του και γεννιέται το καινούργιο. Χωρίς
συνάντηση δεν υπάρχει γέννα. Δημιουργία. Χτίσιμο. Μόνο που θέλει αγάπη και αίμα
το βήμα. Τρυφερότητα και ευαισθησία και συνάμα θυσία. Τίποτε δεν χτίζεται αν
δεν αγαπήσεις την δωρεά σου. Και Εκείνον που σου την έδωσε. Μπορεί να
καυχόμαστε για ό,τι πετύχαμε και να περιφρονούμε τον Δεδωκότα, θεοί του εαυτού
μας. Όμως το λάδι γρήγορα σώνεται. Και η ελπίδα νικιέται.
Κι
όταν φεύγουμε, αφήνουμε πίσω ό,τι γεννήσαμε. Λόγια, ανθρώπους, μία στάλα
αγάπης. Ή το αντίθετό τους. Απουσία απόλυτη δεν υπάρχει. Πάντα η μορφή μας θα
μένει σε κάτι. Ή σε κάποιους. Όχι ως φήμη ή ως μνήμη μόνο. Αλλά ως νοσταλγία
για την συνάντησή μας με τους άλλους και τον κόσμο. Νοσταλγία προσώπων.
Αισθημάτων. Νοσταλγία για ό,τι μοιραστήκαμε. Και λύπη για ό,τι δεν προλάβαμε ή
δεν θελήσαμε ή για ό,τι όλοι θα ήθελαν να εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε.
Στο
θέατρο του κόσμου θα έρθει και πάλι το φως για τον καθέναν μας. Ζώντα και νεκρό.
Και το χάρισμα με το οποίο συναντηθήκαμε ή το οποίο αποκρύψαμε θα βγει μπροστά.
Και θα κάνει την νοσταλγία Ανάσταση ή θα μας κρατήσει στο μνήμα. Της κενότητας.
Του «εγώ». Της μοναξιάς. Τα πάντα και οι πάντες κρίνονται στην προοπτική του
Φωτός. Εκείνου που εν τω προσώπω Του
είναι η Αλήθεια και που ζητά την συνάντηση. Προσφέροντας πάλιν και πολλάκις το
δικό Του χάρισμα. Της θεότητας που κενούται από Αγάπη.
Μεγάλη Τρίτη, 15 Απριλίου 2014
