Ο άνθρωπος ζητά από τον Θεό να του προσφέρει ζωή,
αγαθά, υγεία, βεβαιότητες τόσο για τον παρόντα χρόνο και κόσμο, όσο και για την
αιωνιότητα. Αντίθετα, βλέπουμε το Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού και επάνω στο
Σταυρό να προσφέρει στον άνθρωπο ως δώρο τον ίδιο Του τον εαυτό (Εβρ.4,14 και 5,1), ως θυσία για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις επιλογές μας
έργω και λόγω, με πράξεις και παραλείψεις, δια των οποίων χωριζόμαστε από το
Θεό. Η αυτοπροσφορά του Χριστού γίνεται υπέρβαση του τρόπου που σκεπτόμαστε και
επιδιώκουμε οι άνθρωποι και την ίδια στιγμή η κλήση για όλους μας να πορευθούμε
μία ζωή μετανοίας, προσφοράς και αγάπης. Αντί να περιμένουμε από το Θεό ή και
τους συνανθρώπους μας να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο, να κάνουμε εμείς το βήμα,
την αρχή.
Επάνω στο Σταυρό ο κόσμος βρήκε και πάλι
τον αληθινό του προορισμό. Γιατί ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Τριαδικό
Θεό για να μετάσχει στη δόξα Του. Να κοινωνεί με τον Θεό, να φωτίζεται από
Εκείνον και να μοιράζεται το φως της αιωνιότητος και της ζωής. Την ίδια στιγμή
ο κόσμος υπάρχει και για χάρη του ανθρώπου. Για να μπορεί ο άνθρωπος όχι απλώς
να επιβιώνει εντός του, αλλά και να γνωρίζει δια της φυσικής θεωρίας το Θεό. Να
βλέπει δηλαδή την κτίση όχι για να την λατρεύσει, αλλά για να σπουδάσει τα ίχνη
του κτίσαντος αυτήν. Προϋπόθεση γι’ αυτήν την οδό η ταπείνωση. Ο άνθρωπος
αρνήθηκε να υπακούσει εν ταπεινώσει στο θέλημα του Θεού, με αποτέλεσμα να
οδηγηθεί στην διακοπή της κοινωνίας μαζί Του. Ο Χριστός επάνω στο Σταυρό μπορεί
να φαίνεται ότι πεθαίνει διαπομπευμένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους,
την ίδια στιγμή όμως «η δύναμίς Του εν ασθενεία τελειούται». Γι’ αυτό και
γίνεται ο βασιλεύς της δόξης. Επειδή αποδέχεται εν ταπεινώσει το θέλημα του
Πατρός Του και την ίδια στιγμή επειδή ανέχεται οι άνθρωποι να γίνονται όργανα
του πονηρού, ο οποίος με κάθε τρόπο προσπαθεί να Τον διαγράψει, για να μπορεί
να χαρεί τον θρίαμβο του κακού εν τω
κόσμω και την διαστροφή του νοήματος της κτίσης.
Επάνω στο Σταυρό ο άνθρωπος καλείται να
αγαπήσει, να συγχωρήσει, να προσφερθεί και να λυτρωθεί. Αυτός ο δρόμος δεν
είναι ηθικού περιεχομένου, αλλά υπαρξιακού. Αλλιώς η χριστιανική πίστη θα αποσκοπούσε στο να γίνουμε καλύτεροι
άνθρωποι. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν χρειαζόταν ο Χριστός να γίνει
άνθρωπος ή και να σταυρωθεί, διότι η
καλυτέρευση της ζωής μας έχει να κάνει με την έμφυτη κοινωνικότητα του
ανθρώπου, με τους νόμους και την οργάνωση του κράτους και της κοινωνίας, όπως
επίσης και με την ιδεολογία και την φιλοσοφία. Καλούμαστε στη ζωή της Εκκλησίας
να κοινωνούμε «Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον» (Α’ Κορ. 2,2), δηλαδή να προετοιμάζουμε την καρδιά και την σύνολη
ύπαρξή μας, ψυχή και σώμα, ώστε Εκείνος να κατοικεί εντός μας. Η ηθική όψη
έρχεται ως αποτέλεσμα της δίψας για κοινωνία. Μόνο με το Χριστό, την πίστη και
την κοινωνία μαζί Του, είναι δυνατόν να αγαπήσουμε αληθινά, ακόμη και τους
εχθρούς μας. Να θυσιάσουμε τα δικαιώματά μας. Να λυτρωθούμε, διότι Εκείνος
είναι που μας προσφέρει την δωρεά κατά χάριν. Αυτή είναι η ζωή του Σταυρού. Της
εμπιστοσύνης σε Εκείνον και της αναζήτησης του προσώπου Του, όχι θεωρητικά,
αλλά και στην πράξη. Και είναι σταυρός η επίγνωση του δρόμου. Ενίοτε μοναχικός.
Εκείνος όμως παρηγορεί και ενισχύει τον καθέναν μας.
Επάνω στο Σταυρό ο άνθρωπος καλείται να
δώσει στον Εσταυρωμένο ως αντίδωρο για την προσφορά Του τις αμαρτίες. Να
αφήσει κατά μέρος την αίσθηση ότι έχει δικαιολογίες για τα πάθη και τις κακίες.
Δικαιολογείται για την μικρότητά του. Για την άρνηση η αγάπη να γίνει
προτεραιότητα. Για τον αναληθή τρόπο ζωής. Διότι ο Σταυρός αποκαλύπτει το ψέμα
στο οποίο έχουμε επιλέξει να ζούμε. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την
αίσθηση της παντοδυναμίας του κοσμικού προτύπου το οποίο καθημερινά ακολουθούμε.
Έχει να κάνει και με την αίσθηση ότι ο
κόσμος και η ζωή του είναι η μοναδική μας επιλογή. Δεν φεύγουμε μέσα από
τον κόσμο, διότι αυτή είναι η κλήση μας. Να βρούμε την οδό της σωτηρίας όντας
εν τω κόσμω. Αγωνιζόμαστε να παραιτηθούμε, να φυλαχθούμε από την αμαρτία. Να
ασκηθούμε δια της προσευχής και της νηστείας στην κοινωνία με το Θεό και στην
προτεραιότητα του πλησίον ή τουλάχιστον στην έγνοιά μας γι’ αυτόν. Να
διαπιστώσουμε τις ρίζες των παθών που μας ρυπαίνουν εντός της ύπαρξής μας ενώπιον
του Θεού. Δεν είναι Εκείνος που μας αποστρέφεται. Είναι η καρδιά μας που μας
τραβά προς τον κόσμο και τα βάρη του, που δεν μας επιτρέπει να Τον αποδεχθούμε.
Εκείνος κατεβαίνει συνεχώς στη ζωή μας και ταυτόχρονα ανεβαίνει στο Σταυρό για
να μας δείχνει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μετάνοια λοιπόν και αληθινή ζωή
μέσα στον κόσμο και όχι φυγή από αυτόν. Σταδιακή
ελάττωση της εκκοσμίκευσης και υιοθέτηση της σταυροαναστάσιμης ζωής.
Γιατί
αυτός είναι τελικά ο δρόμος του Σταυρού. Η πεποίθηση και η βίωση της Ανάστασης.
Σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα αιωνιότητας, όπου ο πόνος φαίνεται ισχυρός και
θριαμβευτής και όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να λησμονήσει και τα πάθη και τις
δοκιμασίες και το θάνατο, η χριστιανική ζωή είναι πορεία εθελούσια προς το
Σταυρό. Με ελπίδα όμως και προσδοκία Ανάστασης. Ξέρουμε ότι όπως ο Κύριος
αναστήθηκε, έτσι κι εμείς. Και τότε βλέπουμε τον κόσμο όπως αληθινά πλάστηκε.
Για να μετάσχει και αυτός, αλλά και εμείς στη δόξα του Θεού εν Χριστώ.
Χρειαζόμαστε και μια τέτοια θέαση και την ίδια στιγμή την βίωσή της. Η οδός λοιπόν
της χαρμολύπης του Σταυρού και της Ανάστασης ας είναι το δώρο που ζητάμε από το
Θεό, καθώς προσκυνούμε στην μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τον Τίμιο Σταυρό
στους ναούς μας και τα υπόλοιπα θα μας προστεθούν. Η πίστη, χωρίς να
περιορίζεται σε φιλοσοφικά και κοσμολογικά στοιχεία, μας δίνει έναν άλλο τρόπο
θέασης του κόσμου. Ας τον αναζητήσουμε στην Εκκλησία.
Κέρκυρα, 23
Μαρτίου 2014
