REQUIEM

Έχει τέλος ο κόσμος;   

  Requiem     

(Μουσική, Στίχοι και ερμηνεία Αλκίνοος Ιωαννίδης  από τον δίσκο Ανεμοδείκτης)

Πως το `φεραν ο Χρόνος κι ο Καιρός σε τραγουδιάρα Χώρα μοναχός
καλογεράκος γκρίζος, σκονισμένος ψαλμός, αποδεκατισμένος, κρυφός, κλεισμένος, σιωπηλός.
Κλείνεις καλά το σπίτι σου, γεμίζεις το ποτήρι σου, βαφτίζεις το κλειδί σου Φυλακή
ό,τι σ’ ελευθερώνει, σε κλειδώνει, κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.
Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς, δωμάτιο σ’ ένα σπίτι από καπνούς
κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος κι ο κουρασμένος ξενοδόχος του άφραγκού σου εαυτού.
Κλείνεις το παραθύρι σου και σπάζεις για χατήρι σου τη Λέξη που αγαπούσες πιο πολύ
ό,τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή.
Μια μέρα θα βγω από το σπίτι και θα έχουν φύγει όλοι παντού ερημιά, όλα παρατημένα ανοικτά
ένα ξυπνητήρι θα χτυπά και κανείς δε θα το κλείνει.
Ήρθε το Τέλος του Κόσμου
Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά και φύγαν να γλιτώσουν
όσους δε χώρεσαν τους σκότωσαν κι έμεινα μόνος.
Μα πως δεν το έμαθα;
Το είπε το ραδιόφωνο, το είχα κλείσει. Το είπε η τηλεόραση, την είχα σπάσει.
Το είπαν οι αρμόδιοι, δεν ψήφισα κι έμεινα εδώ.
Θα βάλω τα καλά μου,  θα ανέβω στο λόφο, θα δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα θα θυμηθώ ένα παραμύθι.
Κάπου μακριά οι άνθρωποι θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί;
θα ξημερώσει ο Πόνος και θα δεις το Φως της Σταυρωμένης Κυριακής
θα ‘ναι το Σύννεφο άδειο δίχως λόγια, σταματημένα τα ρολόγια θα ακούν τον χτύπο της βροχής.
Κλείνεις καλά τ’ αυτιά σου και στ’ αγέννητα παιδιά σου λες τα όνειρα που δεν πρόλαβες να δεις.
Ό,τι κι αν σε γλιτώνει, δε σε σώνει, σε γατζώνει στην αγχόνη της κρυμμένης σου ζωής.

Ερμηνευτικά Σχόλια

Ο Χρόνος κι ο Καιρός: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας λέει σε ένα ξεχωριστό τραγούδι ότι το τέλος του κόσμου έχει έρθει όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να μοιραστεί αγάπη, όταν είναι παραδομένος στον εγωισμό και στο ψέμα και στον θόρυβο των ΜΜΕ. Το τέλος του κόσμου έρχεται όταν θριαμβεύουν οι επιλογές των άλλων εις βάρος μας και δεν έχουμε προσωπικότητα. Ο χρόνος είναι η ευρύτερη έννοια στην οποία ταξιδεύουμε. Ο καιρός έχει να κάνει με τη στιγμή, με την ευκαιρία, με την ώρα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος ζει σε μια χώρα που αγαπά τα τραγούδια και νιώθει μοναχός, μία εικόνα από το παρελθόν, χωρίς να νιώθει ότι μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον αληθινά.    

Κλείνεις καλά το σπίτι σου: ο άνθρωπος που έχει κλείσει τον εαυτό του, που δεν θέλει να αγαπήσει και να μοιραστεί δεν μπορεί να είναι ελεύθερος κι ας νομίζει ότι αυτό συμβαίνει. Ζωή χωρίς Θεό φαίνεται ελευθερία, αλλά είναι φυλακή. Το ίδιο και ζωή χωρίς αγάπη και μοίρασμα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ένας από τους πολλούς, λειτουργεί τυφλωμένος, χωρίς να έχει την δυνατότητα να ζήσει την χαρά της ελευθερίας και της αγάπης. Γίνεται ο ξενοδόχος του εαυτού του, μόνο με τον εαυτό του μπορεί να μιλήσει κι εκείνος είναι « άφραγκος» , δηλαδή χωρίς αξία, χωρίς νόημα και σκοπό.      

Κλείνεις το παραθύρι σου: ο άνθρωπος δεν είναι ανοιχτός στο φως. Σκοτώνει για χάρη του εαυτού του κάθε λέξη που ομορφαίνει τη ζωή του, όπως είναι η αγάπη και η χαρά του να μοιράζεσαι. Τα δώρα του κόσμου μας χρεώνουν, δεν μας ελευθερώνουν. Ό,τι μας ξεπληρώνει είναι η δυνατότητά μας να μοιραστούμε την αφεντιά μας την μισή.

Μια μέρα: ο τραγουδοποιός περιγράφει το όνειρο που θα τον σώσει. Θα βγει από τον κλεισμένο εαυτό του, θα διαπιστώσει την παντελή απουσία των άλλων από τη ζωή του, φίλων, αγαπημένων, ανθρώπων με τους οποίους μπορεί να συνεννοηθεί και να συνυπάρξει, ο χρόνος θα φωνάζει ότι ήρθε η ώρα για το Τέλος του Κόσμου, αλλά κανένας δεν θα ακούει γιατί όλοι θα φεύγουν για να γλιτώσουν τον εαυτό τους. Όσοι δεν χώρεσαν στα ιπτάμενα κλουβιά τα οποία επέλεξαν για την μετακίνηση, τους σκότωσαν για να μην αφήσουν ίχνη. Όσοι δεν ακολουθούν την πορεία του κόσμου, αντιμετωπίζουν το μίσος και την απέχθεια των άλλων. Ο τραγουδοποιός ονειρεύεται την απόλυτη μοναξιά σε έναν τέτοιο κόσμο. Και ξέρει ότι κανείς δεν θα τον πληροφορήσει, αν ο ίδιος δεν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τα μέσα αυτού του κόσμου, τα οποία φαντάζουν μοναδικά και αναντικατάστατα. Ο ίδιος όμως έχει επιλέξει να αντισταθεί στον κόσμο της πληροφορίας και έχει επιλέξει τον δρόμο της χαράς και της φυσικότητας που έχει να κάνει με την δυνατότητα να μπορεί κάποιος να δοξάσει το Θεό για ό,τι ωραίο υπάρχει στον κόσμο. Το ηλιοβασίλεμα. Την ομορφιά του λόφου. Τη δυνατότητα συνάντησης με τους ανθρώπους.   

Κάπου οι άνθρωποι θα νομίζουν πως είναι ακόμη ζωντανοί: όποιος με την φυγή από τον κόσμο θεωρεί ότι πέτυχε να ζήσει, κάνει λάθος. Στον κόσμο παλεύουμε με την αγάπη. Μόνο με τον πόνο για τους άλλους, την αλληλεγγύη, την αγάπη, την ανθρωπιά μπορούμε να βρούμε νόημα. Και η Σταυρωμένη Κυριακή συνοδεύεται από την Ανάσταση. Το όνειρο δε είναι να τελειώσει ο κόσμος, αλλά να μπορούμε να γλιτώσουμε από την αγχόνη, την κρεμάλα της κρυμμένης ας ζωής. Αυτής που μας πνίγει γιατί δεν μπορούμε να την ζήσουμε όπως θα θέλαμε. Αυτής που νομίζουμε ότι την κρατάμε στα χέρια μας, αλλά όλο μας ξεγλιστρά, γιατί απουσιάζει ο Θεός, η αποφασιστικότητα να είμαστε αλλιώτικοι και να παλεύουμε όχι κλεισμένοι  στις οθόνες των κινητών, ούτε στους φόβους του διαβόλου, αλλά στην παρουσία του Θεού.  Με το Θεό ο κόσμος δεν τελειώνει ποτέ, αλλά γίνεται Πάσχα, πέρασμα στην αιώνια βασιλεία. Αλλιώς τα πάντα γίνονται ένα Requiem, όπως λέει ο τίτλος. «Αιώνια ανάπαυση», δηλαδή παράδοση στο θάνατο και τον διάβολο, ο οποίος διαγράφει την έννοια ελπίδα και την έννοια μοίρασμα και την έννοια αγάπη από τη ζωή.

Β. Φοβόμαστε το τέλος του κόσμου;  

Τόσο η Εκκλησία μας όσο και η επιστήμη αναφέρουν πως ο κόσμος μας έχει ημερομηνία λήξης. Κάποια στιγμή θα καταστραφεί. Για την Εκκλησία όλα θα γίνουν «καινά», καινούρια. Ο Χριστός θα ξαναέρθει στην δόξα Του και θα αναστηθούν όλοι οι κεκοιμημένοι. Την ίδια στιγμή ο κόσμος θα ξαναγίνει από την αρχή χωρίς να υπάρχει πλέον φθορά, κακό, θάνατος, χρόνος. Οι άνθρωποι θα ξαναπάρουμε τα σώματά μας, τα οποία θα είναι όπως το σώμα του Χριστού μετά την Ανάσταση. Δεν θα έχουμε ανάγκη δηλαδή να φάμε, να πιούμε και να κάνουμε παιδιά, δεν θα κουραζόμαστε, δεν θα έχουμε την ανάγκη να κοιμηθούμε, ούτε και θα αμαρτάνουμε. Όσοι αγάπησαν το Θεό και τον συνάνθρωπο θα ζήσουν για πάντα μέσα στην αγάπη, το φως και τη χαρά του Θεού και σε κοινωνία μαζί Του στο πρόσωπο του Χριστού και με την συμμετοχή όλων όσων ζούνε τη ζωή της αγιότητας. Ο Παράδεισος θα είναι μία μεγάλη παρέα ανθρώπων που θα χαίρονται την κοινωνία με το Θεό και μεταξύ τους. Η κόλαση θα είναι η μοναξιά και η απουσία κοινωνίας τόσο με το Θεό όσο και με τον συνάνθρωπο. Ο καθένας εκεί θα είναι μόνος του και θα βασανίζεται από την μοναξιά του.

Πριν την Δευτέρα Παρουσία όμως θα υπάρξουν σημεία του τέλους του κόσμου. Το πιο εντυπωσιακό σημείο, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης  θα είναι ο ερχομός του Αντιχρίστου, δηλαδή του παγκόσμιου κυβερνήτη που θα είναι υποταγμένος στον διάβολο και θα υποδουλώσει όλους τους ανθρώπους εξαναγκάζοντάς τους να πιστέψουν σ’  εκείνον ως θεό. Όσοι δεν το πράξουν, θα διωχθούν. Όμως ο Χριστός θα βοηθήσει όσους Τον αγαπούνε να αντέξουν.

Δεν φοβόμαστε το τέλος του κόσμου, γιατί ξέρουμε πως όταν έρθει, θα ζήσουμε για πάντα με το Χριστό, χωρίς θάνατο, φθορά και κακία. Γι’ αυτό και ελπίζουμε στην εσχατολογία. Δεν σταματάμε όμως τη ζωή μας. Γιατί ο καθένας μας, αν ζει τον τρόπο της Εκκλησίας, ιδίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, με τον φόβο του Θεού, την πίστη και την αγάπη  θα είναι ήδη δίπλα στο Χριστό από αυτή τη ζωή. Και Εκείνος δεν θα μας εγκαταλείψει. 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ 

ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  15              

25.1.2014