Συνάντηση και Κοινωνία με το Θεό
Λάβα
(Μουσική Ν. Αντύπας, Στίχοι Λ. Νικολακοπούλου, ερμηνεία
Άλκηστις Πρωτοψάλτη, από το δίσκο Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά)
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ’
όνειρο βαθύ
Κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου αίμα μου ζεστό.
Κάτι λίγοι συγγενείς ξαδέρφια μακρινά
Πες μου αν έμεινε κανείς για μας τα πετεινά.
Κάτι λίγοι συγγενείς στα έγκατα του νου,
Λάβα μου, λάβα μου σώμα τ’
ουρανού!
Εγώ το φως μετάλαβα κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα
'λαβα του κόσμου τα χλωμά κατάλαβα.
Εγώ το φως μετάλαβα κι αντέχω τη φωτιά στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα
'λαβα του κόσμου τα χλωμά κατάλαβα.
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ’
όνειρο βαθύ
Κι ό,τι φτιάχνει τα βουνά κλαίει να γεννηθεί
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά εφτά γενιές σβηστό
Λάβα μου, λάβα μου δάκρυ από Χριστό.
Εγώ με λάβα τα ’λαβα αυτά που λέει κρυφά το πλήθος
Κι ας μοιάζαν θεοπάλαβα τα αχ των ζωντανών κατάλαβα!
Ερμηνευτικά Σχόλια
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά: Το τραγούδι μας μιλά για
το ξύπνημα του μέσα ανθρώπου, που αναζητά με ενθουσιασμό και θέρμη την αλήθεια
και το φως ενός αλλιώτικου τρόπου Ζωής, του τρόπου που περνά μέσα από το σώμα,
το αίμα και το δάκρυ, την αγάπη και την προσφορά, αλλά και τη θυσία. Το
ηφαίστειο που ξυπνά είναι η συνείδηση του ανθρώπου που βρίσκεται κοιμισμένη,
αποχαυνωμένη μέσα στις υποχρεώσεις, στους καταναλωτικούς ρυθμούς ζωής, στο ψέμα
που βιώνουμε ως αλήθεια!
Κλαίει να γεννηθεί: Για να γεννηθεί κάτι
καινούριο, χρειάζεται δάκρυ, πόνος και κόπος. Η ιδεολογία της κοινωνίας μας
είναι η ήσσων προσπάθεια, η αρπαχτή, η ευκολία, το γρήγορο κέρδος. Πρέπει να
καταλάβουμε ότι χωρίς κόπο, άσκηση, προσπάθεια δεν γίνεται τίποτε.
Λάβα μου: Η λάβα είναι απόδειξη της
καρδιάς που πάλλεται για το καινούριο, τη ζωή, το Θεό! Η λάβα είναι ο ζήλος και
η προθυμία, η αγωνιστικότητα, ο ενθουσιασμός για τον πνευματικό, αλλά και κάθε
λογής αγώνα!
Κάτι λίγοι συγγενείς...
στα έγκατα του νου: Δεν
υπάρχουν πολλοί που μπορούν να συμπαρασταθούν στους κόπους μας, να μας
καταλάβουν! Συνήθως αυτός που προσπαθεί να ζήσει διαφορετικά, έχει λίγους
συμπαραστάτες!
Εγώ το φως μετάλαβα: Τα πάντα είναι θέμα
μεταλήψεως. Για να νιώσεις την αληθινή κοινωνία και κοινωνικότητα, χρειάζεται
να μεταλάβεις, δηλαδή να κοινωνήσεις, να συμμετάσχεις σ’ αυτό ή σ’ Αυτόν που αγαπάς. Τα πάντα στη ζωή
μας είναι θέμα σχέσης. Η σχέση συνεπάγεται και προϋποθέτει την αγάπη. Τον
Χριστό δεν μπορείς να τον αγαπήσεις, αντιμετωπίζοντάς Τον απλώς ως ένα σύνολο
τυπικών κανόνων. Χρειάζεται αληθινή σχέση μαζί Του, που σημαίνει να παίζει
αποφασιστικό ρόλο στη ζωή μας. Τον κοινωνούμε στη Θεία Ευχαριστία και η Θεία
Κοινωνία είναι απόδειξη ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Ο τελικός σκοπός της
ζωής μας, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι να γευτούμε το φως του Χριστού,
που θα μας καθαρίσει και θα μας οδηγήσει στον Ουρανό δια της αγάπης!
Κι αντέχω τη φωτιά στο
στήθος: Αν
δεν μεταλάβεις Χριστό, όλη σου η διάθεση, ο ενθουσιασμός, τα νιάτα χάνονται
χωρίς νόημα. Δεν μπορούν να μας βοηθήσουν στην αποτυχία τους πολιτικοί, κόμματα,
ποδοσφαιρικές ομάδες και ψεύτικα αισθήματα!
Μόνο αν μεταλαμβάνεις το Χριστό η ζωή σου αποκτά νόημα κι αντέχεις τις
κακουχίες, τις ταπεινώσεις και τα προβλήματα της ζωής, αλλά και ταυτόχρονα
ξεκινάς κάτι νέο, μπορείς να χαρείς ειλικρινά τη νιότη σου!
Υπ’ όψιν μου δεν τα 'λαβα, του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα: Απέναντι
σ’ αυτή την ομορφιά της αλήθειας, της ελευθερίας και της αγάπης που δίνει η
κοινωνία με το Χριστό, ο κόσμος αντιτάσσει τα ψέματά του, αλλά ταυτόχρονα,
σ’ εκείνα τα χλωμά και αδύναμα του
κόσμου βρίσκεται η αλήθεια, αυτό που πρέπει μυστικά να καταλάβεις! «Τα μωρά του
κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη», μας λέει ο Απόστολος
Παύλος!
Αίμα μου ζεστό, σώμα τ’
ουρανού, δάκρυ από Χριστό: Τα πάντα είναι θέμα κοινωνίας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού
μας προσφέρουν την γεύση της αιωνιότητας, μια γεύση σωτηρίας, που αναμορφώνει και τούτη τη ζωή μας!
Β.Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν κοινωνείς
Ο πολιτισμός
στον οποίο ζούμε μας κάνει να πιστεύουμε ότι σημασία έχει ο εαυτός μας. Εμείς
πρέπει να περνάμε καλά. Εμείς είμαστε το κριτήριο του κόσμου και της ζωής. Η
δική μας ευτυχία προηγείται των άλλων. Ακόμα και τις σχέσεις μας με τους άλλους
τις κάνουμε για να περνάμε εμείς καλά, γι’ αυτό και δεν δεχόμαστε εύκολα να
αναλάβουμε ευθύνες. Η Εκκλησία ζητά από τον άνθρωπο να καταλάβει την αξία της
σχέσης με το Χριστό και τον συνάνθρωπο, όχι στη λογική του συμφέροντος, αλλά
της αγάπης. Η σχέση έχει φως και δίνει Φως μόνο όταν είναι σχέση αγάπης κι ευθύνης. Όταν ξεκινά
από ενδιαφέρον για τον άλλο, ακόμη κι από παραίτηση από δικά μας δικαιώματα.
Όταν ο άλλος θέλει να μας εκμεταλλευτεί, τότε δεν έχει νόημα η σχέση. Το ίδιο
κι όταν εμείς θέλουμε να τον εκμεταλλευτούμε. Γι’ αυτό και στην Εκκλησία ο
καθένας, αντί να κατηγορεί τους άλλους, καλό είναι να αναλάβει την ευθύνη να
αγωνιστεί να τους βοηθήσει να προχωρήσουν στην αγάπη και στη ζωή του Χριστού.
Ο Χριστός
προσφέρθηκε και προσφέρεται για να Τον κοινωνούμε. Η Θεία Κοινωνία μας ενώνει
με το Θεό και τον συνάνθρωπο και είναι η απόδειξη της ζωής που μας δίνει Φως.
Δεν είναι συνήθεια, αλλά επιλογή αγάπης, η οποία δεν μας συνοδεύει μόνο σ’ αυτή
τη ζωή, αλλά και στην αιωνιότητα. Προϋπόθεση να καταλαβαίνουμε το μυστήριο της
Εκκλησίας, ότι είναι Σώμα Χριστού και εμείς μέλη Του. Χρειαζόμαστε περισσότερο Φως στη ζωή μας. Αυτό
μας το δίνει ο Χριστός. Αρκεί να το θέλουμε.
Η Θεία
Κοινωνία δεν είναι υπόθεση μόνο του μυαλού, να καταλαβαίνουμε δηλαδή τι κάνουμε
και Ποιον κοινωνούμε ή να αισθανόμαστε με τις αισθήσεις την παρουσία του
Χριστού. Η Θεία Κοινωνία είναι υπόθεση του σώματος του Χριστού που είναι η
Εκκλησία. Κοινωνώντας δείχνουμε ότι πιστεύουμε στο Χριστό, ότι είμαστε μέλη της
Εκκλησίας, ότι δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας, ότι δεν σκεφτόμαστε το Θεό
μόνο για το καλό του χρόνου, αλλά η Εκκλησία είναι για μας ζωή.
Ας
προετοιμαζόμαστε και να κοινωνούμε όσο μπορούμε πιο συχνά. Με μια μικρότερη ή
μεγαλύτερη νηστεία (εκτός από την τροφή υπάρχει και η νηστεία από την κακία,
την ζήλεια, την κακολογία, την τηλεόραση και τον υπολογιστή). Με προσευχή στο
Θεό και την ίδια στιγμή με χαρά γιατί ο Χριστός μας αγαπά και είναι κοντά μας
τόσο που μπαίνει μέσα μας, καταδέχεται να μας δίνεται την ώρα της Θείας
Κοινωνίας. Με μετάνοια για τα λάθη μας, τόσο μέσα από το μυστήριο της
εξομολόγησης όσο και με την ομολογία ότι δεν είμαστε αυτό που θέλει ο Θεός.
Η Θεία
Κοινωνία είναι ένα δείπνο, είναι το αιώνιο τραπέζι της χαράς και της αγάπης του
Θεού. Ας παίρνουμε μέρος χωρίς κακία, αλλά με φόβο Θεού, με πίστη και
αγάπη.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 11
14.12.2013
