ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΤΩΡΑ

Αλλάζουμε ή συμβιβαζόμαστε;

Μετακόμιση τώρα

(Μουσική και στίχοι Κ. Λειβαδάς, Τραγούδι Ελεονώρα Ζουγανέλη, Δίσκος Μετακόμιση τώρα)

 

Μη μιλάς κι άκου, ξέρω δε θα το πιστέψεις
τώρα ειδικά μες στην κρίση, εγώ ξέρω δε θα το πιστέψεις
έχω κάτι ωραίο να σου πω, κάτι που μ’ έχει βοηθήσει
μήπως και σένα σε πείσει, κάτι που μ’ έχει βοηθήσει.
Ναι, πριν η μαυρίλα με κλείσει, βρήκα ένα σπίτι καινούργιο, φτηνό
κάτω στο κέντρο με θέα, αυτό που ήθελα πάντα
ο πρώην κύκλος να κλείσει, κάτι που μ’ έχει βοηθήσει
στο λέω μ’ έχει βοηθήσει
Όσο κι αν αφήνω πίσω τα παλιά, όσο κι αν μου λείπουν οι δικοί μου
τώρα είμαι γεμάτη δώρα και φιλιά, μες στη φρίκη φτιάχνω την ζωή μου.
Μετακόμιση τώρα, μες στην άγρια μπόρα
μια λιακάδα μου αξίζει, παίρνω θάρρος και φόρα
μετακόμιση τώρα.
Μετακόμιση τώρα, ναι, σου λέω προχώρα
διάλεξε με ποιους θα `σαι, την πιο δύσκολη ώρα
μετακόμιση τώρα.
Πάτα γκάζι, μόνο γκάζι, τέρμα γκάζι
Μετακόμιση τώρα.
Άκου, πρέπει σου λέω να πιστέψεις, λες να μην ξέρω τι είναι αυτοί οι καιροί
μα θέλει πείσμα ν’ αντέξεις, να `ρθει μαζί σου ν’ αλλάξει η εποχή
σελίδα στα παρακάτω, να πεταχτούμε απ’ τον πάτο
να πάμε στα παρακάτω.
Μονάχα εύκολο δεν είναι όλο αυτό, μα πίστεψε με δεν υπάρχει άλλος δρόμος
πως να νιώσω αλλιώς ότι χρειάζομαι, πως να μπει στη θέση του ο τρόμος;
Μετακόμιση τώρα, μες στην άγρια μπόρα
μια λιακάδα μου αξίζει, παίρνω θάρρος και φόρα
μετακόμιση τώρα.
Μετακόμιση τώρα, ναι, σου λέω προχώρα
διάλεξε με ποιους θα `σαι, την πιο δύσκολη ώρα
μετακόμιση τώρα.
Πάτα γκάζι, μόνο γκάζι, τέρμα γκάζι
Μετακόμιση τώρα.
Πες μου τι άλλο υπάρχει πιο πολύ απ’ αυτό, πιο πολύ απ’ το τώρα
Μετακόμιση τώρα, στης καρδιάς μου τη χώρα
Μια λιακάδα μου αξίζει, παίρνω θάρρος και φόρα
Μετακόμιση τώρα.
Η καρδιά το ξέρει, η ψυχή το θέλει, το μυαλό συμφωνεί,
Μετακόμιση τώρα

Μετακόμιση τώρα: σύγχρονο, ωραίο τραγούδι, με πολλά νοήματα. Αλληγορία της ζωής και της εποχής μας, πρόταση ξεπεράσματος, υπέρβασης της κρίσης όχι με γκρίνια, μιζέρια, επιστροφή στο παρελθόν, αλλά με προσαρμογή στις νέες συνθήκες και εύρεση των κλειδιών εκείνων που θα μας βοηθήσουν να ξεκινήσουμε τη ζωή μας από την αρχή. Γιατί αν δεν γίνει αυτό το βήμα, τότε θα συνεχίσουμε να είμαστε παγιδευμένοι στα αδιέξοδά μας, μικρότεροι και μεγαλύτεροι. 

Μη μιλάς κι άκου: μέχρι τώρα είχαμε μάθει συνεχώς να μιλούμε και μάλιστα για όλα. Έχουμε άποψη βλέποντας συνήθως και υιοθετώντας κάθε πληροφορία που διαβάζουμε στο Ίντερνετ, χωρίς να την διασταυρώνουμε. Μάθαμε να μιλάμε για όλα τα ζητήματα. Από τα προσωπικά μας, τα προσωπικά των άλλων, μέχρι τα κοινωνικά. Η ζωή μας όμως έγινε λόγος και όχι δράση. Κριτική, κατάκριση και απόρριψη, όχι όμως απόπειρα για κάτι άλλο. Τώρα είναι καιρός να ακούσουμε. Όχι κατ’ ανάγκην αυτούς που λένε ότι έχουν τις λύσεις για τα προβλήματα του κόσμου και της ζωής στο τσεπάκι τους, γιατί η ειλικρίνεια ή η επαφή τους με την πραγματικότητα αμφισβητείται από τα γεγονότα, αλλά και από όσους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε στο αποτυχημένο χθες. Κι αυτοί είναι όσοι παραμένουν πρεσβευτές ενός πολιτισμού, ο οποίος στήριξε την πρόταση της ευτυχίας για τους ανθρώπους στις ψευδαισθήσεις της κατανάλωσης, του ατομοκεντρισμού, της απουσίας του Θεού, μιας ευτυχίας η οποία στηρίζεται μόνο στα δικαιώματά μας, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο για να επιτευχθεί, αφού όλα μπορούν να μας δοθούν από τον κόσμο και την επιστήμη, του θριάμβου της εικονικής πραγματικότητας. Τώρα χρειάζεται να ακούμε όσους μας λένε αλήθειες, αλλά και όσους μας δείχνουν δρόμους για να βγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας, κάνοντας, έστω και, μικρά βήματα.

Ξέρω δεν θα το πιστέψεις: υπάρχει μια καχυποψία διάχυτη πλέον στη ζωή μας. Αυτή συνδυάζεται με μια αίσθηση ματαιότητας σε ό,τι κάνουμε ή σε ό,τι ακούμε. Κριτήριο είναι το «εγώ» μας. Αν δεν είναι τα πράγματα όπως τα σκεφτόμαστε εμείς, νιώθουμε δυσκολία να εμπιστευθούμε. Να μοιραστούμε, αλλά και να δούμε κάτι καινούριο, μία νέα κίνηση. 
τώρα ειδικά μες στην κρίση: χαρακτηριστικά της κρίσης η γκρίνια, η απογοήτευση και την ίδια στιγμή η απουσία ελπίδας. Οι ειδήσεις στην τηλεόραση δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Όλα μια ανηφόρα και όλοι εναντίον μας. Μόνη ελπίδα για ξέσκασμα οι νεανικές σειρές ή οι κωμικές σειρές, που μας κάνουν να γελάμε και να βγαίνουμε, έστω και για λίγο, από την μιζέρια. Όμως κι εκεί είμαστε θεατές της ζωής και όχι διαμορφωτές της. Μάθαμε ότι τα πάντα εξαρτώνται από το χρήμα, και ώρα που αυτό λείπει, δεν βλέπουμε εύκολα φως.
σπίτι φτηνό: ακόμη κι αν οι λύσεις δεν φαίνονται οι καλύτερες δυνατές ή οι σύμφωνες με ό,τι μας ταιριάζει, αξίζει να το παλέψουμε. Πρώτα απ’ όλα θέλουμε φθηνότερα σπίτια. Να παραιτηθούμε από την ματαιοδοξία μας ότι μπορούμε να συντηρήσουμε σπίτια, δηλαδή χώρους και υλικά αγαθά από την μία και στάσεις ζωής και όνειρα από την άλλη που δεν αντέχουμε να τα κρατάμε. Ο πολιτισμός μας μάς είχε περάσει την αντίληψη ότι το παν είναι life- style. Κινητά, αυτοκίνητα, διασκέδαση, δόξα των μοντέλων και των τηλεπερσόνων, ότι μπορούσαμε κι εμείς να κάνουμε τους άλλους να ασχολούνται μαζί μας. Είχαμε αποκτήσει και στυλάκι και υφάκι. Αλλά και στην ευρύτερη πολιτισμική μας διάσταση, νομίζαμε ότι μπορούμε ως κοινωνία να είμαστε όπως οι προηγμένες χώρες, όπως η Δύση, η Αμερική και η ισχυρή Ευρώπη. Έτσι γίναμε μιμητές, αφήνοντας στην άκρη τα δικά μας χαρακτηριστικά. Τώρα χρειαζόμαστε φθηνότερο σπίτι. Δηλαδή να ξανασπουδάσουμε την παράδοσή μας, την δική μας ταυτότητα κι ας μην φαίνεται τόσο εντυπωσιακή, τόσο γκλαμουράτη. Είναι όμως στο κέντρο, έχει θέα. Μας δείχνει τι αληθινά αξίζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη, το μοίρασμα, την αλληλεγγύη για τον άλλο, τον κόπο και το φιλότιμο, δηλαδή ό,τι μας δίνουν ως στάση ζωής η πίστη και η ιστορία μας. 
ο πρώην κύκλος να κλείσει: κάθε επιλογή πρέπει να κλείσει τον κύκλο της. Έτσι κι εμείς, χρειάζεται να κλείσουμε τον κύκλο των ψευδαισθήσεων και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Διαλέγοντας ό,τι μπορούμε να κρατήσουμε και να συντηρήσουμε και την ίδια στιγμή χτίζοντας πάνω σε ό,τι είναι ουσιώδες, ακόμη κι αν φαίνεται μικρό. Αυτό είναι πρόσκληση και για το προσωπικό και για το συλλογικό επίπεδο. Και για τη ζωή μας ως προσώπων και για την πατρίδα μας.
δώρα και φιλιά: το δώρο δείχνει την διάθεσή μας να μοιραστούμε ό,τι έχουμε και να μην το κρατάμε για τον εαυτό μας. Είναι τα χαρίσματά μας. Η πίστη μας. Η χαρά και η ελπίδα που πηγάζουν όχι από αυτά που έχουμε, αλλά από αυτό που είμαστε ο καθένας μας. Τα φιλιά είναι η αγάπη όπως εκφράζεται μέσα από την συνάντηση με τους άλλους, την τρυφερότητα, το κέφι, την αισιοδοξία. Αν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι ή αν διαλέξουμε να γίνουμε, τότε ήδη έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα. 
μια λιακάδα μου αξίζει: να μπορούμε να εκτιμούμε μια λιακάδα, το φως, το περιβάλλον, τη φύση, τη ζωή. Μας αξίζει η λιακάδα, γιατί είμαστε άνθρωποι, που σημαίνει εικόνες Θεού, με μοναδική και ανεκτίμητη αξία την οποία λάβαμε από Εκείνον που μας έπλασε. Δεν είμαστε ανθρωπάκια, στρατιωτάκια, νούμερα καταναλωτισμού, όπως μας αντιμετωπίζουν, όσοι κάνουν κουμάντο στον κόσμο, περικόπτοντας τις προοπτικές μας.
θάρρος και φόρα: η μετακόμιση, η αλλαγή έρχεται με θάρρος και φόρα. Και τα δύο πηγάζουν από μέσα μας. Απέναντι στις προκλήσεις δεν δειλιάζουμε, απογοητευμένοι και παραδομένοι στην απόγνωση. Παίρνουμε βαθιά ανάσα και ξεκινούμε. Αλλά θέλει και φόρα. Όχι να κολλάμε. Να κάνουμε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Φόρα παίρνει όποιος είναι αποφασισμένος, ακόμη κι αν χάσει. 
θέλει πείσμα να αντέξεις: το πείσμα μας δίνει υπομονή και επιμονή. Μπορεί και να κακοπάθουμε. Αν δεν το βάλουμε κάτω όμως, θα νικήσουμε. Θα χτίσουμε από την αρχή και με όπλο όποια εφόδια έχουμε, αλλά και τη βοήθεια όσων θα βρούμε στην πορεία να μας συντρέξουν, θα αντέξουμε. Όλα όμως ξεκινούνε από εμάς. Από το ξεπέρασμα της μιζέριας.
να πάμε στα παρακάτω: δεν ωφελεί να κλαίει κανείς και να στέκεται σε όσα έχασε. Η λύπη είναι ανθρώπινη κατάσταση. Όμως η ζωή προχωρά. Αν μένουμε στο χθες, χάνουμε το αύριο. Το χθες είναι ευκαιρία αυτοκριτικής. Ευκαιρία προβληματισμού και απόφασης για κόπο. Συνήθως το χθες για μας είναι απόπειρα να φορτώσουμε στους άλλους την ευθύνη για ό,τι κακό. Είναι βέβαιο ότι φταίνε και οι άλλοι. Αλλά δε φταίνε μόνο αυτοί. Αν βρούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, τα δικά μας λάθη, πού δεν ήμασταν ελεύθεροι και πού οι επιλογές μας δεν μας βοήθησαν είτε λόγω χαρακτήρα δικού μας είτε λόγω αδιαφορίας ή άλλου προσανατολισμού ή αδυναμιών του χαρακτήρα των άλλων, τότε έχουμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε. Θέλει λοιπόν την ταπείνωση να παραδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε αλλαγή στη ζωή μας και νίκη κατά του εγωισμού μας που μας δικαιολογεί. Όπως και να έχει όμως, το να κλαίμε για το χθες, χωρίς να κάνουμε κάτι για το αύριο ή το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας ή να απελπιζόμαστε για το αύριο επειδή χθες αποτύχαμε ή το να κατασκευάζουμε βεβαιότητες ότι η ζωή δεν έχει για μας, είναι καταστροφικό.
μονάχα εύκολο δεν είναι όλο αυτό: είναι δύσκολος δρόμος η μετακόμιση, η καινούρια αρχή. Θέλει νίκες εναντίον του εαυτού μας και εναντίον των άλλων. Θέλει κόπο. Όμως ο κόπος είναι ευλογία. Γιατί μας κάνει να βλέπουμε τι μπορούμε. Την ίδια στιγμή, όποιος επιμένει και αφοσιώνεται στο σκοπό του, θα αντέξει και θα νικήσει. Όποιος πιστεύει, νικά.
διάλεξε με ποιους θα `σαι: χρειάζεται όμως και επιλογή. Ξεκαθάρισμα. Ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να μας στηρίξουν. Ποιοι μας αγαπούνε αληθινά. Ποιοι μας λένε την αλήθεια. Αλλά και ποιοι μπορούν να μας προσφέρουν αγάπη. Με ποιους ταιριάζουμε. Να νικήσουμε τον φόβο της μοναχικής πορείας. Η μοναξιά μπορεί να είναι και απαραίτητη επιλογή για κάποια στιγμή της ζωής μας. Να βρούμε τον προσανατολισμό μας. Αν κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλοι, τότε δεν είμαστε ελεύθεροι. Αν διαλέγουμε, ακόμη και με κόστος την πρόσκαιρη μοναξιά μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να έχουμε λίγους ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να σχετιστούμε, αλλά οι σχέσεις μας θα είναι ουσιαστικές. Το ίδιο γίνεται και σε συλλογικό επίπεδο. Η πατρίδα μας χρειάζεται να διαλέξει με ποιους θα είναι, αν και ίσως το καλύτερο θα ήταν να είναι ο εαυτός της, η ταυτότητά της και να μπορεί να συζητήσει με όλους, χτίζοντας μια καινούρια διαδρομή.    
πιο πολύ απ’ το τώρα: η ζωή δεν περιμένει. Το σήμερα είναι σημαντικό. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι άμεσες. Όσο καθυστερούμε, αναβάλλουμε, περιμένουμε την αλλαγή που δεν έρχεται, τότε διαπιστώνουμε την παγίδευσή μας στο ψεύτικο. Είναι όπως η μετάνοια για τα λάθη μας και το νέο ξεκίνημα στην πνευματική μας πορεία. «Βαλείν αρχήν μετανοίας» μας λέει η Εκκλησία. Να ξεκινήσουμε να βάζουμε αρχή στη μετάνοιά μας σήμερα. Όχι αύριο.
στης καρδιάς μου τη χώρα: η μετακόμιση δεν μπορεί να στηρίζεται στο «έχειν». Η μετακόμιση γίνεται στη χώρα της καρδιάς. Σε ό,τι μας δίνει αληθινή και γνήσια χαρά. Ό,τι μας δίνει διάρκεια. Κι αυτό είναι η αγάπη. Είναι το μοίρασμα. Είναι η συνάντηση με τους άλλους. Ό,τι μας κάνει να λειτουργούμε όχι μόνο με το μυαλό, αλλά με την καρδιά. Χρειαζόμαστε γνήσια συναισθήματα, που να έχουν διάρκεια και να μας βοηθούν να σκεφτόμαστε με γνώμονα και τους άλλους. Την ίδια στιγμή ο νους μας χρειάζεται να μας βάζει «μέτρο», όριο, εκεί που δεν βλαπτόμαστε ούτε βλάπτουμε. Κι από κει και πέρα ξεκινά ο κόπος. Η διάθεση για προσφορά, ακόμη και για μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες. 
καρδιά, ψυχή, μυαλό: και τα τρία αποτελούν τα όπλα μας για ένα νέο ξεκίνημα, για μετακόμιση από το ψέμα στο δρόμο της αλήθειας. Καρδιά και μυαλό συνταιριασμένα με την πίστη στην ψυχή μας. Ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που βλέπουμε, οι αισθήσεις μας, τα αγαθά μας ή οι επιθυμίες μας  που αξίζουν, αλλά πρωτίστως η ψυχή μας. Όχι μόνο με την έννοια της αιώνιας ζωής, αλλά με την έννοια να βάλουμε μεράκι σε ό,τι κάνουμε, να αγαπήσουμε ό,τι μπορεί να μας δώσει νόημα και σκοπό της ζωής. Αυτό θα είναι και μία γνήσια μετακόμιση-μετατόπιση, που θα γεννήσει ελπίδες στην πράξη.
 

Β. Πόσο έτοιμοι είμαστε να αλλάξουμε τη ζωή μας;

Η Εκκλησία ζητά από εμάς να προσδιορίζουμε την πορεία της ζωής μας κάθε στιγμή. Να μην παραδίδουμε τον εαυτό μας σε ό,τι δεν μας γεμίζει αληθινά. Να μην αφήνουμε την αμαρτία που γίνεται συνήθεια να μας καθιστά ανήμπορούς να κάνουμε νέα ξεκινήματα. Το βόλεμα είναι ίσως η πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής μας. Παγιδευόμαστε σε ό,τι έχουμε, ακόμη κι αν αυτό δεν μας δίνει ευτυχία και χαρά. Και όταν διαπιστώνουμε τα αδιέξοδά μας, δεν είμαστε έτοιμοι να ξεφύγουμε. Κολλάμε. Με αποτέλεσμα να παραδινόμαστε στην μιζέρια.

            Ας το σκεφτούμε στις σχέσεις μας με τους άλλους. Με φίλους ή φίλες που βλέπουμε ότι δεν μας ταιριάζουν και ότι δεν μας βγάζει πουθενά. Φοβόμαστε να μη μείνουμε μόνοι μας και δεν κάνουμε νέα ξεκινήματα.
            Ας το σκεφτούμε στο σχολείο. Αν ένα μάθημα δεν το πάρουμε καλά, τότε μας τυραννά συνέχεια. Γκρεμίζεται η αυτοπεποίθησή μας και είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Φυσικό επόμενο να συμβεί τότε. Είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και τα παρατάμε. Δεν κάνουμε καινούριο ξεκίνημα κι όπου βγάλει.
            Ας σκεφτούμε την πνευματική μας ζωή. Αν κάνουμε αμαρτίες, λάθη, αν ακολουθούμε συμπεριφορές ψεύτικές που δεν μας σώζουν, αλλά μας απομακρύνουν από το Θεό, παραδιδόμαστε στην πρόσκαιρη ευχαρίστησή τους ή στην αίσθηση ότι τα πράγματα δεν διορθώνονται. Ενώ όλα ξεκινούν από την μετάνοια και ευτυχώς ο Θεός δίνει πολλές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
            Ας το δούμε σε συλλογικό επίπεδο. Ως κοινωνία αποδεχτήκαμε ένα μοντέλο πολιτισμού το οποίο μας παραπλάνησε και μας έδωσε ψεύτικες υποσχέσεις. Τώρα πληρώνουμε το κόστος. Υπάρχει λύση. Να ψάξουμε ποιοι είμαστε και σε Ποιον και τι πιστεύουμε. Και να ξαναβρούμε προσανατολισμούς.
              Μετακόμιση και μετακομίσεις χρειαζόμαστε. Αρκεί να έχουμε την ταπείνωση να παραδεχθούμε ότι κάναμε ή κάνουμε λάθη. Και το νέο ξεκίνημα θα είναι ευκαιρία για γνήσιες αλλαγές. Ας το παλέψουμε από την εφηβεία και τα μαθητικά χρόνια, μέχρι κάθε ανθρώπινη σχέση, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Κάθε στιγμή νέο ξεκίνημα. Με μεράκι και αφοσίωση. Και η πίστη θα μας βοηθήσει. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Αν πιστεύουμε στο Χριστό, Εκείνος μας δίνει δύναμη και φώτιση. Και θα μας στηρίξει στις επιλογές μας. 
            Λίγο καιρό πριν σταυρωθεί ο Χριστός μας έδειξε έναν δρόμο μοναδικό στη ζωή μας: αυτόν της μεταμόρφωσης. Μεταμόρφωση δεν σημαίνει μία εξωτερική αλλαγή κατ’ ανάγκην. Είναι η αλλαγή της διάθεσής μας έναντι του κόσμου, της αμαρτίας, του συμβιβασμού. Είναι ο φωτισμός μας να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Την ίδια στιγμή μεταμόρφωση είναι η κοινωνία μας με τον αληθινό Θεό που μας δίνει προορισμό και νόημα: υπάρχουμε για να ψάχνουμε το φως, να το ζούμε και να το μοιραζόμαστε, αλλάζοντας, όσο περνά από το χέρι μας, την πορεία της ζωής μας, από την καθημερινότητα ώς τα μεγάλα.  Κι Εκείνος μας δίνει το Φως Του με διάφορους τρόπους και στην παρούσα και στην αιώνια ζωή. Είναι ένας δρόμος που αξίζει αληθινά.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ 

ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  1    
5.10.2013