Μνήμη του προφήτη Ηλία. Τα
εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων και των βουνών μας θυμίζουν ότι αυτός ο
άνθρωπος κοιτούσε ψηλά. Πατρίδα του ήταν ο ουρανός. Από κει αντλούσε νόημα και
ταυτότητα. Αξιώθηκε να δει το Θεό σαν αεράκι που γλυκαίνει και δροσίζει. Και
υπήρξε ζηλωτής.Ο ζηλωτισμός θεωρείται σήμερα φανατισμός και ακρότητα. Ο ζηλωτισμός του Ηλία όμως δεν ήταν μία έκρηξη φονταμενταλισμού. Δεν ήθελε οπαδούς ο Ηλίας, ούτε κουβαλούσε μαζί του μουτζαχεντίν, για να τους στέλνει να δολοφονούν αθώους και αμάχους. Δεν ήταν ένας θρησκευτικά ακραίος και φανατικός, που δεν έβλεπε πώς πορευόταν ο κόσμος.
Ο Ηλίας υπήρξε ερωτευμένος με το Θεό. Και δεν μπορούσε να βλέπει την ειδωλολατρία να θριαμβεύει στον κόσμο του Ισραήλ. Ο Ηλίας αγαπούσε την παράδοση της πίστης. Και δεν άσκησε εύκολη κριτική. Πήγε στον ίδιο τον βασιλιά Αχαάβ. Τόλμησε να του υποδείξει την υποδούλωσή του στις ειδωλολατρικές ιδέες, την ακολασία και την αθεία της γυναίκας στην οποία εκείνος είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Και δεν συμβιβάστηκε διαλέγοντας μια ζωή μοιρολατρίας.
Εξορίστηκε. Προσευχόταν σε καιρό ανομβρίας. ¨Εζησε δίπλα σε μια απλή γυναίκα του λαού, με λίγο λάδι και λίγο αλεύρι. Εμπιστεύθηκε το Θεό και περίμενε την κλήση Του για να δώσει στο λαό το μήνυμα της Αλήθειας. Και μπήκε μπροστά ζώντας το θαύμα με την κάθοδο της φωτιάς από τον ουρανό που έδειξε Ποιος είναι ο Αληθινός Θεός στην καύση ενός μοσχαριού, που γελοιοποίησε τους ιερείς της αισχύνης του ειδωλολάτρη Βάαλ.
Ζηλωτισμός της Αλήθειας. Ζηλωτισμός της Αγάπης προς το Θεό. Ζηλωτισμός της τόλμης. Τρία στοιχεία που μας λείπουν. Όπως και η προσμονή του ευπρόσδεκτου καιρού. Ίσως γιατί μας λείπει η κοινωνία με το Θεό και ζούμε την θρησκευτική μας πίστη ως μία παράδοση που δεν μεταμορφώνει τη ζωή μας. Ή ως ένα ακόμη βόλεμα μέσα στα πολλά που ζούμε. Ίσως γιατί μας λείπει η προσευχή και η ασκητική λιτότητα.
Ας μας δώσει ο προφήτης λίγο από το ζήλο, για να ανοίξουμε δρόμο μετανοίας στις ζωές μας.
