Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ο
ξυπνητός αλλά για πάντοτε («Ως
Ενδυμίων», Δυτικά της Λύπης) Χρόνια
που μοιάζουν ατελεύτητα κι αν μόλις χθες
γεννήθηκες («Προς Τροίαν», Δυτικά της Λύπης)
Μόνο Ένας βγήκε από τους
κοιμηθέντας. Κι Αυτός για πάντα. Είναι ο Θεός που έγινε Άνθρωπος. Το παρήγορο είναι πως όσοι θέλουν να μπούνε στο όνειρο που Αυτός μάς προσφέρει βγαίνουν-ήδη βγήκαν- κι εκείνοι ξυπνητοί. Εις τους αιώνας. Είναι το
μοναδικό όνειρο στο οποίο δεν πρωταγωνιστούν καταστάσεις, αλλά Πρόσωπο. Η όντως
Αλήθεια και Ζωή. Και είναι ο μοναδικός ύπνος που γίνεται φυσίζωος.
Συμμετέχουμε στο όνειρο στο Σπίτι
του Προσώπου. Κι ας μας κατηγορούνε ότι
κοιμόμαστε. Είναι η όψη που βλέπει ο καθένας τα πράγματα. Το οξύμωρο. Ενώ όλοι έχουν δικαίωμα στο
όνειρο, οι περισσότεροι προτιμούν να ζούνε την αλήθειά τους και την αλήθεια του
κόσμου, στον οποίο νομίζουν ότι ανήκουν.
Λυπάσαι. Πώς να τους αφήσεις έτσι;
Ο πόνος της ελευθερίας.
Μα εσύ
το νιώθεις. Είναι η Ανάσταση που σε έφερε στον κόσμο. Μόλις χθες γεννήθηκες. Μα μοιάζουν ατελεύτητα τα χρόνια, γιατί
αγαπάς. Εκείνον που σε αναγέννησε και
όλες τις εικόνες Του. Τις κεκοιμημένες και τις ζωντανές. Αυτές που ελπίζουν κι
αυτές που καγχάζουν.
Τελικά μόνο η Αγάπη νικά το χρόνο
και τον κάνει αιωνιότητα. Κι όταν αγαπάς, έχεις ήδη αναστηθεί.
Κυριακή του Πάσχα, 5 Μαΐου 2013 
