Ωραία συνήθεια η νηστεία.
Έρχεται από τα βάθη του χρόνου και μας ενώνει με το παρελθόν της χριστιανοσύνης.
Είμαστε συνεχιστές μιας αναρίθμητης αλυσίδας ανθρώπων που πριν από μας πάλεψαν
στο καμίνι της θυσίας της τροφής, αγωνίστηκαν για να ζήσουν το Πάσχα σύμφωνα με
τον τρόπο της Εκκλησίας, γεύτηκαν το ήθος της κοινότητας στην ενορία και τα
μοναστήρια, κοινώνησαν στις προηγιασμένες, ανέπεμψαν τα «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» τις Παρασκευές της Σαρακοστής, λιτάνευσαν εικόνες, σταυρό,
εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους, πάλεψαν να νικήσουν τα θάνατο νεκρώνοντας τα
πάθη του.
Είναι είσοδος στην πνευματική
διάσταση του χρόνου η Σαρακοστή. Σε μια εποχή στην οποία το παρόν μας συντρίβει
με την κρίση, τις μέριμνες, την λύπη, αλλά και έναν προσανατολισμό χωρίς ελπίδα
αιωνιότητας, ενώ το παρελθόν ή το μυθοποιούμε ή το ξεχνάμε, ενώ το μέλλον
φαντάζει αγχώδες και αβέβαιο, η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει ότι υπάρχει ηο
πνευματικός χρόνος. Και για να μπούμε α’ αυτόν χρειάζεται η νηστεία. Νηστεία σημαίνει παραίτηση και θυσία.
Παραιτούμαστε από το δίκιο του εγώ μας και το δικαίωμά του να καταναλώνει ό,τι
θέλει, από τροφή και ηδονή, μέχρι αγαθά, δόξα και μια ζωή φαινομενικά χωρίς
όρια και τέλος. Παραιτούμαστε από το δικαίωμα να έχουμε κρατούμενα εις βάρος
των άλλων. Παραιτούμαστε από την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας που ο κόσμος θέλει
να έχουμε.
Η νηστεία μας κάνει να θυμόμαστε
τον τρόπο της αγάπης. Μας δίνει χρόνο την ώρα της προσευχής, της λειτουργίας
και των ακολουθιών, άχρηστο για την
λογική του κόσμου, δημιουργικό και ανακαινιστικό κατά τον τρόπο της Εκκλησίας.
Την στιγμή που ακούμε τα αναγνώσματα, τις ψαλμωδίες, τα συνεχή «ελέησον», στο λιγοστό φως των
καντηλιών και στην γαλήνη του ταμιείου μας καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ξαστοχήσει
στις προτεραιότητες της ζωής μας. Δεν είναι το άγχος, η ταχύτητα, η πληροφορία
που μας κάνουν να ζούμε, αλλά η συνάντηση με τον Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό
μας στην κοινωνία της αληθινής αγάπης.
Στον πνευματικό χρόνο η προσευχή
γίνεται ύδωρ αλλόμενον που ξεδιψά την
ανάγκη μας για αιωνιότητα, αλλά και την ανάγκη να κάνουμε κάτι που ξεφεύγει από
τις δυνατότητες του «εγώ» μας. Να ζητήσουμε από τον Ουρανό να μιλήσει στις ζωές
όλων μας. Στον πνευματικό χρόνο
καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι το άγχος για το μέλλον που μας κινεί, αλλά
η θέα του προσώπου του άλλου, είτε αυτός είναι οικείος, σύντροφος και σύζυγος,
παιδιά, φίλοι, είτε ο κάθε άλλος, ο κάθε συνάνθρωπος.
Στον πνευματικό χρόνο ξεκινάμε
να βρούμε τον τρόπο του Παραδείσου. Κινούμαστε μέσα στον κοσμικό χρόνο και
τρόπο. Συνεχίζουμε την εργασία μας. Τη ζωή μας. Παλεύουμε εντός της κοινωνίας,
συχνά μέσα σε πλήρη απόρριψη της πνευματικότητας, και με τη δύναμη της πίστης
αντέχουμε. Κομίζουμε τον χρόνο της αιωνιότητας και με γνώμονα την αγάπη και τη
θυσία ζούμε αληθινά. Εν τω κρυπτώ. Γινόμαστε ο κόκος του σίτου που πολύν καρπόν
φέρει. Καρπό της Βασιλείας. Αξίζει το στάδιο και ο κόπος.
Κέρκυρα, 18 Μαρτίου 2013
