tag:blogger.com,1999:blog-77257500875896592662024-03-19T01:48:27.749-07:00ΒΗΜΑΤΑπ.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comBlogger1731125tag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-30353719628512133752024-03-16T13:48:00.000-07:002024-03-16T13:48:25.144-07:00ΡΑΒΔΟΣ Η ΜΥΣΤΙΚΗ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDcmFf9cjw2kehEzhTz5avJYBafJ-5S41r3xXusK2kNX8-F1TbmwaJlLoQy-8lYgmNW6xUpFscfEaMQN-beL1StxwukrEN_q6lV1nKCe9bSktI4kXhyphenhyphene4VcJ-H0ioGMFdk7m0I7CpFOap4MXf5gDOLrAoKrXor8p1CWyiLPZtKjcznCoSlSM-LWPZpsmA/s3392/%CE%A1%CE%AC%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%B7%20%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3392" data-original-width="2212" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDcmFf9cjw2kehEzhTz5avJYBafJ-5S41r3xXusK2kNX8-F1TbmwaJlLoQy-8lYgmNW6xUpFscfEaMQN-beL1StxwukrEN_q6lV1nKCe9bSktI4kXhyphenhyphene4VcJ-H0ioGMFdk7m0I7CpFOap4MXf5gDOLrAoKrXor8p1CWyiLPZtKjcznCoSlSM-LWPZpsmA/s320/%CE%A1%CE%AC%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%B7%20%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE.jpg" width="209" /></a></div><br /><span style="text-align: justify;">Σε χρόνους στους
οποίους δεσπόζει η λύπη, ενώ η χαρά ταυτίζεται με την ευχαρίστηση που νιώθει ο
άνθρωπος από την ικανοποίηση των επιθυμιών του, η Εκκλησία επιμένει,
προβάλλοντας το πρόσωπο της Παναγίας, να μιλά για εκείνο το πρόσωπο διά
του οποίου η χαρά εξέλαμψε στον κόσμο, διότι η Παναγία είπε το μεγάλο ΝΑΙ στην
κλήση του Θεού να εκπροσωπήσει την ανθρωπότητα στο μυστήριο της ενανθρώπησης
του Μονογενούς Υιού και Λόγου του. Και είναι αυτό το γεγονός το βαθύτερο και
ουσιαστικότερο νόημα της χαράς την οποία οι άνθρωποι επιζητούμε. Δεν είναι
κατάσταση η χαρά, αλλά πρόσωπο. Δεν είναι αποτέλεσμα η χαρά, αλλά κοινωνία με
Αυτόν που είναι η χαρά. Δεν χαιρόμαστε επειδή πετυχαίνουμε έναν σκοπό, επειδή
βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, επειδή οι άλλοι αναγνωρίζουν τις
επιτυχίες και την πρόοδό μας, αλλά χαιρόμαστε επειδή συναντούμε στην ζωή μας
Αυτόν που η παρουσία Του είναι η εμπειρία της χαράς. Μας αγαπά ο Θεός και
γι' αυτό έγινε άνθρωπος. Μας αγαπά ο Θεός, ακόμη και στις μεγάλες
δυσκολίες της ζωής μας, ακόμη κι εκεί που νιώθουμε απελπισία. Μας αγαπά ο Θεός,
παρότι εμείς αμαρτάνουμε, αποτυγχάνουμε να ανταποκριθούμε στην αγάπη Του,
αδιαφορούμε για τις εντολές Του ή τις προσαρμόζουμε στα δικά μας θέλω, τηρώντας
αυτές που μοιάζουν εύκολες και αρνούμενοι τα σημαντικότερα, την αγάπη για
Εκείνον και τον πλησίον, την συγχώρηση, την έξοδο από την προτεραιότητα του
"εγώ", την συνάντηση με Εκείνον και τον πλησίον στην Εκκλησία.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-font-kerning: 0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: none;">
Και ήταν η Παναγία πρώτη εκείνη που βίωσε την κοινωνία με την πάντων χαρά, τον
Χριστό ως την αλήθεια και ζωή. Και έκανε να σβήσει μία κατάρα την οποία ζούσε
και ζει η ανθρωπότητα: αυτή της αυτοθέωσης, της χρήσης του μεγάλου δώρου που
έχουμε όλοι οι άνθρωποι ως εικόνες του Θεού στις ψυχές μας, την ελευθερία, όχι
για να συναντούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να μοιραζόμαστε την αγάπη, να
συμπορευόμαστε με ταπεινότητα και υπομονή, αλλά για να υποτάσσουμε, να
εξουσιάζουμε, να χρησιμοποιούμε, να αυτοδικαιωνόμαστε, να εκπληρώνουμε το
θέλημά μας και μόνο αυτό, καταστάσεις που γεννούν θάνατο και καθιστούν την
όποια χαρά εντελώς πρόσκαιρη. Αυτή η κατάρα που συνοδεύει την ανθρωπότητα από
την αρχή της εμφάνισής της στην γη, ακριβώς διότι πλασθήκαμε ελεύθεροι ακόμη
και να βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του Θεού, διαλύεται, εκλείπει χάρις στο
πρόσωπο της Παναγίας. Διότι εκείνη, εκπροσωπώντας πάλι όλη την
ανθρωπότητα, έρχεται να δείξει σε όλους μας ότι είναι εφικτό να υπακούσουμε, να
ταπεινωθούμε, να μην κρυφτούμε μπροστά στον Θεό, αλλά να αφεθούμε στην αγάπη
Του και στις εντολές Του με όλη μας την καρδιά. </span><span lang="EN-US" style="mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-font-kerning: 0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-font-kerning: 0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: none;"><span> Το βιβλίο αυτό είναι μία καταγραφή σκέψεων, ομιλιών, προσεγγίσεων του προσώπου της Παναγίας μέσα από την ακολουθία των Χαιρετισμών, καθόλη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είναι ένα βιβλίο αγάπης προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μάνας εν ουρανώ για όλες και όλους. Είναι ένα βιβλίο χαράς, την οποία θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας. Χαρά διότι ο Θεός μας αγαπά. Χαρά διότι ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος διά μέσου της Παναγίας, της δικής μας εκπροσώπου σ' Αυτόν. Είναι ένα βιβλίο που θέλει να μιλήσει για την επικαιρότητα του προσώπου της Θεοτόκου στους καιρούς μας, να παρουσιάσει τα μηνύματά της με ένα λόγο όσο το δυνατόν πιο σύγχρονο. Ελπίζουμε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε να βοηθήσει τον αναγνώστη να νιώσει λίγη από αυτή τη χαρά που εμείς νιώθουμε κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα της, στον ναό των Αγίων Πάντων και αλλού, για να βγει μέσα από την ψυχή μας το "Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε", το "Χαίρε η Μήτηρ της Ζωής", "Χαίρε η Μήτηρ όλων μας". Και την παρακαλούμε να μη μας απορρίψει, να μη μας λησμονήσει, πάντοτε να μας έχει στην προσευχή της. </span><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-font-kerning: 0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: none;"><span><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</b></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-font-kerning: 0pt; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-ligatures: none;"><span><b>16 Μαρτίου 2024</b></span></span></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-62575705276711048922024-03-16T00:16:00.000-07:002024-03-16T00:16:31.167-07:00ΟΥΔΕ Ο ΠΑΤΗΡ ΥΜΩΝ ΑΦΗΣΕΙ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQhVhzjoNae_wN6A3U1XUKqH8Gq2LlUGO32poGh9yq6HoR6TPjQcE8w7_L85GuV7V9OWFkL1yHk2iM_VgGniu4tLt01CHuUpouXFFgw7CJ63ax7ea1rzFULti-XYhKna1GQH51q4EDwZF3e5x-6dsX7yQdF9SK03MWdwAYlO6BqFLxmfZwsfHRNCd9y74/s1200/forgivness.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQhVhzjoNae_wN6A3U1XUKqH8Gq2LlUGO32poGh9yq6HoR6TPjQcE8w7_L85GuV7V9OWFkL1yHk2iM_VgGniu4tLt01CHuUpouXFFgw7CJ63ax7ea1rzFULti-XYhKna1GQH51q4EDwZF3e5x-6dsX7yQdF9SK03MWdwAYlO6BqFLxmfZwsfHRNCd9y74/w400-h200/forgivness.jpg" width="400" /></a></div><br /> <i style="text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ
παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» </span></i><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt; text-align: center;">(</span><i style="text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ματθ. </span></i><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt; text-align: center;">6, 14)</span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«῍Αν δὲν
συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ
συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα».</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν είναι τυχαίες οι επισημάνσεις του Χριστού στην επί του Όρους ομιλία,
τις οποίες μάς υπενθυμίζει η Εκκλησία εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς
ακούγονται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Πρώτον,
μας υπενθυμίζει ο Χριστός ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας. Σε κάθε περίοδο,
ιδιαιτέρως όμως κατ’ αυτήν της άσκησης, της ηθελημένης δηλαδή παραίτησης από το
δικαίωμα κατανάλωσης κάθε τροφής και της επιλογής με τον τρόπο της Εκκλησίας, της
υπακοής δηλαδή σε μια αρχή που είναι πιο πάνω από το «εγώ», τόσο το ατομικό όσο
και το κοινωνικό, καλούμαστε να μη λησμονήσουμε ότι όλος ο αγώνας της ζωής
γίνεται διότι έχουμε Πατέρα εν ουρανοίς. Ο Πατέρας δεν είναι ο αφέντης
εξουσιαστής, αλλά Εκείνος που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή έχει όρια. Μας
υπενθυμίζει ότι η αγκαλιά Του είναι ανοιχτή. Ότι όσο κι αν μέσα μας το θέλημά
μας μάς λέει ότι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε, να επιλέξουμε, να παραβιάσουμε, να
αρνηθούμε, εντούτοις <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος είναι παρών
και περιμένει και την μετάνοιά μας. Και όχι μόνο. Περιμένει την απόφασή μας να είμαστε
παιδιά Του στην πράξη. Διότι η ζωή της Εκκλησίας είναι μία συνεχής πρόσκληση αποδοχής
της υιότητας, της αναγνώρισης της πατρότητας, της εμπιστοσύνης στον Πατέρα. Και
ιδίως κατ’ αυτήν την περίοδο, το ζήτημα της ελευθερίας μας είναι κομβικό. Δεν
είναι η Σαρακοστή εξαναγκασμός, ούτε «πρέπει». Παλεύουμε στο πνευματικό σκοτάδι
των καιρών, διότι έχουμε Πατέρα και θέλουμε να επιστρέφουμε σ’ Αυτόν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Δεύτερον,
μας υπενθυμίζει ο Χριστός ότι η σχέση μας με τον Θεό ως Πατέρα περνά μέσα από
τους ανθρώπους. Από την μία μάς καλεί να συγχωρέσουμε όσους μας οφείλουν και
από την άλλη η νηστεία μας να μην γίνεται προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις. Μας
καλεί ο Χριστός να κοιτάξουμε εντός μας, να ξαναδούμε τις σχέσεις μας με τους
άλλους, να δούμε ποιοι μας πλήγωσαν και σε ποιους η καρδιά μας έχει ψυχρότητα
και να κάνουμε το μεγάλο βήμα να αφήσουμε ό,τι μας χωρίζει πίσω, ανεξαρτήτως
της ανταπόκρισης <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των άλλων, ανεξαρτήτως
του κατά πόσον έχουμε δίκιο, περισσότερο ή λιγότερο. Μπορεί αυτό να είναι
επώδυνο. Είναι όμως αυθεντική απόδειξη ότι γνωρίζουμε τι θέλει και τι πρόκειται
να κάνει ο Θεός ως Πατέρας. Ζητά από εμάς τη δική Του συνέπεια, τον δικό Του
τρόπο. Εκείνος δεν κρατά σε κανέναν καμία οφειλή. Το ίδιο θέλει και από εμάς. Να
είμαστε έτοιμοι να ξαναχτίσουμε σχέσεις ή, τουλάχιστον, να μπορούμε να
συνυπάρξουμε τόσο εσωτερικά, στην καρδιά μας, όσο και εξωτερικά, στην
καθημερινότητά μας, με όσους μας πλήγωσαν. Είναι ασήμαντη η οφειλή, μπροστά
στην αγάπη. Και ο Χριστός ζητά από εμάς να μη λησμονούμε ότι στο όριο της ζωής
μας που είναι ο θάνατος, θα επέλθει η δικαιοσύνη της φανέρωσης και των δικών
μας οφλημάτων, για τα οποία θα θέλουμε άφεση. Ας μην μείνουμε λοιπόν
εγκλωβισμένοι στο τι ζητάμε, αλλά ας κάνουμε το βήμα του τι δίνουμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως και η νηστεία δεν πρέπει να γίνεται για
να μας επιδοκιμάσουν οι άνθρωποι. Αυτό είναι στην πραγματικότητα η απόφαση του
νηστεύοντος να κάνει τη νηστεία για να δοξαστεί από τους άλλους και όχι για να
βρει τα όριά του, ό,τι τον χωρίζει από τον Πατέρα. Υπακούει στην ανθρωπαρέσκεια
και όχι στην Εκκλησία που του ζητά την ταπεινοσύνη. Καμία σχέση, ούτε με τον
Θεό ούτε με τους ανθρώπους, δεν θα προχωρήσει αυθεντικά αν η δική μας επίδειξη
είναι το κίνητρο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Τέλος,
ο Χριστός μας υπενθυμίζει ότι κέντρο της ζωής μας είναι η καρδιά μας. Όπου
ανήκει η καρδιά μας, στον θησαυρό που έχουμε επιλέξει, εκεί είναι και το νόημα
της ζωής μας, εκεί κρινόμαστε. Κι αυτή η περίοδος της Σαρακοστής είναι μία
εξαιρετική ευκαιρία να δούμε ποιος είναι ο θησαυρός μας και πού βρίσκεται η
καρδιά μας. Είναι τα επίγεια, αγαθά, δόξα, απολαύσεις, εγωκεντρισμός, αίσθηση
ότι δεν υπάρχει ουρανός, παράδοση στην κατά βάθος ματαιότητα ή η καρδιά μας γυρίζει
στην αγάπη, στο μοίρασμα, στη συγχώρεση, στην αναζήτηση του Θεού και του
πλησίον; Η ζωή της Εκκλησίας, βάζοντάς μας τα όρια που είναι δοκιμασμένα στους
αιώνες χάρις στην παράδοσή μας, μάς δείχνει τον δρόμο που αναδεικνύει την μοναδική
αξία της ύπαρξης, η οποία δεν μένει στο παρόν, αλλά ζητά ουρανό! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Καλόν
αγώνα, καλό στάδιο, καλή Σαρακοστή!</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">17 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κυριακή της Τυρινής<o:p></o:p></span></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-46037803653290532192024-03-13T06:50:00.000-07:002024-03-13T06:50:37.251-07:00ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΝΗΣΤΕΙΑ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHEVCXTEHTt2mESI0fiTuuS5PIqgiwxmxKvluRrARJAk1XinC5bCQH4ULk3nR_JKxdAfxU8APBsSXICSPniVyC-mje9liq_by_9vMHXR9yCkVeIuhnuJdcZIJyb7Nvz6Lj2tgvwJNFnF1j6XtHteNT2DADuQoCVvE3MYJAXN-B9_xww5XvXbZ1ooCEPV4/s1800/1800vegan.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="672" data-original-width="1800" height="119" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHEVCXTEHTt2mESI0fiTuuS5PIqgiwxmxKvluRrARJAk1XinC5bCQH4ULk3nR_JKxdAfxU8APBsSXICSPniVyC-mje9liq_by_9vMHXR9yCkVeIuhnuJdcZIJyb7Nvz6Lj2tgvwJNFnF1j6XtHteNT2DADuQoCVvE3MYJAXN-B9_xww5XvXbZ1ooCEPV4/s320/1800vegan.jpg" width="320" /></a></div><br /><i style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">«Όπως ακριβώς από τη γαστριμαργία γεννιέται η
ταραχή των λογισμών, έτσι και από την πολυλογία και την αταξία των
συναναστροφών γεννιέται η άγνοια και η σύγχυση του νου» </i><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">(Αββάς Ισαάκ ο
Σύρος)</span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η νηστεία είναι
ένα μεγάλο δώρο της πίστης στον άνθρωπο. Δεν είναι σκοπός της χριστιανικής
ζωής, αλλά μέσο. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη διατροφή. Είναι πολύπλευρη
προσπάθεια να δούμε τι μας χωρίζει από τον Θεό και τον πλησίον, τι μας κάνει να
ξεχνούμε την αλήθεια της ζωής, όπως επίσης και ποιο είναι το τελικό της νόημα.
Η νηστεία είναι συστατικό στοιχείο της χριστιανικής μας ταυτότητας, διότι ανοίγει
τον δρόμο να επανεκτιμήσουμε τις προτεραιότητές μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η ασκητική μας
παράδοση μάς υπενθυμίζει ότι η γαστριμαργία γεννά την ταραχή των λογισμών. Αυτός
που λαιμαργεί, που δεν χορταίνει με την τροφή, αλλά ζητά να δοκιμάσει κι άλλα
και σε ποσότητα και σε είδος, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί
και σε άλλες ηδονές. Ο λογισμός του τον οδηγεί στο να αναζητεί συνεχώς το
καινούργιο, όχι όμως στη γνώση, στην αλήθεια, στην ομορφιά, αλλά στην παχύτητα
των αισθήσεων. Και την ίδια στιγμή, όταν δεν έχεις μέτρο στην τροφή, δύσκολα θα
έχεις μέτρο σε άλλες καταστάσεις της ζωής που απαιτούν όρια. Θα χαίρεσαι και θα
απογοητεύεσαι άμετρα. Θα είναι η τροφή ως βουλιμία η παρηγοριά σου. Και θα
μένεις στην προσκόλληση στα γήινα. Γι’ αυτό και η νηστεία είναι ένας τρόπος που
σε οδηγεί στον δρόμο της υπέρβασης των επιθυμιών που σε κρατούνε στο εδώ. Με τη
νηστεία οξύνεται ο νους. Όντας σε εγρήγορση, καταλαβαίνει τι του λείπει. Και
μπορεί να τιθασεύσει τον λογισμό, ώστε να μην ταράσσει την ψυχή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η ασκητική μας
παράδοση πάλι, μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται νηστεία και στη γλώσσα. Η
πολυλογία φέρνει κατάκριση. Φέρνει αδυναμία να ξεχωρίσεις τι χρειάζεται να πεις
και τι όχι και έτσι κινδυνεύεις να πληγώσεις, να προσβάλεις, να κάνεις τους
άλλους να πονέσουν. Και όλα αυτά μπορεί εύκολα να γυρίσουν επάνω σου. Η
πολυλογία φέρνει αισχρολογία. Φέρνει καύχηση, καθώς, συνήθως, μιλάς για τον
εαυτό σου. Δεν σ’ αφήνει ν’ ακούσεις τους άλλους. Σε κρατά στις βεβαιότητές
σου, διότι όταν τα πάντα γυρίζουν γύρω από σένα, καθώς μπορείς να τα υπερασπιστείς
με την ευφράδειά σου ή την ταχύτητα που μιλάς, τότε δεν έχεις περιθώριο για
αυτοκριτική. Η νηστεία των λόγων είναι έξοδος προς την αλήθεια. Διότι η σιωπή,
όταν συνδυαστεί με την προσευχή, ελκύει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τη χάρη του Θεού.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Τέλος, η ασκητική
μας παράδοση μάς μιλά και για την αταξία των συναναστροφών. Αυτό σε μια εποχή
μοναξιάς μπορεί να ιδωθεί στην προοπτική και των διαδικτυακών συναναστροφών. Κάνουμε
παρέα συχνά με ανθρώπους οι οποίοι δεν μας οδηγούν στο να βγάλουμε τον καλύτερο
εαυτό μας ή να αλλάξουμε για να δείξουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Το ίδιο
συμβαίνει και με τις διαδικτυακές περιηγήσεις, όπου βγάζουμε τοξικότητα,
δυσκολευόμαστε να κρίνουμε διότι δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, αργολογούμε και
αργοσχολούμε. Η νηστεία είναι μία ωραία ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε τον εαυτό
μας στις σχέσεις μας και να δούμε πώς μπορούμε να βρούμε τρόπους αγάπης και
αλήθειας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η Εκκλησία μας
δείχνει, μέσω της πολύπλευρης νηστείας, την αξία της αγάπης προς τον Θεό, διότι
δική Του εντολή είναι. Ας παλέψουμε στην οδό της. </p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>στο φύλλο της Τετάρτης 13 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-60831429248462183792024-03-09T01:43:00.000-08:002024-03-09T01:43:39.627-08:00 ΟΤΑΝ ΕΛΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝ ΤΗ ΔΟΞΗ ΑΥΤΟΥ<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipst0eqLpJqxThIBg95hIztVSZ4pgcAkESdt3KFb5xllKMNuk8npnGnnCe2znQ_yV0UgnMtm9dsy4dcXfQlFiKeC_DDgXz9IYTby45yPhOKM_U-08N51FF9Y9Xsuh3VKm_HtS02R56JU_GdjAR_Bj-nW8PeQ5CgGpmfELUlCEZBRtu8MHudzJ1MHa7cz4/s1200/WEB3-SECOND-COMING-OF-JESUS-CHRIST-wiki.webp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipst0eqLpJqxThIBg95hIztVSZ4pgcAkESdt3KFb5xllKMNuk8npnGnnCe2znQ_yV0UgnMtm9dsy4dcXfQlFiKeC_DDgXz9IYTby45yPhOKM_U-08N51FF9Y9Xsuh3VKm_HtS02R56JU_GdjAR_Bj-nW8PeQ5CgGpmfELUlCEZBRtu8MHudzJ1MHa7cz4/s320/WEB3-SECOND-COMING-OF-JESUS-CHRIST-wiki.webp" width="320" /></a></i></div><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br />«Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ
δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου
δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς
ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ
μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων»</i><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ματθ. </span></i><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>25, 31-33)<o:p></o:p></span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ὅταν θά
ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλη του τὴν δόξα καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε
θὰ καθήσῃ στὸν θρόνο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τῆς δόξης του καὶ
θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ χωρίσῃ τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δέ, ὅπως ὁ
βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ θα τοποθετήσῃ τὰ μὲν πρόβατα
πρὸς τὰ δεξιά του, τὰ δὲ κατσίκια πρὸς τὰ ἀριστερά του».</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο
καημός του ανθρώπου είναι η βεβαιότητα του θανάτου. Είναι η πληγή που μας συνοδεύει
από την αρχή της ζωής μας, όταν βγαίνουμε από την μήτρα της μάνας μας και
αποκόπτεται ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει μ’ αυτήν, διότι τότε είναι ο
πρώτος θάνατος, καθώς χωρίζουμε από το έτοιμο της ζωής και καλούμαστε να το
διεκδικήσουμε. Στην μήτρα της μάνας μας δεν είμαστε ανήμποροι, αλλά βασιλιάδες.
Όλα μάς δίδονται. Γι’ αυτό και η έξοδός μας απ’ αυτήν συνοδεύεται από το πρώτο
κλάμα, όχι μόνο για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, αλλά και γιατί δεν γνωρίζουμε
τι μας περιμένει. Κάθε φορά που αλλάζουμε επίπεδο στη ζωή μας, ένας θάνατος
έρχεται. Ο θάνατος του απογαλακτισμού. Ο θάνατος της παιδικότητας μέσα στην
εφηβεία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο θάνατος του δεσμού με την
οικογένεια, όταν φεύγουμε να σπουδάσουμε, όταν βρίσκουμε δικό μας σπίτι, όταν
κάνουμε τη δική μας οικογένεια. Και με τη σειρά μας, θα ζήσουμε τον ίδιο κύκλο
με τα παιδιά μας πρωταγωνιστές. Αυτοί οι θάνατοι βεβαίως κρατάνε μέσα τους ζωή.
Διότι κι εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε, αλλά και οι άλλοι που φεύγουν από
εμάς. Μπορεί να πονάμε για τον θάνατο ενός έρωτα. Όμως, ακόμη και τότε, υπάρχει
ελπίδα, της καινούργιας αρχής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο
θάνατος όμως του ανθρώπου μοιάζει με ένα γεγονός οριστικό, τόσο γι’ αυτόν που
τον ζει όσο και για εκείνους που μένουν πίσω. Η διακοπή της κίνησης της
ύπαρξης, κατεξοχήν σημάδι του θανάτου, που συνεπάγεται την διακοπή της
επικοινωνίας, της απάντησης στα ερεθίσματα του κόσμου και των ανθρώπων, είναι
ένα γεγονός δραματικό, το οποίο συνοδεύεται από ένα αίσθημα ματαιότητας, λύπης,
αγιάτρευτου πόνου. Και τώρα, τι; Υπάρχει κάτι; Υπάρχει Κάποιος; Τι μέλλει
γενέσθαι; Γι’ αυτό και ακόμη και όποιος υποφέρει πολύ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από κάποια ασθένεια του σώματος, εντούτοις δεν
το βάζει κάτω. Το παλεύει μέχρι τέλους, εκτός αν η ιδεολογία του και η
απελπισία του τον κάνουν να ζητά ευθανασία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
Εκκλησία έρχεται από την αρχή της ορατής παρουσίας της στον κόσμο αυτό, όπως
φαίνεται από την Πεντηκοστή και πέρα, να δώσει την απάντηση της ανάστασης του
Χριστού και την προσδοκία της δικής μας ανάστασης, όπως ο Χριστός ξεκάθαρα μάς
υπέμνησε με τη διδασκαλία του στο Ευαγγέλιο. Μας λέει η Εκκλησία ότι ο θάνατος
δεν είναι τέρμα, αλλά Πάσχα, πέρασμα. Μας καλεί, ακόμη και στους μικρούς ή
μεγάλους θανάτους της ζωής να αντιτάξουμε την ελπίδα της κοινωνίας με τον
Χριστό, αλλά και της προσδοκίας της ανάστασης των νεκρών κατά την Δευτέρα Παρουσία
του Κυρίου. Υιός του ανθρώπου θα είναι ο Χριστός πάντοτε. Δηλαδή η θεία φύση
Του θα είναι ενωμένη με την ανθρώπινη. Θα είναι εν δόξη, αδιαμφισβήτητο το φως Του
και ακατανίκητο. Θα είναι ο βασιλιάς, δηλαδή Εκείνος που θα έχει την εξουσία να
κρίνει τον κόσμο, να ορίσει πώς θα προχωρήσει. Και θα μεταμορφώσει τον κόσμο
από το πρόσκαιρο στο αιώνιο, καταργώντας τον έσχατο εχθρό μας που είναι ο
θάνατος, μαζί με τη φθορά και το κακό. Θα μας δώσει πίσω τα σώματά μας, που θα
είναι πνευματικά, στην ακμή του κάλλους και της ρώμης μας, είτε φτάσαμε είτε
όχι, και θα μας καλέσει να ταξιδέψουμε στην αιωνιότητα, μαζί Του ή χώρια Του.
Και το κριτήριο είναι ένα: η αγάπη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
Κυριακή των Απόκρεω είναι η υπενθύμιση από την πλευρά της Εκκλησίας ότι ο
θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας. Δεν είναι το μεγάλο άγνωστο ή το
μεγάλο τίποτα, όπως ο σύγχρονος κόσμος θέλει να πιστεύει. Είναι η συνάντηση με
το πρόσωπο του Χριστού, με τα πρόσωπα των αγίων, με τα πρόσωπα των συνανθρώπων
μας που θα αναγνωριστούμε μεταξύ μας, εφόσον διαλέξαμε σ’ αυτή τη ζωή την αγάπη
ως τρόπο. Την αγάπη στο πιάτο της ελεημοσύνης. Την αγάπη στο ποτήρι με το νερό.
Την αγάπη στο ρούχο που δώσαμε. Την αγάπη στον ξένο, τον άγνωστο, τον
διαφορετικό που δεν αφήσαμε μόνο του. Την αγάπη στον ασθενή που επισκεφθήκαμε.
Την αγάπη στον φυλακισμένο, στον περιθωριακό, στον απόβλητο. Η αγάπη ανοίγει
την καρδιά. Ανοίγει τα μάτια του νου και της καρδιάς και κάνει την ύπαρξη
φωτεινή, ζεστή, ελπιδοφόρα. Και μας κάνει να είμαστε έτοιμοι, λέγοντας το
μεγάλο ΝΑΙ σ’ Εκείνον που είναι η Αγάπη να ζήσουμε την μέλλουσα κρίση ως χαρά. Αλλιώς,
μας περιμένει το σκοτάδι και η μοναξιά, η φωτιά που θα κατακαίει τον διάβολο και
όσους δεν αγάπησαν, διότι θα είναι το σημάδι της απελπισίας και της ερημιάς,
των παθών που δεν θα μπορούν να εκπληρωθούν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στο
κρεσέντο της κακίας, της απόρριψης, των παθών που βαφτίζονται δικαιώματα πρέπει
να αντέξουμε στην αγάπη. Να μη νικηθούμε από τα δίκια μας, από την αίσθηση ότι εμείς
και μόνο εμείς γνωρίζουμε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να
συγχωρέσουμε όσους μας πληγώνουν. Όσους μας κάνουν να νιώθουμε τους θανάτους,
πέρα από τον κύκλο της ζωής. Και να ξεκινάμε από την αρχή ελπίζοντας για μας
και για τους οικείους μας, όπως και για όλο τον κόσμο ότι ο Χριστός είναι μαζί
μας και μέσα από την αγάπη Του θα νικήσουμε, προσδοκώντας την ανάσταση.</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">10 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κυριακή των Απόκρεω<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-70238975129312371982024-03-07T09:33:00.000-08:002024-03-07T09:33:58.732-08:00ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ<p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><o:p style="text-align: justify;"></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcfFQUyadjBo8GGNeNnbjyrrChYNOMKv81YOU6T21keG8QLDUiopxkC0xVg2qyz6beLxw3agX8kDOQ8iJTB9ivHiPfPJIERv3TEDlZkIwC1TC6SuDd11XDw7cgkzZTCVu9C6dwnMAVGlgDbz1Dod8Ivi-ft6yQwdclgNBvfDNUu_M8izUangwEVwDOWks/s530/Mysthrion_5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="530" data-original-width="283" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcfFQUyadjBo8GGNeNnbjyrrChYNOMKv81YOU6T21keG8QLDUiopxkC0xVg2qyz6beLxw3agX8kDOQ8iJTB9ivHiPfPJIERv3TEDlZkIwC1TC6SuDd11XDw7cgkzZTCVu9C6dwnMAVGlgDbz1Dod8Ivi-ft6yQwdclgNBvfDNUu_M8izUangwEVwDOWks/w214-h400/Mysthrion_5.jpg" width="214" /></a></div><br /> <span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">Δυο φορές τον χρόνο ιδιαίτερα η μνήμη μού
υπενθυμίζει αυτούς που έφυγαν.</span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάθε φορά που
σαν παπάς παίρνω τα ψυχοχάρτια, μπροστά στα πιάτα με τα κόλλυβα, ο νους μου
πάει πρώτα στον πατέρα μου που μ’ έφερε στον κόσμο, πάλεψε για να με μεγαλώσει
με τον τρόπο και τις αρχές που ένιωθε ότι είχε μέσα του να μου μεταδώσει, τις
χαρές και τις λύπες που έζησα κοντά του, το πείσμα για ζωή, το παιχνίδι και τις
συζητήσεις, αλλά και την αγάπη που άλλοτε ήξερε και άλλοτε δεν ήξερε πώς να
φανερώσει, μα που τη ένιωθες ότι την είχε και σου την έδινε. Τη θυσία του να παλεύει
με τη μοναξιά, για να μην ταλαιπωρηθούμε. Το όνειρο της ησυχίας στην παραλία
της αγαπημένης του πόλης, την αίσθηση ότι δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να
είναι ευτυχισμένος. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Πάει στους παππούδες και τις γιαγιάδες, εκφραστές
ενός κόσμου που έδυσε ανεπιστρεπτί. Ο ένας προτίμησε να ζήσει τη ζωή του με
φτώχεια, αλλά και περηφάνεια, χωρίς να υποκύψει στη δύναμη του χρήματος και σ’
αυτό που ο ίδιος πίστευε ότι δεν ήταν ηθικό. Ο άλλος ένας απλός άνθρωπος, υπομονετικός,
προσευχητικός, ταπεινός και πράος, ένα ζωντανό παράδειγμα λαϊκής ευσέβειας και
αγάπης, που ακόμα κι όταν μέσα σου έλεγες «γιατί δεν μιλάς; πώς αντέχεις;»,
ένιωθες ότι ήταν η αγάπη και η πίστη που τον κρατούσαν. Η μία που <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν την πρόλαβες πολύ. Μια αγκαλιά όμως ήταν
κι αυτό ίσως φτάνει. Η άλλη πάλι αυστηρή, κουμανταδόρα, τη σκιαζόσουνα, μα και
την ίδια στιγμή με έγνοια να μη λείψει τίποτα, αρχόντισσα μέχρι την τελευταία
λεπτομέρεια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο νους μου
πάει στους πνευματικούς μου πατέρες, εκείνον τον σπουδαίο ιεραπόστολο, που κάθε
Σάββατο μας έκανε κατηχητικό, τραγουδούσε μαζί μας, μας έλεγε ιστορίες, κάποτε
με αυστηρότητα και με βλέμμα που σε έκανε να μαζεύεσαι, κάποτε όμως με εκείνον
τον γλυκό τρόπο που η φωνή του σου έδειχνε ότι η πίστη είναι το κλειδί και
πάντα με την συγχωρητικότητα που σε έκανε να φεύγεις από κοντά του
ανακουφισμένος. Σ’ εκείνον τον απλό γέροντα που η εξομολόγηση κοντά του ήταν η
αφήγηση μιας ιστορίας ζωής, που το σημείο του σταυρού στην ευχή σε έκανε να
νιώθεις ότι ακόμα κι αν έχεις δρόμο να ανεβείς, η αγάπη του Θεού σε συντροφεύει
και σου δίνει δύναμη. Αργότερα, τον μεγάλο Αρχιεπίσκοπο των καρδιών μας, με τον
οποίο ένιωθες ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αποκτούσες όραμα, δεν σε έπαιρνε
να επαναπαυτείς, ότι ήθελες να κάνεις κι άλλα για να φέρεις ανθρώπους στον Θεό
κοντά του, ότι εκείνος ήταν ο ηγέτης κι εμείς τα παλικάρια του, όσοι τον
ακολουθούσαμε με ένα μεράκι, μια χαρά που σε ενθουσίαζε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Στους δασκάλους μου. Τον μεσήλικα αυστηρό, αλλά και
οργανωτικό, πειθαρχημένο, που μάλωνε, αλλά σου μάθαινε γράμματα με τάξη και
σειρά και καλλιεργούσε ένα πνεύμα όμορφου συναγωνισμού. Κάποιους καθηγητές στο
Πανεπιστήμιο που έμοιαζαν παλαιάς σχολής, αλλά είχαν γνώση και έμπνευση,
μεθοδικότητα και ουσία. Ξέρανε γράμματα, το ένιωθες. Είχαν κάποτε και την
αίσθηση του από καθέδρας. Οι πιο πολλοί όμως το άξιζαν. Ιδίως εκείνος της
λογοτεχνίας, που σε έσπρωχνε να διαβάσεις βιβλία, ποίηση και μυθιστορήματα,
γιατί η γνώση δεν είναι μόνο γραμματολογικοί πίνακες ή οι απόψεις των άλλων για
τη λογοτεχνία, αλλά το δικό σου ταξίδι. Ιδίως εκείνος της Παιδαγωγικής που σε
ταξίδευε στους φιλοσόφους, τον αγαπημένο του Νίτσε, τους αρχαίους, τον Σεφέρη,
τον μέγα Σολωμό και κοντά του ένιωθες πως η γνώση και η διδαχή είναι φως. Κι ας
μην πίστευε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Όλες και όλους εκείνους που συνάντησες στη ζωή σου,
συγγενείς και φίλους, αδιάφορους και εχθρούς, παιδιά, νέους, μεγάλους, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους αεροπόρους που έχασαν τη ζωή τους στις
φωτιές και στις ασκήσεις, το κοριτσάκι του τροχαίου, τη μάνα που έφυγε από
καρκίνο, τον συνάδελφο που έφυγε μέσα στη νύχτα αφήνοντας ένα κάρο μυστικά πίσω
του, τον άγιο και τον αμαρτωλό, αυτούς που εξομολόγησες, αυτούς που σε
συντρόφεψαν στα δικά σου ταξίδια και οράματα με την απλότητα και την αγάπη τους
και τη ζεστή τους καρδιά, «ων ουκ έστι αριθμός».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Διαβάζοντας τα ονόματα κι εκείνων και των άλλων
ανθρώπων που δεν τους γνώρισες, νιώθεις εκείνη τη στιγμή ότι οι άνθρωποι
είμαστε ένα. Ο καθένας έχει τη ζωή και την ιστορία του. Όμως, τα ονόματά μας μπορεί
να τα ενώνει ο θάνατος, αλλά τα ενώνει και κάτι πιο δυνατό από τον θάνατο: η
προσδοκία της Ανάστασης. Ότι δεν χαθήκαμε επειδή έσβησε η πνοή μας. Επειδή
λίγοι μας θυμούνται. Επειδή το σώμα μας αναπαύεται στη δική του ήρεμη φωλιά,
δυο μέτρα κάτω από τη γη. Η ψυχή μας συνεχίζει κοντά σ’ Αυτόν που δάκρυσε
μπροστά στον θάνατο του φίλου Του. Σπλαχνίστηκε τη χήρα μάνα που έχασε τον
μονάκριβο γιο της. Δεν είπε όχι στον πόνο του πατέρα για το κορίτσι του. Και
αναστήθηκε για να μας συν-αναστήσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Αυτός μας ενώνει. Και σ’ Αυτόν αποθέτουμε την αγάπη
μας για όσους έφυγαν. Και κάπου νιώθουμε όλοι, μαζί τους κι εγώ, ότι κοντά Του και
μόνο είναι η ανάπαυση. Στη χώρα των ζώντων. Στη χώρα Του και χώρα μας.<span style="text-indent: 36pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>π. Θ.Μ.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>Ψυχοσάββατο, 9 Μαρτίου 2024</b><o:p></o:p></p><br /><p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-43454841599246544002024-03-05T21:22:00.000-08:002024-03-05T21:22:47.473-08:00Η ΕΡΓΑΣΙΑ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge0JZyT2O1bZU-HVtf4_cCYoo5bj9jDAtbzDDv-tAgtZVkvsfZWubjSCext1eomE_vANmU_pkbHJCzWOF0X1QzZ_p8r7ej9-1ORuJXZDvKVcTG7M7Fq1zCCDuWoZeKNWpq_KZHbiyhzww275AlX5B7vaE5abrN28oCVNLTchGHeL-qW3LVxN5cgAajGFw/s1200/d2280-afon_2011_21.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge0JZyT2O1bZU-HVtf4_cCYoo5bj9jDAtbzDDv-tAgtZVkvsfZWubjSCext1eomE_vANmU_pkbHJCzWOF0X1QzZ_p8r7ej9-1ORuJXZDvKVcTG7M7Fq1zCCDuWoZeKNWpq_KZHbiyhzww275AlX5B7vaE5abrN28oCVNLTchGHeL-qW3LVxN5cgAajGFw/w400-h266/d2280-afon_2011_21.jpg" width="400" /></a></div><br /> <i style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">«Όποιος δεν εξοικειώθηκε με τη σωματική εργασία,
ούτε την ψυχική δεν μπορεί να μάθει, διότι η μία γεννιέται απ’ την άλλη, όπως
το στάχυ απ’ το απλό σπυρί. Εκείνος που δεν έμαθε την ψυχική εργασία στερείται
τα πνευματικά χαρίσματα»</i><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"> (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος)</span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η βιβλική διήγηση
για τον κήπο του Παραδείσου αναφέρει ότι ο Θεός, αφού έπλασε τον άνθρωπο, τον
έβαλε μέσα στον κόσμο, διότι αυτός είναι ο Παράδεισος, για να εργάζεται και να
τον φυλάσσει από τη φθορά και το κακό. Η εργασία υπάρχει για να εξασφαλίζει
στον άνθρωπο τα προς το ζην, να τον βοηθά να ικανοποιεί κάποιες επιθυμίες του
που δίνουν ποιότητα στην καθημερινότητά του και, γιατί όχι, χαρά, ενώ μέσα από
την εργασία ο καθένας ανοίγεται στο κοινωνικό περιβάλλον, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χτίζει σχέσεις, μαθαίνει σε πλαίσια και όρια,
αλλά, κυρίως, δημιουργεί. Η δημιουργικότητα είναι αυτή που καθιστά την εργασία
επιθυμητή και όχι βάρος. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Το νόημα της εργασίας σήμερα είναι ένα από τα
ζητούμενα για τον καθένα μας. Δεν είναι μόνο το φαινόμενο της ανεργίας. Είναι
και η υποαπασχόληση, κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης, που γεννά ένα αίσθημα
απαξίωσης στον εργαζόμενο. Είναι και η υπεραπασχόληση που καθιστά τους
ανθρώπους <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">workaholics</span>, εθισμένους
με την εργασία. Η εργασία για κάποιους είναι η ίδια η ζωή τους. Δεν μένουν στην
καταξίωση ή στα χρήματα. Ζούνε για να εργάζονται, διότι αισθάνονται πως τίποτε
άλλο δεν μπορεί να τους γεμίσει τον χρόνο τους. Συχνά, φτάνουν στο φαινόμενο
του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">burn</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">out</span>,
στο σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης, το οποίο έρχεται ως απότοκο τόσο
της σωματικής εξάντλησης, όσο και της συνειδητοποίησης ότι η ψυχή δεν βρίσκει
νόημα που να διαρκεί και να δίνει ευτυχία στην εργασία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Στην ασκητική μας παράδοση το αίτημα για εξοικείωση
με τη σωματική εργασία πρέπει να εκπληρωθεί, ώστε ο άνθρωπος να περάσει στην ψυχική.
Αν δεν μάθουμε να κοπιάζουμε, να νικάμε την αργία ως μητέρα πάσης κακίας, δεν
θα μπορέσουμε να βρούμε τρόπο ώστε και η ψυχή μας να εργαστεί. Και εργασίες της
ψυχής είναι η μελέτη, η προσευχή, η λατρεία του Θεού, όπως επίσης και το να
δημιουργούμε από αγάπη για τους άλλους και για τον Θεό. Η μαγειρική, για
παράδειγμα, θέλει κόπο, χρόνο και έμπνευση. Αν γίνεται από αγάπη, τότε τα πάντα
είναι νόστιμα. Αν προσθέτουμε προσευχή, τότε η κάλυψη της βιοτικής ανάγκης
γίνεται ευχαριστία στον Θεό, επαναφορά στον βιβλικό Παράδεισο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Ο πολιτισμός μας σήμερα στηρίζεται στη σωματική
διάσταση της εργασίας. Υιοθετεί ως ψυχική ανάπαυλα τη γιόγκα ως γυμναστική και
αρνείται να δει τον τρόπο της παράδοσής μας. Να μπορέσουμε δηλαδή να
συνδυάσουμε τον κόπο του σώματος με την έκφραση της αγάπης σε κάθε εργασιακό
χώρο, σε κάθε ενασχόληση που έχουμε. Οι γονείς να μάθουν στα παιδιά ότι το
διάβασμα στο σχολείο δεν είναι μόνο για να προοδεύσουν κοινωνικά μαθαίνοντας
γράμματα, αλλά για να μπορέσουν να ελευθερώσουν τον νου από κατευθυνόμενες
αντιλήψεις, να συζητήσουν για θέματα πέρα από την καθημερινότητα και τη
ρηχότητα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, να μοιραστούν γνώση που ελευθερώνει.
Να συνδέσουν την σωματική εργασία με την ψυχική, αυτή του αγώνα να μη
κυριαρχήσουν τα πάθη, να δούμε τους άλλους ως πρόσωπα για να τα αγαπήσουμε, να
τα συγχωρήσουμε, να χαρούμε με τα λίγα ή τα πολλά που μπορούμε να ανταλλάξουμε.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Και οι δύο μορφές εργασίες είναι η πρόταση της
Εκκλησίας στον άνθρωπο, για να υπάρχει ισορροπία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><o:p> </o:p><b style="text-indent: 36pt;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>στο φύλλο της Τετάρτης 6 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-16421953941944956752024-03-01T12:40:00.000-08:002024-03-01T13:08:49.192-08:00ΟΥΔΕΙΣ ΕΔΙΔΟΥ ΑΥΤΩ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3JrezY7LUXUC-0BUn_V0dMm_Odcb0ITEJajCipIdjlMBah7EC7KjgTGcNXBv6gsk7YxbNnPU8f37QHYjJ7CPZDo32kQmMd3qJpDUSzUYhiYZPwSOENOWJLFtD1Ks0eZ32RdnHgmlA-jpwf-PD_NtDmLHVV3bxY4dy8dKUR_4vPNM7pym9TlZ2Nv3Z6yQ/s600/The-Return-Of-The-Prodigal-Son-Detail-4-C.-1669.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="452" data-original-width="600" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3JrezY7LUXUC-0BUn_V0dMm_Odcb0ITEJajCipIdjlMBah7EC7KjgTGcNXBv6gsk7YxbNnPU8f37QHYjJ7CPZDo32kQmMd3qJpDUSzUYhiYZPwSOENOWJLFtD1Ks0eZ32RdnHgmlA-jpwf-PD_NtDmLHVV3bxY4dy8dKUR_4vPNM7pym9TlZ2Nv3Z6yQ/s320/The-Return-Of-The-Prodigal-Son-Detail-4-C.-1669.jpg" width="320" /></a></div><br /> <i style="text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt;">«Ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν
κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ» </span></i><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt; text-align: center;">(</span><i style="text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt;">Λουκ. </span></i><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt; text-align: center;">15, 16)</span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ἔφτασε στὸ
σημεῖο νὰ θέλει νὰ χορτάσει μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλὰ
κανένας δὲν τοῦ ἔδινε».<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt; text-align: justify;"> </span><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="text-align: justify;">Η χάρις και η δυναμική του Ευαγγελίου του Χριστού αποτυπώνονται στην
πληρότητά τους στην παραβολή του ασώτου υιού, την οποία ορίζει η Εκκλησία μας να
διαβάζεται την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Ο Θεός ως Πατέρας που περιμένει,
σεβόμενος απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου. Ο νεώτερος υιός, ο άσωτος, ο
οποίος σπαταλά τα χαρίσματά του σε χώρα μακρινή, στην αυτοθέωση, την φιληδονία,
την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται το σπίτι που είναι η Εκκλησία. Ο πρεσβύτερος
υιός που ζει εντός του σπιτιού χωρίς στην πραγματικότητα να νιώθει την αγάπη,
αλλά πιστεύοντας πως η θέωση του ανήκει δικαιωματικά, χωρίς την προϋπόθεση της
αγάπης. Ζει με τον Πατέρα χωρίς να αντιλαμβάνεται ποιος και τι είναι ο Πατέρας.
Η μετάνοια του ασώτου υιού, ως επιστροφή στη σχέση με τον Πατέρα. Το γλέντι του
ουρανού για την επιστροφή του ανθρώπου. Το αναπάντητο ερώτημα, αν ο πρεσβύτερος
υιός συμμετείχε τελικά στη χαρά της ανάστασης, που ο Χριστός αφήνει στον
καθέναν από εμάς να το σκεφτεί και να το απαντήσει.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Υπάρχει
μία πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στην περιπέτεια του ασώτου υιού. Είναι η
επιθυμία του να χορτάσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι,
τους οποίους έβοσκε, και η παρατήρηση του Χριστού ότι «κανένας δεν του έδινε»,
ούτε ο πολίτης που κατείχε τους χοίρους, ούτε οι ίδιοι οι χοίροι τον άφηναν να
φάει. Η εικόνα είναι της αυτοεγκατάλειψης από την μία, αλλά και της κοινωνικής
απόρριψης από την άλλη. Ο άνθρωπος χωρίς Θεό, ο άνθρωπος που σπαταλά τα
χαρίσματα, την ουσία, την πνευματική του περιουσία, που είναι το «κατ’ εικόνα» Θεού,
διαπιστώνει την απόλυτη μοναξιά του. Αυτοί που τον συνοδεύουν στη σπατάλη, στην
ασωτία της αμαρτίας και της φιληδονίας, του αρνούνται ακόμη και το δικαίωμα της
επιβίωσης. Έτσι, ο άνθρωπος ακοινώνητος, ανέστιος, αλλά και πεινασμένος ζει ουσιαστικά
την κόλαση της μοναξιάς και της ανημπόριας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ας
μεταφερθούμε λίγο στην εποχή μας. Αυτό το «ουδείς εδίδου αυτώ» μοιάζει υπερβολή
για εμάς. Η αυτοθέωση φαντάζει μία λογική επιλογή στους καιρούς μας, καθώς ο
άνθρωπος έχει ουσιαστικά αφήσει στην άκρη την Εκκλησία, το σπίτι του Θεού, και
την πίστη στον Θεό ως Πατέρα και πορεύεται κατά τις επιθυμίες του. Σ’ έναν απο-ιεροποιημένο,
απο-χριστιανοποιημένο, απο-εκκλησιαστικοποιημένο κόσμο μοιάζουμε να έχουμε
εγκαταλείψει την πνευματική αναζήτηση ή την περιορίζουμε στη συνήθεια ή στην
υιοθέτηση μορφών γαλήνης και ανάπαυσης από την καθημερινή πίεση, αξιοποιώντας
τεχνικές ανατολικών θρησκευμάτων, όπως η γιόγκα. Στην πραγματικότητα, μένουμε
χωρίς τροφή πνευματική, χωρίς την εμπειρία της αγάπης που η ζωή της Εκκλησίας
προσφέρει, χωρίς την μετοχή μας στο μυστήριο της Ευχαριστίας που μας ενώνει με
τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Και διαπιστώνουμε ότι μπροστά σε υπαρξιακά άγχη,
όπως ο θάνατος ή η μοναξιά ή η απώλεια ή η πληγή από τις ήττες μας κανείς δεν
μας δίδει τροφή, όσο εγωιστικά κι αν αντιμετωπίζουμε τη δωρεά της ελευθερίας
μας. Καμιά ιδεολογία, καμία «πρόοδος», κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να
απαντήσει στα κενά μας. Και βλέπουμε το σκοτάδι που επικρατεί στις καρδιές των
ανθρώπων, κάποτε και στον κόσμο όλο, ιδίως στην κακία που θριαμβεύει και διαλύει
τις σχέσεις. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο
άσωτος υιός βρήκε την ταπείνωση της επιστροφής. Θυμήθηκε την αξιοπρέπεια της
αγάπης του πατρικού σπιτιού, όπως επίσης και τη γενναιοδωρία του Πατέρα. Ας τον
μιμηθούμε, αφήνοντας κατά μέρος ψευδαισθήσεις ότι ο πολιτισμός μας, η
κοσμικότητα, ο θρίαμβος του εγώ, η ικανοποίηση των επιθυμιών μας είναι ό,τι
αξίζει. Και όσοι είμαστε εντός της Εκκλησίας, ας προβληματιστούμε για το
σκοτάδι της έλλειψης αγάπης που είχε ο πρεσβύτερος υιός, διότι συχνά τείνουμε
να του μοιάσουμε. Να είμαστε κοντά στον Θεό, χωρίς όμως να νιώθουμε Ποιος και
τι είναι ο Θεός για τον άνθρωπο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">3 Μαρτίου 2024<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Του ασώτου υιού<o:p></o:p></span></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-71992394527974405162024-02-28T11:25:00.000-08:002024-02-28T11:25:07.449-08:00 «ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑ- ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗΣ»<p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOzCMeNiBRIPicTWfXkWO3Pl7a_1vkrWl5J6eC5vv_-xl6cIajHXfJPCziCV3TduhCBsrvy2-6phITVkz3hmMCzhsmyi7Wqk4i5tMuBRHJIoxgrZUNbOGKhmm4_DORfID_58psWlliucK7-ElMl6oJ5KyHmypK_Q6Zhp4VPJUJd-4JYA6ex-jzlkM6JOM/s1200/peli-galiti-kirvasili_2455c722-13d0-470e-be75-b70e402e6c75_1260x630.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOzCMeNiBRIPicTWfXkWO3Pl7a_1vkrWl5J6eC5vv_-xl6cIajHXfJPCziCV3TduhCBsrvy2-6phITVkz3hmMCzhsmyi7Wqk4i5tMuBRHJIoxgrZUNbOGKhmm4_DORfID_58psWlliucK7-ElMl6oJ5KyHmypK_Q6Zhp4VPJUJd-4JYA6ex-jzlkM6JOM/w400-h200/peli-galiti-kirvasili_2455c722-13d0-470e-be75-b70e402e6c75_1260x630.webp" width="400" /></a></b></div><b><br />ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 132:</b> <b>ΠΕΛΗ
ΓΑΛΙΤΗ- ΚΥΡΒΑΣΙΛΗ,</b> «<b>ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑ- ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗΣ», εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ<o:p></o:p></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Διαβάσαμε ένα εξαιρετικό βιβλίο, της κ. Πέλης Γαλίτη-
Κυρβασίλη, με τίτλο «Τραύμα και Θαύμα- ιστορίες ψυχικής ανθεκτικότητας και
συγχώρησης», που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις Εν Πλω. Μας εντυπωσίασε ο
τρόπος που η συγγραφέας, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η οποία
εργάζεται ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Winsconsin</span>- <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Madison</span>
και διευθύνει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Αγωγή και συγχώρηση», επισκεπτόμενη
ανά τακτά χρονικά διαστήματα την Ελλάδα δίδοντας διαλέξεις και οργανώνοντας
σεμινάρια για εκπαιδευτικούς, αναπτύσσει ένα θέμα ιδιαίτερα δύσκολο. Από την
μια, η αναφορά της στο τραύμα τόσο ως ατομικό όσο και ως συλλογικό και από την
άλλη η έγνοια της για την ψυχική ανθεκτικότητα, όπως αυτή έχει καταστεί και
πάλι απαραίτητη μετά το μεγάλο τραύμα του κορωνοϊού, με έμφαση στην οδό της
συγχώρησης αποτελούν όψεις της ανάγκης του σύγχρονου ανθρώπου να μάθει να
διαχειρίζεται πληγές που μπορούν να επουλωθούν, όχι όμως να διαγραφούν από τη
ζωή του. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Για τη συγγραφέα το τραύμα είναι μια βαθιά πληγή
μετά από κάποιοι γεγονός που σημαδεύει ένα κομμάτι του εαυτού μας, φέρνει
δυσάρεστες αναμνήσεις, λύπη, κατάθλιψη, συχνά και ψυχικές διαταραχές. Όπως
επισημαίνει όμως η ίδια, «δεν έχει τόση δύναμη η πληγή, όσο ο τρόπος που τη
θυμόμαστε και το νόημα που της δίνουμε».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η συγγραφέας
περιγράφει μηχανισμούς αντιμετώπισης του τραύματος, όπως είναι η πάλη, η φυγή
και το πάγωμα. Μας δίνει τη δυνατότητα να σκεφτούμε ότι η πάλη με την πληγή
μπορεί να μας οδηγήσει σε μία συνεχή δίψα για αυτοδικαίωση σε συνάφεια με τους
άλλους, το περιβάλλον μας, σήμερα και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ή σε έναν
αγώνα για δημιουργία, που θα ξεπεράσει την κυριαρχία του τραύματος και θα μας
δώσει τη χαρά να χτίσουμε κάτι που θα είναι σπουδαίο τόσο για μας όσο και για
τους άλλους. Να σκεφτούμε, ακόμη, ότι η φυγή μπορεί να γίνει απώθηση της πληγής
εντός μας, με αποτέλεσμα να μας καταστήσει ευαίσθητους, κρυψίνοες ή συναισθηματικά
κλειστούς ανθρώπους, ή και πάλι να μας οδηγήσει σε μια δημιουργικότητα, η οποία
όμως δεν θα μας αφήσει στο βάθος να διαχειριστούμε την πληγή μας με τέτοιο
τρόπο που να την αντέχουμε. Θα ξυπνά στα σκοτάδια είτε της νύχτας είτε των
περιόδων της ζωής μας, στις οποίες τα πράγματα δεν θα είναι όπως τα θέλουμε.
Μας κάνει ακόμη να σκεφτούμε το πάγωμα μπροστά στο τραύμα, την καλλιέργεια μιας
ενοχής που μας κάνει λυπημένους ή την αδυναμία μας να χτίσουμε κάτι καινούργιο,
αφού η καταπληξία από τη δύναμη του τραύματος θα μας αφήσει εκούσια ή ακούσια
ανήμπορους να ζήσουμε. Έτσι, η στάση μας έναντι του τραύματος παγιώνεται σε
κάθε ανάλογη κατάσταση. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ιδιαίτερα
ενδιαφέρουσα η αναφορά της συγγραφέως στους λογισμούς, στις σκέψεις που μας απασχολούν
έντονα και γίνονται έγνοιες, γίνονται εμπαθείς συμπεριφορές που μας κάνουν ανθρώπους
εκδικητικούς, εμμονικούς, δυσάρεστους. Εξαιρετικός ο συνδυασμός με τη διάκριση από
τον Όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό στην «Φιλοκαλία» της ασκητικής μας παράδοσης των
λογισμών σε ανθρώπινους, δαιμονιώδεις και αγγελικούς. Οι τελευταίοι κάνουν τον
άνθρωπο να κατανοεί τον συνάνθρωπό του και να δέχεται τη γνώση της ζωής με
υπομονή και ταπεινοφροσύνη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η συγγραφέας
προεκτείνει τη σύνδεση των λογισμών με την κατασκευή από τον άνθρωπο ενός «τείχους
παραπόνων», στο οποίο καταφεύγει για να δικαιωθεί. Καθίσταται έτσι μίζερος, κάποτε
κακομοίρης, βγάζοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χαμηλή
αυτοεκτίμηση ή έναν εγωκεντρισμό που ζητά συνεχώς δικαίωση από τους άλλους,
ιδίως τους οικείους του, με μια τοξικότητα και πρόσδεση στο κακό που τον κάνει να
μην μπορεί να λειτουργήσει ευχαριστιακά. Ο άνθρωπος, έτσι, συνεχώς εστιάζει στο
τι έγινε και όχι στο τι μπορεί να γίνει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η αναφορά της
συγγραφέως στην «ψυχική ανθεκτικότητα» μας κάνει να νιώθουμε την ευθύνη να
αντέξουμε, να διαχειριστούμε τις ήττες μας με τρόπο που να εμπλουτίσουμε και να
μεταμορφώσουμε τη ζωή μας, χωρίς κατηγορίες εναντίον των άλλων ή αυτοματαίωση,
με απώτερο σκοπό τελικά να κατανοήσουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τον
συνάνθρωπο και τον κόσμο μας, να μπούμε στη διαδικασία της ενσυναίσθησης και να
παλέψουμε την οδό της συγχώρησης. Η συγχώρηση, για τη συγγραφέα, δεν είναι
επιδοκιμασία του κακού, αλλά υπέρβασή του. Δεν ξεχνούμε αυτούς που μας πλήγωσαν,
αλλά τους θυμόμαστε με έλεος και αγάπη. Η συγχώρηση δεν είναι πρόκληση στον
άλλον να με ξαναπληγώσει, αλλά αγαπητική κίνηση. Η συγχώρηση είναι άρνηση
μετατροπής του θυμού σε μνησικακία, σε εκδικητικότητα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν είναι όμως και άρνηση της δικαιοσύνης, η
οποία είναι απαραίτητη για να υπάρχει κοινωνία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Για όλα αυτά η
συγγραφέας προτείνει την έξοδό μας από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">comfort</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">zone</span><span lang="EN-US"> </span>μας, από τη
ζώνη της άνεσης και του βολέματος, ώστε να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε το
τραύμα ως ένα μικρό θαύμα, το οποίο μας κάνει να βρούμε τον Θεό εν τη
ταπεινώσει μας, αλλά και να αλλάξουμε τον εαυτό μας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Οι θέσεις της
συγγραφέως είναι διανθισμένες με παραδείγματα από την εμπειρία της, ενώ η
περιγραφή του προγράμματος για τη συγχώρηση στην αγωγή των παιδιών είναι μία
εξαιρετική πρόταση στην περίοδο του εκφοβισμού, της βίας, της ψυχικής κακίας
που δείχνει να απλώνεται στα σχολεία μας, ιδίως μετά τον κορωνοϊό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Θέλει αγώνα και
πίστη στον Θεό για να γίνει πράξη τα όσα λέει σε ένα εξαιρετικό τραγούδι του ο
Θανάσης Παπακωνσταντίνου και τα οποία δένουν με το βιβλίο της συγγραφέως: «Βαθιά
πληγή παλιά πληγή πες μου τί να κοιτάξω, να μπω σε κόσμο σκοτεινό ή πάλι ν'
αγκαλιάσω». </p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>28 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p><br /><p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-1932899540785514472024-02-28T02:58:00.000-08:002024-02-28T02:58:38.365-08:00ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ <p> <i><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;"></span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5ThMoGszTo_2YNBuAnc_QzQg7CPRtBv1G-gbH6kwF6r6Ddx11p9AUdoZQt-DIvwgTLiYHk_xNQfnwHertHJ8I0lzRYEFQiEtWOus5bLsSxmA-xS_YWp48YStiaGVL4WQRTBT2Y3Rj-ImAm2c0RBX5TBnTCSSKh8sDOVdm8kdkHJZe0GIYK7dZ0G7HXtk/s670/aplotita-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="670" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5ThMoGszTo_2YNBuAnc_QzQg7CPRtBv1G-gbH6kwF6r6Ddx11p9AUdoZQt-DIvwgTLiYHk_xNQfnwHertHJ8I0lzRYEFQiEtWOus5bLsSxmA-xS_YWp48YStiaGVL4WQRTBT2Y3Rj-ImAm2c0RBX5TBnTCSSKh8sDOVdm8kdkHJZe0GIYK7dZ0G7HXtk/s320/aplotita-1.jpg" width="320" /></a></i></div><i>Περιφρόνησε
τα περιττά, για να βρεις όσα αξίζουν </i><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">(Αββάς
Ισαάκ ο Σύρος).</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο θρίαμβος του πολιτισμού μας στηρίζεται σήμερα στα
περιττά. Ο άνθρωπος νιώθει ότι αυτά έχουν αξία στη ζωή του, διότι τον κάνουν να
αισθάνεται ξεχωριστός, να αισθάνεται ότι μετέχει σ’ αυτά που ο κόσμος προβάλει
ως πρότυπα, σ’ αυτά που αν δεν τα έχεις, αισθάνεσαι έλλειψη. Πώς να
αντιμετωπίσεις τους άλλους που νιώθουν σπουδαίοι με τα περιττά; Κι όταν το
«έχειν» γίνεται το σημείο-κλειδί, τότε η σύγκριση με τους κατέχοντες μάς κάνει
να νομίζουμε τους εαυτούς μας υποδεέστερους. Να ζηλεύουμε. Να φθονούμε. Να είμαστε
έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα, αρκεί να μην υστερούμε.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο ασκητικός λόγος, που προέρχεται μέσα από το βίωμα,
μας προτρέπει να περιφρονήσουμε τα περιττά. Όχι απλώς να τα προσπεράσουμε, αλλά
να αισθανθούμε απέχθεια γι’ αυτά. Να μη στρέψουμε καν το βλέμμα μας. Να
προχωρήσουμε με επίγνωση ότι όσα αξίζουν δεν έχουν να κάνουν με τα όσα έχουμε.
Αξίζει η πίστη, η οποία είναι εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Αξίζει η
αγάπη, η οποία είναι ο δρόμος που μας κάνει να νιώθουμε οικείοι, ο καημός του
άλλου να είναι δικός μας, η πτώση του άλλου να μας κάνει να πονούμε και όχι να
χαιρόμαστε. Αξίζει να μοιραζόμαστε στιγμές και όχι αγαθά. Αξίζει να
προσευχόμαστε για όσα δεν μπορούμε και για όσους δεν μπορούνε. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δεν είναι εύκολος αυτός ο λόγος. Στην πραγματικότητα
όμως είναι αυτός που δίνει νόημα που κρατά, διάρκεια. Τα περιττά θα τα
αλλάξεις. Αυτά που αξίζουν, όχι. Τα περιττά είναι μόδα. Οι μόδες γρήγορα
παρέρχονται και αντικαθίστανται. «Ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο», λέει
το τραγούδι (Πυξ Λαξ). Όμως, αν επενδύσεις σ’ αυτό, τότε ο χρόνος θα σε
δικαιώσει.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και να αρνηθούμε εντελώς τη χαρά των περιττών; Να
είμαστε απόκοσμοι; Δεν είναι εύκολο αυτό να συμβεί, γιατί ζούμε εν τω κόσμω και
το κοσμικό φρόνημα, που είναι της σαρκός, μας κυριεύει. Άλλωστε, παλεύουμε για
τις μικρές ευτυχίες, που μοιάζουν πιο εύκολα προσεγγίσιμες, όταν μετριούνται με
τα αγαθά. Τουλάχιστον, ας μη θεωρούμε πως αυτά που έχουμε μάς
ανήκουν. Ας προσπαθούμε να κρατιόμαστε απ’ αυτά το λιγότερο. Για να βρούμε τον
δρόμο της αρετής.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι αρχαίοι την έβλεπαν ως ανδρεία, γενναιότητα στη
ζωή, απέναντι στις περιστάσεις και τις δοκιμασίες. Την έβλεπαν ως σωφροσύνη, ως
υπέρβαση της δίψας για ηδονή, για κυριαρχία δηλαδή της επιθυμίας που κάνει τον
άνθρωπο να θεωρεί τον άλλο και τον κόσμο ως κτήμα του. Την έβλεπαν ως φρόνηση,
δηλαδή ως δυνατότητα ευβουλίας, καλής σκέψης για τον εαυτό, την πόλη, τον
κόσμο. Την έβλεπαν ως ευσέβεια, ως ανταπόκριση δηλαδή στο κάλεσμα του Θεού να
έχουν ελπίδα για τον κόσμο μετά τον κόσμο, να μην ξεχνούν το ιερό, το
αγιασμένο, αυτό που αντλεί κύρος ακατάλυτο από την παρουσία του Θεού, όχι της
εξουσίας, αλλά της αγάπης, που τη δίνει απλόχερα, για να την ανταποδώσουμε στον
συνάνθρωπο και στον κόσμο.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στην αποστολή της Εκκλησίας στον σύγχρονο άνθρωπο
είναι το να κρατήσει στην λατρευτική της κοινότητα αυτό το ήθος, της απάλειψης
των περιττών, της χαράς με τα ουσιώδη, της καλαισθησίας και της αγάπης. Από τη
λειτουργία ξεκινά η αλλαγή του τρόπου. Αν βρεις τον Θεό στο πρόσωπο του
συνανθρώπου, αν Τον κοινωνήσεις στο μυστήριο της αγάπης, τότε θα βρεις την
αλήθεια και θα την μοιραστείς. Είναι καιρός. <br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δμοσιεύθηκε
στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #222222; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;">στο φύλλο
της Τετάρτης 28 Φεβρουαρίου 2024</span></b></p>
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-63548202979493089582024-02-27T12:35:00.000-08:002024-02-27T12:35:01.046-08:00ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, «ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ- ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_QgmwL6fDF_BEyTMVlOW3ZDsGcF_mQsBcMBtWb5WJA2GNW6OCDj0KA3FrNccjcnweoVLp7347G5WGUJRIyc0Vc6tMA4rxAZ7xBLpSEpCgbCTPkmCaChaO9XqQV2DKnOujTRtFJ1u87vqCinde_Cc61BYNWZa7UXo4Kt2f6BAGfQgCugtRUPoDLtpWHGc/s1000/s3.gy.digital_klapsinakis_gr_uploads_asset_data_131048_258.735_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_QgmwL6fDF_BEyTMVlOW3ZDsGcF_mQsBcMBtWb5WJA2GNW6OCDj0KA3FrNccjcnweoVLp7347G5WGUJRIyc0Vc6tMA4rxAZ7xBLpSEpCgbCTPkmCaChaO9XqQV2DKnOujTRtFJ1u87vqCinde_Cc61BYNWZa7UXo4Kt2f6BAGfQgCugtRUPoDLtpWHGc/w400-h400/s3.gy.digital_klapsinakis_gr_uploads_asset_data_131048_258.735_1.jpg" width="400" /></a></div><br /><b style="text-align: justify;">ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 131- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, «ΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ
ΤΑΞΙΔΙ- ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ», εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ</b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><o:p> </o:p></b><span style="text-indent: 36pt;">Διαβάσαμε το εξαιρετικό βιβλίο του ψυχοθεραπευτή και
συγγραφέα Γρηγόρη Βασιλειάδη «Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι- από τον φόβο της σκιάς
στο φως της επίγνωσης» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ), μέσα από το οποίο ο εξαίρετος
επιστήμονας καταφέρνει με ζεστό, δυναμικό και ανοιχτό στον μέσο άνθρωπο να
δώσει πτυχές του ταξιδιού της ψυχοθεραπείας. Καταθέτει προβληματισμούς που αφορούν
στις ενδοοικογενειακές και τις συντροφικές σχέσεις, το νόημα του έρωτα, της
συνεξάρτησης, της κατάθλιψης, του φόβου, του θυμού, την ανάγκη της ψυχής του
ανθρώπου να βρει ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή, καθώς και τη σχέση ψυχοθεραπευτή και
θεραπευόμενου, την αντίσταση στην ψυχοθεραπεία, αναδεικνύοντας αθέατες ερμηνευτικά
πτυχές, μέσα από βιωματικές καταθέσεις.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Το βιβλίο είναι
έκφραση της ψυχής και του λόγου του ίδιου του συγγραφέα. Αποτυπώνει τον δικό
του ανεκπλήρωτο έρωτα για την ανθρώπινη ψυχή, που τον οδηγεί όχι απλώς να
εργάζεται, αλλά να προσπαθεί να ανασύρει από μέσα της την αλήθεια. Ξεκινά από
την επισήμανση ότι είναι ανάγκη να μάθουμε ποιοι δεν είμαστε για να
προχωρήσουμε μετά στο ποιοι είμαστε. Η αυθεντικότητα θα προκύψει μέσα από την
αυτεπίγνωση, καρπό της ταπείνωσης, αληθινά πνευματικής αρετής. Χρειάζεται, λέει
ο συγγραφέας, να άρουμε τα προσωπεία, τις μάσκες μας, για να βρούμε τον «απαρτιωμένο»,
τον ολοκληρωμένο εαυτό μας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Βλέποντας τη ζωή
συνολικά ο συγγραφέας επισημαίνει ότι σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο
θριαμβεύει δικτατορικά το «όλα επιτρέπονται», δεν υπάρχει άλλη άποψη από το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">politically</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">correct</span>. Γι’ αυτό και
χρειάζεται να αντισταθούμε, διότι αλλιώς τίθεται σοβαρότατο το πρόβλημα της
ελευθερίας. Χωρίς κόπο, εξάλλου, δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματά μας. Χωρίς
να τα κατανοήσουμε, να πονέσουμε κοπιάζοντας δεν μπορούμε να εισέλθουμε σε έναν
νέο τρόπο ζωής, στηριγμένο σε αυθεντικές σχέσεις, αλήθεια, αγάπη, για την οποία
χρειάζεται να υπερνικήσουμε τόσο την έλλειψη όσο και τον φόβο. Να μάθουμε να
ετοιμαζόμαστε για προσφορά. Να μάθουμε να λέμε πολλά «ΟΧΙ», ιδίως στις σχέσεις
μας με τα παιδιά μας, για να μπορέσουμε να χτίσουμε το «ΝΑΙ» που θα
νοηματοδοτήσει την ύπαρξή μας. Το κύριο ΟΧΙ είναι στη νοοτροπία να θέλεις να
είναι όλοι ευχαριστημένοι μαζί σου, όπως επίσης και να κατανοήσεις ότι η σχέση
δεν λειτουργεί μηχανιστικά. Η γνήσια σχέση χτίζεται όταν ακούμε τον άλλο,
παραιτούμενοι από την επιθυμία να παρέμβουμε προτού νιώσουμε τι μας λέει και τι
ζητά από εμάς. Είναι καλό να αφήνουμε τους άλλους να νιώθουν κάπως σημαντικοί
για μας και να μην προσποιούμαστε τους άτρωτους και άθραυστους. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Αναφερόμενος στη
συνείδηση, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι είναι άλλο η «ενοχική συνείδηση» (κρύβω
τα λάθη μου, το κακό που έχω πράξει) και άλλο η «πληγωμένη συνείδηση». Εκεί
αναλαμβάνω την ευθύνη για τα λάθη μου, ώστε να μπορέσω, αφού<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγχωρήσω γνωρίζοντας τι καλούμαι να
διορθώσω, τον εαυτό μου, να παλέψω για τη συγχώρηση των άλλων. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Το μεγάλο πρόβλημα
της ελληνικής οικογένειας, κατά τον συγγραφέα, είναι η συνεξάρτηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γονέων και παιδιών, η επίκληση από την πλευρά
των γονέων των θυσιών που έχουν κάνει για τα παιδιά, ώστε να τα ελέγχουν, ενώ
στην πραγματικότητα η θυσία, αν δεν είναι πράξη αγαπητικής ελευθερίας, είναι
σημείο ότι ο γονέας έχει υποκύψει σε εσωτερικευμένα σχήματα όπως του «σωστού
γονιού», της «καλής συζύγου», της «κοινωνικά αποδεκτής οικογένειας», καθιστώντας
τελικά τη θυσία της προσωπικής χαράς σημείο ικανοποίησης του ναρκισσισμού μας. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι, οι γονείς θα μετατραπούν στη συνέχεια ως
φροντιστές των εγγονών τους, για να συνεχίσουν να ελέγχουν στο όνομα της
ανάγκης τα παιδιά τους. Εδώ χρειάζεται ελευθερία.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Είναι πολύ
ενδιαφέρον ότι ο συγγραφέας επισημαίνει πως η αξία και ο τρόπος της πίστης στον
Θεό και της σύνδεσης με το πρόσωπο του Χριστού μπορούν να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δώσουν στον άνθρωπο, πέρα από το
ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο, ένα νόημα ζωής που μπορεί να διαμορφώσει θέσεις και
απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, σε όλες τις σχέσεις της ζωής. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Μέσα από την
εξαιρετική πέννα του, ο Γρηγόρης Βασιλειάδης μας δίνει μία γόνιμη επιστημονική,
αλλά και προσωπική απάντηση σε θέματα που απαιτούν την αναγνώριση ότι η ψυχή
του ανθρώπου δεν γιατρεύεται με συνταγές και γιατροσόφια, αλλά με τη δύναμη του
αγώνα για ελευθερία και αγάπη. Είναι παρήγορο ότι τολμά να ομολογήσει πίστη
στον Θεό, σε μία εποχή όπου οι πολλοί φοβούνται να δώσουν αυτή τη διάσταση,
ακόμη κι αν την αποδέχονται. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Σας συστήνουμε
ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><o:p> </o:p><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>27 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-9673025601700887062024-02-23T23:01:00.000-08:002024-02-23T23:01:01.713-08:00ΑΡΠΑΓΕΣ, ΑΔΙΚΟΙ, ΜΟΙΧΟΙ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisjwIFYJkQeDQpPQcqXrQKH6jeLCDS3MkvYa-_qPhmmYnenIEpb3ANpB8xcb1MBCLJmZcCtIOj2oHNeGVbpqauvPcb7FH5kqitKsXFZApxJ4-11yuoxU8vnonsbRU8pgY69Z2zETBJ9069qn523IkPvkx6vO-_WMjra0slYmS_GUilyMc5Dxi6QpIozMY/s1280/F224-legacy-icons__84522.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1280" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisjwIFYJkQeDQpPQcqXrQKH6jeLCDS3MkvYa-_qPhmmYnenIEpb3ANpB8xcb1MBCLJmZcCtIOj2oHNeGVbpqauvPcb7FH5kqitKsXFZApxJ4-11yuoxU8vnonsbRU8pgY69Z2zETBJ9069qn523IkPvkx6vO-_WMjra0slYmS_GUilyMc5Dxi6QpIozMY/s320/F224-legacy-icons__84522.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν
ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν
ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ
σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι» </span></i><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">(</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Λουκ. </span></i><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">18, 11-12)<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ὁ Φαρισαῖος
στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ
μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος,
μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. Ἐγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ
δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”.</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 10pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο
ηθικός άνθρωπος αισθάνεται συνήθως ικανοποίηση για τις επιλογές της ζωής του,
ιδίως όταν ακούει τις γνώμες των άλλων, ιδίως όταν έρχεται η ώρα να σταθεί
ενώπιος ενωπίω με τον Θεό. Μάλλον το είδος αυτό τείνει να περιοριστεί, ιδίως
στη νεώτερη γενιά, η οποία απομακρύνεται αρκετά και από το ήθος και από την
προσευχή και από την ενδοσκόπηση. Ωστόσο, όπως ο Φαρισαίος στην παραβολή που
ακούμε από τον Χριστό την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, της περιόδου εκείνης που
μας προετοιμάζει αρχικά για την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στη συνέχεια μας ζητά
να ξαναδούμε τις συνισταμένες της ζωής μας, θέτοντάς τες στην προοπτική της
σχέσης με τον Θεό και στην αλλαγή όσον αφορά στον τρόπο θέασης του πλησίον όχι
ως αντικειμένου ή αφορμής δικού μας αυτοδοξασμού, αλλά ως συν-εικόνας του Θεού,
τραυματισμένης τουλάχιστον εξίσου με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας,
εντούτοις εμείς εύκολα επιλέγουμε την άλλη οδό. Ικανοποιημένοι διότι διαλέγουμε
τον υγιή δρόμο, χαιρόμαστε γι΄ αυτόν και μπαίνουμε και στη λογική της σύγκρισης
με τον πλησίον. Δεν είναι όμως ο πλησίον μας σημείο αναφοράς για να συν-άρουμε
τους σταυρούς μας, αλλά αφορμή επανάπαυσης ότι εμείς δεν είμαστε σαν εκείνον,
καθώς υπακούμε στον Θεό και η συνείδησή μας δεν μας ενοχλεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Τι
είναι αυτό που ενόχλησε τον Χριστό και λέει αυτή την παραβολή; Τον ενόχλησε η
ηθική του Φαρισαίου; Το ότι τηρούσε τις εντολές; Τον ενόχλησε ότι δεν ήταν
άρπαγας, άδικος και μοιχός; Αυτό, προφανώς, δεν παίζει. Αυτό που ενοχλεί τον
Κύριο είναι το αίσθημα της αυτάρκειας που ο Φαρισαίος έχει. Αποδίδει τα
κατορθώματά του στον εαυτό του και στην ατομική του ικανότητα, στον ατομικό του
αγώνα, χωρίς να επικαλείται τη βοήθεια του Θεού. Κι έτσι, μέσα στην αυτάρκειά
του, συγκρίνει και προχωρά στην κατάκριση. Αντί να συμπονέσει τον τελώνη, όχι
από αίσθημα ανωτερότητας, αλλά διότι οι εντολές του Θεού, όπως και η ηθική
έχουν ως σκοπό να μας βοηθήσουν να αγαπούμε τους πεπτωκότας, όπως επίσης και να
βλέπουμε τις δικές μας υστερήσεις, τις δικές μας αμαρτίες, ο Φαρισαίος
αυτοδοξάζεται και απορρίπτει. Δείχνει ότι γι’ αυτόν η κοινότητα δεν έχει χώρο
για τους αμαρτωλούς, αλλά μόνο για τους «δικαίους». Ο Χριστός όμως έχει πει ότι
δεν ήρθε να καλέσει τους δίκαιους σε μετάνοια, αλλά τους αμαρτωλούς. Δεν αγαπά
τους δίκαιους; Προφανώς και τους αγαπά. Δεν τους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θέλει στη Βασιλεία Του; Τους θέλει, αρκεί
όμως κι εκείνοι να νιώθουν ότι η καρδιά τους καλείται να είναι ανοιχτή, να
χωρέσει κι όλους τους άλλους, όταν μάλιστα εκείνοι νιώθουν την ανάγκη να
επικαλεστούν και να ζήσουν το έλεος του Θεού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στην
αρχή του Τριωδίου κι εμείς ας αποβάλλουμε την επιθετικότητα εις βάρος όσων η αμαρτία
μοιάζει εμφανής στη ζωή τους. Ας αποβάλλουμε τη σύγκριση και την κατάκριση. Ας
δούμε τις δικές μας πτώσεις. Ακόμη κι αν αυτές δεν είναι τέτοιες που να
μοιάζουν βαριές, ας θυμηθούμε ότι μεγαλύτερες πτώσεις είναι η υπερηφάνεια, ο
εγωκεντρισμός, η αυτάρκεια. Ότι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε
τίποτα. Ότι τελικά κληθήκαμε να παλεύουμε για το ήθος της αγάπης, για να
είμαστε μέλη της Εκκλησίας, για να συναντιόμαστε με τους άλλους ως συν-εικόνες
του Θεού και μαζί τους να συγκροτούμε το Σώμα του Χριστού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Καλό
Τριώδιο!</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">25 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου</span></b><o:p></o:p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-33581328996278543652024-02-23T07:19:00.000-08:002024-02-23T07:19:51.155-08:00GRAHAM GREENE, «Ο ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBaO8RugXsFvOW2B5K5MgzaMqdculiCwMsxsDGmss_egZ854Q-J8M08gPUYKoppGTkMHNfZltTCR-vHq0k5KI0Gk-NdeJGAXQ5UGtHmQL4C0ReKesf8reljyyx6PsXuIVFK9ny_mhtdW4C9J2pPPUV3p5GTIMpBxvZKi3iKmY5wnL1eBHLqVHQJVj_wqY/s778/file_5468.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="778" data-original-width="528" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBaO8RugXsFvOW2B5K5MgzaMqdculiCwMsxsDGmss_egZ854Q-J8M08gPUYKoppGTkMHNfZltTCR-vHq0k5KI0Gk-NdeJGAXQ5UGtHmQL4C0ReKesf8reljyyx6PsXuIVFK9ny_mhtdW4C9J2pPPUV3p5GTIMpBxvZKi3iKmY5wnL1eBHLqVHQJVj_wqY/w271-h400/file_5468.png" width="271" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 130- </b><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">GRAHAM</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">GREENE</span>, «Ο ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ», μτφρ.
Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ</b><b><o:p> </o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Graham</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Greene</span>
(1904-1991), περίφημος Άγγλος συγγραφέας, καταφέρνει να συνδυάσει στα μυθιστορήματά
του την εξαιρετική πλοκή με την θέση υπαρξιακών ερωτημάτων μέσα από ήρωες που
φαινομενικά μοιάζουν επιφανειακοί και συνηθισμένοι άνθρωποι. Τα θέματα των
βιβλίων του επηρεάστηκαν έντονα και από τη θητεία του ως πράκτορα των
βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η
δημοσιογραφική του ιδιότητα ως ανταποκριτή και απεσταλμένου σπουδαίων
εφημερίδων στο παγκόσμιο ειδησεογραφικό γίγνεσθαι, τον βοήθησε να διακρίνει λεπτομέρειες
που νοηματοδοτούν τη ζωή των ηρώων του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον εξαίρετο
μεταφραστή Αχιλλέα Κυριακίδη, το μυθιστόρημά του «Ο επίτιμος πρόξενος», το
οποίο κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Το μυθιστόρημα έχει πολλές πτυχές.
Είναι καλά στημένο στο πλαίσιο της σύγκρουσης στη Λατινική Αμερική ανάμεσα στην
Παραγουάη και την Αργεντινή, όχι μόνο για εδάφη κι ελευθερία, αλλά, κυρίως, για
το μεγάλο πρόβλημα κάθε εποχής, που είναι η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο ένας
από τους δύο κεντρικούς ήρωες του μυθιστορήματος, ο Τσάρλι Φόρτναμ, είναι
επίτιμος πρόξενος της Αγγλίας σε μία επαρχιακή πόλη της Αργεντινής, κοντά στα
σύνορα της Παραγουάης. Σατιρίζοντας με εξαιρετικό, φλεγματικό αγγλικό χιούμορ, ο
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Greene</span> την αγγλική
γραφειοκρατία, η οποία, ενώ δεν αναγνωρίζει ουσιαστικό ρόλο στον επίτιμο
πρόξενο και δεν νοιάζεται για τη σωτηρία του όταν αυτός απαχθεί από
Παραγουανούς αντάρτες, εντούτοις του χορηγεί τη δυνατότητα να αλλάζει ως διπλωμάτης
αυτοκίνητα, να ζει άνετα, με μόνη του αρμοδιότητα να επικυρώνει έγγραφα για
τους ελάχιστους Άγγλους πολίτες που διαβιούν στην περιοχή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο Φόρτναμ έχει
φίλο του τον δεύτερο κεντρικό ήρωα γιατρό Τεντ Πλαρ, γιο ενός πολιτικού
κρατούμενου και μιας μάνας η οποία τον μεγάλωσε χωρίς αγάπη κι έγνοια, καθώς η
μόνη σκέψη της ήταν στην Καθολική Εκκλησία, ενώ η μοναδική χαρά της ήταν να
τρώει γλυκά. Ο Φόρτναμ θα παντρευτεί μια πρώην πόρνη, η οποία όμως θα βρει χαρά
στο πρόσωπο του γιατρού. Ο γιατρός δεν είναι ερωτευμένος μαζί της. Την αφήνει
έγκυο, δεν θέλει το παιδί, εκείνη όμως αρνείται να το οδηγήσει στην έκτρωση
(σαφής μομφή και εναντίον της αντίληψης ότι το παιδί δεν είναι άνθρωπος). Ο Φόρτναμ
νομίζει ότι είναι δικό του το παιδί. Έτσι, ο γιατρός μπορεί να συνεχίσει να ζει
ως μποέμ. Στην πραγματικότητα, έχει θυμό εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος
της Αργεντινής κι έτσι, σε μια επίσκεψη του Αμερικανού πρεσβευτή στην περιοχή,
θα συμμετάσχει στο σχέδιο απαγωγής του, που καταστρώνουν Παραγουανοί αντάρτες,
με επικεφαλής έναν πρώην κληρικό, τον Λέον Ρίβας, ο οποίος πέταξε τα ράσα του
για να παντρευτεί (σαφής μομφή στην υποχρεωτική αγαμία του κλήρου που επιβάλλει
η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία). Από λάθος όμως και ερασιτεχνισμό, καθώς μπερδεύουν
τις πινακίδες των αυτοκινήτων, οι απαγωγείς θα πάρουν μαζί τους τον επίτιμο
πρόξενο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Εδώ ξεκινά όλο το
μαρτύριο. Από την μία οι πολιτικοί αδιαφορούν για τη ζωή του ενός ασήμαντου
επίτιμου πρόξενου, τον οποίοι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι
απαγωγείς θέλουν να ανταλλάξουν με φυλακισμένους πολιτικούς κρατουμένους,
μεταξύ των οποίων ο γιατρός Πλαρ πιστεύει ότι είναι και ο πατέρας του. Όμως,
μία ζωή είναι παράπλευρη απώλεια. Θα το διαπιστώσουν τόσο οι απαγωγείς, όσο και
ο γιατρός. Από την άλλη, από το μυθιστόρημα παρελαύνουν χαρακτήρες που δείχνουν
τη ρηχότητα του κόσμου, χωρίς όμως να παύουν να είναι συμπαθείς ως άνθρωποι.
Τέτοιοι είναι ο Αργεντινός συγγραφέας Σααβέδρα, ο πρέσβης της Αγγλίας, οι
συνεργάτες του, ο καθηγητής της Αγγλικής στην περιοχή, η διευθύνουσα τον οίκο
ανοχής, ο αστυνομικός Πέρες, οι δικτάτορες της Αργεντινής και της Παραγουάης
και όλο το σύστημα του καιρού, που αρνείται να νοιαστεί για τον κάθε άνθρωπο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο συγγραφέας
εστιάζει το ενδιαφέρον του στην αντάρτικη ομάδα που έχει απαγάγει τον επίτιμο
πρόξενο. Ξεχωρίζει ο πρώην κληρικός, ο οποίος αναζητεί τον εαυτό του, τον μέσα
άνθρωπο, την ίδια του την ιερωσύνη, από την οποία, παρότι απομακρύνθηκε, ουδέποτε
την εγκατέλειψε. Και θα την ξαναβρεί στο τέλος του μυθιστορήματος, καθώς θα
τελέσει την τελευταία λειτουργία για τους καταδικασμένους σε θάνατο αντάρτες,
τον Φόρτναμ και τον γιατρό. Θα τον βοηθήσει η πίστη της γυναίκας του, η οποία
δεν παύει να απορεί για τη θεσμική σκληρότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας,
την άρνησή της να δει τον άνθρωπο πιο πάνω από τα σχήματα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο γιατρός, αυτός που αμαρτάνει χωρίς
συνείδηση, βρίσκει στο πρόσωπο του Φόρτναμ τον χαμένο πατέρα του, καθώς όλο το
μυθιστόρημα γύρω από αυτό το θέμα περιστρέφεται, την πατρότητα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Δεν είναι θέμα φυσικής συγγένειας, αλλά θέμα
αληθινής οικειότητας. Ο πατέρας δεν είναι μόνο αυτός που αποκτά την ιδιότητα
από την κατά σάρκα γέννηση των παιδιών του. Πατέρας είναι ο Θεός. Πατέρας είναι
αυτός που αγαπά και συγχωρεί. Πατέρας είναι αυτός που νοιάζεται, όπως ο Φόρτναμ
για την γυναίκα του, αυτή που τον απάτησε με τον γιατρό, αυτή που τον
παντρεύτηκε για τα χρήματά του, για να μπορέσει να καλύψει τα κενά της ύπαρξής
της, χωρίς όμως να αισθάνεται το δέσιμο της καρδιάς. Πατέρας γίνεται ο γιατρός,
όταν θα μπει μπροστά στις κάνες των όπλων για να γλιτώσει τον επίτιμο πρόξενο.
Πατέρας γίνεται ο πρώην ιερέας, που θα μπει κι αυτός μπροστά στις κάνες των
όπλων για να γλιτώσει από τον θάνατο τον γιατρό, αυτόν που μοιράστηκε μαζί του την
μόνη αλήθεια που διαρκεί: την αγάπη. Πατέρας θα γίνει για λίγο και ο ρηχός συγγραφέας
Σααβέδρα, όταν νιώθει ότι ήρωας γίνεται όχι αυτός που κρατά μια πένα, αλλά
αυτός που μπορεί να θυσιαστεί. Την πατρότητα όμως δεν μπορούν να τη ζήσουν οι πολιτικάντηδες,
οι γραφειοκράτες, οι συμφεροντολόγοι, αυτοί που η καρδιά τους δεν έχει έγνοια
για τον άλλον, αλλά μόνο για το «εγώ» τους. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Greene</span>,
πιστός ρωμαιοκαθολικός χριστιανός, όχι της συνήθειας και της επιφάνειας, αλλά
της βαθύτερης αναζήτησης, μέσα από το δυνατό και συναρπαστικό μυθιστόρημά του,
θέτει το ερώτημα <b>της μετάνοιας</b> για τις πράξεις της ζωής. Μπορεί να το
συνδέει με τη δύναμη και την πίεση του θανάτου, όμως η μετάνοια είναι το τελικό
ζητούμενο για τους ήρωές του. Αυτοί που ξεκινούν με την ανάγκη για ικανοποίηση
του <b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">machismo</span>,</b> που
αποδίδεται στα ελληνικά ως «αντριλίκι», καταλήγουν να ζούνε την αγάπη ως νόημα
της ζωής τους και ως αληθινό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">machismo</span>.
Μεσολαβεί όμως η μετάνοια, που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τη ζωή στην
προοπτική της σχέσης με τον Θεό ως πατέρα και αγάπη. Έτσι, ξανανθίζει η ελπίδα.<b style="text-indent: 36pt;"><o:p> </o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</b> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>23 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-87930427213439270672024-02-21T11:41:00.000-08:002024-02-21T11:41:19.304-08:00ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΜΨΗ<p> <span style="text-align: justify;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYC5pMA8ty46Vrk0qFv0zTFKKtrGUd-wGWwoEyXzM4pIFbfM2mG_SnDvD5LybApWDPPrUUaIKSpFzAbxAt9ik8mJKtVqQCEDhOFX4bMGeR7gMnoemRmJ-SdeSeb_TonLhgNVm3sSOyW8CV1n-r1nS6dsAxk9OnHXjgfRQcHvr2RtFG2vSGm4M4XvqP-XQ/s750/1-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="499" data-original-width="750" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYC5pMA8ty46Vrk0qFv0zTFKKtrGUd-wGWwoEyXzM4pIFbfM2mG_SnDvD5LybApWDPPrUUaIKSpFzAbxAt9ik8mJKtVqQCEDhOFX4bMGeR7gMnoemRmJ-SdeSeb_TonLhgNVm3sSOyW8CV1n-r1nS6dsAxk9OnHXjgfRQcHvr2RtFG2vSGm4M4XvqP-XQ/s320/1-1.jpg" width="320" /></a></div> <span style="text-align: justify;">Ο μακαριστός
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στο τελευταίο του μήνυμα εν ζωή, απηύθυνε μια
προτροπή: «Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να
υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει». Αυτός ο λόγος παραμένει επίκαιρος, όσο ποτέ,
στις ημέρες μας. Είναι ο μοναδικός οδοδείκτης που αναφέρεται στη μαρτυρία της
Εκκλησίας σήμερα.</span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Τι κινδυνεύει αληθινά σήμερα; Η επίγνωση της
ταυτότητάς μας στο μέλλον. Από την μία αυτό το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κ.
Καραμανλή, το οποίο ουδείς νουνεχής μπορεί να απορρίψει. Μόνο που το ερώτημα
έγκειται σε ποια Δύση ανήκουμε; Αυτή του δικαιωματισμού; Της κουλτούρας του
εξοστρακισμού; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Του κινήματος <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">WOKE</span>; Ή ανήκουμε στη Δύση που
θέτει ως όραμα του ανθρώπου τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, την
καθολική παιδεία, την πρόσβαση στα αγαθά αυτής της ζωής, όχι όμως χωρίς όραμα
μεταφυσικό, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ενότητα λαών και ανθρώπων; Και οι δύο όψεις
του δυτικού κόσμου συνυπάρχουν και συγκρούονται σήμερα μεταξύ τους. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Η απάντηση στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι
πολιτική. Ο Τραμπ, η Λεπέν, η Μελόνι θεωρητικώς υπερασπίζονται τη Δύση της
μεταφυσικής, της χριστιανικής παράδοσης, της απόρριψης της ανεξέλεγκτης
μετανάστευσης, στην πραγματικότητα όμως είναι όψεις του συστήματος, που
εκτονώνουν τον θυμό των ανθρώπων για ό,τι κινδυνεύει να χαθεί ή ήδη χάθηκε: την
αξία του ανθρώπου ως προσώπου. Κι αυτοί στις επιθυμίες στηρίζονται. Στη
θεοποίησή τους. Μόνο που καλύπτουν με «χριστιανική» γαρνιτούρα και σε επίπεδο
συμβόλων που χρειάζονται, αλλά δεν είναι αρκετά χωρίς βίωση του νοήματός τους, την
ανημπόρια να καταθέσουν μία συνολική πρόταση πολιτισμού και ζωής που θα αγγίζει
την οικονομία, την παιδεία, την κοινωνία. Από την άλλη, η νομενκλατούρα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και όσοι την ακολουθούν, έχουν υποκύψει στον δικαιωματισμό,
με όριο όχι τη συνείδηση, αλλά τον νόμο που επιτρέπει την ικανοποίηση κάθε
επιθυμίας, αρκεί να μην κάνει άμεσα κακό στον άλλο. Η συζήτηση για το
νομοσχέδιο του «γάμου» των ομόφυλων ζευγαριών σε γενικές γραμμές έδειξε ποια
Δύση έχουν κατά νουν και οι δικοί μας πολιτικοί, όλων των παρατάξεων. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Κι έτσι απομένει η Εκκλησία και κάποιοι λίγοι
διανοούμενοι, που μπορούν να κρατήσουν τον λόγο του Αρχιεπισκόπου ζωντανό.
Αντίσταση δεν σημαίνει άρνηση της Δύσης. Σημαίνει αγώνας να βρεθεί ένας άλλος
τρόπος, ο τρόπος της κοινότητας, της φιλοκαλίας, της προσωπικής ευθύνης, των
ορίων. Ο τρόπος της αγάπης που θα αληθεύει όχι στην μονότονη υπεράσπιση των
δικαιωμάτων, αλλά στην καλλιέργεια προσωπικοτήτων που θα θεωρούν αυτονόητη την
συνύπαρξη που θα στηρίζεται σε αρχές. Που θα νιώθει τι σημαίνει αμαρτία, όχι
ηθικολογικά, αλλά ως αποτυχία του ανθρώπου να μοιραστεί, να δώσει και να πάρει
αγάπη όχι με κέντρο τον εαυτό του, αλλά με βάση την κοινωνία ως άθροισμα
σχέσεων και όχι ως συνεταιρισμό επιθυμιών και συμφερόντων. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και σχέση σημαίνει να λέω και «όχι» σε ό,τι
διαλύει το ιερό, το κανονικό, το αιώνιο. Είναι άλλο να δέχομαι τον αμαρτωλό και
να παλεύω μαζί του και άλλο να αμνηστεύω την αμαρτία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Ανάκαμψη σημαίνει να υπερβώ την προπαγάνδα που
κατασκευάζει «αλήθειες» και απορρίπτει με θράσος την μεταφυσική, ενσωματώνοντας
μηδενισμό. Ανάκαμψη σημαίνει ανάληψη ευθύνης, ώστε η νέα γενιά να μάθει να
σέβεται, να πειθαρχεί, να απορρίπτει την εύκολη δικαιολογία, να συγχωρεί, να
αντέχει, να σκέπτεται, να κρίνει, να μοιράζεται, να μη μένει στην εικόνα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Δύσκολος ο δρόμος. Φαινομενικά χωρίς ελπίδα. Τον
χρωστάμε όμως στους εαυτούς μας και στον κόσμο όσοι πιστεύουμε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="text-indent: 36pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» <o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>Στο φύλλο της Τετάρτης 21 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-75765428122668971252024-02-20T11:50:00.000-08:002024-02-20T11:50:46.923-08:00MASSIMO RECALCATI, “ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΦΙΛΙ”<p></p><p style="margin: 0cm;"><b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqUD_XEZY3GhLNeVgAB5LbmQaCwWJr1Z6S4MbF5W1LXFuwMRt1bBylcE5Ao-boksDfDYJqWlXx4MdmxY5fkMasTFTuDvEGzTD45c0S1uwDbCN24LFJjveTbez3an_k_oNBMlWLzGTsMB373aUWfmQ2CMnNK38MerGaiNWaJ9I6yRNmZYAVzP1oDGFk8-o/s605/KRATA-TO-FILI-COVER-ME-XRWMA-400x605.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqUD_XEZY3GhLNeVgAB5LbmQaCwWJr1Z6S4MbF5W1LXFuwMRt1bBylcE5Ao-boksDfDYJqWlXx4MdmxY5fkMasTFTuDvEGzTD45c0S1uwDbCN24LFJjveTbez3an_k_oNBMlWLzGTsMB373aUWfmQ2CMnNK38MerGaiNWaJ9I6yRNmZYAVzP1oDGFk8-o/w265-h400/KRATA-TO-FILI-COVER-ME-XRWMA-400x605.jpg" width="265" /></a></b></div><b><br />ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 129: MASSIMO RECALCATI, <i>“ΚΡΑΤΑ
ΤΟ ΦΙΛΙ”, </i>μτφρ. Χρήστος Πονηρός, εκδόσεις ΚΕΛΕΥΘΟΣ</b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; min-height: 12px; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο Massimo Recalcati είναι ένας σπουδαίος σύγχρονος
Ιταλός ψυχαναλυτής του καιρού μας. Εκτός της επιστημονικής του ιδιότητας,
εργασίας και ακαδημαϊκής προσπάθειας, γράφει τα τελευταία χρόνια βιβλία για να
φέρει την ψυχανάλυση πιο κοντά στον άνθρωπο, να μας δώσει την ευκαιρία να δούμε
βασικά σημεία της ζωής μας μέσα από την προοπτική μιας επιστήμης και τέχνης που
σκοπό έχει να ερμηνεύσει την πορεία μας στον σύγχρονο πολιτισμό, να καταδείξει
τις ελλείψεις μας, να μας προβληματίσει σχετικά με την διαμόρφωση ενός αξιακού
πλαισίου που δεν θα ρυθμίσει απλώς τη συμπεριφορά μας, αλλά θα μας δώσει την
ευκαιρία να βρούμε ένα νόημα ζωής για τον εαυτό μας, που με τη σειρά του θα
διαμορφώσει την επί γης πορεία μας.<o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο τσέπης με τίτλο “Κράτα το
φιλί- σύντομα μαθήματα για τον έρωτα”, που κυκλοφορείται σε μία εύληπτη και
όμορφα γλωσσικώς δοσμένη μετάφραση του Χρήστου Πονηρού από τις εκδόσεις
ΚΕΛΕΥΘΟΣ ο Recalcati καταγράφει επτά τηλεοπτικές εκπομπές-διαλέξεις που έδωσε
πριν τον κορωνοϊό σχετικά με τον μάλλον απόντα από τις ζωές μας έρωτα. Τίτλοι
των κεφαλαίων είναι οι εξής: Η υπόσχεση, η επιθυμία, τα παιδιά, προδοσίες και
συγχώρεση, η βία, χωρισμοί, ο έρωτας που διαρκεί. Αντί για τα επτά θανάσιμα
αμαρτήματα, ο Recalcati μας μιλά για τις επτά καταστάσεις που περιγράφουν την
εμπειρία του έρωτα, δείχνοντάς μας ότι ο κόσμος δεν μπορεί να έχει νόημα χωρίς
αυτόν, ότι χρειάζεται κόπος και υπερνίκηση του εγώ μας για να δει κάποιος τον
έρωτα ως πηγή ζωής, δημιουργίας, μοναδικότητας αισθημάτων και αφετηρία
ευτυχίας. Κυρίως όμως να κάνει τον αγώνα του ώστε ο έρωτας να μην είναι φλόγα,
αλλά διάρκεια, να κρατήσει για πάντα, όσο κι αν αυτό φαίνεται ουτοπία. Τα
κείμενα διανθίζονται από αποσπάσματα εκ του στοχασμού του Λακάν, του Φρόιντ,
του Ρολάν Μπαρτ, από ποιήματα του Νερούδα, του Χάντκε και την “Οδύσσεια” του
Ομήρου, από ψήγματα ιταλικής λογοτεχνίας, δείγμα ότι ο συγγραφέας συγκρίνει τις
γνώσεις, τις εμπειρίες, τις εξομολογήσεις των θεραπευομένων του με το πιο
γόνιμο κομμάτι της κοσμικής μας ζωής που είναι η τέχνη και ομορφαίνει
συμπληρώνοντας εκπληκτικά τη δύναμη των στοχασμών του. <o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σημειώνουμε, χωρίς παραπομπές σε σελίδες, ορισμένα
σημεία των θέσεων του Recalcati: <i>“ο έρωτας προσφέρεται ως έκπληξη”.</i>
Κλειδί το βλέμμα, η ματιά. Δεν βλέπουμε την τελειότητα του σώματος του όποιου
άλλου, αλλά το ελάττωμα. Η γοητεία της συνάντησης εμπεριέχει το μυστήριο: γιατί
μ’ αυτόν; γιατί μ’ αυτήν; Ο έρωτας είναι για το όλο και συχνά συνοδεύεται από
τη συνάντηση με τον τοίχο αυτού που δεν αφομοιώνεται ή δεν κατέχεται. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Η χαρά του έρωτα είναι να μας προσδοκούν. Η σεξουαλική επιθυμία
δεν γεννά τον έρωτα. Αντίθετα, ο έρωτας, η αναγνώριση του αναντικατάστατου του
αγαπημένου προσώπου, όταν ενώνεται με την επιθυμία και δεν διαχωρίζεται από
αυτήν, μπορεί να καταστήσει δυνατή τη συνάντηση των Δύο. Το σώμα του άλλου στον
αληθινό έρωτα είναι βιβλίο για να το διαβάσεις και όχι αντικείμενο για να
απολαύσεις απρόσωπα. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Το παιδί, όταν έρχεται αναπνέει τον έρωτα ή τον μη έρωτα αυτών που
το έφεραν στον κόσμο (απίστευτα επίκαιρη παρατήρηση για τον νέο τραγικό θεσμό
της παρένθετης μητέρας). Οι Δύο ολοκληρώνουν την αποστολή τού να είναι ο δικός
τους κόσμος του έρωτα με τον ερχομό του παιδιού. Η μητέρα δεν πρέπει να είναι
ποτέ “όλη μητέρα”, αλλά να είναι και γυναίκα. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Η ζήλια μπορεί να καταλήξει ακόμη και σε βίαιες πράξεις, για να
επιβεβαιωθεί η κατοχή του άλλου. Δεν συγχωρούμε γιατί ξεχνούμε, αλλά μπορούμε
να ξεχάσουμε μόνο αν έχουμε συγχωρέσει. Μία προϋπόθεση υπάρχει για να
επιτευχθεί η συγχώρεση: η αποδοχή της ατέλειας του Άλλου ως μια μορφή της δικής
μας ατέλειας. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο έρωτας γίνεται δημιουργικός όταν δεν θέλω η κατοχή του
αγαπημένου μου προσώπου να αποκλείει την ελευθερία του. Αγαπώ σημαίνει παλεύω
να καταλάβω τον φευγαλέο και άπιαστο χαρακτήρα του άλλου. Ο βίαιος άντρας
κρύβει μέσα του έναν σαδιστή παιδαγωγό, που θα ήθελε να εξηγήσει στη γυναίκα
πώς πρέπει η αγάπη και ο έρωτάς της να συμπίπτουν με την υποδούλωσή της.<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i>“Στον θάνατο ενός έρωτα
τελειώνει και ο κόσμος των Δύο, των αντικειμένων τους, των τελετουργιών τους,
των αναμνήσεων, των ταξιδιών τους, των μερών όπου πήγαιναν για φαγητό μαζί, των
βιβλίων τους, των σπιτιών τους, της ένωσης των σωμάτων τους, της ίδιας τους της
ζωής, γιατί η ύπαρξη του έρωτα ήταν αυτό που έδινε νόημα σε αυτόν τον κόσμο που
τώρα πια δεν υπάρχει”.</i> Ο χωρισμός είναι ένας διαμελισμός. Στην εποχή μας ο
λόγος του καπιταλιστή ενθαρρύνει την μανιακή λύση του πένθους: όταν πεθάνει μια
αγάπη, πρέπει να την αντικαταστήσουμε αμέσως με μιαν άλλη, χωρίς αναδίπλωση
στον εαυτό, που μοιάζει εργασία αναχρονιστική. Το μίσος μετά τον χωρισμό είναι
η καταστροφή της εικόνας του άλλου, κάποτε και της ίδιας του της ζωής. <o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><i><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“Ο έρωτας είναι το
Καινούργιο μέσα στο Ίδιο”,</span></i><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> τονίζει ο Recalcati.
Αυτή η εμπειρία είναι και ο έρωτας που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. Κάθε
λειτουργία, κάθε μεταλαβιά, κάθε προσευχή, κάθε γιορτή, κάθε μετάνοια είναι το
Καινούργιο μέσα στο Ίδιο. Αυτός είναι και ο έρωτας που καλείται να προσφέρει ο
άνθρωπος τόσο στον Θεό, όσο και στον συνάνθρωπο. Ίσως η απόφαση για πιστότητα,
για εμπιστοσύνη, για αγώνα υπέρβασης της επιθυμίας για αλλαγή που γίνεται ο
πειρασμός σε μια σχέση στην οποία ο έρωτας δεν είναι η προτεραιότητα, αλλά
άλλοι λόγοι, όπως απωθημένα, υπέρβαση μοναξιάς, σεξουαλική επιθυμία, να βγω από
την ανία μου, να ικανοποιήσω προσδοκίες άλλων, να μη χάσω την οδό του “έτσι
κάνουν όλοι”, να είναι η αφετηρία όταν συναντηθούμε με τον έρωτα, να θέλουμε
όχι να καεί, αλλά να διαρκέσει.<o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Εξαιρετικό το βιβλίο του Recalcati. <o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm; min-height: 12px;"><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm;"><b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; margin: 0cm;"><b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">20 Φεβρουαρίου 2024</span></b><span style="color: black; font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p><br /><p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-86136898047407997812024-02-16T21:44:00.000-08:002024-02-16T21:44:43.800-08:00Η ΘΥΓΑΤΗΡ ΑΥΤΗΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_YA27r0ArSPEd1NqQtPTt4c8dkHKo0x2B3GnvpbUe9-3U6omUyStVPNOM6nKC0eTUzjlFVZRtm4ufhg7DhfS4_JuEFN8LYQ1K6J1MBpTYDNvOdxybckdGwUr9PPsEF1camh-X09Rp2RU8IM9s-ov7AqusL5nZZFTc93rhwfPEAA9m-Hg4J5RgwEUdzgo/s640/xoulis_xananaia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="364" data-original-width="640" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_YA27r0ArSPEd1NqQtPTt4c8dkHKo0x2B3GnvpbUe9-3U6omUyStVPNOM6nKC0eTUzjlFVZRtm4ufhg7DhfS4_JuEFN8LYQ1K6J1MBpTYDNvOdxybckdGwUr9PPsEF1camh-X09Rp2RU8IM9s-ov7AqusL5nZZFTc93rhwfPEAA9m-Hg4J5RgwEUdzgo/w400-h228/xoulis_xananaia.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span class="apple-style-span"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt;">«Καὶ ἰάθη
ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης»</span></i></span><span class="apple-style-span"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt;">. Ματθ. </span></i></span><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-bidi-font-style: italic;">15, 28</span></span><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt; mso-bidi-font-style: italic;"><o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 10.0pt;">«Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα γιατρεύτηκε ἡ θυγατέρα
της».</span></span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 10pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Μια μάνα, καταγόμενη από τη Χαναάν, όντας
ειδωλολάτρισσα, πλησιάζει τον Χριστό σε έναν τόπο ειδωλολατρικό. Εκείνη την
εποχή οι γυναίκες συνήθως δεν κυκλοφορούσαν μόνες τους, αν δεν είχαν παντρευτεί.
Φαίνεται πως η Χαναναία ήταν χήρα, διότι πουθενά δεν γίνεται λόγος για τυχόν
άντρα της. Η στάση των μαθητών του Χριστού μάλιστα, όπως φαινομενικά και του
ίδιου του Χριστού στην αρχή, όταν η γυναίκα αυτή κραυγάζει ζητώντας τη βοήθειά
του διότι η κόρη της ήταν δεινώς δοκιμαζόμενη είτε από δαιμονική επίδραση είτε
από ασθένεια που την απέδιδαν στον πειρασμό, ήταν περιφρονητική. Δεν ήταν μόνο
η ειδωλολατρική της πίστη. Ήταν και ότι ως γυναίκα ζητούσε να ακουστεί σε έναν
κόσμο ανδρών, σε έναν κόσμο όπου μόνο αν η γυναίκα ήταν υποταγμένη και αντλούσε
το όποιο δικαίωμα λόγου από τον άντρα, είχε τη δυνατότητα να υπάρχει κοινωνικά.
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Η Χαναναία επικαλείται τρεις ιδιότητες, για να
δικαιολογήσει εμμέσως πλην σαφώς το διάβημά της έναντι του Χριστού. Πρώτα, το
ανοιχτό πνεύμα της που φαίνεται από το γεγονός ότι χαρακτηρίζει τον Χριστό ως
Υιό του Δαβίδ, κάτι που αποδεικνύει πως ήταν άνθρωπος αναζήτησης. Παρότι ειδωλολάτρισσα,
γνώριζε τι πίστευαν οι Ιουδαίοι. Αυτό σημαίνει ότι συνυπήρχε με τις γυναίκες
των Ιουδαίων της περιοχής και είχε γνωρίσει την πίστη και τις παραδόσεις τους,
ιδίως τις μεσσιανικές. Καίτοι σε άλλο θρησκευτικό στρατόπεδο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν έβλεπε τη ζωή κλειστά, μονομερώς, με το
αίσθημα της αυτάρκειας που η θρησκευτική πίστη αναπόφευκτα γεννά.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η δεύτερη
ιδιότητα είναι ότι είναι μάνα. Αναλαμβάνει την αποστολή να υπερβεί τις
συμβάσεις της εποχής για τις γυναίκες, διότι πιο πολύ από την εικόνα της την
ενδιαφέρει η ίαση της κόρης της. Η ιδιότητα της μητέρας την κάνει να υπερβαίνει
προκαταλήψεις και φόβους. Για μια μάνα, σημασία έχει το παιδί της και όχι το
δικό της «εγώ». Μόνο όποια γυναίκα έχει ζήσει και ζει την ιδιότητα της
μητρότητας μπορεί να νιώσει τον πόνο της μάνας για το παιδί της που κινδυνεύει.
Και είναι ικανή η μάνα να κάνει τα πάντα για το παιδί της. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Η τρίτη ιδιότητα είναι η βεβαιότητα της καρδιάς της ότι
ο Χριστός είναι, εκτός από Υιός Δαβίδ, Εκείνος που έχει τη δυνατότητα να
γιατρέψει το παιδί της. Είναι ο απεσταλμένος του Θεού που έχει και την αγάπη
για τους ανθρώπους και τη δύναμη να τους γιατρέψει. Και για να λάβει τη δωρεά
αυτή, είναι αποφασισμένη να δεχτεί κάθε ταπείνωση και απόρριψη. Γυναίκα δυνατή
και δυναμική. Γυναίκα ταπεινή, όχι όμως για να κλειστεί στον εαυτό της, αλλά
για να μη λυγίσει στις δοκιμασίες, καθώς γνωρίζει ότι τον τελικό λόγο τον έχει
ο Θεός. Και είναι ξεκάθαρο πως η γυναίκα αυτή, τη στιγμή του διαλόγου με τον
Χριστό, εγκαταλείπει οριστικά τον κόσμο της ειδωλολατρίας, διότι νιώθει πως ο
Χριστός είναι ο Θεός. Και δεν είναι από συμφέρον πλέον αυτή η νέα ταυτότητα που
σχηματίζει για τον εαυτό της, αλλά μία νέα πορεία που πηγάζει από τη σχέση της
με τον Χριστό. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Η θυγατέρα της Χαναναίας γιατρεύεται. Ο Χριστός βλέπει
την ανοιχτή καρδιά της μάνας, βλέπει την αγάπη της μάνας που νικά κάθε φόβο,
βλέπει την δύναμη της πίστης της μάνας που την καθιστά και παιδί και κυνάριο
του Θεού. Και δείχνει στους μαθητές Του και σε όλους εμάς ότι ο Θεός δεν
κλείνει τ’ αυτιά Του σε όσες και όσους είναι έτοιμοι να δοθούν στην αγάπη Του.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Ζούμε σε καιρούς, στους οποίους η καρδιά μας δεν είναι
ανοιχτή να γνωρίσουμε τους άλλους, τι πιστεύουν και τι θέλουν. Ζούμε σε καιρούς
στους οποίους και οι άλλοι, ιδίως όσοι ασπάζονται έναν νέο ειδωλολατρικό τρόπο
σκέψης και ζωής, όπως αυτός εκφράζεται από την άρνηση του Θεού, δεν θέλουν να
γνωρίσουν τι πιστεύουμε οι χριστιανοί και σε Ποιον πιστεύουμε. Ζούμε σε καιρούς
στους οποίους η απαίτηση από τον Θεό να μας δώσει κατά το θέλημά μας είναι
δεδομένη, καθώς πηγάζει από έναν νου που έχει κατασκευάσει σχήματα για τον Θεό
και όχι από καρδιά ταπεινή. Ζούμε σε καιρούς στους οποίους η ιδιότητα της μάνας
για τη γυναίκα έχει μπει στην άκρη και δεν είναι προτεραιότητα. Σε καιρούς
στους οποίους για τον κόσμο η ιδιότητα της μάνας, που συνδέεται άμεσα με το
παιδί και τη σχέση μαζί του, δείχνει να έχει υποχωρήσει στη λογική του
δικαιώματος το παιδί να είναι προέκταση του εαυτού μας και όχι δώρο αγάπης και
αφόρμηση θυσίας. Σ’ αυτούς τους καιρούς λοιπόν ας διδαχθούμε από τη Χαναναία.
Είναι πολύτιμη υπενθύμιση μιας οδού που φέρνει αληθινή λύτρωση και ζωή, καθώς
περνά από Αυτόν που είναι η Ζωή.</span></span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; text-indent: 36pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">18 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου - της Χαναναίας<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span class="apple-style-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-21517617649959106542024-02-14T06:02:00.000-08:002024-02-14T06:02:02.051-08:00 Ο ΕΡΩΤΑΣ ΩΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCdK-PIeeQRjcvYBO_eWAF3G54ZukTBHsVY_hAfwN8e_eXYoGKvOPk1Ia7EOONdLvDbj-b8O55gu6Q6OgCx-jpifmFR5j98djN2phDyAf9bjaKCs0OdK32u7KOx41cFlK7Ub3xRsFdZWmS99REvevYTbLkXorzA6a8rCJVhuTqyaMaCpCII4RaVNuIzQM/s1920/hbos-the-last-of-us-renewed-for-season-2_awsn.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCdK-PIeeQRjcvYBO_eWAF3G54ZukTBHsVY_hAfwN8e_eXYoGKvOPk1Ia7EOONdLvDbj-b8O55gu6Q6OgCx-jpifmFR5j98djN2phDyAf9bjaKCs0OdK32u7KOx41cFlK7Ub3xRsFdZWmS99REvevYTbLkXorzA6a8rCJVhuTqyaMaCpCII4RaVNuIzQM/s320/hbos-the-last-of-us-renewed-for-season-2_awsn.jpg" width="320" /></a></div> Παρακολουθώντας
σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές, κυρίως από την Αμερική, βλέπουμε μία συστηματική
απόπειρα προβολής του ομοφυλόφιλου έρωτα ως αυθεντικής πηγής ευτυχίας. Είδαμε
την σειρά <span lang="EN-US">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Last</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">of</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Us</span>,
μία δυστοπική περιγραφή ενός κόσμου που βγαίνει από μια πανδημία, η οποία
καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αφήνοντας πίσω ελάχιστους που καταφέρνουν να
επιβιώσουν από τις επιθέσεις των ζωντανών-νεκρών ως προς το μυαλό. Κεντρικοί
ήρωες ένα νέο κορίτσι, το οποίο έχει ανοσία στον ιό, κι ένας μέσης ηλικίας
άνθρωπος που αναλαμβάνει να γίνει στην πραγματικότητα πατέρας γι’ αυτήν και να την μεταφέρει σε ένα ερευνητικό
κέντρο, όπου υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί φάρμακο από το αίμα της, που θα
σώσει τους υπόλοιπους ανθρώπους, οδηγώντας την ίδια στον θάνατο. <o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Η σειρά, προερχόμενη από βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης,
είναι εξαιρετική ως προς τους συμβολισμούς της. Ο ιός, αποτέλεσμα μετάλλαξης από έργα
ανθρώπινα, καταστρέφει το μυαλό του ανθρώπου, αυτό που καταναλώνει, που δεν
αφήνει περιθώρια για ποιότητα ζωής, για αγάπη και συναισθήματα, και καθιστά τον
ξενιστή του επιθετικό τόσο πολύ, ώστε ένα άγγιγμα να είναι αρκετό σε 24 ώρες να
διαλύσει το όποιο θύμα και να το μεταμορφώσει σε σκλάβο ως προς τον νου, έτοιμο
να μεταδώσει θάνατο. Αυτός είναι δυστοπικά ο κόσμος μας. Αυτός στον οποίο δεν
χωρά η αγάπη, αυτός ο οποίος λειτουργεί στην προοπτική του βολέματος, που
περιμένει από την επιστήμη τα πάντα, αλλά είναι ανίκανος να μοιραστεί. Αυτός ο
κόσμος προϋποθέτει θάνατο, για να λάβει ζωή. Όμως ο θάνατος δεν είναι βέβαιο
ότι θα σώσει όλους, καθώς η χρήση του αντιδότου δεν είναι απαραίτητο ότι θα
συμπεριλάβει τους πάντες. Σίγουρα θα δοθεί στους εκλεκτούς, στους
«επαναστάτες», αυτούς που έχουν
διαχωρίσει τη θέση τους από την παγκόσμια τάξη των πραγμάτων, είτε για
πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς είτε για άλλους ιδεολογικούς λόγους. Και
σίγουρα αυτοί δεν έχουν ως βάση τους την αγάπη, όπως δείχνουν οι διάφορες
σέκτες τις οποίες συναντούν ο άντρας και το κορίτσι, οι δύο ήρωες.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Αξιοσημείωτο όμως είναι το επεισόδιο στο οποίο
απεικονίζεται το μόνο αληθινά ευτυχισμένο ζευγάρι της σειράς. Είναι δύο άντρες,
οι οποίοι συζούν, παρότι ο ένας ήταν κλεισμένος σε ένα σπίτι φρούριο μιας
ερειπωμένης πόλης. Σταδιακά γνωρίζονται και ερωτεύονται, μέχρι που θα πεθάνουν
μαζί. Οι σεναριογράφοι της σειράς φρόντισαν, στα πλαίσια της εξοικείωσής μας με
τον νέο κόσμο που πλέον τείνει να εγκαθιδρυθεί, τον κόσμο του δικαιώματος σε
όλα, να μας παρουσιάσουν τον ομοφυλόφιλο έρωτα ως απάντηση στην ανάγκη για γνησιότητα.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Ο έρωτας όμως δόθηκε στον άνθρωπο για να μοιραστεί
το σώμα και την ψυχή του στην συμπληρωματικότητά τους. Δεν είναι απλή φιλία. Δεν
είναι μόνο η συντροφικότητα. Είναι και η ένωση που γεννά ζωή. Κι αυτό το παραθεωρούν
οι σύγχρονες δημιουργίες, οι οποίες προσπαθούν να απομονώσουν τον έρωτα από τη
συνολική λειτουργία του ανθρώπου. Ο έρωτας είναι υπέρβαση του δικαιώματος της αυτόνομης ύπαρξης, ακριβώς γιατί γεννιέται
μαζί με τον πόθο για τοκετό στο αγαθό, το οποίο ταυτίζεται σίγουρα και με
τη γέννα του παιδιού, χωρίς να εξαντλείται
σ’ αυτό. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;">Αυτούς τους δρόμους οι σειρές που απευθύνονται
κυρίως στους νεώτερους έχουν πάψει να τα θέτουν. Αντίθετα, υπηρετούν τα νέα ιδεολογήματα που
κυριαρχούν σταδιακά στη ζωή μας. Λύση δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός, αλλά η
κριτική τοποθέτηση, όπως και σε όλα τα σύγχρονα θέματα.<span style="text-indent: 36pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><b>Στο φύλλο της Τετάρτης 14 Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></b></p>
<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-85032246401155620802024-02-09T23:15:00.000-08:002024-02-09T23:15:25.382-08:00ΔΟΤΕ ΤΩ ΕΧΟΝΤΙ ΤΑ ΔΕΚΑ ΤΑΛΑΝΤΑ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxLbqj7p3Hn8Tn_9E0dwuiuyjhm1kyuYHXMTNzPiHFHK4q26dwr_OQ68D1VjCduF63dXXPUEy1Zmfnf6UAhyphenhyphen2ug6qdxEfT_DQpdBxFhGXnKs__ib2ep-iG4o7jCeboIMtUpfLsGOMSwO1H1qEvHNWrOQDSCF-UPSrtetxugKr6Y9GXrZuO4wH57bCYsfo/s664/resourcehiddentalent.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="299" data-original-width="664" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxLbqj7p3Hn8Tn_9E0dwuiuyjhm1kyuYHXMTNzPiHFHK4q26dwr_OQ68D1VjCduF63dXXPUEy1Zmfnf6UAhyphenhyphen2ug6qdxEfT_DQpdBxFhGXnKs__ib2ep-iG4o7jCeboIMtUpfLsGOMSwO1H1qEvHNWrOQDSCF-UPSrtetxugKr6Y9GXrZuO4wH57bCYsfo/w400-h180/resourcehiddentalent.jpg" width="400" /></a></div> <span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9pt; text-align: center;">«Ἄρατε οὖν ἀπ' αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ
ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα· τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται· ἀπὸ
δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ' αὐτοῦ» (</span><i style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9pt; text-align: center;">Ματθ. </i><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9pt; text-align: center;">25, 28-29)</span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.0pt;">«Πάρτε του, λοιπόν, το τάλαντο και δώστε το
σ’ αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. Γιατί σε καθέναν που έχει, θα του δοθεί με
το παραπάνω και θα ’χει περίσσευμα· ενώ απ’ όποιον δεν έχει, θα του πάρουν και
τα λίγα που έχει».</span></span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ξεχωριστή αληθινά η παραβολή των
ταλάντων, την οποία αφηγείται ο Κύριος στους μαθητές του λίγο πριν το σωτήριο
Πάθος Του. Οι περισσότεροι ίσως μένουμε στον φόβο για τη στάση του δούλου που
έλαβε το ένα τάλαντο και το έκρυψε. Όμως πάντοτε υπάρχουν και οι δύο άλλοι
δούλοι: ο ένας που έλαβε πέντε τάλαντα και τα έκανε με τον κόπο του δέκα, και ο
άλλος που έλαβε δύο τάλαντα και τα έκανε με τον κόπο του τέσσερα. Δεν είναι
τυχαίο το ότι ο Χριστός χωρίζει τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες. Οι δύο, η
πλειοψηφία δηλαδή, εργάζονται, αξιοποιούν ό,τι τους δόθηκε. Ο ένας, η μειοψηφία
δηλαδή, κρύβει αυτό που του χαρίστηκε και το επιστρέφει με αχαριστία προς τον
ευεργέτη του. Το κακό βεβαίως ελκύει. Προκαλεί την προσοχή μας. Και εκεί
μένουμε συνήθως στην ανάγνωση της παραβολής. Να μη μοιάσουμε στον πονηρό και
τεμπέλη δούλο. Κι αυτός όμως έλαβε. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Ο Θεός δε
λειτουργεί με το κριτήριο της ισότητας στην ποιότητα. Λειτουργεί όμως με το
κριτήριο της αγάπης που δίνει στον καθένα ό,τι μπορεί να αντέξει. Κι αυτή είναι
η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πώς σκέπτεται ο Θεός και πώς οι άνθρωποι, οι
οποίοι νομίζουμε ότι αν λάβουμε τα ίσα, αυτό είναι δικαιοσύνη. Για τον Θεό
δικαιοσύνη είναι ό,τι κι αν έχουμε λάβει, γιατί κανέναν δεν λησμονεί, να το
αξιοποιήσουμε.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο Χριστός κλείνει την παραβολή με
μια φαινομενική αδικία. Ενώ στη χαρά του Κυρίου θα συμμετάσχουν και ο δούλος με
τα δέκα τάλαντα και ο δούλος με τα τέσσερα τάλαντα, εντούτοις το ένα τάλαντα
που έμεινε αναξιοποίητο δεν μοιράστηκε στη μέση, αλλά δόθηκε αποκλειστικά σ’
εκείνον που είχε από την αρχή πλεονέκτημα και εργάστηκε κάνοντας τα πολλά
περισσότερα. Προφανώς κι αυτός που έχει πολλά και τα διπλασιάζει, έχει ανάγκη
να εργαστεί ταυτόχρονα σε περισσότερα μέτωπα. Ο κόπος του είναι μεγαλύτερος,
όχι απαραίτητα σωματικά, όσο διανοητικά, πνευματικά, ψυχικά. Αυτός που έχει
λάβει πολλά, έχει περισσότερες ευθύνες γιατί καλείται να τα διαχειριστεί όλα.
Επομένως, δεν είναι ζήτημα αδικίας ή ισότητας πάλι. Η δικαιοσύνη του Θεού έχει
να κάνει με την αναγνώριση του ψυχικού κόπου εκείνου που είχε πολλά μέτωπα
ανοιχτά. Και τα μέτωπα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον εαυτό του. Έχουν να
κάνουν και με τους ανθρώπους. Διότι τα τάλαντα δεν πολλαπλασιάζονται
ατομοκεντρικά. Χρειάζονται κοινωνία, κοινότητα. Όποιος εργάζεται, θα γευτεί
απόρριψη. Ο κόπος φέρει λύπη. Φέρει συγκρούσεις, ακόμη κι αν αυτός που
κοπιάζει, δεν τις επιθυμεί.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Οι συγκρούσεις έρχονται επειδή
υπάρχουν διάφορες αντιμετωπίσεις στη ζωή. Οι άνθρωποι δεν μένουμε ήσυχοι, τόσο
από τις επιδράσεις του διαβόλου, όσο και από το δικό μας «σαρκικό φρόνημα»,
δηλαδή από τον παρασυρμό μας από την καθημερινότητα. Πώς να ασκήσεις τα δώρα
του Θεού, που έχουν να κάνουν με τα χαρίσματα της εικόνας σου, την αγάπη, την
ελευθερία, τη δημιουργικότητα, το λογικό, την ικανότητα του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρχειν, τη συνείδηση, όταν η συνεννόηση δεν
είναι εύκολη; Όταν αυτό που ζητάς να δώσεις από την καρδιά σου βρίσκει τοίχο;
Όταν ο φθόνος των ανθρώπων έρχεται να σε θλίψει; Όταν η αδιαφορία και η
αντίθεση στην καλοσύνη και στην αγάπη, γεννά ματαιώσεις; Δεν είναι καθόλου
εύκολος ο δρόμος των ταλάντων. Όμως έχει τη χαρά του τέλους. Τη βεβαιότητα ότι
ο Κύριος θα επανέλθει. Ότι θα δώσεις λόγο για ό,τι σου δόθηκε και ο κόπος δε θα
πάει χαμένος.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Σ’ αυτόν που έλαβε τα πέντε τάλαντα
και τα έκανε δέκα του δόθηκε και το τάλαντο του οκνηρού και πονηρού δούλου. Όχι
γιατί το είχε ανάγκη, αλλά γιατί ο Χριστός υπενθυμίζει μια μεγάλη αλήθεια. Πως
όταν παλεύεις, όταν δε λυγίζεις, όταν κάνεις αυτό που περνά από το χέρι σου,
ώστε τα πνευματικά αγαθά, οι αρετές να αυξηθούν, επειδή είσαι ευγνώμων σ’ Αυτόν
που σου έδωσε, αλλά και νιώθεις ότι χωρίς εργασία και κόπο η ζωή είναι άνευ
νοήματος, απλά μια αναμονή του τέλους, τότε θα έχεις περίσσεια στη χαρά. Διότι
μπορείς να εισέλθεις εκεί όπου βρίσκεται ο Κύριός σου. Όχι ως δούλος πλέον,
αλλά ως υιός. Μόνο τα παιδιά νιώθουν τη χαρά του πατέρα τους. Και ο πατέρας αναγνωρίζει
τον κόπο τους. Και η περίσσεια είναι σημάδι ανοιχτωσιάς, γενναιόδωρης αγάπης,
αλλά και υπόδειξη ότι κοντά στον Θεό υπάρχει πλούτος χάριτος και ελέους και την
ίδια στιγμή πλούτος δωρεών. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ας χαρούμε με τη χαρά των αγίων. Κι
ας εισέλθουμε κι εμείς στη χαρά του Χριστού, στη ζωή της Εκκλησίας, όπου
καλούμαστε να αξιοποιήσουμε τα τάλαντά μας.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><o:p> </o:p></span></span><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">11
Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="x193iq5w"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Κυριακή
ΙΣΤ’ Ματθαίου- Των ταλάντων</span></b></span><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><o:p></o:p></span></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-26660185098548505392024-02-06T21:27:00.000-08:002024-02-06T21:27:12.007-08:00 WOKE, Η ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ<p> <span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxrXWJP6h-iKTnR6VWuvJPOj_6lLw7_4NT4o_tzvzlPxCwLUQxoy-IZdbEh1W1pAa-nZeY31fmN7W4HL-G77DywKt8LlrQdTtYY_GE0zwxRnwhBV3OHMyrIjdFIkqFsi170dKzv7mGJxB0m3bMoFAZveZuvpi8oCPDoY6o8iKoTDeYMG7OQbZFoJiWSrw/s963/stay-woke.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="963" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxrXWJP6h-iKTnR6VWuvJPOj_6lLw7_4NT4o_tzvzlPxCwLUQxoy-IZdbEh1W1pAa-nZeY31fmN7W4HL-G77DywKt8LlrQdTtYY_GE0zwxRnwhBV3OHMyrIjdFIkqFsi170dKzv7mGJxB0m3bMoFAZveZuvpi8oCPDoY6o8iKoTDeYMG7OQbZFoJiWSrw/w400-h225/stay-woke.jpg" width="400" /></a></div>Στη
εποχή μας θριαμβεύει το κίνημα της αφύπνισης, το λεγόμενο <span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">WOKE</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">. Στο όνομα της αποκατάστασης αδικιών του παρελθόντος, εις βάρος των μαύρων
της Αμερικής, εις βάρος των γυναικών, των ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό
προσανατολισμό, των μεταναστών, των διεμφυλικών, το κίνημα αυτό κινητοποιείται
συνεχώς, κυρίως στο Διαδίκτυο, αλλά και με ακτιβιστικές ενέργειες, ώστε να
ακυρωθεί στον δημόσιο λόγο οποιαδήποτε παρέμβαση δεν είναι σύμφωνη μ’ αυτό. Η
κουλτούρα του εξοστρακισμού ή ακύρωσης (</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">cancel</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">culture</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; text-align: justify;">) απαγορεύει να μιλούν δημόσια άνθρωποι που έχουν αντίθετες απόψεις, καθώς
θεωρεί εκ προοιμίου ρατσιστικό τον λόγο τους, καταστρέφει αγάλματα ακόμη και
προέδρων των ΗΠΑ που αμφισβητείται σήμερα ο ανθρωπισμός τους, πιέζει ώστε να μη
διδάσκονται στα πανεπιστήμια κείμενα όπως τα ομηρικά έπη ή οι αρχαίες
τραγωδίες, διότι διαφαίνεται υποτίμηση των γυναικών ή αποδοχή του χωρισμού των
ανθρώπων σε ελεύθερους και δούλους, και ζητά να γυρίζονται σειρές ή ταινίες που
διαστρέφουν την Ιστορία, όπως για παράδειγμα η μαύρη Κλεοπάτρα, βασίλισσα της Αιγύπτου, για να επέλθει έτσι η κάθαρση από
τις αμαρτίες του παρελθόντος.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Όσοι
είναι «αφυπνισμένοι», βλέπουν παντού αδικίες. Αλλιώς, θεωρούνται συμβιβασμένοι
με το σύστημα που ευνοεί τους «λευκούς άνδρες» ή «τους πλούσιους που δεν έχουν
φραγμούς καθώς εκμεταλλεύονται τις γυναίκες», την νομοθεσία που πρέπει να θεωρήσει
ως κανονικότητα το δικαίωμα του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς τους
ηθικούς φραγμούς του παρελθόντος, ιδίως σε ό,τι αφορά στο σώμα και την
ταυτότητά του, ενώ το μοντέρνο ρεύμα της </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">queer</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"> αντίληψης,
θεωρεί ότι το φύλο είναι κοινωνική κατασκευή, που αποδίδεται στον άνθρωπο και
τίποτα δεν υπάρχει εκ φύσεως. Ο Γάλλος φιλόσοφος Braunstein τονίζει ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η woke ιδεολογία έχει αναπτύξει θρησκευτικά
χαρακτηριστικά: προσπαθεί ν’ απαντήσει στην έλλειψη μιας ανώτερης αλήθειας που
χαρακτηρίζει τη σημερινή μετα-θρησκευτική κοινωνία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και αυτή η νέα θρησκεία στηρίζεται στον
εξαγνισμό της κοινωνίας, τον εξοστρακισμό όλων όσοι δεν την αποδέχονται, στο
πέταγμα στην πυρά όσων κατηγορούνται για παρενόχληση ή εκμετάλλευση, χωρίς να
γίνεται σεβαστό το τεκμήριο της αθωότητας, ενώ απουσιάζει εντελώς η συγχώρηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Δεν
είναι τυχαία η εξάπλωση των μαθημάτων αντιρατσισμού στην εκπαίδευση και στα
πανεπιστήμια. Χωρίς να αρνείται κάποιος τις αδικίες που συμβαίνουν ή το κακό
που ενυπάρχει, δεν μπορεί παρά να σταθεί με περίσκεψη έναντι ενός κινήματος που
ζητά να αλλάξει τον κόσμο, όχι εμπνέοντας, αλλά τιμωρώντας. Όχι αναζητώντας την
αλήθεια, αλλά κατασκευάζοντας αλήθειες που αποδομούν τις ταυτότητες, εθνικές,
θρησκευτικές, κοινωνικές, προσωπικές όχι όμως για να χτίσουν έναν κόσμο με
αρχές, αλλά για να κάνουν να θριαμβεύσει ο δικαιωματισμός, που γίνεται
μηδενισμός. Αν τα αμαρτήματα των παλαιότερων ήταν πολύ σοβαρά, η νέα ιδεολογία
έρχεται σήμερα να λειτουργήσει ως εκδίκηση για το χτες, τραβώντας τα πράγματα
στο αντίθετο άκρο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Απέναντι
σ’<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτή την ραγδαία εξάπλωση, που κάνει
θόρυβο και αγγίζει ιδιαίτερα τη νέα γενιά, η Εκκλησία οφείλει να μιλήσει για το
μέτρο της αγάπης, για την συνύπαρξη με βάση κάποια όρια, για την ανάγκη να
διαφυλαχτούν οι ταυτότητες και συνολικά η ταυτότητα του ανθρώπου, να διατηρηθούν
η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός, η πίστη, όχι χωρίς κριτική θεώρηση, όχι όμως
και με αποδόμηση των πάντων. Δύσκολοι οι καιροί μας και μάλλον χρειάζεται
αφύπνιση και σε όσους πιστεύουν.</span><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">στο φύλλο της Τετάρτης 7 Φεβρουαρίου 2024</span><o:p></o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-15974811047750160472024-02-02T23:50:00.000-08:002024-02-02T23:50:14.738-08:00ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ; - ΔΑΥΙΔ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΝ ΚΑΛΕΙ ΑΥΤΟΝ <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEKzJ7l3Dq6mC05K7LYEDPaJ8j_mPVZO2eQOa_NKpxkEH1NUAC_qzx-CzzlRBQMbg0ykg6r8C6D2SCc_pa6Na6A5cEn02ed5dbIr657vO_jjdNgHyd4qZ4Q8cf2FL9SnIKcrXF1-d2kRTbk7ZKWeIVP9gtmTCpoynbsZH52aknMp5Gxyl7KwJwPOopcjA/s850/Feature-072414-pope-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="850" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEKzJ7l3Dq6mC05K7LYEDPaJ8j_mPVZO2eQOa_NKpxkEH1NUAC_qzx-CzzlRBQMbg0ykg6r8C6D2SCc_pa6Na6A5cEn02ed5dbIr657vO_jjdNgHyd4qZ4Q8cf2FL9SnIKcrXF1-d2kRTbk7ZKWeIVP9gtmTCpoynbsZH52aknMp5Gxyl7KwJwPOopcjA/w400-h266/Feature-072414-pope-1.jpg" width="400" /></a></div><br /><i style="text-align: center;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt;">«Πῶς
οὖν Δαυῒδ ἐν Πνεύματι Κύριον καλεῖ αὐτὸν λέγων, εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου
ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; εἰ οὖν Δαυῒδ καλεῖ αὐτὸν Κύριον, πῶς υἱὸς αὐτοῦ
ἐστι;» </span></i><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt; text-align: center;">(<i>Ματθ.
</i>22, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt; text-align: center;">43-45)</span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; font-size: 9.5pt;">«Πώς τότε ο Δαβίδ, οδηγημένος από το Πνεύμα,
τον ονομάζει “Κύριο”; Λέει: Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: κάθισε στα δεξιά μου ώσπου
να υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω απ’ τα πόδια σου. »Αν, λοιπόν, ο Δαβίδ τον
ονομάζει “Κύριο”, πώς είναι απόγονός του;»</span></span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif; font-size: 9.5pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ενοχλεί η Εκκλησία στους καιρούς μας
ιδιαιτέρως. Δεν είναι μόνο το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα που επικρατεί, ελθόν από
τη δυτική κοσμοαντίληψη και την παρερμηνεία της, καθώς οι εδώ φιλοδυτικοί δεν
έλαβαν ποτέ υπόψιν τους την κόπωση των ανθρώπων είτε από μια Εκκλησία ιδιαίτερα
ελεγκτική της ζωής τους είτε από μία Εκκλησία συνήθειας και παράδοσης, που δεν ήθελε
όμως να προσαρμοστεί στα δεδομένα των καιρών σε σύνολο επίπεδο, καθώς ένιωθε
ότι το αθεϊστικό κίνημα απειλούσε τη θέση της στη ζωή των ανθρώπων.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι και η απόφαση των πολλών να οικειωθούν
τον τρόπο του σύγχρονου πολιτισμού, ο οποίος στηρίζεται στο «κάνω ό,τι θέλω και
ό,τι μου αρέσει», χωρίς να νοιάζεται για ηθικούς φραγμούς και αμαρτίες. Ο
πλούτος και η δόξα είναι τα κλειδιά αυτής της εποχής. Η πιστότητα, για
παράδειγμα, στις σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι μείζον. Αντίθετα, οι πολλοί που
παρακολουθούν το </span></span><span class="verse-span"><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;">star</span></span><span class="verse-span"><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"> </span></span><span class="verse-span"><span lang="EN-US" style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-ansi-language: EN-US;">system</span></span><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">, ιδίως μέσα από το Διαδικτύου και τα
Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ιδιαιτέρως οι νεώτεροι, γνωρίζουν τα πάντα για τις
απιστίες, για την ελευθεριότητα, για τα ταξίδια, για τον τρόπο ζωής των
ινδαλμάτων του καιρού μας χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να απορρίψουν τη νοοτροπία
ζωής τους.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ενοχλεί λοιπόν η Εκκλησία, όταν έρχεται
να δώσει μι διαφορετική αντίληψη για τα όσα επικρατούν και εξελίσσονται.
Θεωρείται οπισθοδρομική και ξεπερασμένη. Άλλωστε, οι πολλοί δεν έχουν ιδιαίτερες
πνευματικές αναζητήσεις, για να ασχολούνται με τη γνώμη της. Να την κρίνουν. Να
επιχειρηματολογήσουν έναντί της. Να αμφισβητήσουν την αυθεντία της με βάση
επιχειρήματα που να πηγάζουν από τη γνώση της διδασκαλίας της και να επιχειρούν
να την ανατρέψουν. Όχι. Η όποια απόρριψη έρχεται είτε διά της χρήσης στερεοτύπων
και προκαταλήψεων είτε διά της ειρωνείας. Οι πολλοί προσπερνούν την Εκκλησία αδιάφορα.
Μόνο αν τη χρειαστούν σε δύσκολες περιστάσεις της ζωής τους, μπορεί να νοιαστούν.
Δεν κρύβουν όμως την ενόχλησή τους, όταν διαπιστώνουν ότι η Εκκλησία υπάρχει. Κι
αυτό είναι πραγματικά ενδιαφέρον, διότι, κατά βάθος, δεν μπορούν τόσο εύκολα,
όσο θέλουν να δείχνουν, να αφήσουν τη συνείδησή τους φιμωμένη. Η Εκκλησία ξυπνά
τη συνείδηση των ανθρώπων και μ’ αυτό που είναι και μ’ αυτό που παρουσιάζει.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Λίγο καιρό πριν το σωτήριο πάθος Του
ο Χριστός συζητά με τη θρησκευτική ηγεσία της εποχής Του, τους Φαρισαίους, τους
Σαδδουκαίους και τους νομικούς, τους ερμηνευτές δηλαδή του Μωσαϊκού νόμου. Αφού
απαντήσει στα παγιδευτικά ερωτήματά τους, με επιχειρήματα ακαταμάχητα για
εκείνους, θέτει ο ίδιος το ερώτημα για το τι πιστεύουν σχετικά με το πρόσωπό
Του οι Φαρισαίοι, ιδίως για το αν είναι άνθρωπος μόνο. Και στην απάντησή τους
ότι είναι υιός, καταγόμενος από τον βασιλιά Δαβίδ, ο Χριστός χρησιμοποιεί
ψαλμικά χωρία για να τους δείξει ότι ο Δαβίδ έχει επίγνωση πως ο Χριστός είναι
ο Υιός του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο τους αποστομώνει, καθότι περίμεναν έναν
Μεσσία άνθρωπο, για να ελευθερώσει τους ίδιους από τους Ρωμαίους και να
αποκαταστήσει την κοσμική βασιλεία τους, ενώ ο Μεσσίας ήταν ο Υιός του Θεού που
γίνεται άνθρωπος για να σώσει τους ανθρώπους από τον θάνατο και να τους οδηγήσει
στη βασιλεία του Θεού, που υπερβαίνει τα μέτρα του κόσμου τούτου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Εδώ έγκειται και η αυθεντία της
Εκκλησίας. Η Εκκλησία συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο του Μεσσία Χριστού,
διασώζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου και το ήθος του, όπως επίσης και
προτείνει στον άνθρωπο την οδό της αγάπης και της ανάστασης, χωρίς όμως να τον
αφήνει αιχμάλωτο των παθών του. Αυτός ο δρόμος καθιστά την Εκκλησία, εκ των
πραγμάτων, ενοχλητική. Όταν η Εκκλησία μιλά και ζει την αγάπη, τότε ενοχλείται
ο εγωκεντρικός άνθρωπος, ο οποίος θέλει τους άλλους στα μέτρα του, για να τους
χρησιμοποιεί και να τους εξουσιάζει, ακόμη και με προσχήματα. Όταν η Εκκλησία
μιλά και ζει την ανάσταση, τότε ενοχλείται ο μηδενιστής άνθρωπος, ο οποίος
θέλει την ύπαρξή του να τερματίζεται με τον θάνατο και επομένως να μπορεί να
δικαιολογεί τη φιληδονία του στον παρόντα χρόνο. Όταν η Εκκλησία μιλά για
μετάνοια και έξοδο διά της ασκήσεως και της αρετής από την κυριαρχία των παθών,
τότε ενοχλείται ο φίλαυτος άνθρωπος, ο οποίος κυβερνιέται από κάθε είδους
επιθυμία ή θέλει να δικαιολογήσει την αμαρτωλότητά του, με αποτέλεσμα να του
φταίει η Εκκλησία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Όσοι είμαστε χριστιανοί στους
καιρούς μας, ας μη φοβηθούμε την ενόχληση του κόσμου. Ο Χριστός πορεύτηκε στην
οδό του Σταυρού, αλλά μετά ήρθε και η Ανάσταση. Ας προχωρούμε στην οδό του
Σταυρού στον κόσμο αυτό, αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο Χριστός είναι μαζί μας. Με
αγάπη προς τον πεπτωκότα άνθρωπο, που συμπεριλαμβάνει κι εμάς, ας κρατήσουμε
την αυθεντία της πίστης ως οδοδείκτη στους καιρούς μας και δε θα νικηθούμε.</span></span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">4
Φεβρουαρίου 2024<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;">Κυριακή
ΙΕ’ Ματθαίου<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span class="verse-span"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span><o:p></o:p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-84961637628532411552024-01-31T06:11:00.000-08:002024-01-31T06:12:00.145-08:00 ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"> <span style="font-family: times;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiCbQjgyLAmUDvwxNEHkP15gnynkv-eCqjICqkE2EUXCK_v51aFJMqpkgDliO-kweRWmgHxsyvJPh5uVtWCa6xVjiTCVTEVWTWT68aE9TVKiovRjA2KkSBCk-PmXkRrRhWnGrMWXFWirvuecibtZzB1062xUY2TzMUlKK6sDUYfAObLbP7y44KsiqVk78/s700/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="435" data-original-width="700" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiCbQjgyLAmUDvwxNEHkP15gnynkv-eCqjICqkE2EUXCK_v51aFJMqpkgDliO-kweRWmgHxsyvJPh5uVtWCa6xVjiTCVTEVWTWT68aE9TVKiovRjA2KkSBCk-PmXkRrRhWnGrMWXFWirvuecibtZzB1062xUY2TzMUlKK6sDUYfAObLbP7y44KsiqVk78/w400-h249/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82.jpg" width="400" /></a></span></div><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Πώς μπορούμε σε έναν καιρό, στον οποίο η λέξη
«ιεράρχης», άμεσα συνδεδεμένη με τις έννοιες «αρχή» και «ιερό», προκαλεί
δυσφορία στους πολλούς, να εξακολουθούμε να μιλούμε για τους Τρεις Ιεράρχες,
τους τρεις μεγάλους φωστήρες της τρισηλίου θεότητος, τους τρεις μεγάλους
Πατέρες και διδασκάλους της οικουμένης, του κόσμου όλου;</span></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"> Το
ιερό σήμερα έπαψε να είναι η βάση για μια ζωή με νόημα που ξεπερνά το παρόν.
Ιερό σημαίνει ένας θεσμός, μια ιδέα, ένα πρόσωπο, μία πίστη που ανοίγουν την
ψυχή μας σε μιαν άλλη πραγματικότητα: αυτή που δεν μας αφήνει ευχαριστημένους
με τα αγαθά μας, με τις μικρές ή μεγάλες απολαύσεις, με τη δυνατότητα να
είμαστε παιδιά του καταναλωτικού πολιτισμού μας, αλλά μας καθιστά πρόσωπα που
νικάμε τη στιγμή και προχωρούμε προς το αιώνιο. Αυτό που δε νικιέται από τον
θάνατο. Αυτό που ξυπνά μέσα μας την ανάγκη να βγάλουμε καλοσύνη, αγάπη,
συγχώρηση, όχι απλώς γιατί είμαστε ανθρωπιστές, αλλά επειδή αισθανόμαστε ότι
έχουμε σχέση με μια πραγματικότητα που είναι ο Θεός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Και ο Θεός είναι τρία
πρόσωπα, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Μας έπλασε σύμφωνα με την εικόνα Του και
για να Του μοιάσουμε. Να νικήσουμε ό,τι δεν μας αφήνει να βρούμε χαρά στο
πρόσωπο του διπλανού μας. Ό,τι μας κάνει
να τον χρησιμοποιούμε, για να είμαστε εμείς καλά. Κι αυτό είναι η υπερηφάνεια,
το εγώ μας που μας λέει ότι υπάρχουμε μόνο για μας. Ιερές είναι οι εντολές του
Θεού, που ξεκινούν από την αγάπη. Ιερή είναι η εμπειρία του Θεού που συναντούμε
στην Εκκλησία, στις γιορτές της, στο τελετουργικό της. Ιερή είναι η γνώση που
μεταδίδεται στον άλλο. Ιερό είναι να σηκώνεις το βάρος του, αλλά και να τον συγχωρείς
για όσα δεν μπορεί να είναι για σένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Έπαψε όμως να μας
ενδιαφέρει και η «αρχή». Αρχή σημαίνει από κάπου να ξεκινήσω. Να έχω μια βάση.
Να ακολουθώ έναν δρόμο παλεύοντας τα εμπόδια που θα συναντήσω να τα
αντιμετωπίσω σύμφωνα με ό,τι μου δίνει νόημα στη ζωή. Όχι να νικιέμαι από αυτά.
Όχι να συμβιβάζομαι. Όχι να αφήνω για αύριο αυτό που μπορώ να κάνω σήμερα.
Κυρίως όμως με το να εμπιστεύομαι τον Θεό που είναι παρών στον αγώνα μου, για
να τον φτάσω ως το τέλος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Οι τρεις Ιεράρχες,
Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν ανακηρύχτηκαν
τυχαία προστάτες της παιδείας και των γραμμάτων. Είχαν ως αρχή στη ζωή τους την
πίστη. Πάλεψαν με γράμματα και γνώσεις από όλες τις πηγές που ποτίζουν τη δίψα του
ανθρώπου για αλήθειες και Αλήθεια. Αρχή τους ήταν και ο άνθρωπος, τον οποίο
διακόνησαν με όλη τους την ύπαρξη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Και οι τρεις σήκωσαν
σταυρούς. Πόλεμο. Εξορία. Θλίψεις. Και οι τρεις όμως στάθηκαν υπερασπιστές του
ιερού. Της σχέσης με τον Θεό που είναι αγάπη και δίνει αγάπη. Υπερασπίστηκαν
την Εκκλησία και την αλήθεια της, που περνά μέσα από τη δικαιοσύνη. Και έδωσαν
τη ζωή τους, ώστε όλος ο κόσμος να μπορεί να γνωρίζει ότι χωρίς αρχές και
ιερότητα τα πάντα μένουν εδώ. Η στιγμή νικά. Όμως είμαστε πλασμένοι για αγάπη
κι ανάσταση, για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Μαζί με τους συνανθρώπους μας και τον
Χριστό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Ας είναι τα πρόσωπα
των Τριών Ιεραρχών και η ζωή τους η έμπνευσή μας! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: times;"> </span><b style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times;">π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><b style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη
Αλήθεια»</span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><b style="text-align: left;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Στο φύλλο της Τετάρτης 31 Ιανουαρίου 2024</span></span></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-1682078532089295322024-01-28T12:12:00.000-08:002024-01-28T12:12:23.750-08:00 ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΧΟΥΣ<p><br /> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAcQ5MrSQWyiLc-gHw_Ixt23fBLMPhLgki3zTJwJgFdZEZClndtcXsNLXtSd5yklFCbze1nMNQlcNQlrc61SxNQrc9kaNGKKUWOqsrMkNdAUtWlD10pn0apmTUcqXCbs1wMqSpDitwMA0FuTx3wb45qNnBLlmZtm8OJG7W1OQ9VBISNL_DBgsw8GoGJJY/s1600/422616570_7214603558626188_4844002132182171110_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAcQ5MrSQWyiLc-gHw_Ixt23fBLMPhLgki3zTJwJgFdZEZClndtcXsNLXtSd5yklFCbze1nMNQlcNQlrc61SxNQrc9kaNGKKUWOqsrMkNdAUtWlD10pn0apmTUcqXCbs1wMqSpDitwMA0FuTx3wb45qNnBLlmZtm8OJG7W1OQ9VBISNL_DBgsw8GoGJJY/s320/422616570_7214603558626188_4844002132182171110_n.jpg" width="320" /></a></div>Βρέθηκα το Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024 σε δύο εξαιρετικές παραστάσεις κλασικών μπαλέτων σε μουσική του μεγάλου Τσαϊκόφσκι, με παρουσίαση ενός σχήματος που προέρχεται από το Βερολίνο (Royal Ballet Berlin). “Η ωραία κοιμωμένη”, με πρωταγωνίστρια την σπουδαία Ουκρανή χορεύτρια Ιάνα Σαλένκο, ετών 39, μητέρα τριών παιδιών, πρίμα μπαλαρίνα του Staatsballet Berlin, και τον πιο γνωστό “Καρυοθραύστη”. <br /> Απολαμβάνοντας τις προσπάθειες των χορευτών και των χορευτριών να δώσουν μέσα από την τέχνη τους, πέρα από το παραμύθι που αναπαριστούσαν, την κίνηση που το ανθρώπινο σώμα έχει τη δυνατότητα να κάνει, καταθέτοντας ψυχή, κόπο, υπέρβαση των καθημερινών νόμων, μία δύναμη που απαιτεί εκατοντάδες ώρες προπόνησης, αλλά και την ίδια στιγμή μια υπέρβαση του χρόνου, όπως μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει, αναρωτήθηκα, για μια ακόμη φορά, γιατί οι άνθρωποι να παγιδευόμαστε στην πεζότητα της καθημερινής ζωής, να μην θέτουμε στόχους για τους οποίους να εργαστούμε με αφοσίωση, αλλά να μένουμε στα “θέλω” και τις “επιθυμίες” μας, που απαιτούμε να γίνουν πράξη, χωρίς εμείς καν να προσπαθούμε.<br /> Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι κόπος χρειάζεται για να καταφέρει κάποιος ή κάποια να προχωρήσει σ’ αυτόν τον τρόπο της τέχνης, καθώς μία από τις χορεύτριες ήταν και η Μαρίνα, η δεύτερη κόρη μου, πτυχιούχος της Σχολής Δημοσιογραφίας, Επικοινωνίας και ΜΜΕ, αλλά αφοσιωμένη από παιδί στο κλασικό μπαλέτο, δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση με τον τρόπο που οι καιροί μας γεννούν ψευδαισθήσεις στα παιδιά μας, όπως επίσης κι εμείς οι γονείς που τα υπερπροστατεύουμε, τα δικαιολογούμε κατά πάντα, ιδίως στο σχολείο, ότι δήθεν όλα θα γίνουν όπως τα παιδιά μας επιθυμούν, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσουν ιδιαίτερα. Ένας χορευτής και μια χορεύτρια ματώνει κυριολεκτικά. Ξεχνά τον εαυτό του/της, ακολουθεί ένα πρόγραμμα εξαντλητικής προπόνησης, ειδικής διατροφής, χωρίς καταχρήσεις, χωρίς τσιγάρο, αλκοόλ και ξενύχτια και πάλι νιώθει επισφαλής. Όση ενδυνάμωση κι αν έχει κάνει στο σώμα, ιδίως στα πόδια, ένα στραβοπάτημα, ένα κάταγμα κοπώσεως, ύπουλο και χωρίς ιδιαίτερες προειδοποιήσεις, είναι αρκετό για να τον/την αφήσει πολύ πίσω. Αλλά και όσες φορές κι αν έχει δουλέψει τις κινήσεις, τον τρόπο του χορού, την χορογραφία δηλαδή, αν δεν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση η οποία λειτουργεί με απόλυτο αυτοματισμό και συγχρονισμό όλων, τότε η επιτυχία ή η αποτυχία απέχουν μία ροπή, μία στιγμή.<br /> Και πάλι ήρθε στη σκέψη μου το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο μόνο στην Β’ και Γ’ Λυκείου αφήνει να διαφανεί ότι θέλει στόχους και κόπο η πρόοδος. Θέλει αφοσίωση, θυσία, συγκέντρωση και πολλή επιμονή. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Αυτό δεν σημαίνει κατάργηση του εαυτού, της ανάγκης για κάποιο προσωπικό χρόνο. Αλλά όταν έρχεται στον νου φράση υπουργού παλαιότερα ότι τα 18χρονα πρέπει να ζούνε την εφηβεία και τη ζωή τους (χαλαρά) και όχι να διαβάζουν, ενώ για να χτίσεις κάτι, για να χαρείς, για να ζήσεις το όνειρό σου θέλει ιδρώτα και αφοσίωση, αναρωτιέμαι και πάλι σε τι αυταπάτες βρισκόμαστε και ρίχνουμε τα παιδιά μας, όταν δεν τα ενθαρρύνουμε να παλέψουν και να αφοσιωθούν ή όταν μας βλέπουν να έχουμε παραιτηθεί από στόχους και να είμαστε βολεμένοι.<br /> Και κάτι ακόμη. Μελαγχόλησα σκεπτόμενος τα της πίστης μας σήμερα. Την άρνησή μας στην πράξη να δούμε το ασκητικό φρόνημα που η πίστη εμπεριέχει. Την αδυναμία μας να νηστέψουμε. Να αφιερώσουμε χρόνο στην προσευχή. Να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να δούμε τα πάθη μας. Να πάψουμε να λέμε αυτό το “δεν πειράζει”. Να “αντέξουμε” τον εκκλησιασμό. Να περιορίσουμε το εγώ και το θέλω. Την ευκολία με την οποία η γλώσσα μας λέει και μετά ζητά και τα ρέστα. Και προβληματίστηκα για την ευκολία με την οποία χαρακτηρίζουμε εκκοσμικευμένους κάποιους χώρους που ζούνε την ασκητικότητα πολύ πιο έντονα από εμάς. Χώροι που αν βρούνε και την πίστη, μας προσπερνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην οδό του μοιράσματος. Διότι η τέχνη είναι μοίρασμα κατ’ αρχήν. Δεν διασκεδάζει τον κόσμο απλώς, αλλά τον κάνει να εισέρχεται σ’ έναν κόσμο στον οποίο γιατρεύεται η ψυχή μας. Και οφείλουμε να μην εφησυχάζουμε στην αυτάρκεια της χριστιανικής μας ταυτότητας, πόσο μάλλον όταν δεν τη ζούμε με αφοσίωση.<br /> Παρακολουθώντας τον πρίγκιπα-χορευτή στην “Ωραία Κοιμωμένη” να βλέπει και να χορεύει το όνειρό του που είναι ο έρωτας και η αγάπη για την βασιλοπούλα που η κακία την κοίμησε, αναλογίστηκα πόσο νεώτεροι και μεγαλύτεροι ονειρευόμαστε την αγάπη σήμερα. Κλεισμένοι στον εαυτό μας και στο εγώ μας, ο πρώτος στόχος είναι το χρήμα, η επιβίωση, η αυτάρκεια και όχι το μοίρασμα. Από κει ξεκινάνε όλα όσα συζητούμε αυτόν τον καιρό. Ότι υστερούμε στην αγάπη. Ότι η αγάπη θέλει κόπο. Θέλει στόχο. Θέλει να παλέψεις να μάθεις γι’ αυτήν εκ νεότητος. Να ετοιμαστείς νιώθοντας οικογενειακά, εκπαιδευτικά, κοινωνικά ότι η αγάπη σου δίνει ζωή. Για ό,τι κάνεις. Για να μάθεις να σχετίζεσαι αληθινά. Ας ξαναδούμε αυτόν τον στόχο, σ’ όποιο σημείο του βίου κι αν βρισκόμαστε. Κι εκεί θα νιώσουμε και την αύρα που ονομάζεται χάρη της παρουσίας του Θεού.<br /><b><br />π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<br />28 Ιανουαρίου 2024</b><br /><br /><br /><p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-26370000449812865462024-01-27T00:28:00.000-08:002024-01-27T00:33:34.268-08:00Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΟΔΑ - ΟΥΚ ΗΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_gLlIiAuf1xgbTiKLBE500FqBTjf7C7YBhfOZMGPHEPAHteGvfEQkCaWPNWK2Kx9HLST0_sMtFMk9wDxMjpWAkg76YQ4Z4ahxLEJIEhNIQS28jT9lPzA5__sgkoZ-tJxHaRuinerTxTLjdJaDNwcsStpYeul8wiKDR4DbhhplMmWC_b9BBm2qQgg-FZk/s275/images.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_gLlIiAuf1xgbTiKLBE500FqBTjf7C7YBhfOZMGPHEPAHteGvfEQkCaWPNWK2Kx9HLST0_sMtFMk9wDxMjpWAkg76YQ4Z4ahxLEJIEhNIQS28jT9lPzA5__sgkoZ-tJxHaRuinerTxTLjdJaDNwcsStpYeul8wiKDR4DbhhplMmWC_b9BBm2qQgg-FZk/s1600/images.jpeg" width="275" /></a></div><br />“καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν” (Λουκ. 19,2)<br />“Αὐτὸς προσπαθοῦσε νὰ δεῖ ποιὸς εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς· δὲν μποροῦσε ὅμως ἐξαιτίας τοῦ πλήθους καὶ γιατὶ ἦταν μικρόσωμος”<br /><br /> Υπάρχει μια ξεχωριστή λεπτομέρεια σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα περιστατικά της επί γης ζωής και δράσης του Χριστού, που είναι η συνάντησή Του με τον αρχιτελώνη της Ιεριχούς Ζακχαίο. Πλήθος πολύ συνόδευε τον Χριστό, με αποτέλεσμα ο Ζακχαίος, που ήταν μικρόσωμος, να μην μπορεί να Τον δει, καθώς περνούσε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ζακχαίος ανέβηκε πάνω στην συκομορέα, αδιαφορώντας για τις ειρωνείες και τη γελοιοποίηση που τον ανέμενε από το πλήθος, το οποίο δεν είχε και κάποιον λόγο για να τον συμπαθεί λόγω της επιλογής του να είναι ο επικεφαλής των μισητών τελωνών, των φοροειπρακτόρων της εποχής, που έκλεβαν και αδικούσαν τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον είδε, πήγε στο σπίτι του και εκεί ο Ζακχαίος διακήρυξε την έμπρακτη μετάνοια για τη ζωή του, λαμβάνοντας από τον Χριστό την άφεση των αμαρτιών. Δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο ο Χριστός, για να αλλάξει ο Ζακχαίος. Εκείνος, ακούγοντας ότι έρχεται, έχοντας μάθει τη ζωή και τη διδασκαλία Του και βλέποντάς Τον από το δέντρο έλαβε την απόφαση και την επιβεβαίωσε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει χωρις μετάνοια. Άλλαξε λοιπόν ριζικά, σώζοντας και τους οικείους του με την μετάνοια.<br /> Το ενδιαφέρον είναι ότι τον Χριστό Τον ακολουθούσε πλήθος πολύ, και όμως ένας σώθηκε, τουλάχιστον τότε. Αυτός που ήταν ο δεδηλωμένα αμαρτωλός. Δεν άκουσε κήρυγμα μετανοίας από τον Χριστό. Στην πραγματικότητα, δεν άκουσε κανένα κήρυγμα. Μόνο τον είδε. Δεν τον κατακεραύνωσε ο Χριστός για τη ζωή του. Εισήλθε στο σπίτι Του και έφαγε μαζί Του. Δεν έκανε τον κριτή της ζωής του Ζακχαίου. Τους μόνους που κατέκρινε ήταν όσους κατέκριναν τους άλλους και οι οποίοι έσπευσαν να γογγύσουν διότι ο Χριστός μπήκε στο σπίτι ενός αμαρτωλού, ενός αξιοκατάκριτου και κοινωνικά περιθωριοποιημένου, ο οποίος ήταν συνεργάτης των Ρωμαίων και, την ίδια στιγμή, εκμεταλλευτής του λαού. Οι πολλοί δεν γνωρίζουμε αν σώθηκαν. Ο ένας έγινε άγιος, όπως γνωρίζουμε από την μετέπειτα ζωή του αποστόλου Ζακχαίου. <br /> Ήταν μόδα ο Χριστός εκείνα τα τρία χρόνια που δίδαξε επί γης. Όλοι έσπευδαν να Τον ακολουθήσουν, να Τον ακούσουν, ζητούσαν να Τον φιλοξενήσουν, ένιωθαν ότι η ζωή είχε ενδιαφέρον κοντά Του. Προφανώς και μπορεί να είχαν αναζητήσεις ή να γοητεύονταν από τον λόγο ενός προσώπου ξεχωριστού, που έδειχνε ότι ήταν απεσταλμένος εξ ουρανού, ένας νέος προφήτης. Και ήταν μόδα οι προφήτες. Μπορεί κάποιοι να τους μισούσαν. Τα λόγια τους όμως άγγιζαν τον λαό. Η θρησκευτική ηγεσία και οι κατακτητές δεν τους ήθελαν, για προφανείς λόγους. Όμως η μόδα αυτή κρατούσε τον λαό στην πίστη, χωρίς απαραίτητα να αλλάζει τη ζωή των πολλών.<br /> Μόδα ήταν και η Εκκλησία για αιώνες. Στον άνθρωπο που έχει ανάγκη τη θρησκευτικότητα, είτε ως παράδοση, ήθη, έθιμα είτε ως παρηγοριά για την μεταθανάτια πραγματικότητα είτε ως ηθική βάση για να συγκρατιέται η κοινωνία η Εκκλησία υπήρξε μόδα ισχυρή. Ήταν και το καταφύγιο του “ανήκειν”. Δεν γνωρίζουμε πόσοι στην πραγματικότητα ένιωθαν τη ζωή τους να αλλάζει από την πίστη. Γνωρίζουμε όμως ότι επειδή είναι τρία τα κίνητρα της πίστης, ο φόβος, ο μισθός και η αγάπη, ο Χριστός δεν απορρίπτει κανέναν. Ούτε εκείνους που πιστεύουν διότι φοβούνται την κόλαση, ούτε εκείνους που πιστεύουν διότι θέλουν ανταμοιβή για τα καλά τους έργα, αλλά θα ήθελε να κάνουμε πράξη τον λόγο για τον οποίο Εκείνος έγινε άνθρωπος: να γίνουμε παιδιά Του, διαλέγοντας την οδό της αγάπης τόσο προς Εκείνον όσο και προς τον πλησίον. Η μόδα όμως έχει έναν περιστασιακό χαρακτήρα, διότι οι εντυπώσεις περνούνε. Και τότε, όπως στα χρόνια του Χριστού, το “ωσαννά” γίνεται “σταύρωσον”.<br /> Ο Ζακχαίος δεν έμεινε στις εντυπώσεις, αλλά βρήκε στον Χριστό την απάντηση για την βαθιά υπαρξιακή του ανησυχία, για την επίγνωση της αμαρτίας που τον συνείχε. Μπορεί να ζούσε αμαρτωλός και βουτηγμένος στα πάθη, τα οποία ήταν, το πιθανότερο, η φιλοχρηματία, η καλή ζωή, η παρουσία κοντά στους ισχυρούς του καιρού, η αίσθηση ότι μπορούσε να απολαύσει ό,τι ήθελε η καρδιά του και ό,τι επιθυμούσε, μέσα του όμως ένιωσε το βαθύ υπαρξιακό κενό της έλλειψης του Θεού, καθώς έβλεπε ότι τις εντολές του Θεού τις παραβίαζε. Ούτε ελεήμων ήταν, διότι κρατούσε τα πάντα για τον εαυτό του, ούτε δίκαιος, καθώς συκοφαντούσε για να κερδίσει χρήματα, παραβιάζοντας τον Δεκάλογο που ζητούσε από τον πιστό να μην καταθέσει ψευδή μαρτυρία κατά του πλησίον του. Η αν-ηθικότητά του τον έκανε να μην νιώθει καλά. Ήθελε όμως χρόνο. Ήθελε να δει το πρόσωπο του Χριστού για να ξεκινήσει από την αρχή βάζοντας μετάνοια στον Χριστό και αλλάζοντας ριζικά.<br /> Σήμερα η Εκκλησία έπαψε να είναι μόδα για τους πολλούς. Ξαναγυρίζουμε, συνήθως με γοργούς ρυθμούς, στην εποχή που ο αληθινός χριστιανός θα αισθάνεται ένα μειοψηφικό στοιχείο στην κοινωνία, όπως τα πρώτα 300 χρόνια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Μας ενοχλεί αυτό διότι είμαστε βολεμένοι στην εντύπωση της πλειοψηφίας. Μας ενοχλεί διότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε χριστιανοί της προσωπικής μετάνοιας, της αγάπης, της ασκητικότητας, του μοιράσματος, αλλά χριστιανοί συσχηματισμένοι με τον κόσμο. Μας αρέσει να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ανθρώπους, διότι μοιάζουμε με τις ηγεσίες των καιρών του Χριστού: διεκδικούμε για τους εαυτούς μας το κριτήριο της αυθεντικής ζωής και δεν είμαστε σε θέση, με απλότητα και ταπείνωση, να ζήσουμε όπως ο Χριστός θέλει και μας ζητά. Επομένως, στο όνομα της πλειοψηφίας διεκδικούμε αλάθητα. Ας ξαναδούμε την οντολογική αλλαγή του Ζακχαίου, αυτού που δεν ακολουθούσε την μόδα ως οπαδός, αλλά αναζητούσε την αλήθεια. Και έμπρακτα κι εμείς ας μετανοούμε, ώστε ο λόγος μας και η ζωή μας να γίνονται παράδειγμα. Δεν έχασε η Εκκλησία όταν δεν ήταν μόδα. Της δόθηκε η ευκαιρία, χωρίς θόρυβο, να χτίσει κοινότητες πιστών, ενωμένων, αγαπημένων, μετανοούντων, που μοίραζαν και μοιράζονταν. Και πέρασε διωγμούς, αλλά νίκησε. Ίσως φτάσαμε και πάλι σε τέτοιους καιρούς, που δεν πρέπει να μας απασχολεί η απόρριψη, όταν αυτή γίνεται για λάθος λόγους, αλλά να ανεβαίνουμε στο δέντρο που μας κάνει να βλέπουμε στο πλήθος τον Χριστό. Και το δέντρο είναι η Εκκλησία. Όχι των καθαρών, αλλά των μετανοούντων.<br /><b><br />π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός<br />28 Ιανουαρίου 2024<br />Κυριακή ΙΕ’ Λουκά, του Ζακχαίου</b><p></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-56457308723627129532024-01-24T01:40:00.000-08:002024-01-24T01:40:49.025-08:00 ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ<p align="center" class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="color: #222222; font-family: "Cambria","serif"; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-theme-font: major-latin;"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: "Cambria","serif"; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnAh9qLzYHB3mDmFmfENBZfcXjmvWOv-VHs4IRTmjL51yypYWESiII-T9xlSotyc8BiJRm7QPJNUPQtyp_9ZMMmKCKSPJ6dHI4qxAAf_c9_Po5-V-XCPvdDH3hJgJiW68P_sjIApe818qVX4vDiUmscppV4Cc6Mc-5JsjPNF4AGcU2hyqZN6CvrI22dFQ/s1074/224107_1350136.png.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1074" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnAh9qLzYHB3mDmFmfENBZfcXjmvWOv-VHs4IRTmjL51yypYWESiII-T9xlSotyc8BiJRm7QPJNUPQtyp_9ZMMmKCKSPJ6dHI4qxAAf_c9_Po5-V-XCPvdDH3hJgJiW68P_sjIApe818qVX4vDiUmscppV4Cc6Mc-5JsjPNF4AGcU2hyqZN6CvrI22dFQ/s320/224107_1350136.png.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-family: verdana; font-size: small;">Αναρωτιόμαστε
άραγε ποια είναι τα πολύτιμα στη ζωή μας; Ο Μέγας Αντώνιος, ασκητής του 4<sup>ου</sup> αιώνα
μ.Χ. συμβούλευε όσους τον άκουγαν: «Τρία στοιχεία θα πάρουμε μαζί στον τάφο μας
και στην άλλη ζωή: την αγάπη, την πραότητα, τη δικαιοσύνη». Αληθινά προφητικός
λόγος! Είναι ό,τι έλειπε και λείπει από τις προτεραιότητες της ζωής μας. Το να
αγαπούμε, δηλαδή να βάζουμε κένωση, θυσία, άδειασμα από την κυριαρχία του «εγώ»
μας και να βλέπουμε προς τον πλησίον. Το να είμαστε πράοι, δηλαδή να πρυτανεύει
η καλοσύνη στις σχέσεις μας με τους άλλους, καθώς το εύκολο είναι να
ανταποδώσεις την κακία ή την αδιαφορία που λαμβάνεις, επειδή ο λογισμός λέει
πως εσύ πρέπει να κυριαρχήσεις στο παιχνίδι της εξουσίας που είναι η ζωή. Το να
μην αδικείς συνειδητά τον πλησίον σου, αλλά να τον βλέπεις ως τον εαυτό σου, να
προτάσσεις τι θα τον αναπαύσει, όχι για να του κάνεις το χατίρι χαλώντας τον,
αλλά προσπαθώντας να δεις τι θα τον βοηθήσει να δει τα μέτρα του, αλλά και
κάπως παραπάνω, τι θα τον κάνει να αισθανθεί ότι στη ζωή υπάρχει και η
περίσσεια και όχι μόνο η ακρίβεια, ακόμη κι αν εσύ, λίγο ή πολύ, αδικηθείς.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><span style="color: #222222; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> Για
να κρατήσουμε όμως αυτά τα τρία πολύτιμα, χρειάζεται να προηγηθεί η έγνοια του
Θεού στην ψυχή μας. Αυτή εκφράζεται με το μέτρο. Με το δόσιμο. Με την προσευχή
για όσα μπορούμε και για όσα δεν μπορούμε. Με το «ανήκειν» σε μια κοινότητα
εκκλησιαστική, στην οποία κι εμείς και κάποιοι άλλοι θα πούμε ότι δεν θα
κρίνουμε με βάση το «εγώ» μας, αλλά με βάση το «εμείς». Με το να βλέπουμε τη
ζωή όχι ζηλεύοντας εκείνους που έχουν αγαθά, δόξα, απόλαυση, αλλά με το να
συνταιριάζουμε με όσους παλεύουν για έναν κόσμο πιο όμορφο. Όχι για να
θριαμβεύει η ταξική ανισότητα, μα για να βλέπουμε ότι ο Θεός μας έδωσε να ζούμε
σ’ έναν κόσμο που τα απλά είναι ωραία και η χαρά δεν θέλει το πολύ,
αλλά εκείνο το λίγο που μπορείς να μοιραστείς.</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><span style="color: #222222; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> Αμέσως
θα ρωτήσει κάποιος: πώς αυτό να γίνει σε έναν κόσμο όπου το άτομο υπάρχει για
να υπηρετείται από τον πολιτισμό και να τον υπηρετεί στην πραγματικότητα ως
καταναλωτικό στρατιωτάκι; Εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Λιγόστεψε η πίστη και
«εψύγη η αγάπη των πολλών». Μόνο που αυτό δεν είναι σημάδι των καιρών μας, αλλά
όλης της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος νικιέται από το κακό, αμαρτάνει,
πληγώνεται και πληγώνει γιατί δεν είναι έτοιμος να ακούσει τη φωνή του Θεού,
που βαδίζει ακόμη και στην έρημο, ακόμη και στη νέκρωση αυτού του κόσμου, για
να μας καλέσει με τη φράση «Αδάμ, πού είσαι;», όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά
για να μας δείξει ότι είναι Πατέρας. Μόνο που εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να
δούμε πρώτα τον πλησίον ως αδελφό μας, ντυμένοι με τα φύλλα συκιάς, την
ευτέλεια των αγαθών, των συσκευών, των ηδονών που υπάρχουν μόνο για το εγώ μας,
που όλα μαζί κρύβουν για λίγο την γύμνια της σκληρόκαρδης και υπερήφανης ψυχής,
αλλά δεν την ντύνουν με ζωή ανοιχτότητας και αγάπης. Πώς να μην κρυφτούμε μετά
από τον Θεό;</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><span style="color: #222222; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> Αγάπη,
πραότητα, δικαιοσύνη. Ας ξαναδούμε και ας ξαναβρούμε τα
πολύτιμα. </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;"> <br /></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><b><span style="mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><b><span style="mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Δημοσιεύθηκε
στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: verdana; font-size: small;"><b><span style="mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">στο φύλλο
της Τετάρτης 24 Ιανουαρίου 2024</span></b></span></p>
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-18060290452504034692024-01-19T21:15:00.000-08:002024-01-20T02:03:15.690-08:00ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, ΜΕΤΑΝΟΙΑ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinmdyqIZQTwxFFuMx1EnkNbwZTUjbEOGO1tPi21KPgmLEW-Hu3u1z8dznSznByVrqlaaabWntrYZdimT23j1Dx2dI2XMp0kMhfBCIBhZG4AVOgVsbFFhDcK01Y1ROf6mfAJTr9qsyPlFWOn9e8EUYVJGQvkEw7UsqsXrQbBUEBvCeMiBnUiBQdutg1iTw/s1215/codexaureus_cleansing_of_the_ten_lepers.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="619" data-original-width="1215" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinmdyqIZQTwxFFuMx1EnkNbwZTUjbEOGO1tPi21KPgmLEW-Hu3u1z8dznSznByVrqlaaabWntrYZdimT23j1Dx2dI2XMp0kMhfBCIBhZG4AVOgVsbFFhDcK01Y1ROf6mfAJTr9qsyPlFWOn9e8EUYVJGQvkEw7UsqsXrQbBUEBvCeMiBnUiBQdutg1iTw/w400-h204/codexaureus_cleansing_of_the_ten_lepers.jpg" width="400" /></a></div><br /> <i style="text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη,
ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ
τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης» </span></i><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt; text-align: center;">(</span><i style="text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Λουκ. </span></i><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt; text-align: center;">17, 15-16)</span><i style="text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">.</span></i><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face=""Segoe UI",sans-serif" style="font-size: 10pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">«Ἕνας ἀπ’
αὐτούς, ὅταν εἶδε ὄτι θεραπεύθηκε, ἐπέστρεψε δοξάζοντας τὸν Θεὸ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μὲ δυνατὴ φωνὴ καὶ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὰ
πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε· καὶ αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης».</span><span face=""Segoe UI", sans-serif" style="font-size: 10pt;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;">Η
εποχή μας είναι η εποχή των δικαιωμάτων. Ο άνθρωπος σήμερα, ζώντας την
κατάσταση ενός εαυτού ναρκισσιστικού, αυτοθεοποιημένου, νιώθει πως όλοι του
χρωστάνε. Είναι, έτσι κι αλλιώς, μοναδικός ως ύπαρξη. Δεν έχει σημασία η
καταγωγή ή το μορφωτικό του επίπεδο ή τι έχει καταφέρει στη ζωή. Μεγαλώνει ως
άτομο που όλοι μιλάνε γι’</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;">αυτόν γενικά
και στην πράξη το απαιτεί ειδικότερα. «Είμαι το κέντρο του κόσμου. Μου
δικαιολογούνται όλα όσα κάνω. Ακόμη κι αν είναι λάθη, είμαι καλύτερος από
άλλους. Κάνουν και οι άλλοι λάθη. Επομένως, και η εφαρμογή των νόμων πρέπει να
ξεκινήσει από τους άλλους ή να τους συμπεριλάβει, ώστε να μην ξεχωρίζει το δικό
μου τυχόν σφάλμα, το δικό μου κακό ή φταίνε οι άλλο, φταίει η οικογένειά μου,
φταίει το σχολείο μου, φταίει η κοινωνία, πάντως όχι εγώ». Γι’</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;">αυτό και δεν βιώνονται εύκολα τρεις
ευλογημένες αληθινά καταστάσεις: </span><b style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;">η ενσυναίσθηση, η ευγνωμοσύνη, η μετάνοια.</b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
απουσία αυτών των τριών καταστάσεων από το προσκήνιο της κοινωνικής
αναγνώρισης, από τον αξιακό κώδικα των πολλών και σταδιακά και των νεωτέρων,
είναι κατάσταση εμπαθής. Μαρτυρεί την αρχέγονη αμαρτία του ανθρώπου, που είναι
η αυτοθεοποίηση, που οδηγεί στην κατάσταση του <b>πνευματικού θανάτου. </b>Δεν
είναι μόνο η εμφανής αδιαφορία για τη σχέση με τον Θεό. Μια δεδηλωμένη ή αφανής
έλλειψη πίστης ή μία σαφής έκφραση απιστίας ως βάση για τη ζωή. Είναι και το
γεγονός ότι ο άνθρωπος, ιδίως σήμερα, έχει διαγράψει την <b>αμαρτία</b> ως
κατάσταση που να εκφράζει την πορεία της ζωής του. Όταν τα πάντα κρίνονται στη
λογική του δικαιώματος, του σωστού και του λάθους, τα οποία έχουν εκταθεί στην
πλευρά ότι «δικαιούμαι το λάθος, αρκεί να μην κλέβω από τον άλλο ζωή,
ελευθερία, περιουσία», χωρίς να υπάρχει η ηθική διάσταση της ζωής, τότε είναι
αυτονόητο ότι δεν μπορούν να μπαίνουν εύκολα πνευματικές σταθερές, με άρωμα
αιωνιότητας, αλλά ο άνθρωπος αρκείται στον νόμο και τα όριά του, για να μπορεί
να υπάρχει σε κοινωνίες, οι οποίες θα αποθεώνουν τα δικαιώματά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ποιο
είναι όμως το νόημα της ενσυναίσθησης, της ευγνωμοσύνης, της μετάνοιας; Γιατί
να μην είναι ξεπερασμένες καταστάσεις, όταν μάλιστα αυτές εκφράζονται από την
Εκκλησία, έναν δηλαδή κατεξοχήν συντηρητικό, και όπως πολλοί θεωρούν αδιάφορο ή
ξεπερασμένο θεσμό; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Η
απάντηση έγκειται στο ότι, μας αρέσει δεν μας αρέσει, οι άνθρωποι είμαστε
πλασμένοι κατ’<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εικόνα Θεού. Έχουμε μέσα
μας συνείδηση και έλεγχο. Είτε το πούμε φωνή του Θεού είτε το πούμε «υπερεγώ»
υπάρχουν αξιακά πρότυπα εντός μας, τα οποία μας δείχνουν ότι πέραν του νόμου,
ελεγχόμαστε. Χρειαζόμαστε υγιείς σχέσεις. Χρειαζόμαστε συνύπαρξη η οποία δεν θα
στηρίζεται στον καταναγκασμό των νόμων, τους οποίους θα προσπαθούμε να
ξεγελάσουμε, αλλά στην αυτορρύθμιση, για να μπορούμε να νιώθουμε ότι η ζωή μας
έχει αξία, για να κοιμόμαστε όσο πιο ήσυχοι γίνεται τα βράδια. Κι αυτό δεν θα
σβήσει, όσο κι αν καυχόμαστε ότι είμαστε υπεράνω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Στο
Ευαγγέλιο που διαβάζουμε την Κυριακή μετά το πέρας <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των εορτών της Επιφανείας του Θεού, βλέπουμε
τον Χριστό να γιατρεύει δέκα λεπρούς. Αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο
ομάδες: η μία, οι πολλοί, δεν διδάχτηκαν τίποτα από την περιπέτειά τους. Η
αρρώστια δεν ήταν μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής. Ο ένας, ο αλλοεθνής, ο
Σαμαρείτης, η μικρά ζύμη, η μειοψηφία, έζησε τις τρεις καταστάσεις: είχε
ενσυναίσθηση, διότι κατάλαβε πως Αυτός που του έδωσε την ίαση δεν ήταν κάποιος
καλός άνθρωπος, αλλά ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Ένιωσε ακόμη πως στη ζωή έχει
σημασία το «ευχαριστώ», διότι βγαίνει από την καρδιά του ανθρώπου που γνωρίζει
τα μέτρα του, αναγνωρίζει ότι χρειάζεται τους άλλους και σ’ αυτόν που τον
ευεργετεί δείχνει έστω το ελάχιστο, που είναι μια κουβέντα αναγνώρισης. Και
έχει μετάνοια, διότι νιώθει πως δεν του άξιζε το θαύμα, αλλά ό,τι έλαβε ήταν
δωρεάν και από αγάπη. Γι’<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αυτό και
πέφτει με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού, διότι νιώθει πως το μόνο που μπορεί
να ανταποδώσει, εκτός από το ευχαριστώ, είναι η μετάνοια για τη ζωή του και η ταπείνωση.
Αυτά δηλαδή που ζητά ο Θεός από εμάς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Ο
ευαγγελικός λόγος μάς υπενθυμίζει αλήθειες και μας οδηγεί στην Αλήθεια που
είναι ο Χριστός. Όσοι θέλουμε και αντέχουμε στην εποχή του θριάμβου των εννέα
λεπρών, οι οποίοι ένιωσαν ότι τελικά δικαιούνταν και το θαύμα, ας επιμείνουμε.
Και ο Χριστός δεν θα μας αφήσει. Θα μας συναντήσει ιώμενος τις ελλείψεις μας.</span><span style="font-family: "Segoe UI", sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">π. Θεμιστοκλής </span></b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b>Μουρτζανός<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">21 Ιανουαρίου 2024<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Των δέκα λεπρών</span></b><span style="font-family: "Segoe UI",sans-serif; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><o:p> </o:p></b></p>π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7725750087589659266.post-62326200275928225992024-01-17T00:19:00.000-08:002024-01-17T00:20:56.575-08:00 ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ<p> <span style="color: #222222; font-family: "Cambria","serif"; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span><span style="color: #222222; font-family: "Cambria","serif"; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtpJHlvYFhWyMkLIRUJ5DnT9FM73M6e15d4QyHjwmOb-mWF1ZhPifvzBf0m9OiCB1oy5qc8g6DHVj4CdcHuuRJRefgzBPrvkLkJfZxdfxKLduYT1A8FSz0LA_uikMV_S3AXe-ywVGVUQPXED0QtZaPN2_nnZ03Y1PV9LDCGU5TMCLmf5X07rcjyObl8Xo/s800/58d70133b3ca1e8183571826e98263e5.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtpJHlvYFhWyMkLIRUJ5DnT9FM73M6e15d4QyHjwmOb-mWF1ZhPifvzBf0m9OiCB1oy5qc8g6DHVj4CdcHuuRJRefgzBPrvkLkJfZxdfxKLduYT1A8FSz0LA_uikMV_S3AXe-ywVGVUQPXED0QtZaPN2_nnZ03Y1PV9LDCGU5TMCLmf5X07rcjyObl8Xo/s320/58d70133b3ca1e8183571826e98263e5.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: times;">Η
συζήτηση σχετικά με τον "γάμο" και την τεκνοθεσία των ομόφυλων
ζευγαριών φέρνει ξανά στην επιφάνεια ένα μεγάλο ερώτημα σχετικά με την παρουσία
της Εκκλησίας και της πίστης στην κοινωνία. Γιατί είμαστε τόσο συντηρητικοί οι
χριστιανοί; Γιατί δεν αποδεχόμαστε την πρόοδο της κοινωνίας και του κόσμου;
Είναι τελικά η θρησκευτική πίστη δεδομένο συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης;</span></span>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: times; font-size: medium; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Η
απάντηση δεν θα πείσει κανέναν ο οποίος λειτουργεί διπολικά, στη λογική του
μανιχαϊσμού, δηλαδή «ή άσπρο ή μαύρο, ή φως ή σκοτάδι, ή καλό ή κακό» σε
απόλυτο βαθμό. Πόσο προοδευτική, για παράδειγμα, μπορεί να είναι μια κοινωνία η
οποία αποδέχεται μόνο το δικαίωμα του ανθρώπου να κάνει ό,τι τον ευχαριστεί,
χωρίς όρια και χωρίς ηθικούς φραγμούς; Γιατί είναι πρόοδος να καταλαμβάνουν
ασήμαντες μειοψηφίες τα Πανεπιστήμια και να απαγορεύουν τα μαθήματα και τις
εξετάσεις στους πολλούς, επειδή διαφωνούν με μεταρρυθμίσεις; Γιατί είναι
πρόοδος όποιοι διαφωνούν με τις αποφάσεις της δημοκρατικά υπάρχουσας πολιτείας,
να κηρύττουν επανάσταση και να λησμονούν ότι στη δημοκρατία υπάρχει πλειοψηφία
και μειοψηφία; Γιατί είναι πρόοδος μικρότεροι και μεγαλύτεροι να καταστρέφουν
ως βάνδαλοι και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους;</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: times; font-size: medium; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Από
την άλλη, το να «βαφτίζουμε την αμαρτία αρετή» (Οδυσσέας Ελύτης), γιατί να
είναι πρόοδος; Γιατί να πρέπει να θεωρούμε ως κανονικότητα το αφύσικο, να
χαρακτηριζόμαστε φοβικοί, να γινόμαστε αντικείμενα ειρωνείας, να θεωρείται
συντηρητισμός το να κρατήσουμε παραδόσεις και θεσμούς, χωρίς αυτό να εμποδίζει
ανθρώπους που έχουν άλλη αντίληψη για τη ζωή, την ηθική, τα πρότυπα να ζήσουν
όπως επιθυμούν;</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: times; font-size: medium; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Η
θεώρηση έχει και άλλη πλευρά. Μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για τον
συντηρητισμό μας όταν είμαστε φονταμενταλιστές; Όταν δεν βλέπουμε με αγάπη τους
διαφωνούντες, τους τραυματισμένους κατά την πίστη μας, αλλά θέλουμε να τους
επιβάλουμε αυτό που εμείς πιστεύουμε, καταδικάζοντάς τους σε κοινωνική
περιθωριοποίηση; Μήπως στην πραγματικότητα η συντηρητικότητα είναι η αρχή για
μια αυθεντική πρόοδο, διότι όποιος έχει αξίες, μπορεί να διαλεχθεί με το
καινούργιο, το διαφορετικό, το εξελιγμένο, να συνθέσει και να λειτουργήσει
δημιουργικά, συνυπάρχοντας χωρίς υποτίμηση του άλλου; Η ελληνική
ταυτότητα είχε ως βάση της το διαλέγεσθαι. Συζητά όμως αυτός που έχει υπόβαθρο
και όχι αυτός που λειτουργεί με τσιτάτα και βεβαιότητες που δεν επιτρέπουν την
άλλη άποψη.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: times; font-size: medium; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Είναι
δύσκολος ο δρόμος του καιρού μας. Το αριστοτελικό μέσον, ούτε η υπερβολή ούτε η
έλλειψη, λειτουργεί στην προοπτική του χτισίματος του μέτρου. Μπορεί να έχω την
άποψή μου. Είμαι έτοιμος όμως να συναισθανθώ τον άλλον, επειδή γεννιέμαι ως
λογικό υποκείμενο στον τόπο του (Λακάν), εν αγάπη. Και όποιος δεν αγαπά τον
αδελφό του, δεν αγαπά και τον Θεό (ευαγγελιστής Ιωάννης). Αγαπώ σημαίνει αληθεύω
εν κοινωνία με τον άλλο. Σέβομαι, δείχνω, προχωρώ χωρίς μίσος για όποιον δεν με
αποδέχεται. Εκεί βρίσκεται η πρόοδος.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="color: #222222; font-family: times; font-size: medium; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Στις
μέρες μας πάλι έχουμε λησμονήσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο για να περνά
καλά και κατά τα δικαιώματά του. Είναι ύπαρξη πνευματική. Αυτό σημαίνει ότι
καλείται να νικήσει τον εαυτό του, τα πάθη του, να υπερβεί τα λάθη του, χωρίς
να τα καθιστά κανονικότητες. Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα στην κοινωνία
μας: γιατί θέλει να λησμονήσει την παράδοσή της για να εκμοντερνιστεί; Γιατί
δεν μπορεί να εντάξει στο ήθος της παράδοσης τις νέες
προκλήσεις και να τις δει με αγάπη; Το κλαδί που πριονίζουμε θα σπάσει το
δέντρο της ταυτότητάς μας. Θα πέσουμε όμως μαζί του.</span><span style="font-family: times; font-size: medium;"> <br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: times; mso-bidi-font-weight: normal;"><span>π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: times; mso-bidi-font-weight: normal;"><span>Δημοσιεύθηκε
στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: times; mso-bidi-font-weight: normal;"><span>στο
φύλλο της Τετάρτης 17 Ιανουαρίου 2024</span></b></span></p>
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανόςhttp://www.blogger.com/profile/14286635700334264054noreply@blogger.com