Ο ναός για όσους πιστεύουν είναι
ένα σπίτι, στο οποίο συγκατοικούν όλοι όσοι αισθάνονται παιδιά του Θεού. Είναι
ένα σπίτι ανοιχτό, στο οποίο "πάντες χωρούσι". Ακόμη κι εκείνοι που
βάζουν αστερίσκους και υποσημειώσεις για την Εκκλησία, την πίστη, τα πρόσωπα,
τους άλλους. Δεν έχει να κάνει με τους ιερείς, τους επιτρόπους, τους
μικρότερους ή τους μεγαλύτερους πόσο ανοιχτοί είναι, πόσο άψογοι, πόσο
πρόθυμοι. Ο ναός είναι ένα σπίτι ανοιχτό, για όποιον αναζητεί πίστη και νόημα.
Ακόμη και με τις υποσημειώσεις να πηγαίνεις θα βρεις τόπο εν τω καταλύματι.
Είναι η Θεία Λειτουργία που ενώνει, είναι οι εικόνες, είναι κάποιος που σου
μίλησε, είναι η χαρά ή η λύπη που μοιράστηκες (συνήθως το δεύτερο), είναι η
αίσθηση πως ο Θεός δεν παύει να σε περιμένει...
Όταν γιορτάζει ο ναός δεσπόζουν
τα λουλούδια. Πάνε ανάλογα με τις εποχές. Στολίζουν και την ίδια στιγμή σου
δείχνουν ότι έτσι στολισμένη μπορεί να γίνει η ψυχή σου για να συμμετάσχει στη
χαρά του σπιτιού σου. Γιατί είναι το σπίτι σου που γιορτάζει και μαζί του κι
εσύ.
Αν κάτι λείπει από την εποχή μας
είναι η αίσθηση του σπιτιού. Στις οικογένειές μας δεν έχουμε χρόνο να φάμε
μαζί, να μιλήσουμε, να νιώσουμε ότι δεν είναι μόνο ο προσωπικός μας χώρος που
έχει νόημα αλλά και το ότι υπάρχουν και οι άλλοι μέσα στη ζωή μας. Τρέχουμε,
βαριόμαστε, μένουμε κλεισμένοι σε μια οθόνη μπροστά, ψάχνουμε να βρούμε έξω από
το σπίτι χαρά. Στην εκκλησιά είμαστε επισκέπτες. Μπορεί να μας αρέσει να
πηγαίνουμε, αλλά δεν θέλουμε οι περισσότεροι να την νιώσουμε σπίτι μας. Είναι
γιατί τα πάντα ταυτίζονται με θρησκευτικά καθήκοντα, παραδόσεις, συνήθειες,
δύσκολες ή ευχάριστες στιγμές, αλλά όχι με το χώρο, τους ανθρώπους, τους
αγίους και τους αγγέλους, τους αμαρτωλούς που ανάμεσά τους είμαστε κι εμείς,
αλλά ζητούμε έλεος και χάρη.
Η Εκκλησία δεν μπορεί να
περιορίζεται σε ματαιότητες. Χρειάζεται να ξαναχτιστεί μέσα από μικρότερα ή
μεγαλύτερα σπίτια, ναούς που κατοικεί ο Θεός αλλά και τα παιδιά Του. Γι'
αυτό κι ένα πανηγύρι είναι μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε όλοι μας: είμαστε
απλοί επισκέπτες ή έχουμε βρει το σπίτι μας; Δεν έχει σημασία αν είναι αυτό που
πανηγυρίζει. Ας έχουμε ένα δικό μας κι ας μετέχουμε και στη χαρά των άλλων.
Έχουμε άραγε δικό μας ή είμαστε μόνιμοι προσκυνητές, εγκλωβισμένοι στους μικροεγωισμούς
μας και στην αίσθηση της αυτάρκειάς μας;
Σπίτι χωρίς "λάβετε" και "πίετε" και "εν ειρήνη προέλθωμεν" δεν
έχει νόημα. Από το σπίτι σου παίρνεις δύναμη και παλεύεις να δώσεις αγάπη
και λίγο νόημα στον κόσμο.
Χρόνια πολλά...
Των Αγίων απάντων...
Κέρκυρα, 15 Ιουνίου 2014
