ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑΝ
ΞΕΝΟ ΣΤΙΧΟ: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Γ.
ΣΕΦΕΡΗ
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η αγάπη... Το
πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το μακρινό ταξίδι («Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους»)
Η
πρώτη αγάπη. Μνήμη. Κάθε τι έχει εξέλιξη. Το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από την
αρχή. Όμως το πρώτο καρδιοχτύπι, η έκπληξη, η κλήση. Και η χαρά που πλημμυρίζει
την ύπαρξη. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η αγάπη. Και Εκείνος αγαπά
όπως στην αρχή. Η δική Του αγάπη δεν εξελίσσεται, γιατί είναι πληρωτική αφ’
εαυτής. Το Φως άλλωστε υπάρχει στην πληρότητα, ανεξάρτητα αν στον κόσμο μας
φαίνεται νύχτα, αν την ύπαρξή μας σκιάζουν σύννεφα κάθε λογής. Αγάπη και Φως
είναι τα μόνα που δεν νικιούνται από το χρόνο.
Τελειώνει
η Εβδομάδα. Ό,τι έχει αρχή, δεν μπορεί να μην έχει και τέλος. Είναι όπως η
αγάπη μας. Δεν μένει στο πρόσωπο, αλλά στις στιγμές. Στο χαρακτήρα. Στα όσα μας
δίνονται. Και φθίνει ή αλλάζει περιεχόμενο. Και τότε αναδύεται το δικαίωμα της
αμαρτίας.
Δεν
τελειώνει η Αγάπη, κι ας τελειώνει η Εβδομάδα. Το ταξίδι στο Φως συνεχίζεται.
Εκείνος μας έδειξε και μας δείχνει. Και
εξαρτάται από εμάς να νικήσουμε την μελαγχολία αυτού που νομίζουμε ως τέλος, να
μην νικηθούμε από το δικαίωμα, να ζητούμε το έλεός Του και να Τον ζούμε συνεχώς
ως την Αναστημένη Χαρά μας. Ως την πρώτη Αγάπη μας. Όχι μόνο ως μνήμη, αλλά ως
παρόν. Χθες και σήμερον και εις τους αιώνας.
Η
Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Νια Δευτέρα, 21 Απριλίου 2014