Οι
άνθρωποι συχνά στη ζωή μας ζητούμε ένα θαύμα, να αποδείξει ο Θεός την ύπαρξή
Του δίδοντάς μας την δυνατότητα να ζήσουμε ένα γεγονός που ξεπερνά τα φυσικά
μέτρα, αλλά και τα ανθρώπινα επιτεύγματα και τις προγνώσεις μας, κυρίως στο
ζήτημα της υγείας, ενίοτε και της ζωής. Και επειδή συνήθως αυτό το θαύμα δεν
γίνεται, απογοητευόμαστε, με αποτέλεσμα να απορρίπτουμε ή και να αδιαφορούμε
για την εμφάνιση του Θεού. Ο απόστολος Παύλος, όμως, γράφοντας στον μαθητή του
Τιμόθεο, επισημαίνει ότι το θαύμα που επιζητούμε δεν έχει κατ’ ανάγκην να κάνει με τα όσα εμείς θεωρούμε
σημαντικά, αλλά με όσα ο Θεός προσφέρει σε όσους περιμένουν με αγάπη τον ερχομό
Του.
Αντί λοιπόν να περιμένουμε ένα
θαύμα, το οποίο θα αποδείξει την παρουσία του Θεού στον κόσμο, ο Παύλος μας προτρέπει
να αγαπήσουμε «την επιφάνειαν αυτού» (Β’
Τιμ. 4,8). Αυτό συνεπάγεται να αποδεχθούμε με πολλή πίστη την αγάπη Του για
μας, όπως αυτή εκφράστηκε με την ενανθρώπησή Του, αλλά και με την φανέρωσή Του
στον κόσμο μέσα από το γεγονός της Βαπτίσεώς Του στον Ιορδάνη ποταμό, με την
οποία διακήρυξε τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο και εγκαινίασε έναν
νέο τρόπο ζωής. Αυτός δίδεται σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις, είναι
οδός αγάπης, σωτηρίας και αιωνιότητας και την ίδια στιγμή γεννά την μεγάλη
πρόκληση: αυτή την υπέρβαση οποιασδήποτε
αμφισβήτησης, αλλά και την επίγνωση ότι υπάρχει για μας ως Σωτήρας και
Λυτρωτής, αρκεί να Τον αποδεχθούμε με
τον τρόπο της ζωής μας.
Τρεις είναι οι τρόποι με τους οποίους
αποδεικνύουμε ότι αγαπάμε τον Επιφανέντα Θεό: ο καλός αγώνας, η τελείωση του δρόμου και η τήρηση της πίστης. «Τον
αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα» (Β’ Τιμ. 4, 7).
Καλός είναι ο αγώνας κατά των
παθών. Καλός είναι ο αγώνας απόκτησης της αρετής. Καλός είναι ο αγώνας
μετάνοιας για τις αμαρτίες. Καλός είναι ο αγώνας της αγάπης. Καλός είναι ο
αγώνας αναζήτησης και εύρεσης της πρόνοιας του Θεού σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Καλός είναι ο αγώνας της υπομονής στις δοκιμασίες. Καλός είναι ο αγώνας της στήριξης
των άλλων. Καλός είναι ο αγώνας του ευαγγελισμού των ανθρώπων, με την δύναμη
των όποιων χαρισμάτων μας. Καλός είναι ο αγώνας της προσευχής, εκεί που τα
χαρίσματά μας δεν επαρκούν.
Τελειώνουμε τον δρόμο, όταν
έχουμε υπομονή. Όταν δεν αρνούμαστε τους σταυρούς μας. Όταν εμπιστευόμαστε το
θέλημα του Θεού σε ό,τι κάνουμε. Όταν θέτουμε ως στόχο της ζωής μας την
αγιότητα και προσπαθούμε δια του Ευαγγελίου να παλέψουμε γι’ αυτήν. Τελειώνουμε τον δρόμο όταν δεν επαναπαυόμαστε.
Όταν δεν καυχόμαστε για ό,τι μας έχει δοθεί ή για ό,τι καταφέραμε με τους κόπους
μας να πετύχαμε, αλλά που είναι βέβαιο ότι δεν έχει επιτευχθεί, χωρίς την
βοήθεια του Θεού. Τελειώνουμε τον δρόμο μας όταν νικούμε τον φόβο του θανάτου.
Όταν η αγάπη πλημμυρίζει τα μύχια της ύπαρξής μας και μπορούμε να συγχωρέσουμε.
Τελειώνουμε
τον δρόμο μας όταν συναντιόμαστε με τους άλλους και μπορούμε να τους δούμε ως
εικόνες Θεού και αδελφούς μας και όχι ως αντικείμενα που θα εξυπηρετούν τα δικά
μας συμφέροντα, ακόμη κι αν αυτός ο δρόμος είναι επώδυνος, γιατί συχνά θα αισθανθούμε
την αδικία και το ανικανοποίητο για τις επιλογές μας εκ μέρους των άλλων. Και βέβαια,
τελειώνουμε τον δρόμο όχι σ’ αυτήν την
ζωή, αλλά εφόσον έχουμε ξεκινήσει να ζούμε την οδό των εσχάτων, της αληθινής
κοινωνίας με τον Θεό, που ξεκινά από το « νυν»
και καταλήγει στο «αεί και εις τους αιώνας»
Τηρούμε την πίστη όταν
επιλέγουμε να ζούμε εν τη Εκκλησία και σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας.
Όταν το Ευαγγέλιο είναι η πεποίθησή μας ότι σ’
αυτό έγκειται η μόνη Αλήθεια της Ζωής, που είναι το πρόσωπο του Χριστού
και η αγάπη Του για μας. Όταν ομολογούμε αυτήν μας την πεποίθηση με τα λόγια
και τα έργα μας. Όταν δεν καθιστούμε τον εαυτό μας κριτήριο του κόσμου και της συμπεριφοράς
των άλλων, αλλά το του Θεού θέλημα. Όταν δεν αναζητούμε θαύματα, αλλά
αποδεχόμαστε το μέγα και παράδοξο θαύμα της ανακαίνισής μας και του κόσμου από
τον Κύριό μας.
Εν τοις ρείθροις του Ιορδάνου ο
Χριστός εισήλθε για να δείξει στον άνθρωπο και στον κόσμο αυτό το τρίπτυχο. Ότι
όπως ο Ίδιος θα αγωνιστεί εναντίον οιουδήποτε πειρασμού, έτσι κι εμείς. Ότι όπως
Εκείνος επέδειξε την ταπείνωση, αποδεχόμενος την χείρα του Προδρόμου να άπτεται
της ακηράτου κορυφής Του, έτσι κι εμείς καλούμαστε να ακολουθήσουμε αυτόν τον
δρόμο μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ότι όπως ο Ίδιος έδειξε λόγοις και έργοις
την δύναμη της Αλήθειας, έτσι κι εμείς επιλέγουμε να ζούμε αληθινά, και όχι
συντετριμμένοι από τις επιθέσεις του κόσμου και του πονηρού και διασπασμένοι
ψυχικά από το κακό κάθε μορφής. Με αντίσταση στην αλλοτριωμένη εποχή μας. Και
με ελπίδα στο Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού μας.
Για όλα αυτά χρειάζεται
κακοπάθεια. Μέσα από την αυτάρκεια, την ευμάρεια, την σπατάλη του χρόνου, το
ψέμα, την επιλογή μιας ζωής φιλήδονης και φίλαυτης, δεν μπορούμε να βρούμε τον
τριπλό δρόμο που ο Χριστός δια του Παύλου μας καλεί να ζήσουμε. Και φοβόμαστε
να κακοπαθήσουμε, ιδιαιτέρως σήμερα, παρότι η πορεία του κόσμου προς τα εκεί μας
αναγκάζει να πορευόμαστε κι εμείς. Γι’
αυτό και δεν αποκόπτουμε το
θέλημά μας, ούτε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ούτε στη σχέση μας με τον
κόσμο. Κι έτσι δεν αγαπούμε την Επιφάνεια του Θεού, γιατί μας υπενθυμίζει ότι
το θαύμα δεν περιορίζεται μόνο στην υπέρβαση των φυσικών νόμων (η οποία έρχεται όταν ο Θεός κρίνει ότι θα ωφελήσει αληθινά τόσο εμάς όσο και τους άλλους που ζούνε μαζί μας), αλλά έχει να κάνει
κατεξοχήν με την στροφή στον εαυτό μας και την νίκη κατά του χωρισμού από τον Θεό.
Έχει να κάνει με την ασκητικότητα, την
μετάνοια, την αγάπη. Και τότε μπορούμε
να ανήκουμε κι εμείς ολοπρόθυμα σ’ αυτούς
που αγαπούνε τον Επιφανέντα Θεό. Γιατί θα Τον εμπιστευόμαστε και θα είμαστε πρόθυμοι
να τηρούμε τις εντολές Του, αλλά και να αγαπήσουμε τον Ίδιο περισσότερο και από
την ζωή μας. Θα Τον καταστήσουμε τελικά την Ζωή μας.
Η μεγάλη γιορτή των Θεοφανείων
είναι αγώνας Ζωής. Επανεύρεσης ενός τρόπου που φαίνεται δύσκολος, αλλά μας δίδει
αληθινή χαρά, η οποία εξαγιάζει τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους και τον κόσμον
όλον. Για να έχει νόημα για μας η Θεία Επιφάνεια.
Κέρκυρα, 5 Ιανουαρίου 2014