Η ανθρώπινη φιλοδοξία μας οδηγεί
συχνά στο να θέλουμε με κάθε τρόπο να έχουμε καλή φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Και δεν μιλούμε για το αρχαιοελληνικό κλέος, για την εργασία στο δρόμο της αρετής,
της απλότητας της θυσίας, ενίοτε και του ηρωισμού,, στοιχεία τα οποία στήριζαν τον άνθρωπο
πολίτη. Ενίοτε επιδιώκουμε τη φήμη λειτουργώντας φαρισαϊκά. Ορθώνουμε ενώπιον
των ανθρώπων δυσθεώρητους ή
δυσεπίτευκτους στόχους, με αποτέλεσμα εκείνοι, επειδή δεν μπορούν να
τους πραγματοποιήσουν, να θαυμάζουν εμάς, που δίνουμε την εντύπωση ότι τα
έχουμε καταφέρει. Από την άλλη πάλι, μιλάμε εκ μέρους του Θεού. Δείχνουμε την
κορυφή στους ανθρώπους, αλλά δεν είμαστε σε θέση να την πετύχουμε εμείς. Γι’
αυτό και επιλέγουμε δευτερευούσης σημασίας στοιχεία, ώστε να
αποπροσανατολίσουμε τους άλλους από την ουσία της χριστιανικής ζωής, να
δείξουμε ότι τα δευτερεύοντα, ο άνηθος και το κύμινον, είναι πολύ σημαντικά για
τη σωτηρία τους και να δοξαστούμε για την ικανότητά μας να τα τηρούμε, χωρίς
επίγνωση ότι δεν σωζόμαστε εξ αυτών, αλλά και ότι ούτε οι άλλοι θα σωθούν
επιμένοντας σ’ αυτά.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας
στους Γαλάτες, οι οποίοι επιδιώκουν με την τήρηση των εθίμων του μωσαϊκού
νόμου, να καταδείξουν ότι αυτοί είναι οι αυθεντικοί εκφραστές του χριστιανικού
ήθους, επισημαίνει ότι « όσοι θέλουσιν ευπροσωπήσαι εν σαρκί, ούτοι
αναγκάζουσιν υμάς περιτέμνεσθαι, μόνον ίνα μη τω σταυρώ του Χριστού διώκονται»
(Γαλ. 6, 12). Όσοι θέλουν να
αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεσθε, με
μόνο σκοπό να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του
Χριστού. Η τήρηση των ιουδαϊκών εθίμων ήταν ένα τέχνασμα για να αποφύγουν οι
επικεφαλής της χριστιανικής κοινότητας τους διωγμούς στο πρόσωπό τους από τους
Ιουδαίους. Η αποδοχή των ανθρώπων τοποθετήθηκε ψηλότερα από ό,τι ήταν
ουσιαστικό για τη σωτηρία και οι χριστιανοί της κοινότητας φορτώθηκαν με ένα
περιττό βάρος, εξαιτίας των ηγετών τους.
Χωρίς να το συνειδητοποιούν οι
επικεφαλής της κοινότητας εξέλαβαν τη
δική τους διάσωση, επιβίωση, ανάγκη για αποδοχή ως αφορμή για να δυσκολέψουν
την ζωή των άλλων. Συχνά κι εμείς και όχι μόνο στην εκκλησιαστική μας ζωή
δυσκολεύουμε τους άλλους όχι για να τους βοηθήσουμε να βρούνε την αλήθεια της
πίστης, αλλά για να διευκολύνουμε την δική μας ζωή, να μας θεωρήσουν
ξεχωριστούς και ικανούς και για να αποκτήσουμε οπαδούς και οικείους. Όσο όμως ψηλότερα ανεβάζουμε τους εαυτούς μας στηριγμένοι
στο ασήμαντο και την αποθέωσή του, τόσο οι ίδιοι απομακρυνόμαστε από το αληθινό
περιεχόμενο της πίστης μας και γινόμαστε υπαίτιοι και οι άλλοι να οδυνώνται.
Η καλή φήμη δεν είναι αποτέλεσμα
των ικανοτήτων και των χαρισμάτων μας. Έρχεται ως ευλογία του Θεού και της
χάριτός Του όταν οι άνθρωποι πρόκειται να ωφεληθούν από την παρουσία μας. Και
χρειάζεται πνευματική αυτοσυνειδησία εκ μέρους μας για να γίνει αυτό κατανοητό.
Η δόξα των ανθρώπων είναι παγίδα και την ίδια στιγμή περιττή κατάσταση. Όποιος
αγαπά αυτή την φήμη, αυτόν τον κλεϊσμό, στην ουσία χάνει τον μισθό του εν
ουρανοίς, αλλά και δεν είναι σε θέση να βιώσει ούτε να φανερώσει και να καταδείξει
την αλήθεια, από φόβο ή υπολογισμό να μην χάσει την αποδοχή των ανθρώπων. Όμως
η χριστιανική ζωή είναι σταυρός. Και ο σταυρός περιλαμβάνει όχι μόνο την
νέκρωση των παθών, αλλά και την χλεύη και την απόρριψη των άλλων, την ύβρη και
την ειρωνεία, την περιθωριοποίηση και την αποδοκιμασία, τον αγώνα για να κηρυχτεί
η αλήθεια του Ευαγγελίου με κόστος και τίμημα το μαρτύριο της συνειδήσεως.
Ο απόστολος μας βοηθά να
συνειδητοποιήσουμε ότι ο εγωισμός μας και η φιλοδοξία μας δεν μπορούν να
λειτουργούν εις βάρος της αλήθειας. Αυτή μπορεί να είναι σκληρή και επώδυνη
κάποτε. Οφείλουμε όμως να την δείχνουμε και στον εαυτό μας και στους άλλους. Και
γι’ αυτό χρειάζεται ασκητικότητα, ταπεινό φρόνημα και πολλή αγάπη για το Θεό, ο
Οποίος μας τόνισε ότι εφόσον οι άνθρωποι απέρριψαν τον Ίδιο γιατί θα πρέπει να
αποδεχθούν εμάς. Όπως όμως Εκείνος
νίκησε τον κόσμο και την θλίψη του, έτσι κι εμείς καλούμαστε με γνώμονα την
αλήθεια, την πίστη και την υπομονή στις δοκιμασίες να παιδευθούμε κατά
Θεόν και να βοηθήσουμε και τους άλλους
να δούνε την ουσία της πνευματικής ζωής, που έγκειται στην αγάπη, τη συγχώρεση
και το ταπεινό φρόνημα.
Σε έναν κόσμο που επιδιώκει τον
αυτοδοξασμό με την δημοσιότητα, το χειροκρότημα, τις εύκολες λύσεις, η Εκκλησία
διακηρύττει την σταυρική πορεία, που πρόσκαιρα μπορεί να οδηγεί σε δοκιμασία
και μαρτύριο, στην πράξη όμως γίνεται η αφορμή για να αποκτήσει ο άνθρωπος την
ειρήνη και το έλεος του Θεού και την ίδια στιγμή την αίσθηση ότι γνωρίζει για
ποιο λόγο παλεύει στη ζωή του, για ποιο λόγο πιστεύει. Και μόνο έτσι μπορεί να
βοηθήσει και τους άλλους, χαράσσοντας τον δρόμο της ειλικρινούς κοινωνίας μαζί
τους και με το Θεό. Καιρός λοιπόν για περισσότερη ειλικρίνεια και αλήθεια και
για λιγότερο φόβο της απόρριψης. Αυτή είναι άλλωστε η οδός της αληθινής
αναστάσεως, την οποία ζούμε στην Εκκλησία.
Κέρκυρα, 24 Νοεμβρίου 2013