Ποίηση μόνον είναι Κείνο που απομένει.
Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία Όπως μπορεί και να την φαντασθήκαν οι
πρωτόπλαστοι Δίκαιη στα στιφά του κήπου και στο ρολόι αθάνατη («Ως Ενδυμίων», Δυτικά της Λύπης)
Στο
τέλος της γιορτής τι απομένει; Η συνέχεια της ζωής με τη γιορτή να ξεχάστηκε; Η
εργασία, οι σχέσεις, η κούραση, η ξεκούραση, οι ανάγκες; Για τους πολλούς
γιορτή ήταν και πέρασε. Θα ξανάρθει. Του χρόνου. Το ίδιο θα γίνει και τότε.
Όμως
η Ανάσταση δεν είναι μια γιορτή που επαναλαμβάνεται. Η Ανάσταση είναι ποίηση του ανθρώπου και του
κόσμου σε καινότητα. Σε χαρά γιατί ελευθερωθήκαμε από τα δεσμά του θανάτου.
Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Είναι ποίηση
δίκαιη, γιατί δεν εξαιρεί κανέναν, ούτε βασιλέα, ούτε στρατιώτη, ούτε πλούσιο,
ούτε πένητα, ούτε δίκαιο, ούτε αμαρτωλό.
Είναι ουσιαστική, γιατί αναπλάθει την ουσία της ύπαρξης, δίδοντας στο
πνεύμα την αθανασία της αγάπης και στο σώμα την προσδοκία της πνευματοποίησής
του, όταν θα ηχήσει η σάλπιγγα. Είναι ευθεία, γιατί δεν θα γυρίσουμε σε ένα
παρελθόν, αλλά αφού πασχάσουμε το έσχατο, θα υπάρχουμε υπέρ τον χρόνο, ανοιξιάτικοι,
φωτεινοί, ελεύθεροι.
Η
Ανάσταση είναι η ποίηση των πρωτοπλάστων. Αυτή που ονειρεύτηκαν με λάθος τρόπο
στον Παράδεισο. Γιατί το όραμα της θέωσης και της αθανασίας, της υπέρβασης των
μέτρων του ανθρώπου ζήτησαν να πετύχουν. Αφ’ εαυτού των. Χωρίς το Θεό. Και
γεύτηκαν θάνατο. Όμως ο Αναστάς τους ξαναδίνει την δυνατότητα να δοκιμάσουν
μαζί Του το όραμά τους. Κάνοντάς το
αγιότητα.
Δίκαιη
στα στιφά του κήπου η Ανάσταση. Στιφή η ζωή. Με σταυρούς. Χωρίς εξαιρέσεις. Όμως και η Ανάσταση δίκαιη
στη στιφότητα. Αν πιστέψουμε, αν συναντηθούμε στην Εκκλησία, αν αγαπήσουμε
υπερβαίνοντας το ρολόι του συμφέροντος, των δικαιωμάτων, της ηδονής για τον
εαυτό μας και μόνο, τότε η Ανάσταση δεν είναι απλώς δυνατότητα. Είναι δικαίωμα «του
γενέσθαι τέκνα Θεού». Αθάνατα στην αγάπη Του και στην αγάπη μας. Ανέσπερα.
Ο
ποιητής μας δίνει το ταξίδι. Η Εκκλησία το καράβι. Ο Αναστημένος την οδό και το
τέλος. Θα θελήσουμε να κρατηθούμε στη γιορτή;
Νια Δευτέρα, 6 Μαΐου 2013