Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία
στο νου μου. Για μιαν απ’ την αρχή ζωή απροσκύνητη («Της Εφέσου», Δυτικά της Λύπης)
Τι
μας ανήκει στη ζωή μας; Τι έχουμε που δεν μας δόθηκε; Κι όμως, καυχόμαστε ότι
μας ανήκουν ο χαρακτήρας, οι γνώσεις, τα χρήματα, τα αγαθά, οι ηδονές, ο εαυτός
μας. Και όταν έρχεται η ώρα που κάνουμε αποτίμηση της ζωής μας, της πορείας
μας, όταν έρχεται η ώρα που καλούμαστε να δείξουμε ότι δε χάσαμε τη νιότη της
ψυχής μας, προσπαθούμε να στηριχθούμε σε όσα είναι αγορασμένα, μα δεν είναι
δικά μας. Γιατί πουληθήκαμε και
πουλιόμαστε στη ζωή μας για μια στάλα ευτυχία, για μια στάλα χαρά, που δεν
ξέρουμε πού αληθινά βρίσκεται.
Μόνο
ο εξόριστος με τη θέλησή του άνθρωπος από το πνεύμα του κόσμου, γνωρίζει πως
ό,τι έχει του δόθηκε. Και κάνει την απόπειρα σ’ αυτό που έχει να προσθέσει
κρυφά ό,τι μπορεί να κλέψει, για να φύγει. Και να ξεκινήσει από την αρχή μια
ζωή απροσκύνητη. Κι αν πιστεύει στο Θεό, Εκείνος του δίνει την άδεια να κλέψει.
Λίγη από την Αγάπη. Λίγη από την Ταπεινοσύνη. Λίγη από την Ελευθερία. Λίγη από
τη Θυσία. Και να το σοδιάσει στο νου του, με επίγνωση ότι δεν θα λείψουν από το
Θεό.
Και την ώρα
που ο κόσμος θα κατηγορήσει αυτόν που πιστεύει στο Θεό και σαν τους χωροφύλακες
στους Αθλίους θα τον ξαναφέρει
με τα ασημικά μπροστά στο Δίκαιο Κριτή, Εκείνος θα του πει: Ξέχασες αδελφέ
μου και το Σώμα και το Αίμα μου. Πάρτο ντυμένο κηροπήγιο και πήγαινε στο καλό.
Οι χωροφύλακες
και όσοι τους μιμούνται δεν θα καταλάβουν. Είναι γερασμένοι εξ αρχής. Όμως
αυτός που πιστεύει θα μνημονεύσει αιώνια. Θα φορέσει πένθος τη νύχτα των
Παθών. Και θα αναγνωρίσει το Θεό ως τον
Πατέρα Του τον αληθινό. Εκείνον που του δίνει από την αρχή μια ζωή απροσκύνητη.
Και τον κάνει να έχει μοναδικά δική του την Ελπίδα.
Μεγάλη Πέμπτη, 2 Μαΐου
2013